The magic magic

7.9

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.

  36 ตอน
  29 วิจารณ์
  40.04K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

33) จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              "เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ!?"เสียงบลูถามฉันด้วยความเป็นห่วงพลางมองตัวฉันทั่วร่างกาย

              "ไม่ต้องห่วงฉันหรอกจ้ะ"ฉันพูดปลอบใจบลูพลางมองหน้าเธอแล้วก็ยิ้มบางให่เธอ

              "อย่ายิ้มอย่างนั้นสิคะ! คุณคาเคลียก็รู้ว่าเจ็บอยู่อย่าฝืนยิ้มเลยจะดีกว่าค่ะ!"เสียงไวท์

เอ่ยขึ้นพลางจับแขนฉันตรงที่ชายคนนั้นบีบ

              "ก็ฉันยิ้มแบบเต็มใจนี่นา"ฉันพูดพลางมองพวกเธอทั้งสองคน

              "ฉันคิดว่าไอ้หมอนั่นมันต้องกลับมาอีกแน่ๆ คิดอย่างนั้นมั้ยบลู?"ไวท์ถามบลูพลางหัน

ไปมองหน้าเธอเพื่อรอฟังคำตอย

              "คนบ้านั่นต้องกลับมาที่บ้านคุณคาเคลียอีกแน่เลยหล่ะ คุณคาเคลียก็ต้องระวังตัวให้ดี

นะคะ!"บลูพูดด้วยความหวังดีพลางมองหน้าฉัน

              "ฉันดูแลตัวเองได้ ฉันสิต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นให้พวกเธอฟัง"ฉันพูดเสร็จทุกอย่างก็

เงียบไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งมีใครบางคนเข้ามาในบ้านฉัน

              แอ้ด...

              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองประตูที่กำลังเปิด

              "เฮ้อ!...ร้อนเป็นบ้าเลย ฉัน-"เสียงแม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นมาแต่ว่าเธอยังพูดไม่จบก็เห็น

พวกเรากำลังยืนมองเธออยู่

              "เกิดอะไรขึ้น?"แม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นมาพลางมองหน้าพวกเราอย่างไม่คลาดสายตา

              "เมื่อกี้คุณคาเคลียเกือบโดนเจ้าหนี้ทำร้ายคุณคาเคลียค่ะ! ดีนะที่พวกเราช่วยเธอทันไม่

งั้นคุณคาเคลียโดนยำเละแน่ๆเลยค่ะ!"ไวท์อธิบายให้เธอฟังทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

              "อะแฮ่มๆ! พูดให้สุภาพหน่อยสิเวลาคุยกับคนอื่นหน่ะ"บลูพูดขัดพลางมองหน้าไวท์

อย่างหนักใจ

              "ก็ฉันเผลอพูดนี่นา!"ไวท์พูดแก้ตัวพลางเหงื่อตกเล็กน้อย

              "เข้าเรื่องเลยจะดีกว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"แม่บ้านคนชราถามไวท์ด้วยความสงสัย

พลางทำสีหน้างุนงง

              "ก็เมื่อตอนนั้น..."ไวท์กับบลูเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสักพัก พวกเธอเล่าให้เธอฟัง บอก

ลักษณะให้เธอฟังเพราะว่าเธอยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อซักพัก แต่ว่าก็ทำให้เธอยิ่งงงเข้าไปใหญ่

              "ป้าพอจะเห็นเขาบ้างไหมหล่ะ!?"ไวท์ถามแม่บ้านคนชรา

              "มีด้วยเรอะ! คนหัวน้ำเงิน ฉันไม่เคยเห็นคนบ้าอะไรแบบนั้นเลยนะ"ถึงแม้ว่าจะเล่าให้

เธอฟังยังไงเธอก็ยังงุนงงต่อไป

              "แต่ว่าเขาไม่ใช่คนบ้านะ! หรือว่าคนบ้ากันแน่นะ!? โอ้ย!ช่างมันเถอะ! ว่าแต่ป้าเคยเห็น

บ้างรึเปล่าล่ะ?"ไวท์ถามแม่บ้านคนชราด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

              "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เคยเห็นอ่ะ!"แม่บ้านพูดด้วยความหงุดหงิด

              "พอได้แล้วค่ะ อย่าไปคิดมากเลยนะบลูไวท์ แค่พวก้ธอไม่เป็นก็พอแล้วหล่ะ"ฉันพูด

ห้ามปรามไวท์ก่อนที่แม่บ้านคนชราจะระเบิดออกมาซะก่อน

              "แต่ว่า!-"ไวท์พูดยัไม่จบบลูก็เอ่ยขึ้นมาทันที

              "ฉันว่าบางทีพวกเราก็เป็นห่วงคุณคาเคลียมากเกินไป สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือปกป้อง

คุณคาเคลียให้ดีที่สุด"บลูเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง

              ...

