[International] รักนี้...นอกสัญชาติ

.
 
.
.
 

 
                    
 
                    [ Lan Talk ]
 
                    ระหว่างนี้พวกผมกำลังจัดสถานที่สำหรับกิจกรรมรอบกองไฟอยู่  จาคอบ มาย แม็ก ไปขนฝืน ลุคกับฝ้ายตั้งเกมส์ปริศนาที่จะไว้ให้น้องๆเล่นกัน ส่วนผม ก็นั่งจัดตารางงานอยู่เพราะเท้าเจ็บคงจะไปช่วยขนฟืนไม่ได้ และก็ไม่มีหัวสมองสร้างสรรค์ในการตั้งเกมส์ด้วย
 
                    " เอ้อ แลน มึงทายารึยังวะ "   อยู่ๆลุคมันก็ถามขึ้นมาขณะก้มลงเขียนอะไรของมันก็ไม่รู้   ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองมันนิดๆ
                    " ยังเลยว่ะ "   
                    " แล้วไม่ทาล่ะเดี๋ยวก็บาทยักแดกหรอกมึง "       มึนพูดกวนแล้วก็ส่งใบที่มันเขียนไปให้ฝ้าย
                    " เออน่า เดี๋ยวกูค่อยทาของกูเองแหล่ะ "      ผมบอกอย่ารำคาญ
                    " ห่า กูถามดีๆ มาทำเสียงรำคาญกูซะงั้น กูอุดส่าแบกมึงมานะเว้ย "     มันบอกอย่างน้อยใจ  ใช่แล้วครับตอนที่อยู่น้ำตกผมเจ็บเท้ามากเพราะมันระบมจนผมเดินแทบไม่ไหว จึงต้องให้ลุคมันช่วยแบกมา เพราะว่ามันตัวใหญ่สุดแล้วน่ะครับให้คนอื่นแบกผมก็คงไม่ไหว 
                    " นี่มึงทวงบุญคุณอ่อว่ะ "                           " ก็เปล้า  กูแค่พูดลอยๆเฉยๆ "       หืม ลอยมากเลยว่ะ - - 
                    " เฮอะ - - "  
 
                    " นี่ เขียนให้มันสวยๆหน่อยสิย้ะ! "     เสียงของฝ้ายโวยวายลุคขึ้นมา
                    " อะไรของมึงวะอีฝ้ายกูก็เชียนสวยสุดแล้วนะ "       ลุคบอกอย่างขัดใจ
                    " สวยบ้าสวยบออะไรกันย้ะ ฉันใช้เท้าเขียนยังสวยกว่าแกเลยจะบอกให้ "
                    " - - เออๆ ก็ลายมือกูได้แค่นี้นี่หว่าไม่เห็นจำเป็นต้องสวยอะไรขนาดนั้นเลย "
                    " หย่ะ ถึงไม่สวยก็ขอให้มันอ่านออกก็ยังดีแต่นี่ ใครจะไปอ่านออกกันหะ! "   
                    ฝ้ายพูดขึ้นพร้อมกับโชว์แผ่นกระดาษที่ลุคเขียนขึ้นมา เอิ่ม ก็จริงยังที่ฝ้ายมันบอกแหล่ะครับ ลายมือเด็กอนุบาลยังสวยกว่ามันเลย - -  
                    " #@#%^&^*%&^&*( "
                    " #$%%&%&^&$%&*.. " 
                    ผมส่ายหัวระอากับสองคนที่ยังคงเถียงกันไม่หยุดจนผมรู้สึกโคตรจะรำคาญเลยครับ 
                    " เอ่ออ...  "        หืม ผมหันไปตามเสียงคนที่ยืนข้างๆ อย่างเก้อๆ 
                    " มีอะไร "        ผมมองมันงงๆ ที่อยู่ๆเดินเข้ามาหาผมซะงั้น มีอะไรของมันวะไอเด็กนี่
                    " เอ่อ เท้าของคุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยฮะ "      มันถามผมอย่างเก้อๆแต่ไม่ยอมมองหน้าผม  เป็นไรมากป่ะวะ- -
                    " อ่อ เป็นห่วงด้วยรึไง "      มองยักยิ้มที่มุมปากขึ้น
                    " หาา? ปะ..เปล่าซะหน่อยแค่มาถามดูเฉยๆ "    
                    " หึ แค่นี้กูยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่า "     
                    " ก็ดีแล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ "      
                    แล้วมันก็หมุนตัวเดินกลับไป  อะไรของมันวะนึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปซะงั้น  
           
