The magic magic

              "เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ!?"เสียงบลูถามฉันด้วยความเป็นห่วงพลางมองตัวฉันทั่วร่างกาย
              "ไม่ต้องห่วงฉันหรอกจ้ะ"ฉันพูดปลอบใจบลูพลางมองหน้าเธอแล้วก็ยิ้มบางให่เธอ
              "อย่ายิ้มอย่างนั้นสิคะ! คุณคาเคลียก็รู้ว่าเจ็บอยู่อย่าฝืนยิ้มเลยจะดีกว่าค่ะ!"เสียงไวท์
เอ่ยขึ้นพลางจับแขนฉันตรงที่ชายคนนั้นบีบ
              "ก็ฉันยิ้มแบบเต็มใจนี่นา"ฉันพูดพลางมองพวกเธอทั้งสองคน
              "ฉันคิดว่าไอ้หมอนั่นมันต้องกลับมาอีกแน่ๆ คิดอย่างนั้นมั้ยบลู?"ไวท์ถามบลูพลางหัน
ไปมองหน้าเธอเพื่อรอฟังคำตอย
              "คนบ้านั่นต้องกลับมาที่บ้านคุณคาเคลียอีกแน่เลยหล่ะ คุณคาเคลียก็ต้องระวังตัวให้ดี
นะคะ!"บลูพูดด้วยความหวังดีพลางมองหน้าฉัน
              "ฉันดูแลตัวเองได้ ฉันสิต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นให้พวกเธอฟัง"ฉันพูดเสร็จทุกอย่างก็
เงียบไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งมีใครบางคนเข้ามาในบ้านฉัน
              แอ้ด...
              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองประตูที่กำลังเปิด
              "เฮ้อ!...ร้อนเป็นบ้าเลย ฉัน-"เสียงแม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นมาแต่ว่าเธอยังพูดไม่จบก็เห็น
พวกเรากำลังยืนมองเธออยู่
              "เกิดอะไรขึ้น?"แม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นมาพลางมองหน้าพวกเราอย่างไม่คลาดสายตา
              "เมื่อกี้คุณคาเคลียเกือบโดนเจ้าหนี้ทำร้ายคุณคาเคลียค่ะ! ดีนะที่พวกเราช่วยเธอทันไม่
งั้นคุณคาเคลียโดนยำเละแน่ๆเลยค่ะ!"ไวท์อธิบายให้เธอฟังทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป
              "อะแฮ่มๆ! พูดให้สุภาพหน่อยสิเวลาคุยกับคนอื่นหน่ะ"บลูพูดขัดพลางมองหน้าไวท์
อย่างหนักใจ
              "ก็ฉันเผลอพูดนี่นา!"ไวท์พูดแก้ตัวพลางเหงื่อตกเล็กน้อย
              "เข้าเรื่องเลยจะดีกว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"แม่บ้านคนชราถามไวท์ด้วยความสงสัย
พลางทำสีหน้างุนงง
              "ก็เมื่อตอนนั้น..."ไวท์กับบลูเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสักพัก พวกเธอเล่าให้เธอฟัง บอก
ลักษณะให้เธอฟังเพราะว่าเธอยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อซักพัก แต่ว่าก็ทำให้เธอยิ่งงงเข้าไปใหญ่
              "ป้าพอจะเห็นเขาบ้างไหมหล่ะ!?"ไวท์ถามแม่บ้านคนชรา
              "มีด้วยเรอะ! คนหัวน้ำเงิน ฉันไม่เคยเห็นคนบ้าอะไรแบบนั้นเลยนะ"ถึงแม้ว่าจะเล่าให้
เธอฟังยังไงเธอก็ยังงุนงงต่อไป
              "แต่ว่าเขาไม่ใช่คนบ้านะ! หรือว่าคนบ้ากันแน่นะ!? โอ้ย!ช่างมันเถอะ! ว่าแต่ป้าเคยเห็น
บ้างรึเปล่าล่ะ?"ไวท์ถามแม่บ้านคนชราด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
              "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เคยเห็นอ่ะ!"แม่บ้านพูดด้วยความหงุดหงิด
              "พอได้แล้วค่ะ อย่าไปคิดมากเลยนะบลูไวท์ แค่พวก้ธอไม่เป็นก็พอแล้วหล่ะ"ฉันพูด
ห้ามปรามไวท์ก่อนที่แม่บ้านคนชราจะระเบิดออกมาซะก่อน
              "แต่ว่า!-"ไวท์พูดยัไม่จบบลูก็เอ่ยขึ้นมาทันที
              "ฉันว่าบางทีพวกเราก็เป็นห่วงคุณคาเคลียมากเกินไป สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือปกป้อง
คุณคาเคลียให้ดีที่สุด"บลูเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง
              ...
