รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

      " แซมมี่ ๆ " แพรรี่นั่งปลุกแซมมี่เป็นรอบที่ 2 แล้ว 

      " งืม.. งึม ๆ อารายย " แซมมี่สะลึมสะลือตื่นแล้วถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย 

      " แกหลับอีกแล้วนะ ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา " แพรรี่บ่นเพื่อนสาวคนสนิทอย่างหัวเสีย 

      " ห๊ะ ? อะไรนะ เมื่อกี้ฉันหลับ ? " แซมมี่ตกใจตื่นเต็มตา ร้องถาทเพื่อนอย่างกระวนกระวาย 

      " ก็ใช่น่ะสิ ฉันปลุกแกหลายรอบแล้ว แต่แกตื่นยากมาก และแกก็หลับนานมากด้วย " แพรรี่เล่าให้แซมมี่ฟังเรื่องการนอนของเธอ 

      " แล้วฉันละเมออะไรออกมาหรือเปล่า " แซมมี่ร้องถามเพื่อนเสียงกระวนกระวายดั่งเดิม 

      " ก็เปล่านะ มีก็แต่ยิ้มเหมือนมีความสุขมาก แค่นั้นแหละ เออว่าแต่ แกฝันเหรอ ฝันว่าอะไร " แพรรี่นั่งอธิบายปฏิกิริยาของเพื่อนสาวตอนนอนให้เจ้าตัวได้ฟัง พร้อมถามเพื่อนกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ 

      " เปล่าหรอก " แซมมี่ตอบกลับเสียงเรียบ พยายามข่มเสียงให้เรียบถึงเรียบที่สุด 

      " แน่ใจ ? ถ้าโกหกฉันโกรธนะ " แพรรี่ถามน้ำเสียงจริงจัง 

      " เอ่อ.. ฉันฝันว่าฝันได้เป็นแม่มด มีเวทมนตร์เสกอะไรก็ได้ " แซมมี่จำเป็นต้องโกหก เพื่อไม่ให้แพรรี่รู้ ว่าเธอฝันว่าอะไร 

      " ฝันเป็นเด็กเลยนะแก ! " แพรรี่บอกเพื่อนสาวน้ำเสียงเย้า ๆ 

      " ก็ฉันอยากเป็นนี่ " แซมมี่ตอบปัด ๆ 

      " เออ .. เมื่อกี้โทรศัพท์แกดังอ่ะ " แพรรี่บอกเพื่อนสาวของเธอ 

      " เหรอ " แซมมี่ถามแบบไม่ใส่ใจ และกดโทรศัพท์ดู

 ' แอบหลับแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ยัยบ๊อง ! ตอนเย็นมาหาฉันด้วยนะ ที่เดิมเมื่อตอนเช้า '    เป็นข้อความที่ซัมเมอร์ส่งมาประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว 

       ' ไม่ได้หรอก วันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน ' แซมมี่ตอบปัดไป เธอแค่ไม่อยากเจอเขาในตอนนี้ 

       ' อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปหาเธอที่บ้านเอง ' ซัมเมอร์ตอบกลับมาแบบตื้อ ๆ

       ' รู้จักบ้านฉันหรือไง หนุ่มน้อย ' แซมมี่ถามท่าทียั่วยวน 

       ' ใครเป็นหนุ่มน้อยของเธอ เย็นนี้เจอกันที่บ้านเธอ ' ซัมเมอร์ถามกลับแสดงท่าทีไม่พอใจ 

       ' ถ้ารู้จักก็มา ' แซมมี่ท้าทายซัมเมอร์ 

    แซมมี่นั่งเรียนอีกครั้งวันก็ได้เวลากลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้าน ..

     " คุณหนูค่ะ มีคนมารอพบคนหนูอยู่ในบ้านค่ะ " แม่บ้านที่คอยดูแลเธอ บอกกลับเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น 

     " ใครหรอค่ะ ? " หญิงสาวเอ่ยถามน้ำเสียงงุนงง ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่ไทย ไม่มีใครเคยได้มาเที่ยวที่บ้านเธอเลยซักครั้ง แม้กระทั่งแพรรี่ยังไม่รู้จักบ้านเธอเลย แล้วนี่เขาเป็นใคร ทำไมถึงรู้จักบ้านเธอ แซมมี่นึกในใจ 

     " เขาบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณหนูค่ะ คุณหนูบอกให้เขามารอที่บ้านเพื่อทำรายงาน " แม่บ้านตอบคุณหนูของเธอน้ำเสียงอบอุ่น 

    แซมมี่ได้แต่พยักหน้า เมื่อเธอนึกได้ว่าเธอท้าให้ซัมเมอร์มาที่บ้านเธอ เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้ แซมมี่ค่อยๆ เดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่าง ช้า ๆ และเธอก็ต้องตกใจกับบุคคลที่เธอได้พบ . 

      " น..นายมาถูกได้ยังไง " แซมมี่เอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

      " ก็ฉันเก่ง " ซัมเมอร์ตอบเสียงยียวน

      " แล้วนายมาทำไม " แซมมี่ถามทั้งๆที่ไม่ได้สบตาเขา เพราะเธอยังจำความฝันวันนี้ของเธอได้ดี

      " มาหาเธอ ! ขึ้นห้องกัน " ซัมเมอร์ตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ห้องของเธอ

      " นายรู้จักห้องฉันหรือไง ? " แซมมี่วิ่งตามซัมเมอร์มาติดๆ แล้วถามซัมเมอร์ที่เดินนำหน้าเหมือนว่ารู้จักห้องเธอ

      " นี่ไงห้องเธอ : ) " ซัมเมอร์เดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง และนั่นก็คือห้องเธอ

      " น..นายรู้ได้ไง " แซมมี่ถามเสียงตะกุกตะกัก

      " ต่อไปนี้ฉันจะมาอยู่ที่นี่กับเธอ และห้องเดียวกับธอด้วย " ซัมเมอร์ พูดอย่างหน้าตาเฉย และเดินเข้าห้องเธอไป

           " ห๊ะ อะไรนะ "