 
                    " เห เมื่อกี้น้องเขามาทำอะไรวะ "       ลุคหันมาถามขณะที่มันเลิกเถียงกับฝ้ายแล้ว
                    " ไม่รู้มันเหมือนกันอยู่ๆก็มาถามว่าเท้ากูเป็นอะไรรึเปล่า กลัวกูไม่ตายมั้ง "
                    " เหยๆๆ  ไม่ใช่น้องเขาเปป็นห่วงมึงเหรอไงวะ "       ผมเหลือบหางตาไปมองลุคที่ตอนนี้มันก็มองผมอย่างกรุ่มกริม
                    " เฮอะ อย่างมันเนี่ยนะเป็นห่วงกุ มึงฝันอยู่หรอวะ มันยังแทบไม่ยอมรับกูเป็นพี่รหัสมันเลยด้วยซ้ำ "       ผมบอกมันแล้วยิ้มขำๆกับความคิดมัน
                    " ถ้ามึงอยากให้น้องเขายอมรับมึง แล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมรับน้องมันก่อนล่ะวะ "         คำพูดของมันทำเอาผมชะงักไปทันที ก็อาจจะจริงอย่างที่มันว่าล่ะครับ เพราะผมยังไม่ชอบมันด้วยมั้งเลยไม่ยอมเปิดใจที่จะรับมันเป็นน้องของผม
                    " แต่.. "     
                    " มึงเป็นพี่นะเว้ยแลน ถ้าไม่ยอมเปิดใจก่อนแล้วน้องที่ไหนจะกล้าวะ กูเชื่อว่าน้องมันก็คงคิดเหมือนมึงน่ะแหล่ะ เลยไม่กล้าที่จะทำดีกับมึงสักเท่าไหร่ "            
                    " อืมม ก็อาจจะใช่ "         โหหห กูเพิ่งเห็นมีสาระก็ครั้งเนี้ยแหล่ะเพื่อน-0-
                    " เอาน่า ความผุกพันธ์ มันไม่ได้ซื้อกันง่ายๆหรอกเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยๆถึงจะ โบ๊ะ!! "      มันพูดแล้วดีดนิ้ว   ผมว่ามันเริ่มแปลกๆและ- -
                    " กูว่ามันคนละเรื่องแล้วไอลุค โบ๊ะอะไรของมึง "      ผมใช้หางตามองมันอย่างเอือมๆ กับความหื่นกามของมัน
                    " หิหิ เอาน่าๆ "         มันตบไหล่ผมเบาๆ แล้วก็หันไปสนใจงานตัวเองต่อ
                    " เฮ้ออออ "        ผมส่ายหัวหน่ายใจกับมัน แล้วก็ก้มลงไปตีตารางต่อ
 
 
 
                    [ Etarn talk ]
 
                    " ก็ดีแล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ "
                    ผมเดินกลับมาด้วยความอายสุดๆไปเลย อยู่ๆก็ไปถามมันทำไมกันวะ มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันสิ ผมไม่น่าไปถามเลย ป่านนี้มันต้องคิดไปไกลแล้วแน่ๆเลยว่าผมเป็นห่วงมัน ว่าผมสนใจมัน อ๊าก>//< 
                    แต่ช่างเฮอะมันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอยู่แล้วนี่นะ นายนั่นเกลียดผมจะตาย 
                    " เฮ้ออออออ "        คิดแล้วผมจึงถอนหายใจออกมา
 