              "ฝากไว้ก่อนเถอะ! ไอ้หัวน้ำเงิน!!"ไวท์ตะโกนออกมาเสร็จเธอก็เดินออกไปข้างนอก
อย่างหัวเสีย
              "เฮ้อ!...ถ้ายัยไวท์พูดจริง แล้วทำไมเขาต้องมาทวงหนี้จากคุณพ่อด้วยหล่ะ"แม่บ้านคน
ชราเอ่ยขึ้นมาพลางนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
              "นั่นสิคะ คุณพ่อของคุณคาเคลียไปเคยติดหนี้ใครเลยนี่นา"บลูเอ่ยขึ้นมาทันทีที่แม่บ้าน
คนชราพูดเสร็จ
              "ตอนนี้ฉันก็ยังทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะว่าฉันยังรู้เรื่องนี้ไม่หมดหรอกนะ แล้วอีก
อย่างเราก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ว่าเราจะมีมรดกของคุณปู่ก็ตามแต่ว่าฉันก็ไม่ยอมให้
เขาเอาไปง่ายๆแน่"ฉันพูดพลางมองหน้าพวกเธออย่างจริงจัง
              "ใช่แล้วค่ะ! ยอ่าไปยอมคนอย่างนั้นนะคะ!"บลูพูดให้กำลังใจฉันทำให้ฉันยิ้มบางออก
มาได้นิดนึง
              "จะว่าไปฉันเคยเห็นคนที่หัวน้ำเงินมาก่อนนะ"แม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นพลางนั่งครุ่นคิดอยู่
นาน
              "เอ๊ะ! จริงหรอคะ!?"บลูพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงตั้งหน้าตั้งตารอเธอพูด
              "..."เธอใช้เวลาคิดอยู่นานจนเธอก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า
              "ฉันรู้แล้วว่าใคร..."แม่บ้่านคนชราพูดขึ้นทำให้บลูกับฉันรอฟังอยู่
              "?"
              "คนที่หัวน้ำเงินนั่นเป็นลูกของเจ้าหนี้คนหนึ่งซึ่งเขาเคยเป็น..."แม่บ้านคนชราพูดขึ้นยิ่ง
ทำให้พวกเราตั้งใจฟังมากขึ้น
              "?"
              "เมื่อก่อนเขาเคยเป็นสามีฉันมาก่อน..."เธอพูดเสร็จก็ทำให้พวกเราตกตะลึงทันทีที่
ได้ยิน      
              "คุณวะ..ว่าไงนะ!?"บลูถามเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้หูฝาดไปจริงๆ
              "ก็อย่างที่พวกเธอได้ยินนั่นแหละ หูไม่ได้ฝาดหรอกนะ"แม่บ้านคนชราพูดอีกครั้งยิ่งทำ
ให้บลูตกจะลึงเข้าไปใหญ่
              "ละ...แล้วผมน้ำเงินก็คือ..."บลูพูดติดๆขัดๆ
              "นั่นก็เป็นลูกของฉันเอง"แม่บ้านคนชราพูดพลางทำสีหน้าที่เศร้าหมองทันที
              "..."
              "..."
              ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรขยับเลยซักนิดเดียว
              ลูกงั้นหรอ...
              ทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรกกันหล่ะ...
              "คุณเคยเป็นอดีตภรรยาสินะ"ฉันเอ่ยขึ้นมาทำให้พวกเธอหันมองมาฉันกันหมด
              "ใช่ ไอ้หมอนั่นมันเจ้าชู้มากจนฉันแทบจะยอมรับกับสภาพมันไม่ได้เลย ฉันจึงตัดสิน
ใจมาใช้ชีวิตใหม่ที่นี่ เปลี่ยนแปลงชีวิตทุกอย่าง ฉันลืมพวกเขาตั้งสามสิบปีแล้วจนในสมองของฉัน
แทบจะจำใบหน้าชั่วๆไม่ได้เลย"ดูเหมือนว่าแม่บ้านคนชราจะโกรธเคืองกับสามีคนเก่ามากๆเลย
              "มิน่าหล่ะ ถึงว่าทำไมจำไม่ได้"บลูพูดขึ้นลอยๆพลางมองหน้าเธอ
              "แต่ยังไงซะมันก็เป็นอดีตไปลแ้วนี่นา อย่าไปใส่ใจเลยนะ"เธอพูดเสร็จก็เดินกลับเข้า
ห้องตัวเอง
              "แล้วไอ้หมอนั่นมันต้องการอะไรกันแน่..."บลูพูดขึ้นพลางขมวดคิ้มเล็กน้อย
              ...
              (ขอโทษที่อัพช้านะคะ พอดีว่าเรามัวแต่ว่าวาดรูปในโปรแกรมSaiอยู่หน่ะค่ะ- -;;)

              *ปล.สวยมั้ยอ่าาาT^T พึ่งหัดวาดมาสคอสตัวเอง^^*