[International] รักนี้...นอกสัญชาติ

.

.

.

.

มาเรื่อยๆ กับน้องอีธานค่าา ><

 

 

 

                    

                    [ Lan Talk ]

 

                    " เฮ้ออออ ถึงสักทีโว้ยย "          

                    เสียงของไอแม็กโวยวายออกมาหลังจากที่ผมเดินลงมาจากรถบัสที่เพิ่งกลับมาถึงที่มหาลัย อย่างเหนื่อยล้า  ใช้เวลาในการนั่งรถประมาณ 4 ชั่วโมงได้ เพราะว่าทางมันไม่ใช่ใกล้ไปกลับก็ 8 ชั่วโมงพอดี  

                    " ไม่คิดว่าเป็นพี่ว๊ากแล้วจะเหนื่อยขนาดนี้เลยว่ะ "        มายพูดขึ้น ขณะที่มันกำลังขนสัมภาระลงจากรถ 

                    " มันก็ต้องแน่อยู่แล้วไม่ใช่ไงหยะ ไหนจะต้องจัดการสถานที่ ไหนจะคุมน้องอีก พวกรุ่นพี่ก็ฝากฝังไว้ซะเยอะเลยด้วย "   

                    ฝ้ายบอกแล้วสะพายเป้เดินลงจากรถไป 

                    " แล้วพวกน้องๆจะเอาไงวะแยกย้ายเลยป่ะ "        ลุคหันมาถามผม

                    " เออๆ แยกย้ายเลยก็ได้มั้งนี่ก็จะเย็นแล้ว "         ผมบอก

                    ผมหันไปมองคนที่เดินตามหลังผมลงมาจากรถบัส  มันมีท่าทีงัวเงียน่าดู ก็แหงแหล่ะครับระหว่างนั่งรถมาจากที่นู่นคนข้างๆผมก็หลับตลอดทางเลย 

                    มันเงยหน้ามามองผมเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงง  มึงจะงงอะไรวะ- -

ผมไม่ได้สนใจอะไรมันมาก หันไปทางรถบัสที่พวกน้องๆเพิ่งลงกันมา ปล่อยให้กลับกันเลยก็แล้วกันมั้ง

 

                    " น้องๆคนไหนที่ขนสัมภาระลงมาครบหมดแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านได้เลยนะครับ! "         ผมตะโกนบอกออกไป

                    " คร้าบ/ค่าา "        เสียงขานรับตอบกลับอย่างอ้อยอิ่ง สงสัยจะเพลีย

                   

                    " เออ เดี๋ยว! "       ผมหันไปเรียดกไอเด็กฝรั่งนั่นก่อนมันจะเดินไปหาเพื่อนๆของมัน       มันหันมามองหน้าผมงงๆ

                    " ครับ? "    

                    " พรุ่งนี้ว่างมั้ย "        

                    " ฮะ วันอาทิตย์นี่ครับ  คุณถามทำไม "        มันพยักหน้าแล้วใองผมอย่างสงสัย            

                    " เดี๋ยวกูไปรับที่บ้าน จะพาไปข้างนอก "        ผมบอก 

                    " หาา ไปไหน ไปทำไม แล้วทำไมผมต้องไปกับคุณด้วย "         มันทำหน้าตาหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะครับ  หึหึ 

                    " เออไปเฮอะน่า กูพี่มึงนะ กูสั่งมึงก็ต้องไป "  

                    " อะไรของคุณเนี่ย! อยู่ๆก็จะพาไปไหนก็ไม่รู้ อีกอย่างคุณรู้เหรอไงว่าบ้านผมอยู่ไหน "  

                    " อืมม นั่นสิ ..... งั้นเอางี้ เดี๋ยววันนี้กูไปส่งมึงที่บ้านละกันเพราะกูเอารถมา "

                    " -0- หาา  คุณสมองกระทบกระเทือนใช่มั้ย "        มันทำหน้าตาเหวอๆแล้วเดินมาจับหัวของผมส่ายไปมาเพื่อตรวจเช็ก    ผมปัดมือมันออกอย่างรำคาญ 

                    " เออน่า รุ่นพี่บอกมึงก็ไม่มีสิทธ์ค้าน โอเค "   

                    " ไม่เคอ่ะ "           

                    ผมจึงค่อยๆหันหน้าโหดไปหา มันจึงรีบปิดปากแล้วพยักหน้ารัวๆ ฮ่าๆๆๆ ตลกชิปเลยว่ะ  

                    " ดี งั้นก้ไปได้แล้ว "         ผมบอกแล้วเดินนำมันไปที่รถ

                    " เดี๋ยวก่อนครับ ผมขอไปลากับเพื่อนก่อนแป๊ปนึงนะฮะ "         มันบอก ผมจึงพยักหน้าไป   แล้วมันก็เดินไปหาเพื่อนของมัน   

                    " เฮ้ย แลน! พรุ่งนี้ไปผับป่ะ "          เสียงของลุคดังมาจากข้างหลัง

                    " ไม่ว่ะ พรุ่งนี้กูมีนัดแล้ว "   

                    " เห จริงดิ ครั้งแรกที่มึงปฎิเสธคำชวนนะเนี่ย  นัดกะใครไว้วะ "       ลุคมีท่าทีตกใจเล็กน้อย

