The magic magic

              "คุณคาเคลียดีใจมั้ยคะที่คุณพ่อคุณแม่ของคุณจะกลับมาในไม่ช้านี้!?"แม่บ้านคนหนึ่ง

ถามฉันด้วยความตื่นเต้นสุดๆ

              "ฉันก็ต้องดีใจอยู่แล้วหล่ะ ก็คุณพ่อคุณแม่กำลังจะกลับมาบ้านนี่นา"ฉันพูดด้วยน้ำเสียง

ที่อ่อนโยนพลางมองทุกคน

              "อยากให้มีงานเลี้ยงต้อนรับพวกเขาจังเลย"เสียงแม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพลางยิ้มกว้าง

              "ถ้ามีได้ก็ดีสิยะ แต่ฉันว่าเขาคงไม่ให้จัดกันหรอกนะยัยบลู"เสียงแม่บ้านที่อายุเท่าฉัน

พูดขึ้นพลางทำสีหน้าโมโหเล็กน้อย

              "อย่าทะเลาะสิ"ฉันพูดห้ามปรามพวกเธอสองคนก่อนที่จะกลายเป็นศึกใหญ่

              "เฮ้อ!...จริงๆเลยนะพวกเธอเนี่ย ถ้าทะเลาะกันเสร็จแล้วบลูกับไวท์ไปตลาดกับฉันนะ 

เดี๋ยวคุณคาเคลียจะเบื่ออาหารก็ได้"แม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นแล้วเธอก็เดินไปที่ห้องครัว

              "จ้า!"เสียงบลูตอบตกลงพลางยิ้มหน้าบานเดินตามแม่บ้านคนชราไป

              "รับทราบ!"เสียงไวท์ตอบตกลงเหมือนกันแล้วก็เดินไปที่ห้องครัวทั้งสามคน

              "ทำงานกันดีจริงๆเลยนะ..."ฉันบ่นพึมพำพลางยิ้มบางอยู่คนเดียวแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากิน

ข้าวต้มต่อไป

              ...

              ตอนกลางวันต่อมา...

              กริ้ง!...

              กริ้ง!...

              "แปปนึงค่า!"เสียงลบูเอ่ยขึ้นมาแล้วจากนั้นเธอก็รบโทรศัพท์ทันทีที่หยิบได้

              ...

              บลูคุยโทรศัพท์ได้ซักพักแล้วเธอก็หันมามองฉันด้วยสีหน้าที่ค่อยสู้ดีนักแล้วเธอก็เอ่ย

ขึ้นว่า

             "คุณคาเคลียคะ คุณพ่อของคุณจะคุยด้วยค่ะ"บลูพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจ

             ฉันเดินไปหาบลูที่กำลังถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แล้วเธอก็ยื่นหูฟังโทรศัพท์มาให้ฉันแล้วฉัน

ก็คุยกับเขา

             "สวัสดีค่ะคุณพ่อ"ฉันทักเขาด้วยความดีใจ

             "สวัสดี ลูกเป็นยังไงบ้างอยู่ที่นั่นหน่ะ?"คุณพ่อถามฉันด้วยความเป็นห่วง

             "ก็สบายดีค่ะ คุณพ่อจะกลับมาที่บ้านใช่มั้ยคะ?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

             "คือว่าพ่อกลับไปบ้านไม่ได้แล้วหล่ะ"คุณพ่อพูดด้วยความกังวล

             "ทำไมหรอคะ?"ฉันถามเขาพลางทำสีหน้างุนงง

             "ก็คุณแม่ป่วยตอนที่กำลังจะเดินทางกลับไปบ้านหน่ะสิ ดูเหมือนว่าเธอป่วยหนักซะด้วยสิ

พ่อต้องขอโทษจริงๆนะที่มาไม่ได้"คุณพ่อพูดด้วยความเสียใจที่ไม่ได้กลับมาบ้าน

             "ไม่เป็นไรค่ะ งั้นหนูก็ขอให้คุณแม่หายดีนะคะ แล้วก็ฝากดูแลคุณแม่ให้หายดีนะคะ"ฉัน

พูดพลางยิ้มบางอยู่คนเดียว

             "ได้จ่ะ เดี๋ยวพ่อจะบอกให้นะ"คุณพ่อพูดอย่างเต็มใจ

             "แล้วน้องเป็นยังไงบ้างคะ?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

             "เธอก็สบายดี อยู่ที่นี่มีเพื่อนเยอะเลยหล่ะแล้วเธอก็ยังเป็นประธานนักเรียนดีเด่นด้วย

หล่ะ เจ๋งใช่มั้ยหล่ะน้องสาวของเรา"คุณพ่อพูดด้วยความดีใจ

             "ดีจังเลยค่ะ ดีจริงๆ..."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

             "งั้นพ่อก็ขอตัวไปดูแลแม่ก่อนนะ แล้วพ่อจะโทรมาใหม่"คุณพ่อพูดเสร็จก็วางสายไป

             ตู้ดๆ!...