                    " ถอนหายใจมากเดี๋ยวอายุก็สั้นหรอก "      
                    ผมสะดุ้ง หันไปมองอย่างตกใจ ก็พบกับรอยยิ้มอันส่งเสน่ห์ของพี่จาคอบ    เดินมาอยู่ข้างหลังผมตอนไหนกันล่ะเนี่ย -0-
                    " พี่จาคอบ! มาตอนไหนครับ "     
                    " ก็เพิ่งมาน่ะแหล่ะเห็นเราถอนหายใจซะยาวเลย เลยเดินมาหา  เป็นอะไรรึเปล่า หืม "        พี่เขาเดินมาใกล้ๆผมแล้วยกมือวางบนหัวผมแล้วก้มหน้ามาถามซะใกล้เลย   โอยย อย่าใกล้มากพี่ มันแสบตา ฮ่าๆๆๆ รู้สึกรอยยิ้มพี่เขามันเจิดจ้าน่ะครับ 
                    " เอ่อ... เปล่าฮะ แห่ะๆ แค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อย "      ผมส่งยิ้มแหยงๆไปให้เขา 
                    " งั้นเหรอ  งั้นพี่ไม่ถามแล้วก็ได้  "      พี่เขาเอามือลงจากหัวผมแล้ว ผมจึงยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
                    " แล้วกำลังจะไหนเนี่ย "     
                    " ผมมาเดินเล่นน่ะครับ กำลังจะกลับห้องแล้ว "    
                    พี่เขาพยักหัวอย่างเข้าใจ
                    " อ่อ "
                    " แล้วพี่ล่ะครับ ไปไหนมาหรอ เสื้อเรอะเต็มเลย "   
                    " อ้อ พี่ไปขนฟืนมาสำหรับก่อกองไฟน่ะ "   
                    " อ่อครับ "    
                    " อ่า งั้นพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวไอพวกนั้นหาว่าพี่แอบอู้ อิอิ "       
                    " ครับ "
                    " เจอกันรอบกองไฟนะ อย่าสายล่ะ "      พี่เขาโบกมือแล้วเดินไปตรงที่ผมเพิ่งเดินมา  เฮ้อออ -3-
                    
                    .
                    .
                    .
                    นี่ก็เป็นเวาลา 20:10 น. 
               
                    ผม เจสัน หลงและโต้ง ก็กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่รอบกองไฟขนาดใหญ่ ส่วนพวกพี่ๆก็อยู่ในวงนั้นด้วย 
                    " บรื้ออ∼∼ หนาวชะมัดเลย "       เจสันบอก มันใส่เสื้อแขนยาวแล้วห่อตัวเองไว้แน่น ส่วนทุกคนก็เช่นเดียวกัน มีแต่ผมเนี่ยแหล่ะใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นชิวๆ 
                    " นี่แกไม่หนาวมั้งอ่อวะ "      เจสันถามผมอย่างอึ้งๆ
                    " ไม่อ่ะ ฉันว่ามันกำลังดีนะ "      
                    " มันจะไปหนาวได้ยังไงล่ะเจสัน ก็อีธานมันชินกับอากาศที่เมืองนอกมากกว่านี่ "    โต้งบอกขณะที่นั่งกอดอกตัวเองอยู่  ฮ่าๆๆๆ เหมือนหมาน้อยขี้หนาวเลยแหะ
                    " เออวะ มันก็จริง ฉันลืมไปเลย "          
                    " ฮ่าๆๆๆ "
                    " นี่ถามจริงเฮอะ อากาศหนาวสุดที่นู่นมันกี่องศาเหรอ "    หลงถามอย่างอยากรู้
                    " อืม.. ถ้าจำไม่ผิดประมาณ-50 น่ะนะ "       ผมบอกไปพวกมันสามคนจึงทำหน้าเหวออ้าปากกว้างทันที  
                    " ถามจริง "  
                    " ฮ่าๆๆๆๆๆ ทำไมหรอ "    
                    " สุดยอดอ่ะ อยู่ไปได้ยังไงกัน "     เจสันบอก
                    " เออ นี่ขนาดพวกเราอยู่อุณหภูมิ 20 องศา ก็หนาวจะแย่แล้วนะ "     หลงบอกอย่างไม่น่าเชื่อ
                    " ก็นะ ทำไงได้ มันก็หนาวอยู่หรอกขนาดทะเล แม่น้ำ ยังกลายเป็นน้ำแข็งเลย "
                    " โหห แล้วร้อนสุดอ่ะ "   โต้งถาม
                    " ก็ประมาณ 24 องศา  แหล่ะมั้ง "       ผมเงยหน้ามองฟ้าแล้วเอามือจับคางคิดอยู่
                    " หืม สรุปคืออากาศหนาวของเราพอๆกับอากาศร้อนของอเมริกาเลยเหรอเนี่ย "        หลงว่า
                    " ฮ่าๆๆๆ ก็นะ แต่ฉันก็ชอบอากาศที่เมืองไทยนะ อบอุ่นดี รู้สึกเผาผลานดีขึ้นด้วย "           ใช่ครับโคตรเผาผลานดีเลยเพราะเหงื่อผมไหลแทบตลอดเลย 
                    " หรอ สุดยอดเลยนะนายนี่ "     โต้งบอกพลางเอาแขนมาโอบคอผม
                   