                    ผมจึงหันไปทางเด็กนั่น 

                    " หืมมม 0_0  มึงนัดกับน้องเขาหรอวะ "       

                    " อืม "    

                    " น่าแปลกใจจริงๆ แหะ นัดไปไหนอ่ะ กุไปด้วยได้ป่ะ*0* "        ลุคทำหน้าตาอ้อนๆ  น่ารักตายแหล่ะมึง- -

                    " ก็ว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวคุยกันนิดหน่อยว่ะ  มึงจะไปทำไม -0- "  

                    " โธ่... แค่เลี้ยงข้าวเองหรอวะ นึกว่าจะพาไป... "      

                    " ไปไหน มึงหยุดความคิดของมึงไว้เท่านั้นแหล่ะไอลุค กูก็แค่ทำตามคำแนะนำที่มึงเคยบอกกูไว้ ก็จะได้สนิทกับน้องรหัสตัวเองมากขึ้นแค่นั้นเอง "    

                    ผมบอกขัดมันไว้ก่อนเพราะดูจากหน้าตาเจ้าเล่ห์ของมันแล้วมันคงคิดอกุศลอยู่ชัวร์เลยครับ

                    " พวกมึงคุยอะไรกันอยู่วะ "         เสียงของจาคอบถามขึ้น มาพ่วงกับมายและแม็กที่เดินมาทางพวกเรา

                    " ก็ไอแลนน่ะดิ  พรุ่งนี้มันไม่ว่างไปกับพวกเราว่ะ "        ลุคหันไปบอก

                    " หา จริงดิ ไปไหนวะ "          นั่นไง- -มาแนวเดียวกันเลยนะพวกมึง

                    " ก็มันนัดกับน้องอีธานไว้ว่าจะพาไปเลี้ยงน่ะสิพวกมึง "    

                    " เฮ้ย ได้ไงอ่ะ กูเห็นมึงไม่ถูกกับน้องมันจะตายห่า "         แม็กบอก

                    " นั่นน่ะสิ คิดไรของมึงอยุ่วะ "          จาคอบมองผมอย่างไม่น่าไว้ใจ  เออกูรู้ว่ามึงห่วงน้องสุดที่รักของมึงน่ะ

                    " ก็... เปล่านี้  แค่มีเรื่องอยากจะคุยกันแค่นั้นเอง "       ผมบอกพวกมันไปตามความจริง ผมก็แค่อยากจะคุยกับไอเด็กฝรั่งเท่านั้นเองนี่ครับ รู้สึกเหมือนกันเราแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมันเลย

                    " แน่ใจ? "       จาคอบถามย้ำ

                    " เออ - - "     

 

                    " เอ่อ... "       เสียงเด็กนั่นเดินมาจากทางด้านหลังสงเสียงเรียกขึ้น อย่างเก้ๆกังๆ

                    " อ่าว ว่าไงครับน้องอีธาน "        แม็กหันไปถามมัน   มันก็มองมาทางผม

                    " เดี๋ยวกูจะไปส่งมันที่บ้านน่ะ  จะได้รู้ทางด้วย  กุไปก่อนนะ "    

                    ผมโบกมือลาโดยไม่สนหน้าเหวอๆของแม็กมันหรอกครับ  พวกมันคงจะสงสัยผมน่าดูล่ะครับว่าทำไมอยู่ๆถึงนัดเด็กนี่ไป    ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ อยู่ๆก็อยากรู้จักมันมากกว่านี้ขึ้นมา  เพราะทั้งๆที่เราเป็นสายรหัสกันแท้ๆ แต่ไม่ค่อยได้คุยกันเลยมันก็ดูจะห่างเหินความเป็นพี่หน่อยล่ะมั้ง  

 

                    " นี่คุณ ไม่คิดจะบอกเหตุผลหน่อยหรือไง ว่าทำไมอยู่ๆนัดผมไปพรุ่งนี้น่ะ "   

                    ผมยัดกระเป๋าไปที่เบาะหลังแล้วปิดประตูลง หันไปมองหน้ามันที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ

                    " ทำไมต้องมีเหตุผลด้วยล่ะ "         ผมหันไปมองมันกวนๆแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบไว้ในปาก แล้วยืนพิงประตูรถสีดำคันหรู

                    " คุณกำลังแกล้งผมอยู่ใช่มั้ย ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าคุณเกลียดผมจะตาย "      มันขมวดคิ้วแล้วกอดอกมองผมอย่างไม่สบอารมณ์

                    " คิดมากไปแล้ว "       ฟู่ววววว  ผมเป่าควันบุหรี่ใส่หน้ามันไป  ทำให้มันเอามือปัดๆควันตรงหน้าออก

                    " นี่คุณ!! "             

                    " ไป ไปขึ้นรถได้แล้ว "         ผมเฟี้ยงบหรี่ที่สูบเสร็จลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบอีกที 

                    " ฮึ่ย! "       มันสบดนิดนึงแต่ก็ยอมเดินไปฝั่งคนนั่งเปิดประตูเข้าไปนั่งหน้าข้างคนขับแล้วปิดลงอย่างช่วยไม่ได้

                    ผมเปิดประตูขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์ขับออกไป

                    " บ้านอยู่ไหน "        ผมหันไปถามมัน

                    " ที่ %^$^%& .. "        

                    " อืม "  

 

 

                    [ Etarn Talk ]     

