The magic magic

              ฉันเดินเร่งฝีเท้าไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่อยากจะพบหน้าใครอีกต่อไปแล้ว
นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันไม่อยากจะมีเพื่อนเป็น'ผู้ชาย'
              "เดี๋ยวสิ!คุณจะเดินไปไหน!?"เขาตะโกนมาทางด้านหลังฉัน แต่ฉันไม่สนใจคำพูดของ
คาเซีย
              "เดี๋ยวสิ!อย่าพึ่งหนีผมไปนะ!"แล้วเขาก็จับข้อมือของฉัน 
              "..."ฉันเงียบและทำสีหน้าโกรธใส่เขาเล็กน้อย
              "ผมขอร้อง อย่าพึ่งหนีผมไป"สีหน้าเขาดูอ่อนแอขึ้นมาทันที
              ฉันรับความรู้สึกนี้ได้ทันทีเลยว่า
              คาเซียโดนอกหัก
              แต่จู่ๆที่มือของคาเซียมีน้ำขึ้นมาที่แขนฉัน แล้วก็หยุดอยู่ตรงที่ไหล่ แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บ
อะไร ฉันเลยถามเขาขณะกำลังเสียใจ
              "นายเป็นธาตุน้ำใช่มั้ย?"ฉันถามเขาขณะที่กำลังมองมาที่ฉัน
              "ใช่ ผมมีพลังวิเศษ"เขาตอบ
              ฉันถกแขนเสื้อข้างขวา มีรอยสักเป็นรูปสัญลักษณ์ที่ฉันคุ้นมาก่อน แต่ไม่แน่ใจว่ามีคือ
อะไร
              "สัญลักษณ์นี่คืออะไร?"ฉันถามเสียงแข็ง
              "มันคือสัญลักษณ์ของผู้มีปัญญา"เขาพูดพร้อมกับมองมาที่ฉัน แววตาของเขาดูเศร้า
มาก
              "แล้วมันคืออะไร?"ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
              "ก็คือ คุณหน่ะมีปัญญาในการแก้ปัญหาไงหล่ะ และผมก็รู้ว่าคุณก็มีพลังวิเศษอยู่"
              "..."ฉันเวียบไปเพราะว่าเขารู้ความลับของฉันไปแล้ว
              ผู้มีปัญญา...
              หมายความว่าไง...
              แล้วคาเซียก็ปล่อยมือฉันออกแล้วจากนั้นก็หยิบร่มคันเดิมขึ้นมากางให้ฉัน ฉันมองไปที่
เขา หน้าของเขาดูจริงจังมาก
              "อกหัก"ฉันพูด
              "ฮะ?"เขาพูดเพราะยังไม่แน่ใจกับสิ่งที่ฉันพูด
              "นายอกหักอยู่"ฉันพูดขึ้นมาทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไป
              "ใช่ ผมโดนมาเเล้วรอบหนึ่ง"เขาพูดด้วยเสียงที่อารมณ์เศร้า
              ฉันหยิบร่มในมือของเขามาโดยไม่ได้อนุญาตอะไรทั้งสิ้น ฉันเดินไปเรื่อยๆแล้วคาเซียก็
เดินตามฉันมาติดๆ
              "ฉันไม่อยากฟังประวัติของนายหรอกนะ นี่มันก็จะสองทุ่มแล้ว ถ้าฉันไม่รีบไปน้องฉัน
ต้องงอแงแน่"ฉันบอกกับเขาที่กำลังเดินตามมาติดๆ
              "งั้นผมอยู่กับคุณนะ แค่วันเดียว"เขาพูด
              "...."ฉันเงียบไปเพื่อให้เขารู้ว่า 'ก็แล้วแต่'
              ณ บ้านมิเรีย
              ฉันเปิดกรงเหล็กที่อยู่หน้าบ้านของฉัน มันขึ้นสนิมเต็มไปหมดเพราะว่าฝนที่ตกลงมา
และกลิ่นสนิมที่ติดอยู่ในมือของฉัน ฉันเดินเข้าไปมีแต่ดอกไม้ที่วางเรียงรายอยู่รอบๆตัวฉัน พอฉัน