                    " อ่าว เดี๋ยวเราจะมาเล่นเกมส์กันนะครับ! "   หลังจากที่พวกพี่ๆได้พูดคุยกัน  เสียงของนายแลนก็ดังขึ้น จากกลางวง   พวกผมจึงเลิกคุยแล้วหันไปสนใจที่พวกพี่ๆกำลังจะพูด
                    " พี่จะอธิบายกติกาง่ายๆก่อนเลยนะคะ! "       พี่ฝ้ายเป็นคนบอกกฎกติกาในการเล่นเกมส์ 
                    " ก่อนอื่นถ้าจับฉลากแล้วใครที่ตรงตามในแผ่นกระดาษที่พี่หยิบขึ้นมาที่สุดก็ออกมาทีละคน หลังจากนั้น ก็จะให้น้องที่โดนเรียกออกมาทั้งหมดจำนวน 10 คน ยืนเป็นวงกลมล้อมรอบ พี่มายกับพี่จาคอบไว้ซึ้งพี่เขาจะเป็นผู้ตั้งคำถามขึ้นมา ถามน้องๆที่ยืนเป็นวงกลมรอบพี่เขาอยู่ แต่น้องต้องตอบความเทจหรือห้ามตอบความจริงนั่นเอง ถ้าใครตอบผิดหรือก็คือตอบความจริงจะโดนทำโทษตามกติกา ส่วนคนที่เหลือจะได้ผ่านเข้าสู่เกมส์ต่อไปนะค่ะ "    
                    หลังจากที่พี่ฝ้ายอธิบายกาในการเล่นเสร็จแล้ว พี่เขาก็เอื้อมมือลงไปควานหยิบกระดาษที่ม้วนอยู่ในกล่องที่พี่แม็กถือเอาไว้ ขึ้นมาแล้วเปิดดุ
     
                    " แล้วผู้โชคดีคนแรกของเรา ก็คือ.... "         ทุกคนที่นั่งลุ้นระทึกกับกระดาษที่พี่ฝ้ายถือขึ้นมา     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  
 
                    " น้องคนไหนที่คิดว่าตัวเองสวยที่สุดคะ ออกมาเลยค่ะ "  
                    พอพี่ฝ้ายพุดจบเพื่อนๆปีหนึ่งที่นั่งอยู่ก็โห่ขึ้นมา แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกดันออกมายืนอยู่กลางวงจากเพื่อนๆของเธอ  เธอมีท่าทีเก้อๆอยุ่มากแล้ว เป็นคนที่สวยมากจริงๆแหล่ะครับ เล่นเอากลุ่มพวกผู้ชายโห่ มากันทันที
                    " อ่า ได้ผู้โชคดีคนแรกแล้วนะคะ ต่อไปก็... "    
                     พี่ฝ้ายล้วงมือเข้าไปหยิบแผ่นกระดาาในกล่องจนตอนนี้เราได้ผู้โชคดีทั้งหมด 9 คนแล้ว จนมาถึงคนสุดท้ายวึ้งผมก็โล่งใจไปแล้วเพราะว่ายังไงก็คงไม่โดนแน่ๆ 
                    " ตอนนี้เราก้มาถึงแผ่นสุดท้ายแล้วนะคะ "       พี่ฝ้ายล้วงมือไปในกล่อง ทุกคนต่างรอลุ้นว่าตนจะโดนหรือเปล่า   ผมหันไปมองเจสัน มันมองมาอย่างล้อๆ แล้วยื่นหน้ามากระะซิบพึมพัมกับผม
                    " แกได้ชัวร์ "      มันว่า
                    " ไม่มีทางอ่ะ นี่มันใบสุดท้ายแล้วนะ "    พูดบอกไปอย่างมั่นใจ
                    " เฮอะๆ ก็ไม่แน่มั้ง "  
                    ผมมองหน้ามันอย่างเคืองๆ แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร หันไปสนใจพี่ฝ้ายต่อ
                   
                    "  ผู้โชคดีคนสุดท้ายของเราก็คือ...... " 
                    ตึกตัก
                    ตึกตัก
                    ตึกตัก
 
                    " ใครคิดว่าตนเองไม่ได้เกิดในเมืองไทย ก็ลุกออกมาเลยนะคะ "   
                     เพล้งง!!!
 