 

                              ∼∼Wake up with blood-shot eyes
                              Struggled to memorize
                              Way it felt to hearing lies
                              People that made you cry

                              Feel so good to be bad
                              Not worth the aftermath
                              After that, after that
                              Try to get you back

                              I still don't have the reason
                             And you don't have the time
                              And it really makes me wonder
                              If I ever gave a thought about you

                              Give me something to believe in
                              'Cause I don't believe in you anymore, anymore
                              I wonder if it even makes a difference to try
                              Yeah, so this is goodbye ...∼∼∼∼

 

                    เสียงเพลงคลอเบาๆของMaroon5 ที่ผมโคตรชอบเลยครับ ผมว่ามันเพราะดีครับผมฟังทุกเพลงของเขาเลยด้วยซ้ำ  มันทำให้ผมคล้อยตามเหมือนดังอยุ่ในห้วงทำนอง  ผมดีดนิ้วบนหน้าตักแล้วร้องตามเบาๆ จริงๆก็อยากแหกปากร้องดังแหล่ะ แต่เกรงใจคนขับมันน่ะครับ

                   

                     " Can't stop my spinning head   Decisions that made my bed  Now I must lay in it  Deal with things I've left unsaid   Want to dive into you  Forget what you're going through  Get behind, make your move Forget about the truth...∼∼∼ "    

                     ผมยังคงร้องคลอไปตามจังหวะเสียงเรื่อยๆ อย่างเพลิดเพลิน

                     "  I still don't have a reason  And you don't have the time

And it really makes me wonder If I ever gave a thought about you Give me something to believe in 'Cause I don't believe in you anymore, anymore I wonder if it even makes a difference Even makes a difference to try, yeah..∼∼∼ "  
                     ผมร้องจนเกือบลืมไปเลยครับว่ามีคนอยู่ข้างๆ เวลาผมฟังเพลงทีไรก็จะเป็นยังงี้แหล่ะครับผมจะลืมคนรอบข้างทันที 
                
                  " สนใจคนรอบข้างหน่อยก็ดีนะ "  

                  " 0.,.0 "        ผมสะดุ้งขึ้นเมื่อนายแลนพูดขึ้นมา 

                  " หึหึ "           มันหัวเราะผมๆๆๆ  มันต้องคิดว่าผมบ้าแน่ๆเลยอ่าา*0*  

                  " แห่ะๆ โทษครับ "            ผมบอกอย่างเก้อๆ

                  " ก็ยังไม่ว่าอะไรเลยนี่ ร้องต่อสิ จะขึ้นเพลงใหม่แล้ว "           พูดยังงี้ใครจะไปกล้าร้องต่อกันฟ้ะ- -

                  " ไม่ร้องแล้วครับ "           ผมยู่หน้าใส่มันแล้วหันกลับมานั่งกอดอกเงียบๆอย่างสงบเสงี่ยม  กลัวมันแซวผมอีกไม่กล้าร้องแล้วครับ

 

                   " ใช่หลังนี้ป่ะ "            มันชี้ไปบ้านหลังใหญ่โตหลังหนึ่งในหมู่บ้านที่รถเลี้ยวเข้ามา  

                   " ไม่ใช่ฮะ  นู่นน หลังนู่นต่างหากล่ะ "               ผมชี้นิ้วไปข้างหน้าที่ถัดจากหลังที่มันชี้ 4 หลัง มันจึงขับไปเรื่อยๆแล้วจอดตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ของผม 

                   " ครับ เข้ามาดื่มน้ำก่อนมั้ยครับ "         ผมหันไปถามมันตามมารยาท

                   " นึกว่าจะไม่ชวนซะและ "

                   " - - ครับ เดี๋ยวผมไปเรียกคนมาเปิดประตูให้รอแป๊ปนะ "          ผมบอกแล้วเปิดประตูลงจากรถไปเรียกลุงคนสวนมาเปิดให้

                   " ลุงคร้าบบ เปิดประตูให้หน่อยคร้าบ "         ลุงแกวางกรรไกรตัดหญ้าลลงแล้วรีบเดินมาหาผม

                   " ครับ คุณหนู "    

 

                   รถพอร์ชสีดำเงาของมันค่อยๆขับเข้ามาจอดในบ้าน  เมื่อผมเห็นมันเดินลงมาจากรถก็เดินเข้าไปหา

                   " เข้าไปข้างในก่อนสิครับ "

                   " นี่มึงอยู่คนเดียวหรอ "       มันหันมาถามผมขณะเดินตามเข้ามาในห้องรับแขก

                   " เปล่าครับ ผมอยู่กับแด้ดและก็พี่ชายน่ะ แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่หรอกครับ ไปบริษัทกันหมดเลย "      

                   " หืม แล้วแม่ล่ะ "            มันเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วถามขึ้น

                   " อ๋อ แม่ผมอยู่อเมริกาน่ะครับ ที่จริงผมก็อยู่กับแม่แหล่ะแต่พ่อเรียกให้มาเรียนต่อที่นี้ "          ผมบอก

                   " หรอ แล้วมาเมืองไทยชอบที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่า "        

                   " ครับ ผมชอบทะเลน่ะมันสวยที่สุดเลยล่ะครับ ตอนผมนั่งเครื่องมาผมเห็นแล้วอยากเล่นมากเลย แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้ไปสักเท่าไหร่ "         จริงๆครับผมอยากไปทะเลมาก

