รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

     " เป็นแฟนกันไหม ? " ซัมเมอร์เอ่ยถามแซมมี่เสียงเรียบ

     " ห..ห๊ะ นายว่าอะไรนะ " แซมมี่ได้ยินชัดทุกคำ แต่คิดว่าตนเองหูฝาด ที่ได้ยินคำนี้ออกจากปากคู่กัดของเธอ 

     " เป็นแฟนกันไหม ? " ซัมเมอร์ ถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงจริงจัง

     " ป..เป็น " แซมมี่ตอบกลับน้ำเสียงเขินอาย 

     " มี่ ๆ ตื่นสิ ยัยมี่ !! " แพรรี่นั่งปลุกเพื่อนของเธอที่นอนหลับอุตุอยู่บนโต๊ะเรียน 

     " อื้ม..อารายย " แซมมี่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเสียงงัวเงีย 

     " ฉันเห็นแกละเมออะไร เป็น ๆ เป็นอะไร " แพรรี่ที่ได้ยินเสียงแซมมี่ละเมอในตอนแรก จึงปลุกเพื่อนเพื่อถามเจ้าตัวว่าเป็นอะไร 

     " ห๊ะ ? เป็นอะไร ? เปล๊านี่ " แซมมี่ตอบเสียงสูง

     " เสียงแกไม่ชวนให้สงสัยเลยนะ แม้ ! ช่างเถอะ " แพรรี่ไม่คิดที่จะเซ้าซี้เพื่อนต่อเพราะเธอก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมาย  

แซมมี่ : ดีนะที่ยัยแพรไม่ได้ใส่ใจ ไม่งั้นยัยแพรต้องรู้แน่ ๆ ว่าเราบ้าฝันว่าซัมเมอร์มาขอเป็นแฟน เสียดายเป็นแค่ฝัน เฮ้ย ! ไม่ใช่ต้องพูดว่าดีใจสิที่ตื่นจากฝันร้ายนั้นซะที 

' ติ๊ด ๆ  ' เสียงข้อความโทรศัพท์เข้า แซมมี่จึงหยิบขึ้นมาดู 

' เลิกเรียนออกมาหาฉันด้วย ที่เดิม ซัมเมอร์ ' แซมมี่อ่านข้อความนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย สงสัยว่าเขารู้เบอร์เธอได้ไง แล้วถ้าเธอไปเธอจะเจออะไร เธอไม่ไปจะเจออะไร สรุปเธอจะไปดีไหม ไป หรือ ไม่ไปดี สรุปอีกที ไป ! 

พักเที่ยง....

      " ฉันมาแล้ว ซัมเมอร์นายอยู่ไหน ? " หลังหมดคาบสุดท้ายแซมมี่ก็รีบไปหาซัมเมอร์ยังจุดนัดหมาย เมื่อมาถึงก็เกิดข้อสงสัยขึ้นทันที ' คนหายไปไหนหมดน่ะ ทำไมไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย แล้วซัมเมอร์ล่ะ ? เขาไปอยู่ไหน ทำไมไม่ออกมาล่ะ หรือเขาจะไม่อยู่ ?  ' 

       " ฉันอยู่นี่ " ซัมเมอร์ก้าวออกมาจากมุมตึก อย่างเชื่องช้า 

" คบกับฉันไหม " ซัมเมอร์พูดน้ำเสียงจริงจังพร้อมค่อยๆเดินตรงไปหาแซมมี่ที่ยืนเอ๋ออยู่ ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าหวาน ลงไปประกบริมฝีปากบางของแซมมี่อย่างช้า ๆ ซัมเมอร์ค่อยๆดันลิ้นเข้าไปในโพร่งปากหวานหยาดเยิ้มพร้อมหยอกเย้าลิ้นของร่างบาง ที่ไม่คิดจะขัดคืน ต่างกัน เธอกับตอบรับสัมผัสอุ่นที่เขามอบให้เธอ นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอด   ... ซัมเมอร์ค่อย ๆ ถอนปากออกจากริมฝีปากของร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง 

" ว่าไง ตกลงจะคบกับฉันไหม " ซัมเมอร์พูดพร้อมกับมองเข้าไปในตาของแซมมี่เพื่อสื่อความในใจ ของเขา ให้ส่งไปให้เธอ 

     " เอ่อ .. ฉันยังไม่พร้อม " แซมมี่ตอบกับหน้าแดง ด้วยความเขินอาย 

     " งั้นเหรอ ?! นี่ขนาดโดนฉันจูบขนาดนี้แล้วยังไม่อยากจะคบกับฉันอีกเหรอ เธอคงผ่านมามากแล้วสินะ " ซัมเมอร์พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางแซมมี่ไปในตัว ประโยคนี้ทำให้หญิงสาวถึงกับสะอึก นี่เขามองเธอเป็นแบบนี้เหรอ ? 

