รักสุดใจ...นายสาวหล่อ

     ' ฮัลโหล .. แพรรี่ ฉันมีเรื่องจะบอก ' ซัมเมอร์หลังจากเดินออกมาจาก โรงพยาบาลแล้วก็กดโทรศัพท์ โทรหาแพรรี่ทันที 

     ' มีอะไร ? แล้วนี่แกอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า ฉันว่าจะไปเยี่ยมยัยมี่อยู่พอดี ' แพรรี่เอ่ยถามซัมเมอร์ ด้วยน้ำเสียงสงสัยและเธอไม่ได้สนใจคำถามของซัมเมอร์เลยแม้แต่น้อย !!

     ' เปล่าอ่ะ ฉันกำลังกลับบ้าน ' ซัมเมอร์ตอบคำถามแพรรี่ด้วยเสียงเรียบ เขาก็ลืมเรื่องที่จะบอกเหมือนกัน 

     ' ว่าแต่แกมีเรื่องอะไร ' แพรรี่ที่นึกขึ้นได้ว่าซัมเมอร์มีเรื่องจะบอกตนเธอจึงถามกลับ

     ' เพื่อนแกแกล้งความจำเสื่อม ' ซัมเมอร์ตอบเสียงเรียบไม่มีน้ำเสียงตกใจเลยแม้แต่น้อย 

     ' ห๊ะ อะไรนะ ' แพรรี่ร้องเสียงหลง นี่ยัยเพื่อนตัวดีกล้าโกหกฉันงั้นเหรอ คนอุตส่าห์เป็นห่วง อย่าให้เจอนะ แม่จะเทศน์ให้ฟังสักยกสองยกเหอะ !!

     ' อืม เรื่องที่ฉันจะบอกแกก็มีแค่นี้แหละ แค่นี้นะ ' ซัมเมอร์ตอบเสียงเรียบและวางสายทันที 

 แซมมี่ : อ๊ายยยยย เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน เขาจูบฉันเหรอ บ้าจริงนั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะ จูบแรกของฉันต้องมาเสียให้เพศเดียวกัน แล้วทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยล่ะ โอ๊ย ! นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย ให้ตายเถอะ !! 

 แซมมี่ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า และเก็บข้าวของกลับบ้าน เมื่อกลับมาที่บ้านเธอก็พบแม่บ้าน และบอดี้การ์ด ที่พ่อของเธอส่งมาคอยคุ้มกันเธอจากภัยอันตราย ต่างๆ  เธอมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งชื่อว่า ซิลวี่ แต่ด้วยความที่น้องของเธอยังเด็ก เธอจึงไม่สามารถพาน้องมาอยู่ด้วยได้  ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่ประเทศไทย เธอก็มีแต่แพรรี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอคนเดียว พอนึกถึงตอนนี้เธอก็รู้เลยว่า ชะตากำลังจะขาด เพราะเธอโกหกแพรรี่ โอ๊ยยยย !!! ตายแน่ฉัน ทันทีที่คิดจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที แซมมี่หยิบขึ้นมาดูก็แทบอยากจะโยนทิ้ง 

   ' ฮัลโหล .... ' แซมมี่รับโทรศัพท์เสียงอ่อย ๆ

   ' นี่แกกล้าโกหกฉันเหรอ ? &%#&%฿!&฿#&฿ ' แพรรี่รายยาวแทบไม่หายใจหายคอ เธอไม่ฟังสิ่งที่แซมมี่พูดเลยสักนิด 

   ' โอ๊ย แก ! ฟังฉันก่อนได้ไหม ' แซมมี่พูดเสียงดังเกือบๆตะคอก ก็ยัยแพรไม่ฟังที่เธอพูดเลยนี่เธอเลยต้องเสียงดังใส่แบบนั้น 

   ' แกมีอะไรจะแก้ตัว ว่ามา ' แพรรี่พูดน้ำเสียงขุ่น ๆ เธอยังเคืองยัยเพื่อนตัวดีของเธอไม่หาย 

   ' ที่ฉันทำไปก็แค่อยากให้ซัมเมอร์เขาขอโทษฉัน ฉันอยากให้เขารู้สึกผิด แค่นี้เอง ' แซมมี่พูดความจริงให้เพื่อนฟังเสียงอย่างคนสำนึกผิด 

   ' โดยที่แกไม่ได้สนใจเลย ว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน แกโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ทำอะไรไม่รู้จักคิด !' แพรรี่พูดจบก็ตัดสายทิ้งด้วยความโมโห 

   หลังจากวางสายจากแพรรี่แซมมี่ก็ไม่เป็นอันทำอะไร นอกจากโทรไปง้อเพื่อน นี่ก็รอบที่ 99 แล้ว แพรรี่ยังไม่มีท่าทีจะรับสายเลย ' โอ๊ย ยัยเพื่อนบ้าจะโกรธอะไรนักหนา นี่ฉันผิดอะไรเนี่ย ' ( ยังมีหน้ามาถามอีก : คนแต่ง )          

วันต่อมา...

    " แพรรี่ ฉันขอโทษ นะ นะ นะ ดีกันนะ " แซมมี่นั่งง้อแพรรี่มาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้จะเลิกเรียนแล้ว แพรรี่ยังไม่มีท่าทีจะหายโกรธเธอแม้แต่น้อย 

     " เอางี้ ถ้าเธอยอมยกโทษให้ฉันฉันจะยอมเป็นทาสเธอ 2 วันเลย " แซมมี่ผู้ที่ไม่เคยยอมใคร เธอจำเป็นต้องยอมแพรรี่เพื่อให้แพรี่หายโกรธ และมันก็ได้ผลดีทีเดียว 

     " ฉันหายโกรธแกก็ได้ หึ ๆ ! " เสียงหัวเราะชั่วร้ายนั่น ทำให้ แซมมี่เหงื่อตกทันที 

     " แกกกก ยังไงเราก็เพื่อนกันนะ ฉันหวังว่าแกคงจะไม่ให้ฉันทำอะไรแผลงๆน๊าา " แซมมี่ร้องน้ำเสียงออดอ้อน 

     " ก็ไม่แน่ " แพรรี่พูดจบ ก็ลุกเดินออกมาไม่สนใจเพื่อนตัวดีของเธอเลย 

แซมมี่ : โอ๊ย ! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ไม่เป็นไรมั้งยังไงแพรรี่ก็เพื่อนเรา แล้วอีกอย่างแพรรี่ก็ไม่ค่อยทำอะไรอยู่แล้ว คงไม่ใช้อะไรเธอนักหรอก ใช่ไหม ?! บอกฉันที