             "คุณคาเคลียคะ! เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!"ไวท์พูดด้วยความตกใจพลางเหงื่อตกทั่วตัว

             "เกิดเรื่องอะไรกันหรอคะ!?"ฉันถามเธอด้วยความสงสัยพลางขมวดคิ้ว

             "คือว่า!-"เธอยังพูดไม่จบก็มีเสียงแทรกขึ้นมาทันที

             "กรี้ด! เดี๋ยวสิ!"เสียงบลูพูดด้วยความตกใจ มีใครบางคนกำลังเดินตรงมาหาฉัน

             "อย่ายุ่งกับคุณคาเคลียนะ!"ไวท์พูดปกป้องฉันแต่ว่าเขากลับดันตัวไวท์ออกห่างจากฉัน

             สีหน้าที่ดุดันเหมือนเสือ กับสีหน้าที่ดูเร่งรีบกำลังตรงมาหาฉันแล้วก็หยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

             "เธอคงเป็นคาเคลียสินะ"เขาพูดขึ้นพลางมองหน้าฉันด้วยความโมโหเล็กน้อย

             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าเขาอย่างุนงง

             "งั้นก็ดีเลย พ่อของเธอติดหนี้ฉันอยู่เพราะฉะนั้นจ่ายมาซะดีๆ"เขาพูด้วยสีหน้าที่เร่งรีบ

พลางกวักมือ

             "คุณพูดอะไรของคุณหน่ะ!? คุณพ่อของคุณคาเคลียยังไม่เคยเป็นหนี้ใครซักหน่อย! อยู่

ดีๆก็มากล่าวหากันแบบนี้เนี่ยนะ!?"ไวท์พูดด้วยความโมโหพลางมองหน้าเขาอย่างจริงจัง

             "หุบปาก! เธอไม่เกี่ยวอะไรอย่ามายุ่ง!"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหสุดๆ

             "..."ไวท์ไม่พูดอะไรได้แต่กัดฟันกรอด

             "เพราะฉะนั้นจ่ายมาซะดีๆ!"เขาพูดด้วยความเร่งรีบอีกครั้ง

             "ต้องจ่ายเท่าไหร่หล่ะ?"ฉันถามเขาเสียงแข็งพลางมองหน้าเขาอย่างเย็นชา

             "ก็แปดหลัก เห็นว่าบ้านใหญ่นักใหญ่หนา รวยนักไม่ใช่หรอ?งั้นก็จ่ายมาซะสิ!"เขาพูด

ด้วยสีหน้าที่โมโหสุดๆพลางกอดอกแน่น

             "นายบอกว่าอะไรนะ!? แปดหลักหรอ!? บ้านคุณคาเคลียไม่ได้รวยล้นฟ้าซักหน่อยแล้ว

เราจะไปหาเงินมาจ่ายหนี้ได้ไง!?"ไวท์พูดด้วยความตกใจมากพลางทำสีหน้าที่กังวลสุดๆ

             "ฉันคงจะจ่ายตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ ตอนนี้ฉันยังไม่มีงานทำแล้วคุณพ่อกับคุณแม่ก็ยังไม่

กลับมาบ้านเลยด้วยซ้ำ"ฉันพูดแก้ตัวพลางทำสีหน้าเย็นชาใส่เขา

             "งั้นหรอ? เป็นข้ออ้างที่ดีเลยนะ แต่ว่าใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก!"เขาพูดพลางกอดอก

แน่นกว่าเดิม

             "แต่ว่าคุณคาเคลียพูดจริงๆนะคะ แล้วอีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้รวยอะไรนักหนาหรอกค่ะ!

เพราะฉันนั้นตอนนี้ยังจ่ายให้ไม่ได้หรอกค่ะ!"บลูพูดห้ามปรามพลางเหงื่อตกทั่วตัว

             "หรือว่าเธออยากจะเป็นคนจ่ายเอง!?"เขาถามบลูด้วยความโมโหพลางมองหน้าเธอ

อย่างดุดัน

             "เอ๊ะ! ดะ..เดี๋ยวสิ!"ไวท์พูดติดๆขัดพลางเหงื่อตกเล็กน้อย

             "งั้นก็หุบปากไป แล้วอย่าได้อ้าปากให้ฉันเห็นอีกเป็นครั้งที่สอง"เขาพูดเสียงแข็งพลาง

มองหน้าบลูกับไวท์อย่างดุดันจนทำให้พวกเธอต้องเงียบปากทันที

             "..."ฉันเงียบไปได้แต่จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา

             "ว่ายังไงหล่ะ? จะจ่ายหรือไม่จ่าย!?"เขาถามฉันพลางมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ดุดันสุดๆ

ของที่สุดแล้ว

             "ก็ฉันบอกคุณแล้วไงหล่ะว่ายังไม่ใช่ตอนนี้ ขอเป็นโอกาสหน้าละกัน"ฉันพูดเสร็จก็เดิน

หนีเขาไปแต่ว่าเขากลับจับแขนฉันไว้ทันแถมยังบีบแขนฉันแรงด้วย

             "..."เขามองหน้าฉันดด้วยความโมโหสุดๆแล้วก็บีบแขนแรงขึ้นเรื่อยๆ

             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าเขาอย่างเย็นชาสุดๆ

             "ปล่อยคุณคาเคลียเดี๋ยวนี้นะ!"บลูพูดด้วยความตกใจ

             "..."เขาเงียบไปได้แต่มองหน้าฉันแล้วเขาก็บีบแขนแรงขึ้นเรื่อยๆ

             "..."ฉันไม่พูอะไรได้แต่มองหน้าเขาเหมือนกันพลางเหงื่อตกทั่วตัว

             "ชิ! งั้นไว้คราวหน้าละกัน!"เขาพูดเสร็จก็ปล่อยแขนฉันแรงๆแล้วก็เดนิออกจากบ้านไป

             "ขอบคุณพระเจ้า! คุณคาเคลียไม่เป็นไรนะคะ!?"บลูถามฉันพลางวิ่งตรงดิ่งมาหาฉันด้วย

ความเป็นห่วง

             "ฉันไม่เป็นหรอกจ้ะ"ฉันพูดปลอบใจพวกเธอทำให้เธอหายกังวลเล็กน้อย

             ...