The magic magic
เขียนโดย 
aumnoi
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
30) จุดจบของเบอรี่...(จบของเบอรี่)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแอ้ด...
เสียงประตูห้องฉันดังขึ้น ฉันหันไปก็พบพี่บัคยืนทำหน้าเศร้าอยู่
"..."
"..."
ต่างคนต่างจ้องหน้ากันตาเป็นมัน ฉันกับพี่บัคไม่ได้พูดอะไรซักพักเขาก็เดินเข้ามาในห้อง
ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"พี่ขอโทษนะที่พูดไม่ดีออกไป..."พี่บัคพูดเสร็จก็เดินมาหาฉันแล้วก็นั่งลงข้างๆฉัน
"ช่างเถอะ...ว่าแต่บาทหลวงเขากลับไปรึยัง?"ฉันถามเขาพลางมองหน้าเขาอย่างจริงจัง
"ยังหรอก ยังนั่งอยู่ที่โซฟาสบายใจเฉิบอยู่เลย"พี่บัคตอบอย่างเหนื่อยใจ
"แล้วเขาจะกลับบ้านมั้ยเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำ
"ไม่รู้สิ พี่ว่าเขาอาจจะนอนบ้านเราเลยก็ได้มั้ง"พี่บัคตอบอย่างไม่มั่นใจ
"เดี๋ยวสิ! อย่าพูดเล่นอย่างนั้นนะ!"ถ้าพี่พูดอะไรที่เป็นลางร้าย มันชอบจะเกิดขึ้นเสมอ
ตึก..
ตึก..
"พวกเธอคุยอะไรกันหรอ?"เสียงบาทหลวงเดวิทเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันกับพี่บัคหันไปมอง
พร้อมๆกัน
"ปะ...เปล่านี่! ใช่มั้ยพี่บัค!?"ฉันถามพี่บัคกลบเกลื่อนสิ่งที่เราพูดไปเมื่อกี้นี้
"ชะ..ใช่ แล้วนายจะสนทำไมกับสิ่งที่เราพูดหน่ะ?"พี่บัคถามยั่วยวนกวนประสาท
บาทหลวงเดวิทอีกแล้ว
"เปล่าหรอก ฉันเห็นพวกเธออยู่กันบนห้องนาน ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเธอทำอะไรกันอยู่ก็เลย
อยากจะสังสรรค์ด้วยคน"เดวิทพูดพลางให้ข้อศอกยันลูกบิดประตู
"เสือก!"พี่บัคพูดตะคอกใส่บาทหลวงเดวิท แต่เขาก็ไม่สนใจ
"หึๆ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านายจะพูดอะไร งั้นฉันขอตัวลงไปนั่งเล่นข้างล่างก่อนนะ"
บาทหลวงเดวิทพูดเสร็จก็เดินกลับไปที่ห้องรับแขก
"เฮ้อ...พี่นี่จริงๆเลยนะ"ฉันบ่นพึมพำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
"พอดีว่าพี่เป็นพวกทนไม่ได้อ่ะนะ"พี่บัคพูดพลางยิ้มบางให้ฉัน
"อย่ามายิ้มอย่างนั้นนะ! พี่ยิ้มอย่างนั้นแล้วมันรู้สึกแปลกๆ"ฉันพูดห้ามให้เขายิ้ม ทำให้
เขาหุบยิ้มทันที
"ชิ!"พี่บัคสบถใส่ฉัน แต่ว่าเขาก็ทำให้ฉันยิ้มได้
"เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจยาวทำให้ฉันรู้สึกหนักใจมากเลย
"เป็นอะไรไป?"พี่บัคถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"ฉันก็แค่หนักใจเกี่ยวกับบาทหลวงนิดหน่อย เฮ้อ..."ฉันพูดเสร็จก็ถอนหายใจยาวอีก
ครั้ง
"อย่าคิดมากสิเดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก พี่คนนี้จนคอยปกป้องน้องสาวเอง"
พี่บัคพูดอย่างมั่นใจ ทำให้ฉันสบายใจขึ้นนิดนึง
"..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่นั่งยิ้มให้พี่บัค
"เดี๋ยวพี่ลงไปดูก่อนนะว่าเขาอยู่รึเปล่า"พี่บัคพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปดูบาทหลวง
เดวิท
"เฮ้อ!..."ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่
ทำไมฉันจะต้องมาห่วงสองคนนี้ด้วยนะ...
ฉันไม่ใช่แม่พวกเขาซักหน่อยหนิ...
ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปที่ห้องรับแขกพร้อมกับเจ้าแบรนด์ ฉันเห็นพี่บัคกับบาท
หลวงเดวิทคุยกัน ซึ่งฉันไม่อยากจะไปขัดจังหวะที่เขาคุยกันซักเท่าไหร่ ฉันรีบเดินไปแอบหลบอยู่
มุมกำแพงแล้วก็เงี่ยหูฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่ว่าฉันไม่เห็นพวกเขา
"เฮ้อ...น้องสาวฉันกังวลเรื่องนายมากเลยหล่ะ"พี่บัคพูด
"งั้นหรอ? แล้วเธอกังวลเรื่องอะไรหล่ะ?"บาทหลวงเดวิทถามพี่บัค
"ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าสีหน้าเธอหนักใจมากเลย คงเกี่ยวกับที่ฉันกับนายสร้างปัญหาหล่ะมั้ง"
พี่บัคพูด
"..."