  เพี๊ย ! มือบางของแซมมี่ตบเข้าไปที่ใบหน้าหวานอย่างแรงจนหน้าหวานๆ ของสาวหล่อหันไปตามแรงตบทันที 

     " นี่เธอกล้าตบฉัน ? " ซัมเมอร์ถามเสียงดังลั่นด้วยความโมโห 

     " ใช่ ฉันกล้า ไม่ว่าจะใครที่ดูถูกฉัน ฉันกล้าตบหมดทุกคน จำไว้ด้วย !" แซมมี่ตะคอกกลับด้วยความโกรธ ไม่มีน้ำตา สักหยดที่จะไหลออกจากดวงตาคู่ดวงงาม เธอพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา เธอไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ เธอรู้ว่าถ้าเขาเห็นเขาจะต้องว่าเธอสร้างภาพ เธอจึงไม่ปล่อยมันออกมา 

     " ได้ มานี่ ! " ซัมเมอร์ ฉุดกระชากลากถู แซมมี่เข้าไปในที่ที่ลับตาคน ก่อนจะลงมือทำในสิ่งที่แซมมี่คิดไม่ถึง ซัมเมอร์ที่สูงกว่าทำมห้เขาได้เปรียบ... ร่างสูงค่อย ๆ ก้มลงไซร้ซอกคอขาว เนียน สะอาดตา พร้อมทำตาประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่ซอกคอขาว มือที่ว่างอยู่ของร่างบางทั้งทุบทั้งตีร่างสูง เพื่อเรียกสติ เธอพยายามดันจนถึงที่สุด 

     " น..นายจะทำอะไร ที่นี่มันโรงเรียนนะ " ร่างบางเอ่ยถามเสียงติดขัด เพราะมือบางของร่างสูงเริ่มชอนไชไปใต้เสื้อของร่างบาง 

     " แล้วถ้าเป็นที่อื่นเธอจะยอมไหม " ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางอย่าง ทำให้ร่างบางถึงกับคนลุก " ถ้าบอกว่าไม่ยอมฉันจะทำต่อนะ " ซัมเมอร์พูดขู่ เพื่อไม่ให้ร่างบางปฏิเสธ 

     " ยอม แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ " แซมมี่ตอบเสียงจริงจัง เธอยังไม่พร้อมจริง ๆ 

     " จำกฎข้อ 2 ไม่ได้หรอ เธอต้องยอมฉันทุกอย่าง " ซัมเมอร์พูดถึงกฎที่เขากำหนดขึ้นมาเอง พร้อมมือที่กำลังเลื่อนขึ้นไปบีบเค้นเต้างามทั้งสองเต้าอย่างเพลิดเพลิน 

     " ป...ปล่อยก่อน นายอยากให้เรื่องของเราเกิดขึ้นมาพร้อมความรักหรือเปล่า รอก่อนไม่ได้เหรอ ? " แซมมี่ถามเสียงออดอ้อน พร้อมกับหอมแก้มซัมเมอร์เพื่อมัดจำเขาไว้ " นะ ๆ ตอนนี้เอามือออกก่อน ไว้ฉันพร้อมเราค่อยมาเริ่มกันใหม่ ตอนนี้ฉันยอมคบกับนายไปก่อนก็ได้ ไม่ใล่เพื่อคั่นเวลา แต่เพราะฉันรักนายนะซัมเมอร์ นายรออีกไม่นาน ฉันรับรอง " แซมมี่พูดน้ำเสียงจริงจัง 

     " ก็ได้ ฉันก็รักเธอนะยัยบ๊อง รักที่สุด " ซัมเมอร์ก้มลงไปจุมพิตร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะผละออกและเดินจูงมือร่างบางจนมาถึงรถที่มารับร่างบาง กลับบ้าน ก่อนจะโบกมือลากัน 

     " ซัมเมอร์ ! กลับบ้านดี ๆ นะ " แซมมี่พูดกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง 

     " ครับผม ! " ซัมเมอร์ตอบรับพร้อมรอยยิ้มบาดใจที่ส่งมาให้เธอ ก่อนจะเดินหันหลังกลับไป