                   "  อืมม... "          

                   แล้วเราก็เงียบลง ผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้สิเพราะว่านายแลนเอาแต่นั่งเงียบอย่างเดียว 

                   " เอ่อ งั้นผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ "            

                   ผมพูดทำลายบรรยากาศแล้วก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อจะเอาน้ำมาให้มัน

                   รู้สึกแปลกยังไงไม่รู้สิ จากคนที่ไม่ถูกกันแต่ดันพาเข้าบ้านมาได้ซะงั้น ไม่รู้ว่าคนอย่างผมไปไว้ใจมันได้ยังไง ถ้าเกิดมันคิดไม่ดีล่ะ   แต่... ผมก็เชื่อใจมันไปแล้วนี่ครับ   

                   ผมยกถาดที่มีเหยือกน้ำแล้วก็แก้วสองใบไปที่ห้องรับแขก วางลงบนโต๊ะหน้าโซฟาตัวใหญ่ แล้วรินน้ำใส่แก้วยื่นให้มันไป

                   " อ่ะนี่ ครับ "        มันเงยหน้ามามองแล้วรับแก้วที่ผมให้ไป

                   " ขอบใจ "         หืม0_0 นี่ผมหูฝาดไปรึเปล่าครับ

                   " ฮะ "         ผมหย่อนก้นนั่งลงข้างๆมันแล้วยกแก้วขึ้นดื่มบ้าง  

                   หันไปเหลือบมองมันด้านข้าง  จะว่าไปนายนี่ก็หล่อเหมือนกันแหะ(เพิ่งรู้เหรอ!) หน้าที่ได้เค้าโครง จมูกที่เป็นสันสวยรับกับริมฝีปากอย่างดี  มองเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นริมฝีปากสีชมพูนั้นจิบน้ำจากแก้ว   

                   " หืม? "        หยา มองมากไปหน่อยจนมันรู้สึกตัวเลยแหะ 

                   " เอ่ออ. ไม่มีไรครับ "      ผมแกล้งบอกแล้วหลบสายตามัน

                   มันก็ไม่ได้ว่าอะไรหันหน้ากลับไปข้างหน้าเหมือนเดิม  ผมก็นั่งเงียบยังงั้นอยู่สักพักใหญ่ๆจน...

                   " กลับมาแล้วววคร้าบบ    อ้าวน้องพี่มีแขกหรอ "         เสียงของพี่ชายแสนรักเดินเข้ามาข้างใน  

                   " ครับ "        พี่โนอามองแลนอย่างครุ่นคิด  นายแลนก็ขมวดคิ้วอย่างงุนงงเหมือนกัน

                   " หน้าคุ้นๆแหะ "         พี่โนอาทำหน้านึกอยู่นาน

                   " อ๋อไอแลนป่ะ/อ๋อพี่โนอาป่ะครับ! "           เพล้งง!!    

                   " พี่รู้จักเหรอฮะ "        

                   " อ๋อ แน่นอนอ่ะนะก็ไอเนี่ยมันขาประจำผับเพื่อนพี่เลยบังเอิญเจอกันหลายรอบเลยรู้จักกันน่ะ "        หืมมมม พรหมลิขิตดีแท้เนอะพี่- -

                   " อ่อ หรอ "  

                   " แล้วพี่เป็นไงบ้างครับ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เจอพี่เลยนะ "        นายแลนถาม

                   " ช่วงนี้ยุ่งๆน่ะไอน้อง  ว่าแต่มึงรู้จักกับอีธานได้ไงอ่ะ "       พี่โนอาถามแล้วเดินมานั่งโซฟาเดี่ยวที่ติดกับนายแลน

                   " อ่อ พอดี มันได้ผมเป็นพี่รหัสน่ะครับ "    

                   " เหหห บังเอิญจังเลยน้าน้องร้ากก>.<  ดีเลยพี่จะได้ฝากฝังกับมึงได้ "  

                   " ครับ "       ไม่มีทางอ่ะผมไม่อยากให้ใครมาฝังโผ้มมมม><

                   " พี่โนอาอ่ะ ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอกครับ "          ผมบอกไปเผื่อจะช่วยอะไรได้

                   " เห รบกวนหรอเนี่ย "           พี่โนอาหันไปมองนายแลน

                   " ผมยังไม่ได้พูดสักคำว่ารบกวนนะพี่ "        

                   " งั้นก็ดีเลย  พี่ฝากดูน้องพี่หน่อยนะ มันอ่อนต่อโลกน่ะ ไม่ค่อยทันคนหรอก "

                   " พี่โนอา! "       ผมมองพี่อย่างเคืองๆ

                   " เอาน่าอีธาน  พี่เป็นห่วงเรานะ พอรู้ว่ามีคนที่พี่รู้จักอยู่ใกล้น้องพี่ก็เบาใจขึ้นเยอะเลยนะ "    

                    พี่โนอาเดินมาหาผมแล้วนั่งลงข้างๆเอามือลูบหัวเบาๆ

                   " เฮ้อออ  เชิญตามสบายเถอะครับ "         ผมบอกเพื่อให้พี่สบายใจ

                   " เก่งมากเลยน้องพี่ ฟอดดด "      พี่โนอาพูดอย่างปลาบปลื้มแล้วก้มมาหอมแก้มผมดังฟอด  ให้ตายเถอะโรบิ้น นี่พี่ผมปัญญาอ่อนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย-0-

                   .

 

 

                   50%    

 

                  .

                 

                  ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียสุดๆ แล้วเหลือบมองนาฬิกาที่มันชี้ไปเลข 9 แล้ว นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มีนัดกับนายแลนมันนี่หว่า    ผมรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที  

 

                  knock !   knock!    knock!!

               

              " อีธาน! แลนมันมารับแล้วนะ! "          เสียงของพี่โนอาดังเรียกหน้าห้อง

              " คร้าบบบบ  บอกเขารอแป๊ปนึงนะพี่ผมอาบน้ำอยู่! "       ผมตะโกนบอกพี่โนอาไป

              " เราก็หัดตื่นให้มันเช้าๆหน่อยซี่ อืมๆ เดี๋ยวพี่บอกให้ "   

              " คร้าบบบ "    

              ผมพยายามเร่งอาบน้ำถูตัวลวกๆแล้วนุ่งผ้าขนหนุเดินออกมา ค้นหาเสื้อผ้าที่จะใส่ไปข้างนอก จะใส่ชุดไหนดีน้า เสื้อกล้ามกางเกงบ๊อกเซ่อดีมั้ย - - เอิ่ม คงไม่ดีกว่า  ผมจึงไม่เลือกไรมากหยิบกางเกงยีนขาสั้นสีเข้มคู่กับเสื้อเชื้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนใส่ซะเลย  แล้วเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพาย โดยไม่ลืมที่จะใส่หมวกแก๊ปใบโปรด  ชีดน้ำหอมเซ็ตผมทาครีม เรียบร้อย เป๊ะจริงครับ  ไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ    ผมเดินลงไปข้างล่างแล้วเจอกับนายแลนกับพี่โนอากำลังคุยกันพอดี

              " ทำไมช้าจังเรา แลนมันมารอตั้งนานแล้วนะรู้มั้ย ทีหลังรู้ว่ามีนัดก็หัดตื่นให้มันเช้าๆหน่อยสิ "         พี่โนอาว่า  อะไรอ่า-0- 

              " ก็เขาไม่ไดบอกเวลาผมมานี่ครับ "       

              " แน่ะยังจะเถียงอีกไม่น่ารักเลยนะเรา  มานี่มาก่อนไปขอจุ๊บทีก่อน "     เมื่อผมเริ่มทำหน้าหงอย พี่โนอาก็ดึงผมไปจุ๊บปากเฉยเลย   ผมจึงหอมแก้มพี่กลับบ้าง มีชายผมน่ารักที่สุดเลยครับ>< 

              " ฟอดดด ครับ เดี๋ยวผมไปก่อนนะ "        ผมบอกพี่

              " อื้ม ดูแลตัวเองด้วย   ฝากด้วยนะ "          ประโยคหลังพี่หันไปบอกกับนายแลนแทน

              " ครับ สบายใจได้ "       แน่เหรอว่าจะดูแลผมน่ะไม่ใช่คอยแกล้งผมยังเดียวล่ะ

 

 

     

              เมื่อผมนั่งอยู่บนเบาะนุ่มในรถของมันเรียบร้อย มันก็เคลื่อนตัวรถออกไปทันที

              " แล้วนี่ตกลงคุณจะพาผมไปไหนหรอ "        ผมหันไปถามมัน

              " เออน่า เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้เองแหล่ะ "    

              " แต่.... "

              " กูไม่พามึงไปเชือดหรอกน่า วางใจเฮอะ "       แต่หน้าคุณมันไม่ใช่นี่ครับ 

            

              " นี่คุณ ผมขอเร่งแอร์ได้มั้ย "        เมื่อผมรู้สึกร้ออนๆจึงหันไปถามมัน มันมองมานิดแต่ก็พยักหน้าให้

              " อืม "   

              ผมเอื้มมือไปลดแอร์ที่จากเดิมอุณหภูมิ 25 องศา ผมลดเป็น 15 องศา  ผมว่ามันกำลังสบายเลยล่ะ

 

              " นี่มึงร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ "         นายแลนหันมาถามแต่มือก้ยังคงบังคับพวงมาลัยอยู่

              " ครับ ผมว่าประมาณกำลังดีนะ "      ผมบอก

              " อ่อ ลืมไปว่ามึงเป็นคนเมืองหนาวนี่หว่า "      มันพึมพำของมันแต่ผมก็ได้ยินแหล่ะ

              " ...... "

              " ...... "

              " นี่คุณ ผมขอเปิดเพลงได้มั้ย "        ผมหันไปถามมันเมื่อรู้สึกว่ามันเงียบๆ แล้วผมก็ไม่ชอบความเงียบซะด้วย   มันหันมามองอย่างรำคาญ

              " เออ จะทำอะไรก็ทำเฮอะ ไม่ต้องมาถามมากได้มั้ย "      

              " ขอบคุณครับ "

              ผมหยิบแผ่นซีดีเพลงในกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วใส่ในเครื่องเล่นเสียง อัลบัมของ Maroon5 เชียวนะครับ รับรองของแท้100%  เพราะผมเป็นคนสะสมกับมือ

 