              "ฝากไว้ก่อนเถอะ! ไอ้หัวน้ำเงิน!!"ไวท์ตะโกนออกมาเสร็จเธอก็เดินออกไปข้างนอก

อย่างหัวเสีย

              "เฮ้อ!...ถ้ายัยไวท์พูดจริง แล้วทำไมเขาต้องมาทวงหนี้จากคุณพ่อด้วยหล่ะ"แม่บ้านคน

ชราเอ่ยขึ้นมาพลางนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

              "นั่นสิคะ คุณพ่อของคุณคาเคลียไปเคยติดหนี้ใครเลยนี่นา"บลูเอ่ยขึ้นมาทันทีที่แม่บ้าน

คนชราพูดเสร็จ

              "ตอนนี้ฉันก็ยังทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะว่าฉันยังรู้เรื่องนี้ไม่หมดหรอกนะ แล้วอีก

อย่างเราก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ว่าเราจะมีมรดกของคุณปู่ก็ตามแต่ว่าฉันก็ไม่ยอมให้

เขาเอาไปง่ายๆแน่"ฉันพูดพลางมองหน้าพวกเธออย่างจริงจัง

              "ใช่แล้วค่ะ! ยอ่าไปยอมคนอย่างนั้นนะคะ!"บลูพูดให้กำลังใจฉันทำให้ฉันยิ้มบางออก

มาได้นิดนึง

              "จะว่าไปฉันเคยเห็นคนที่หัวน้ำเงินมาก่อนนะ"แม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นพลางนั่งครุ่นคิดอยู่

นาน

              "เอ๊ะ! จริงหรอคะ!?"บลูพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงตั้งหน้าตั้งตารอเธอพูด

              "..."เธอใช้เวลาคิดอยู่นานจนเธอก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า

              "ฉันรู้แล้วว่าใคร..."แม่บ้่านคนชราพูดขึ้นทำให้บลูกับฉันรอฟังอยู่

              "?"

              "คนที่หัวน้ำเงินนั่นเป็นลูกของเจ้าหนี้คนหนึ่งซึ่งเขาเคยเป็น..."แม่บ้านคนชราพูดขึ้นยิ่ง

ทำให้พวกเราตั้งใจฟังมากขึ้น

              "?"

              "เมื่อก่อนเขาเคยเป็นสามีฉันมาก่อน..."เธอพูดเสร็จก็ทำให้พวกเราตกตะลึงทันทีที่

ได้ยิน      

              "คุณวะ..ว่าไงนะ!?"บลูถามเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้หูฝาดไปจริงๆ

              "ก็อย่างที่พวกเธอได้ยินนั่นแหละ หูไม่ได้ฝาดหรอกนะ"แม่บ้านคนชราพูดอีกครั้งยิ่งทำ

ให้บลูตกจะลึงเข้าไปใหญ่

              "ละ...แล้วผมน้ำเงินก็คือ..."บลูพูดติดๆขัดๆ

              "นั่นก็เป็นลูกของฉันเอง"แม่บ้านคนชราพูดพลางทำสีหน้าที่เศร้าหมองทันที

              "..."

              "..."

              ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรขยับเลยซักนิดเดียว

              ลูกงั้นหรอ...

              ทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรกกันหล่ะ...

              "คุณเคยเป็นอดีตภรรยาสินะ"ฉันเอ่ยขึ้นมาทำให้พวกเธอหันมองมาฉันกันหมด

              "ใช่ ไอ้หมอนั่นมันเจ้าชู้มากจนฉันแทบจะยอมรับกับสภาพมันไม่ได้เลย ฉันจึงตัดสิน

ใจมาใช้ชีวิตใหม่ที่นี่ เปลี่ยนแปลงชีวิตทุกอย่าง ฉันลืมพวกเขาตั้งสามสิบปีแล้วจนในสมองของฉัน

แทบจะจำใบหน้าชั่วๆไม่ได้เลย"ดูเหมือนว่าแม่บ้านคนชราจะโกรธเคืองกับสามีคนเก่ามากๆเลย

              "มิน่าหล่ะ ถึงว่าทำไมจำไม่ได้"บลูพูดขึ้นลอยๆพลางมองหน้าเธอ

              "แต่ยังไงซะมันก็เป็นอดีตไปลแ้วนี่นา อย่าไปใส่ใจเลยนะ"เธอพูดเสร็จก็เดินกลับเข้า

ห้องตัวเอง

              "แล้วไอ้หมอนั่นมันต้องการอะไรกันแน่..."บลูพูดขึ้นพลางขมวดคิ้มเล็กน้อย

              ...

              (ขอโทษที่อัพช้านะคะ พอดีว่าเรามัวแต่ว่าวาดรูปในโปรแกรมSaiอยู่หน่ะค่ะ- -;;)

เว็บขีดเขียน

              *ปล.สวยมั้ยอ่าาาT^T พึ่งหัดวาดมาสคอสตัวเอง^^*

            

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา