รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

     " เฮ้ย ! แก ๆ นั่นมันใครอ่ะ " เด็กสาวชี้ไปทาง ผู้หญิงคนหนึ่งทีตัดผมซอย ๆ ท่าทางห่าวๆ คนนั้น ที่กำลังเดินเข้ามาทางเธอ
" ซัมเมอร์ ไง แกไม่รู้จักเหรอ แฟนคลับออกจะเยอะ รวมถึงฉันด้วย ^^ " แพรรี่ เพื่อนสนิทของแซมมี่ เอ่ยตอบแซมมี่อย่างตื้นตัน << ( บ้าเปล่า = ก็ไม่ ) 
" ทำๆแกต่องตื้นตันขนาดนั้นว่ะ หล่อก็ไม่หล่อ หน้าตางั้น ๆ " แซมมี่พูดว่าซัมเมอร์ เพราะความมั่นไส้ในท่าทีที่หยิ่งแบบนั้น 
" เธอว่าอะไรนะ ยัยบ๊อง " ซัมเมอร์เดินมาทันได้ยินในสิ่งที่แซมมี่นินทาตนเองพอดี 
" ฉันหยิ่งเฉพาะ กับ คนไม่สวยแบบเธอเท่านั้นแหละ " ซัมเมอร์ พูดเสียงยั่วยวนกวนประสาทแซมมี่ 
" ฉันชื่อ แซมมี่ย่ะ ไม่ได้ชื่อ ยัยบ๊อง ที่สำคัญฉันไม่สวยตรงไหนมิทราบ ไอ้หน้าตาบ้าน ๆ อย่างเธอน่ะ ไม่มีสิทธิมาว่าฉัน " 
" ยัยบ๊อง ! " 
" ไอ้ต๊อง ! " 
" พอ ๆ พวกเธอจะทะเลาะกันทำไมเนี่ย " แพรรี่ที่นั่งดูสถานการณ์อยู่นาน พูดขึ้นเพื่อตัดบทของทั้งสองคน 
" เธอไม่เกี่ยวแพร / แพรเธอไม่เกี่ยว " ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกัน อย่างไม่ได้นัดหมาย 
" --' ฉันผิด ? ไอ้ซัมเมอร์ ไอ้แซมมี่ ถ้าพวกแกไม่หยุดฉันจะโกรธแกทั้งสองตัวเลย " แพรรี่พูดขึ้นอย่างหมดความอดทน 
" เชิญ ! / เชิญ ! " อีกครั้งที่สองคนนี้พูดขึ้นพร้อมกัน
" ก็ได้ งั้นเชิญแกสองคนตามสบายเลย " พูดจบ แพรรี่ก็เดินออกไป ด้วยความรำคาญ 
" เพราะเธอเห็นไหม ยัยแพรโกรธฉันเลย " แซมมี่โยนความผิดให้ซัมเมอร์ คนเดียว 
" เพราะเธอนั่นแหละ ที่ทำให้แพรรี่โกรธ ยัยบ๊อง " ซัมเมอร์ไม่ยอมรับผิด เพราะเธอไม่ได้ผิดคนเดียว 
" ชิส์ " แซมมี่ 
" เชอะ " ซัมเมอร์ 
      ทั้งสองหันหลังให้กันแล้วแยกกันเดินออกไป =^^=