                              ∼..I’m at a payphone trying to call home

                              All of my change I spent on you
                              Where have the times gone
                              Baby it’s all wrong,

                              where are the plans we made for two..∼∼

 

              เสียงเริ่มดังขึ้นจากเดิมเพราะผมเป็นคนปรับเองล่ะครับแห่ะๆ  ก็มันเป็นคนบอกเองนี่น่าว่าจะทำอะไรก็ทำผมเลยไม่เกรงใจซะเลย 

 

              " Yeah, I, I know it’s hard to remember The people we used to be It’s even harder to picture  That you’re not here next to me You say it’s too late to make it But is it too late to try?And in our time that you wastedAll of our bridges burned down... ∼∼∼∼ " 

               ผมก็เริ่มร้องตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเพลิดเพลินโดยไม่สนใจคนรอบข้าง

              " I’ve wasted my nights You turned out the lights Now I’m paralyzed Still stuck in that time when we called it love But even the sun sets in paradise  .. I’m at a payphone trying to call home All of my change I spent on you Where have the times gone Baby it’s all wrong, where are the plans we made for two... ∼∼∼ "  

              ผมเคาะนิ้วไปตามจังหวะเรื่อยๆ อืมมม เพราะจริงๆ 

              " อะแฮ่ม! ถ้าจะเกรงใจกันหน่อยก็ดีนะ- - "      เสียงของคนข้างๆกระแอมดังขึ้น

              " อ่าว ก็คุณเป็นคนบอกเองนี่ว่าจะทำอะไรก็ทำ ผมแค่ร้องเพลงเองนะ "  

              " เออ กูรู้ กุหมายถึงจิตสำนึกอ่ะมีบ้างก็ดีนะ ต่างหากล่ะ "     อ่าวเหรอ-0- 

              " ครับ ผมขอโทษ "      ผมเอื้อมมือไปลดเสียงลงแล้วก้มหน้าหงอยฟังเพลงเงียบๆ

              " เฮ้ออออ "         ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจออกมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับหันไปมองนอกหน้าต่าง ซึ่งสิ่งที่ผมเริ่มเห็นนั่นก็คือ.....
 

              " ทะเล! คุณพาผมมาทะเลเหรอครับ0_0 "        ผมถามด้วยความตื่นเต้น

              " อืม เห็นว่าเป็นน้ำตกเหรอไง "     แน่ะกวนไม่เลิกนะครับ- -

              " โห่ แล้วทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับผมจะเตรียมชุดมา "      ผมบอกอย่างเสียดาย

              " ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวค่อยหาซื้อชุดลำลองแถวนี้ก็ได้ " 

              " เย้! "      ผมเผลอร้องออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว ก็ช่วยไม่ได้นี่ผมอยากเล่นน้ำทะเลนี่นา

              " หึ "        ผมเห็นมันยิ้มที่มุมปากด้วยอ่า

              " ขอโทษครับ "        ผมนั่งเงียบลงแต่ก็ยังเกาะของประตูดูนอกรถที่วิวติดชายทะเลอย่างสวยงาม

              " อยากเปิดกระจกมั้ยโพล่หัวออกไปรับลมมั้ยล่ะ "        มันถามขึ้น  ผมจึงพยักหน้างึกงัก

              " อยากครับๆ "         แต่เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ เปิดกระจกรับลมยังพอว่า แต่ไอโพล่หัวออกไปรับลมนี่ มันคงไม่ได้ด่าผมเป็นหมาอ้อมๆใช่มั้ยครับ-0- 

              " ตามสบายเลย "  

              แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกว่ามันจะด่าผมเป็นหมาก็ยอมวะ  ผมลดกระจกลงแล้วดพล่หัวออกไปพร้อมยื่นมือโบกไปมา ผมเจอเพื่อนบ้านด้วยแหล่ะเต็มเลย  ผมยื่นตัวออกไปนิดนึงแล้วเอามือปล้องปากตะโกน

              " Woooww !!!!  I've come to the seaaa!! "     ผมเห็นบางคนอมยิ้มหัวเราะผมด้วยแหล่ะ ฮ่าๆๆๆ 

              " เฮ้ยๆๆ นี่มึงจะตะโกนหาป๋ะมึงหรอ "          นายแลนหันมาโวยผม

              " น่าคุณ ไม่เห็นเป็นไรเลย อีกอย่างเพื่อนบ้านผมเยอะ เขาไม่คิดไรหรอก "

              " แต่กูคิด ให้ตายสิ ฝรั่งนี่มันติดนิสัยเสียกันทุกคนเลยเหรอไงกัน "     ผมหันควับไปมองมัน

              " นี่คุณอย่าเหมารวมนะ "     

              " เฮอะ "    

              " เอ้อ นี่คุณ "         มันหันมาหาด้วยสายตาบ่งบอกถึงความรำคาญเต็มทนแล้ว

              " อะไร "

              " ผมแค่จะบอกว่าผมหิวแล้วอ่ะ "          

              " เฮอะๆ กุว่าแล้วเชียว กูก็กำลังจะพาไปอยู่เนี่ยแหล่ะ "      โห ช่างรู้ใจ

              " จริงอ่ะ ขอบคุณคร้าบ "     ผมหันไปหามันอย่างดีใจ    มีความสุขสุดๆเลยอ่ะเมื่อรู้ว่าจะได้เล่นน้ำทะเลแล้ว    