                    " หึหึ "        เจสันหัวเราะเบาๆ ส่วนโต้งกับหลงก้มองมาที่ผมอย่างยิ้มๆสะใจ
                    " ใครคะ ออกมาเลยค่ะ "         
                    ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แต่สายตาของแต่ละคนนี่สิครับมองมาที่ผมเป็นตาเดียวเลย ให้ตายเฮอะโรบิ้น -0- จะมุดดินหนีตอนนี้ได้มั้ยวะเนี่ย  
                    " ออกไปดิวะ "     เจสันดันไหล่ผมให้เดินออกไป 
                    " เออ รับไปดิเดี๋ยวพี่เขารอนานนะ "    โต้งก็ว่า 
                    " ไปดิๆ "      คือพวกมันโคตรขับไล่ผมเลยTT นี่ฉันเพื่อนแกนะเว้ย
                    " เฮ้ออออ "       ผมถอนหายใจยาว แล้วก็ยอมลุกขึ้นเดินไปในวงตรงกลางอย่างจำใจสุดๆ  
                    " อ่า ตอนนี้เราก้ได้ผู้โชคดีครบทั้งหมด 10 คนแล้วนะคะ น้องๆ 10 คน ยืนกันเป็นวงกลมล้อมรอบพี่มายกับพี่จาคอบไว้เลยค่ะ "    พี่ฝ้ายบอก  
 
                    ในวงล้อมมีทั้งหมด 10 คนมีผมคนนึงกับผู้หญิง 4 คน ผู้ชายอีก 5 คน ยืนล้อมรอบพี่มายกับพี่จาคอบไว้อยู่ตรงกลาง  พี่เขาเห็นผมแล้วจึงยิ้มมาให้ผมก็ยิ้มกลับแหยงๆ
 
                    " อ่า ถ้าเรียบร้อยแล้วก็เริ่มเกมส์ได้เลยค่ะเริ่มจากน้องคนนี้ก่อนเลยนะคะ "  
พี่ฝ้ายชี้มาที่ผม   แล้วไหงต้องผมคนแรกด้วยอ่ะครับTT 
                    " แล้วก้วนไปเรื่อยๆไปตามวงกลม ใครตอบผิดก็ให้นั่งลงค่ะ เชิญเริ่มได้! " 
พอพี่ฝ้ายพูดจบ พี่มายก็ถามขึ้น
                    " หมามี 2 ขา " 
                    " ใช่ "    ผมตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดเลย
                    " ไก่มี 4 ขา " 
                    " ใช่ "     คนข้างๆตอบ 
                    " ไก่มีนม "      ไก่ที่ไหนมีนมกันครับ- -
                    " ใช่ "     แน่ะรู้ดี เคยเห็นเหรอไง 
                    " ไก่ขันได้ "      มันก็ต้องขันได้สิครับพี่จาคอบถามแปลกๆ
                    " ใช่ "   
                    " อ่าว ผิดครับ เชิญนั่งลง "     อ่าว เขาก็ตอบถุกแล้วไปบอกเขาผิดเฉย ฮ่าๆๆๆๆ  
                    คนแรกเป็นผู้ชายตัวสูงๆตอบผิดเขาจึงนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้  จนเล่นมาเรื่อยๆเหลืออีก 3 คนซะงั้น ก็เหลือผมกับผู้ชายอีก 2 คน หืม นี่ผมติดท็อปทรีด้วยหรอเนี่ย หึหึ 
              
