The magic magic

              พี่..
              พี่..
              พี่อยู่ไหน...
              "..."
              ฉันลืมตาขึ้นมาจากความฝัน ฉันมองไปรอบๆห้องก็มีแต่สิ่งของที่คุ้นเคยวางอยู่ที่เดิมและ
ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
              "นี่ฉันฝันอะไรไปเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำพลางใช้มือตบหน้าผากแรงๆ
              ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็กำลังจะเดินแแกจากหองเพื่อลงไปข้างล่าง แต่ว่ามีบางสิ่งบาง
อย่างเปลี่ยนไป...
              แอ้ด...
              "อะ..อะ..ไรกันเนี่ย!?"ฉันพูดด้วยความตกใจเมื่อฉันกำลังจะเดินออกจากห้องกลับไฟ
ไหม้ไปหมด พี่ชายฉันก็เดินหลงอยู่ตรงกลางห้องโถงใหญ่ที่มีไฟลุกไปรอบๆตัวเขา
              "พี่!!"ฉันตะโกนสุดเสียงแล้วพี่ก็หันมามองฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจมากๆ
              "คาเคลีย! หนีไป!"พี่พูดไล่ฉันไป ฉันได้แต่อ้ำอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่สามารถ
ขยับตัวได้เลย
              "แต่!-"ฉันกำลังจะพูดแต่ว่าเสากำแพงหล่นลงมาตรงกลางที่พี่อยู่
              "พี่!!!!"ฉันตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะตะโกนได้
              ....
              "เฮือก!"ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วก็นั่งลงบนเตียงด้วยความตกใจสุดขีด
              ....
              ฝันซ้อนงั้นหรอ...
              "เฮ้อ!..."ฉันถอนหายใจแรงๆพลางเหงื่อตกไปทั่วตัว
              และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันฝันมันเป็นเรื่องจริงตั้งแต่ตอนที่ฉันอยู่หกขวบได้
ตอนนั้นฉันได้แต่ยืนนิ่งแล้วก็ร้องไห้ออกมาอยู่คนเดียว แล้วพี่ก็ยังตายต่อหน้าต่อตาฉันอีกด้วย ฉัน
ฝันแบบนี้มาหลายปีแล้ว ฉันพยายามไปบำบัดตัวเองแต่ว่าก็ไม่ได้ผลเลย
              ก้อกๆ!
              เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย แล้วเสียงคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า
              "คุณหนูคะ ตื่นรึยังคะ? อาหารเช้าเสร็จแล้วนะคะ"เสียงแม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นมา
              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองประตูอย่างกังวล
              "สงสัยคงฝันอีกแล้วสินะคะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"เธอพูดเสร็จก็เดินจากไป
              ....
              ทุกอย่างดูเงียบไปหมดหลังจากที่พี่ชายฉันตายไป เหลือแค่ฉันอยู่คนเดียวแล้วก็แม่บ้าน
อีกสองสามคน พ่อกับแม่ฉันย้ายไปอยู่ที่เมืองไทยกับน้องสาวฉัน พวกเขาเคยชวนให้ฉันไปที่นั่นแต่
ว่าฉันปฏิเสธเพราะว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดฉันและก็ไม่มีวันที่จะทิ้งบ้านนี้ไปด้วย
              ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็ดินไปเปิดประตู แม่บ้านทุกคนทำความสะอาดห้องโถงใหญ่
กันแค่สามคน ฉันเดินลงบันไดอย่างไม่เร่งรีบแล้วก็เดินไปที่ห้องครัวที่แสนจะใหญ่โต
              "วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ?"ฉันหันไปทักแม่บ้านที่อายุเท่าฉันที่กำลังปัดฝุ่นโต๊ะกินข้าวอยู่
              "ก็เหมือนเมื่อวานหน่ะค่ะ ก็เมื่อวานดิฉันมัวแต่เฝ้าคุณอยู่ที่เตียงอย่างเดียวก็เลยไม่ได้
ออกไปตลาดเลยค่ะ ทุกคนต่างหมกมุ่นดูแลแต่คุณอย่างเดียวเลยหน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ"เธอ
พูดเสร็จก็ก้มตัวลงช้าๆ
              "ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ก็ลองกินของซ้ำบ้างก็ดีนะ"ฉันพูดสร็จก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่
              "ว่าแต่คุณคาเคลียหายดีรึยังคะเนี่ย?"เธอถามฉันพลางใช้มือจับหน้าผากฉันเบาๆ
              "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันหายดีแล้ว ต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยฉันให้หายดีนะคะ"ฉันพูด
ขอบคุณทุกคน ทำให้แม่บ้านทั้งสามคนหันมายิ้มบางให้ฉัน
              "จะไม่ให้ช่วยได้ยังไงกันคะ? คุณคาเคลียป่วยอยู่แท้ๆ ถ้าพวกเราไม่อยู่คุณจะต้องเป็น
ไข้หนักแน่ๆเลยค่ะ"เธอพูดด้วยความเป็นห่วง
              "ก็ไม่จำเป็นจะต้องมาดูแลฉันทุกชั่วโมงก็ได้นี่"ฉันพูดพลางยิ้มบางให้เธอแล้วก็นั่งกิน
ข้าวต้มร้อนๆ
              "งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"เธอพูดเสร็จก็เดินจากไป
              ...
              ผ่านไปหลายนาที...
              กริ้ง!...
              กริ้ง!...
              "แปปนึงค่า!..."เสียงแม่บ้านที่อายุเท่าฉันตะโกนขึ้นแล้วเธอก็เดินไปรับโทรศัพท์ทันที
              ...
              เธอคุยกับใครบางคนซักพักแล้วเธอก็วางสายไปแล้วก็หันมามองหน้าฉันด้วยความดีใจ
แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า
             "คุณคาเคลียคะ คุณพ่อกับคุณแม่กำลังกลับมาที่บ้านอีกสองวันค่ะ!"เสียงเธอพูดด้วย
ความดีใจทำให้ทุกคนรวมกับฉันดีใจสุดๆ
             "เย้! คุณพ่อของคุณคาเคลียกำลังจะกลับแล้ว!"เสียงแม่บ้านคนหนึ่งดีใจพลางตบไหล่
แม่บ้านคนชราเบาๆ
             "ดีใจหน่ะดีใจได้ แต่อย่ามาตีไหล่ฉันจะได้มั้ย!?"เสียงแม่บ้านคนชราเอ่ยขึ้นด้วยความ
โมโห
             "โทษจ้าๆ"เธอขอโทษแม่บ้านคนชราพลางเหงื่อตกเล็กน้อย
             คุณพ่อ...
             คุณแม่...
             กลับมาบ้านไวๆนะคะ...