มาถึงประตูทางเข้าภายในบ้านฉัน ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนคนแรกแล้วคาเซียก็เดินมาทีหลัง
              "พี่คะ! กลับมาแล้วหรอคะ!"เสียงน้องสาวสุดที่รักของฉันโผเข้ามากอดฉัน
              "แล้วนี่มิเซียอยู่บ้านคนเดียวหรอคะ?"ฉันถามเขาแล้วก็มองไปรอบๆ
              "ใช่ค่ะ! หนูอยู่กับเจ้าแมวตัวนั้นหน่ะ หนูเห็นมันน่ารักดีก็เลยเอามันมาเลี้ยง"มิเซียชี้ไปที่
เจ้าแมวตัวอ้วนกลมบ้องสีขาวที่กำลังหลับอยู่
              "หรอคะ? งั้นพี่ขอขึ้นไปที่ห้องก่อนนะ"ฉันพูดเสร็จฉันลุกขึ้นไปจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่
 มิเซียกับรั้งแขนฉันไว้ก่อน
              "พี่คะ?นี่ใครหรอคะ?"มิเซียชี้ไปที่หน้าของคาเซีย
              "นี่คือพี่คาเซีย ไปทักเขาหน่อยสิ"ฉันพูดเสร็จมิเซียก็เดินไปโบกมือให้คาเซีย เขาพลาง
โบกมือให้เล็กน้องก่อนที่เขาจะนั่งยองแล้วพูดกับมิเซีย
              "ชื่ออะไรหรอครับ?"เขาถามมิเซีย
              "ชื่อมิเซียค่ะ"เธอพูดแล้วก็มองมาที่ฉัน
              "พี่คะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปบนห้องก่อนก็ได้นะ หนูอยากลองคุยกับพี่คาเซียหน่ะ ได้รึเปล่า
คะ?"มิเซียถาม
              "ได้สิ คาเซียฝากดูน้องฉันด้วยนะ"ฉันพูดกับมิเซียเสร้จแล้วก็มองไปที่คาเซีย
              "อื้ม ได้"เขาตอบตกลงแล้วก็คุยกับมิเซีย
              ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นที่สอง บ้านฉันมีทั้งหมดสามชั้น ฉันเดินไปเปิดประตูที่อยู่ทางซ้าย
ที่ติดกับกับบันได ฉันเดินเข้าไปที่ห้องของฉัน แล้วจากนั้นก็เปลี่ยนชุดที่เปียกกลายเป็นชุดธรรมดา
เหมือนกับชุดคนฝรั่งเศษ
              ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินลงไปหามิเซียกับคาเซีย ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ตรงโซฟาที่ใกล้ๆ
เตาผิงที่กำลังติดไฟ
              "พี่คะ หนูอยากให้พี่คาเซียอยู่ที่บ้านเรา ได้มั้ยคะ?"เขาถามฉันที่กำลังจลงมาจากบันได
              "ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่คาเซียเขาก็ต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่ของเขาสิ"ฉันพูดปฏิเสธมิเซีย
              "พี่มิเรียใจร้าย"ไม่ทันไรฉันก็โดนน้องสาวโกรธฉันซะแล้ว
              "เอาน่า น้องของเธอแค่ติดใจฉันก็เท่านั้นเอง"คาเซียพูดแล้วก็มองมาที่ฉัน
              "ก็ได้ๆ แต่อยู่ได้แค่สองวันนะ"ฉันพูดตกลงกับมิเซีย ทำให้เขาหน้าตาดีใจมากๆ
              "เย้!ๆ พี่คาเซียมาอยู่ที่นี่แล้ว"น้องสาวฉันดีใจมากๆที่คาเซียได้อยู่ที่นี่
              ช่วยไม่ได้...
              น้องสาวก็ขอมาเองนี่นา...
        (น้องมิเซีย)