                    " นกบินได้ "
                    " ใช่ "     เพื่อนที่ยืนห่างจากผมอีกด้านตอบ พลาดแล้วล่ะน้องเอ๋ย
                    " อ่า ผิดครับ เชิยนั่ง "  
                    " อ่าวทำไงดีตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้น ใครจะชนะกันนะ ลุ้นกันใหญ่เลยค่ะ "               พี่ฝ้ายที่ตอนนี้เริ่มเหมือนพิะีกรขึ้นทุกทีพูดขึ้น 
                    " หมาเห่าได้ "
                    " ไม่ใช่ "   ผมตอบ
                    " แมวร้องเมี้ยว "
                    " ไม่ใช่ "     เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามผมตอบ สายตาเรามองกันเหมือนมีไฟฟ้าฟาดฟันอยู่ในลุกตา (ดุการ์ตูนมากไปป่ะ)
                    " งูเป็นสัตว์เลื้อยคลาน "
                    " ไม่ใช่ "      ผมตอบกลับอย่างรวกเร็ว
                    " ช้างร้องโห่งๆ " 
                    " ใช่ "    แน่ะยังไม่ยอม- -
                    " ปี๊ดดดด  หมดเวลาค่ะ เข้าสู่เกมส์ต่อไปได้ค่ะ "      อยู่ๆเสียงนกวีดก็ดังขึ้นจากพี่ฝ้าย       อ่าวมีจับเวลาด้วยเหรอ โห่ยังไม่รู้ผลเลยอ่ะ-0- (<<เริมเมามันดับเกมส์)
                    " อ่าพวกน้องๆที่แพ้ปั่นจิ้งหรีดคนละ 10 รอบ แล้วกลับเข้าที่ได้เลยค่ะ "   
                     พี่ฝ้ายบอกให้พวกที่แพ้ปั่นจิ้งหรีดวึ่งก็คือเอามือข้างนึงจับติ่งหูอีกข้างก็ก้มลงแตะพื้นแล้วหมุนตัวไป 10 รอบ ซึ้งมันทำให้มึนได้เห็นๆเพราะแต่ละคนที่เดินกับนี่เดินยังกะคนเมาแน่ะครับ ฮ่าๆๆ โชคดีที่เราไม่แพ้นะเนี่ย 
 
                   " เกมส์ต่อไปก็เป็นเกมส์ง่ายๆเลยนะค่ะ ซึ่งก็คือเป่ายิ่งชุปพระราชานั่นเอง โดยเราจะให้พี่ลุคเป็นพระราชาของเราในรอบนี้นะคะ ส่วนน้องสองคนก็พลัดกันเป่าคนตา ใครผิดก็เดินถอยหลังออกไปใครถูกก็เดินมาข้างหน้าทีละสเตปนะคะ จนใครเป่าชนะพระราชาจนเดินมาประชิดตัวได้แล้วพลักพระราชาของเราออกก่อนจะเป็นผู้ชนะนะคะ^0^  " 
                   หาาา ให้นายแลนเนี่ยนะมาเป็นพระราชา เกมส์แบบไหนของเขากันนะเนี่ย  แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับเพราะถ้าเรื่องเป่ายิ่งชุปเสี่ยงดวงอ่ะผมไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้วล่ะ หี่หี่หี่ 
 