"..."
พวกเขาเงียบกันไปซักพักแล้วบาทหลวงเดวิทก็เอ่ยขึ้นมาว่า
"ถ้าน้องสาวนายกังวลเกี่ยวกับฉันมากขนาดนั้น ฉันกลับก่อนก็แล้วกัน"บาทหลวงพูด
เสร็จก็กำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ว่าฉันกลับเรียกเขาซะงั้น
"เดี๋ยวสิ!"ฉันเอ่ยขึ้นมา บาทหลวงเดวิทกับพี่บัคหันมามองฉัน
"..."
"..."
"..."
พวกเราเงียบกันไปซักพักจนมีใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
"นี่พวกเธอทำอะไรกันอยู่เนี่ย?"เสียงคุณยายพูดขึ้นแล้วก็หันมามองพวกเรา
"เอ๋?"ฉันร้องออกมาพลางมองหน้าคุณยาย
"..."พี่บัคและบาทหลวงเดวิทไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าคุณยายตาเป็นมัน
"พวกเธอทำอะไรกันอยู่เนี่ย?"คุณยายถามขึ้นอีกครั้ง
"เอ่อ..."
"ก็บาทหลวงเขามาเยี่ยมบ้านเราก็เท่านั้นเอง เดี๋ยวเขาก็กลับแล้วหล่ะครับ"พี่บัคพูดด้วย
ความไม่มั่นใจ
"..."
ตอนนี้สถานการณ์หดหู่มากๆ จนฉันแทบไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเลย แล้วจากนั้นเสียง
ก็กลบความเงียบและก็ทำให้ฉันตกใจด้วย
เปรี้ยง!!!
"กรี้ดด!"ฉันกรีดร้องออกมาทำให้ทุกคนหันมามองฉัน แล้วฉันก็วิ่งกลับห้องไป
ฉันรีบวิ่งกลับห้องอย่างโดยเร็ว แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้านั่นคือสถานที่หลบ
เสียงฟ้าร้องได้ดีที่สุด
ตึก!...
ตึก!...
เสียงเท้าใครบางคนวิ่งเข้ามาให้ห้องฉัน ซึ่งฉันไม่รู้ว่าใคร
"เบอรี่เธออยู่ไหนหน่ะ?"เสีงบาทหลวงเดวิทเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง
เปรี้ยง!!
"กรี้ด!"ฉันกรีดร้องออกมาอีกครั้ง ทำให้เขารู้ว่าฉันอยู่ไหน
"เธอ...กลัวฟ้าร้องงั้นหรอ..."บาทหลวงเดวิทพูดขึ้นแล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าประตู
เสื้อผ้า
"ปะ...เปล่าหรอก"ฉันพูดพลางใช้มือทั้งสองข้างอุดหูไว้แน่นจนแทบจะไม่ได้ยินเสียง
ใครเลย
"ออกมาสิ มันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ"บาทหลวงเดวิทปลอบใจฉัน
ครืน...
เปรี้ยง!
ฉันรีบเปิดประตูเสื้อผ้าทันทีที่เสียงฟ้าร้องเกิด ฉันกระโดดเข้าไปกอดบาทหลวงแน่น ฉัน
กอดเขาแน่นมากและกลัวมากๆจนแทบจะขยับตัวไม่ได้เลย
เขาลูบหัวฉันเบาๆเหมือนลูกแมวเลย ใบหน้าฉันเต็มไปด้วยความกลัวที่เคยสะสมไว้
ตั้งแต่ตอนเด็ก ตอนนี้ห้าฉันเริ่มจะมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว
"ไมต้องกลัวหรอก มันไม่ทำร้ายเธอซักหน่อย"เขาพูดปลอบฉันพลางลูบหัวฉันเบาๆซ้ำ
แล้วซ้ำเล่า
ครืน...
"ฮึกๆ..."
"เห็นมั้ย? มันไม่ทำร้ายเธอซักหน่อยแล้วก็ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องไม่
กลัวอีกต่อไปแล้ว"เขาพูดปลอบฉันอีกครั้ง
"ฮึก!..."ฉันพยายามหยุดร้องไห้ออกมาแล้วเขาก็ใช้มือบาดน้ำตาฉันเบาๆแล้วก็ส่งยิ้ม
ให้ฉัน
"และสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ อย่าตกใจนะ"เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันเล็กน้อย
"?"
"ฉัน...รัก...เธอ"
"ฮิ! ฉันก็เหมือนกัน"ฉันพูดพลางยิ้มกว้างให้เขา
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอันธพาลที่โหดร้ายก็ตาม...
แต่ยังไงซะเขก็ไม่ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกต่อไป...
"เฮ้อ...ขอให้พวกเธอรักกันตลอดไปนะ..."
....
(เบอรี่จบแล้วจ้า เหลือคนสุดท้ายแล้ว ไม่อยากจบเลยT^T#กระซิกๆ#)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