              " อืม "       

 

 

             สักพักรถก็มาจอดอยุ่ริมถนนแถวร้านอาหารที่ติดทะเลล่ะ  วุ้วว  ได้นั่งกินริมหาดด้วย

             ผมกับนายแลนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้วก็มีพนักงานเดินมาถามเมนู

             " เอา ต้มยำกุ้งหม้อไฟ  ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ปูทะเลผัดผงกะหรี่ ปลากระพงทอดน้ำปลา  หอยเชลล์อบเนย แล้ว...มึงเอาไรอีกปะ "        มันเงยหน้าจากเมนุมาถามผม  โหสั่งซะกินหรือเขมือบวะนั่น  

             " ที่คุณสั่งก็พอแล้วล่ะ "       อีกอย่างผมไม่ค่อยรู้เมนูเท่าไหร่ด้วย

             " ครับ งั้นพอแค่นี้ก่อน "        นายแลนหันไปบอกกับพนักงาน  

             " ค่ะ "       พนักงานก้มหัวให้ตามมารยาทแล้วก็เดินไป  

             ผมนั่งมองรอบๆตัวที่มันเป็นบรรยากาศแปลกใหม่ของผมเลยล่ะ  ไหงนั่งกินในพัตตาคาร5ดาวถึงไม่สบายใจเท่านี้เลยน้าา ผมสูดหายใจรับกลิ่นไอทะเลเข้าลึกๆ แล้วหันมายิ้มให้คนตรงหน้าที่ตอนนี้มันกำลังมองผมด้วยสายตาแปลกๆ

             " แล้วคุณคิดยังไงถึงพาผมมาล่ะเนี่ย "          ผมเปิดบทสนทนาก่อน

             " ก็... ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากจะพามาเลี้ยงน่ะ เดี๋ยวมึงเกิดน้อยใจขึ้นมาอีกว่ากูเป็นพี่รหัสมึงแท้ๆทำไมไม่ทำอะไรดีๆให้น่าจดจำบ้างเลยจริงมั้ย "         

             " อืมมม ที่พูดมันก็ถูกนะ  ช่วยไม่ได้นี่ถ้าผมจะคิดยังงั้น ก็คุณดูเกลียดผมจะตายเลยนี่นา ฮ่าๆๆๆ "        ผมพูดขำๆ แต่หน้าของนายแลนดูหมองลง หรือผมคิดไปเองนะ

             " มึงก็เหมือนกันแหล่ะน่า เกลียดกูเหมือนกันไม่ใช่ไง "      มันเอามือท้าวคางแล้วจ้องมาที่ผม  หายตายเฮอะ อย่าจ้องมากได้มั้ยเนี่ยทำอะไรไม่ถูกเลยแหะ  

             " หาา ปล่าวซะหน่อย ก็ช่วยไม่ได้นี่คุณกวนผมก่อนทำไมล่ะ "       ผมพูดแล้วซบเอาคางวางบนแขนสอง มองมัน

             " งั้นเหรอ หึ " 

             " เอาเป็นว่าเคลียล์แล้วนะ ผมจะได้ไม่ต้องระแวงคุณมากไปกว่านี้ "      

             " อืม งั้นก็แปลว่าที่ผ่านมามึงระแวงกูตลอดเลยเหรอ "         

             " ก็แหงดิ  เป็นใครใครก็ต้องระแวงกันบ้างแหล่ะน้า "        ผมทำปากยู่บอกมันล้อๆ

             " เฮอะ  เดี๋ยวรีบกินเสร็จแล้วจะได้พาไปเล่นน้ำต่อ เคป่ะ "          

             เมื่อพนักงานเริ่มนำอาหารจานสองจานแรกมาเสริฟแล้ว  ผมเห็นปุ๊บก็ตาลุกวาวทันทีเลย โหหห น่ากินสุดๆ เป็นหม้อไฟเลย ปลาหมึกก็ตัวเบ้งๆ  

             " คร้าบบ "                นายแลนตักข้าวในโถลงจานแล้วยื่นมาให้ผม

             " อ่ะนี่ กินเยอะๆจะได้โตๆ "      

             " ขอบคุณฮะ -3- "              

 

             " โห อร่อยจังเลยฮะ แต่เผ็ดไปหน่อยนะ แห่ๆ "           เมื่อาหารมาครบแล้วผมลงมือกินจานแรกที่มันมีกุ้งในหม้อ    

             " ก็มันต้มยำนี่นา "     

             " แล้วอันนี้ล่ะ "        ผมชี้นิ้วไปจานที่มีปลาหมึก

             " อันนี้ปลาหมึกผัดไข่เค็ม "

             " นี้ล่ะ "       ผมชี้ไปในจานที่มีปูตัวเบ้งๆน่ากิน

             " อันนี้ปูผัดผงกะหรี่ " 

             " นี่อ่ะ "         ผมชี้ไปในจานที่มีปลาตัวใหญ่ๆ

             " นี่ปลากระพงทอดน้ำปลา "        

             " แล้วนี่อ่ะ "

             " เฮ้อออ นี่หอยเชลล์อบเนย ถามมากจังนะมึง "         นายแลนมองหน้าผมปลงๆ

             " แห่ะๆ ก็ผมไม่รู้นี่ คุณก็ต้องแนะนำผมสิ "           

             " เออ อ๋อมีอีกอย่างนึง ที่กูอยากให้มึงเปลี่ยน "     

             " หืม? "            นายแลนวางช้อนลงแล้วนั่งมองหน้าผมอย่างตั้งใจที่จะพูด

             " มึงเลิกเรียกกูว่าคุณสักทีจะได้มั้ย "        

             " ทำไมล่ะครับ พี่ผมสอนว่ามันเป็นคำสุภาพนะ "         ก็จริงนี่ครับพี่ผมสอนยังงี้จริงๆตอนที่ผมเด็กๆมาเมืองไทยครั้งแรก

             " เออ กูรู้ แต่มันฟังดูห่างเหินเกินไป เปลี่ยนซะ "   

             " แล้วคุณอยากให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะ "         ผมบอกแล้วมองหน้ามัน

             " นี่มึงซื่อหรือโง่เนี่ยหะ เฮ้อออ ก็เรียก พี่ ไงเล่า "  

             " พี่? ฮ่าๆๆๆๆ เรียกคนอื่นมันก็พอได้นะ แต่กับคุณให้ไปเรียกยังงั้นมันคงแปลกน่าดู " 

             " - - แปลกยังไง  ไม่รู้ล่ะกูเป็นพี่มึงนะ กูบอกให้เรียกมึงก็ต้องเรียก "      นั่นไงพอไม่ได้ดั่งใจก็ขู่อีกและเฮ้อออ 

             " งั้นผมจะเรียกคุณว่าพี่ก็ได้ แต่.... คุณก็ต้องพูดกับผมเพาะๆเหมือนกันโอเค้ "   

             " เรื่องอะไรล่ะ กูไม่ชินเว้ย "    

             " งั้นผมก็ไม่ชินเหมือนกันแหล่ะ "             ผมทำเป็นไม่สนใจก้มหน้ากินข้าวต่อ

             " เออๆๆๆ ก็ได้วะ "     

             " ครับ  พี่แลน "            

 

 

             [ Lan Talk ]

 

             " ครับ พี่แลน "        

             คำพูดที่เปลี่ยนสรรพนามการเรียกของมันทำเอาผมชะงักไปทันที   ผมทำเป็นเฟคหน้าเย็นชาใส่มันให้เหมือนปกติ แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต่อ

             " พี่เอง ก็ต้องเรียกผมด้วยชื่อเหมือนกันนะ "          มันบอกพลางส่งยิ้มมาให้ด้วยหน้าตาซื่อๆ      หายตายเฮอะอย่ายิ้มบ่อยนักได้มั้ยวะ กูรู้สึกวูบๆยังไงไม่รู้ 

             " อืม รู้แล้วน่า "        

 

             " เฮ้อออ อิ่มแปล้เลยนะเนี่ย "         

             พอกินข้าวกันเสร็จก็ขึ้นมาบนรถเพื่อจะขับไปท่าเรือเพื่อข้ามฝากไปบนเกาะน้ำจะใสกว่าฝั่งเยอะครับ  อีกอย่างบรรยากาศดีกว่านี้เยอะ  

             " กินหรือยัดวะนั่น "    

             " ก็แหม จะเหลือก็เสียดายแย่นี่ครับ "    

             " อืม แต่ถ้าไม่ไหวก็พอก็ได้นี่เหลือนิดเหลือหน่อยเอง "          ผมพูดแต่สายตาก็ไม่ละไปจากถนน

             " ไม่ได้หรอก ก็นานๆทีพี่จะเลี้ยงผมสักทีนี่น่าา "        

             " หึ "            ทำไมชอบพูดอะไรยังงี้ทุกทีเลยวะไอเด็กนี่  

 

 

             " ถึงแล้ว "          พอผมขับมาถึงท่าเรือก็หันไปบอกมัน  

             " เอ๋ ทำไมมาท่าเรือล่ะฮะ "           มันมองอย่างสงสัย

             " จะข้ามฝากไปเกาะไง ฝั่งนี้ทำมันไม่ใสนะ "          

             " เห งั้นเหรอ  "    

             " อืม ปะ ไปได้แล้วล่ะ "      

             ผมกับมันเดินขึ้นเรือโดยสารลำใหญ่ที่เค้ามีไว้พานักท่องเที่ยวข้ามฝากไปเกาะ  ส่วนใหญ่มีแต่ชาวต่างชาติทั้งนั้นแหล่ะครับ  คนไทยมีแค่ 1 ใน 4 เองมั้ง   แต่ไอคนที่นั่งข้างๆเนี่ยสิ ดูดีใจลุกลี้ลุกลนพิเศษ

             " พี่ดูสิ ผมเห็นปลาด้วยล่ะ "        มันชี้ไปในทะเลที่มันนั่งติดสุด

             " อืม "        

             " นู่นน พี่ดูดิ เกาะนั่นรูปร่างเหมือนคนนอนเลยเนอะ "    

             " เออ "

             " พี่ดูนู่น..$^%&^**(&_)&(()( "  

             แล้วตลอดทางข้ามฝากมันก็พูดไม่หยุดเลยล่ะครับ- - จนผมเองก็เริ่มจะรำคาญแล้วเหมือนกัน  ผีเจาะปากมาพูดเหรอไงกันวะไอเด็กนี่        

 

              

 

***********************