                   " ก่อนอื่นน้องสองคนก็เป่ายิ่งชุปกันเองก่อนว่าใครจะเป็นคนเริ่มคนแรก " 
                   ผมหันไปหาคู่ต่อสุ้ของผม แล้วชักมือไปเป่า ผมก็ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย  บอกแล้วเรื่องเป่ายิ่งชุปผมไม่เคยแพ้ใคร^w^ อิอิ
                   " น้องอีธานเป็นคนเริ่มก่อนนะคะ งั้นเริ่มได้เลยค่ะ "      พี่ฝ้ายบอกผมจึงหันไปเผชิญหน้ากับนายแลนทันที
                   ผมกับมันห่างกัน 10 ก้าว มันมองมาที่ผมเฉยๆด้วยสายตาดุถูก หนอยย แล้วจะได้เห็นดีกัน หึหึ    
                   ในที่สุดผมก็ชนะมันไป 5 ตาแล้วครับยังไม่แพ้สักตาเลยด้วยแต่ไอคุ่แข่งของผมน่ะสิลอยละลิ้วอยู่ห่างไป 10 ก้าว ยังงี้ชนะใสๆครับ  ฮ่าๆๆๆ
                   ผมชนะเรื่อยๆ จนมาถึงตาสุดท้าย เอ่อ โคตรใกล้เลยครับ - - ยอมแพ้สักตาดีมั้ยเนี่ย ไม่สิห่างแค่อีกก้าวเดียวเองจะยอมได้ไงรีบๆชนะๆเกมส์จะได้รีบๆจบ  มันมองผมอย่างอึ้งๆด้วยล่ะสงสัยจะแปลกใจล่ะสิว่าทำไมผมเป่ายิ่งชุปเก่งยังงี้น่ะ ฮ่าๆๆๆ (<< รู้สึกสะใจเยอะเกินตั้งแต่เริ่มเกมส์แล้วนะ- -)
                    มันหันไปเป่ากับคู่แข่งอีกคนแล้วก็หันมาเป่ากับผม เหลืออีกสองรอบสินะครับเพราะอีกสองตาผมก็จะชิดตัวมันแล้วก็จะชนะ     
                    " รู้สึกเหมือนเราใกล้จะได้ผู้ชนะแล้วนะคะ "    เสียงพี่ฝ้ายยังคงดังมาเป็นระยะๆ
                    ชุบ ชุบ ชุบ! น่าน ผมก้าวไปอีกก้าวจนปลายเท้าข้างขวาของผมชิดกับปลายเท้าข้างซ้ายของมัน ส่วนเท้าข้างขวาของมันคงจะโล่งยาวเพราะคู่แข่งของผมมันยังอยุ่ห่าวอีกตั้ง 4 ก้าวครับ    แต่.... มันใกล้ไปมั้ยเนี่ย ใกล้ซะจนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆมาจากตัวมันเลยล่ะครับ เร็วๆๆๆ รีบๆเป่าอีกตาเดียวจะได้ชนะซะที -///- ไม่ไหวแล้วเว้ยเฮ้ย 
                    ในที่สุดมันก็เป่ากับคู่แข่งอีกคนของผมเสร็จมันจึงหันมาเป่ากับผมต่อ เนี่ยแหล่ะรอบสุดท้ายแล้วล่ะครับ หึหึ
                    ชุบ ชุบ!  ป้าดดดดดด แพ้ได้ไงว่ะเนี่ยTT ม่ายจริงงงง คนแรกในชีวิตที่ผมแพ้ โธ่เอ๊ยย  ไม่สิ นี่มันก็แค่โชคดีเท่านั้นแหล่ะ พออีกตาผมก็ชนะมันแล้วมาประชิดตัวเหมือนเดิม แล้วก็แพ้มันแล้วก็ชนะมันแล้วก็แพ้มันแล้วก็ชนะมัน -0-  จนนะบัดนี้คู่แข่งของผมเหลืออีกแค่ 2 ก้าวก็จะชนะอยุ่แล้วไอบ้าเอ้ยยย บังอาจนักนะ 
                     ชุบ!!  นี่แน่ะ ในที่สุดฝันก็เป็นจริง *0* นั่นก็คือผมชนะแล้วนั่นเอง ผมรู้สึกหงุดหงิดตาสุดท้ายที่ผมเป่ามันชนะจึงพลักมันออกจนมันเซแทบล้มแล้วไปยืนแท่นราชาที่มันเคยยืนแทน  ซึ่งมันก็มองผมเคืองๆอย่างไม่สบอารมณ์เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ ผมชนะๆๆ มัน  สะใจสุดๆไปเลยล่ะครับ อิอิ  
                    " ในที่สุดเราก้ได้ผู้ชนะของเกมส์แล้วนะคะ เชิญน้องคนที่แพ้โดนทำโทษตามกติกาได้เลยค่ะนั่งก็คือ.... มาหอมผู้ชนะนั้นเอง "       ฮ่าๆๆๆ โชคร้ายจังนะ แต่ เอ๋ เดี๋ยวนะ มาหอมแก้มผู้ชนะ ละ..ละ..แล้วผู้ชนะมันไม่ใช่ผมเหรองายยยอ่ะT0T  ม่ายยยย
                    " หาาาา!! "       ผมร้องออกมาอย่างตกใจ 
                    " ไม่หาล่ะค่ะ นี่เป็นกฎที่เราตั้งไว้ตั้งแต่รุ่นก่อนๆเลยนะคะ^^ "     อ๊าก ผมไม่อยากเป็นผู้ชนะแล้วก็ไม่อยากเป็นผู้แพ้ด้วย แล้วก็ไม่ได้อยากเล่นเกมส์บ้าๆนี้ด้วยน้าาา TT
                    ผมเห็นสายตาสะใจของเจสันด้วยล่ะครับ พวกมันกำลังหัวเราะเยาะโผ้มม 
                    " โหยยย รู้งี้ผมยอมแพ้ตั้งแต่แรกเลยดีกว่า "      ผมหันขวับไปมองไอคู่แข่งอย่างดุเดือด นี่แกว่าไงนะ- -*
                    " ฮ่าๆๆๆ อ่าวงั้นเชิญเลยค่ะ ผู้ชนะลงโทษผู้แพ้ได้ตามสบายเลยนะคะ จะให้หอมตรงไหนก็เชิญเลยค่ะ^^ "       พี่ฝ้ายยอ่า กลั่นแกล้งผม
                    " แล้วจะให้หอมตรงไหนดีล่ะครับ "        ไอบ้านั่นมันหันมาถามผมแล้วยิ้มหวานมากให้  ผมหันไปมองพวกพี่ๆที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ดันไปพบสายตาอัมหิตของนายสะงั้น โอยอย่ามองยังงั้น ผมกลัว 
                    " เอ่อ.... "      หอมตีนผมมั้ยครับ    บ้าเรอะใครจะไปกล้าบอกยังงั้นกัน
                    " หืม? "      มันยังคงมองผมอย่างต้องการคำตอบ
                    " เร็วสิคะ ยุงมันจะสูบเลือดพี่หมดตัวแล้วนะคะ "        อย่าเร่งสิครับพี่ฝ้าย- -
                    " อยากหอมตรงไหนก้หอมเลยครับ "        ผมบอกออกมาอย่างจำใจเอาวะแค่หอมเองไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว 
                    " จะดีหรอครับถ้าให้ผมเลือก... "   
                    " อืม "     
                    " งั้น.. "     มันพูดปุีปก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมตรงแก้มผมดัง ฟอดด  แถมยังสูดซะแก้มผมฟีบเลยมั้ง   
                    " ฮ่าา.. "      ไอเสียงยังงั้นมันหมายความว่ายังไงว่ะ  
                    " กรี๊ดดดดดด อ๊ายยยยยย   โห่.ห......... "   ทั้งเสียงร้องเสียงกรี๊ดเสียงโห่ดังขึ้นเล่นเอาผมก้มหน้างุดเลยครับ อายโคตรอ่ะบอกตรง
                    " วู้วว น่าอิจฉาเว้ย "     พี่แม็กพุดขึ้นแล้วเดินมาคล้องคอผู้แพ้ของผม
                    " ฮ่าๆๆ ต้องขอบคุณกฎของพวกพี่จริงๆแหล่ะครับ "        หะ - -  ผมขมวดคิ้วมองหน้ามันทันที มันจึงยิ้มแหยงๆมองผม หนอยยย 
                    " เอ่ออ... งั้นผมกลับที่ก่อนนะครับ "      ผมบอกพี่ฝ้ายปุ๊บก็เดินก้มหน้าก้มตากลับเข้าที่นั่งที่พวกเจสันนั่งอยุ่ทันที ซึ่งแน่นอนว่ามันจะต้องแซวผมอยู่แล้ว
                    " ฮ่าๆๆๆ ฉันล่ะสงสารแกจับใจเลยว่ะอีธาน "      เจสันว่าแต่ผมรู้นะว่ามันสะใจผมอยู่
                    " ไม่ต้องมาพูดเลย "      ผมหน้านิ่วคิ้วขมวดใสมันทันที 
                    " เอาน่าๆ มันก็แค่เกมส์น่ะ "     โต้งคล้องคอผมแล้วพุดเพื่อให้กำลังใจ
                    " แต่ก็สุดยอดจริงๆแหล่ะ กฎแบบนี้เพิ่งเคยเห็นแหะ "       หลงว่า
                    " นั่นดิเนอะ " 
 
                    แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้วล่ะครับเกิดมาเพิ่งอายขนาดนี้ครั้งแรกแหะ
                    
                     
*****************************