The magic magic
เขียนโดย 
aumnoi
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
25) พี่ชาย!?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ฮ่าๆ!ดีแล้วที่หายง่วง เออนี่! วันพรุ่งนี้เป็นวันพระเจ้าแล้วเธอจะไปที่โบสถ์รึเปล่า? พรุ่ง
นี้ฉันอยู่ที่นั่นหน่ะ"เขาถามฉันพลางบ่าฉันแรงๆ
"ไม่รู้สิ อาจจะไปก็ได้มั้ง"ฉันพูดพลางเกาหัวตัวเองเบาๆ
"งั้นหรอ?ถ้าเธอไปฉันก็จะรอหน้าประตูทางเข้าโบสถ์ตอนเช้านะ แล้วเจอกันวันพรุ่ง
นี้"เขาพูดเสร็จก็เดินจากไป
...
ณ บ้านเบอรี่
"กลับมาแล้วค่า..."ฉันพูดเสร็จก็เดินไปวางของที่โต๊ะกินข้าว
"ดีเลย พรุ่งนี้เธอจะไปกับฉันรึเปล่าหล่ะ? ถ้าเธอไม่ไปเธอก็ต้องเฝ้าบ้านทั้งวันเลยนะ"
คุณยายถามฉันพลางหยิบของที่ฉันซื้อมาไว้ในตู้เก็บอาหาร
"น่าจะไม่ไปนะคะ เพราะว่าหนูป่วยอยู่หน่ะค่ะ"ฉันพูดแก้ตัวไปอย่างนั้นที่จริงฉันไม่ได้
ป่วยหรอก ฉันแค่อยากจะไปหาบาทหลวงเดวิทก็เท่านั้นเอง
"อืม งั้นเธอก็กินยาอะไรให้เรียบร้อยแล้วก็ไปนอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"คุณ
ยายไล่ฉันให้กลับไปนอนที่ห้อง ฉันเดินกลับเข้าห้องตังเองพร้อมกับเจ้าแบรนด์
ฉันนอนลงกับเตียงเพราะอาการที่ยังง่วงอยู่ แต่ว่าทำไมลมมันถึงได้แรงขนาดนั้นแล้วก็
หยุดไปอย่างกระทันหันอย่างนั้นหล่ะ งงไปหมดแล้วอ่า...ช่างมันเถอะ! ฉันขอตัวนอนก่อนก็แล้วกัน
ตอนกลางวันต่อมา...
"เมี้ยวว"
"หืม?...มีอะไรฮะแบรนด์?"ฉันถามมันพลางลูบหัวมันเบาๆ
"เมี้ยว..."แบรนด์ร้องพลางเลียขนที่ลำตัว
"นี่ฉันหลับไปนานรึเปล่าเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำ
"..."เจ้าแบรนด์ไม่พูดอะไร ฉันกับมันเงียบกันไปซักพักจนเสียงที่ไม่พึงประสงค์ก็ร้องขึ้น
มา
จ้อกๆ..
จ้อกๆ..
"แบรนด์ ฉันหิวแล้วอ่า ไปหาอะไรกินกันเถอะ"ฉันพูดชวนเจ้าแบรนด์ให้ไปด้วยกัน
"เมี้ยววว!"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องออกมาด้วยความดีใจ
ฉันกับแบรนด์รีบเดินไปที่ห้องครัวเพราะว่าฉันหิวมากและตอนเช้าฉันก็ไม่ได้กินอะไรเลย
ด้วยซ้ำ เจ้าแบรนด์รีบเดินตรงไปที่ห้องครัวโดยเร็ว พอฉันมาถึงคุณยายไม่ได้อยู่ที่นี่ได้แต่ทิ้งขนมปัง
หนึ่งก้อนครึ่งและก็นมหนึ่งขวดพร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่นที่เขียนด้วยลายมือของคุณยาย
'เดี๋ยวยายมา พอดีว่ามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย
จาก คุณายาย'
"คุณยายไปไหนนะ?นายพอจะรู้บ้างมั้ย?"ฉันหันไปถามเจ้าแบรนด์พลางถือกระดาษ
แผ่นนั้นขึ้นมาอ่านอีกรอบ
"เมี้ยว"เหมือนว่ามันจะบอกว่า'ไม่รู้'
"ช่วยไมได้ งั้นก็กินไปก่อนก็แล้วกัน แบ่งครึ่งกัน"ฉันพูดเสร็จก็ฉีกขนมปังหักครึ่งชิ้นจน
เหลือนิดเดียว ประทังชีวิตไปก่อนก็แล้วกัน
"เมี้ยวว"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องเหมือนจะขอขนมปังอีก
"ไม่มีแล้ว กินไปก่อนเถอะเดี๋ยวเราก็จะออกไปซื้อของกัน ถ้าฉันกินของคุณยายเดี๋ยว
เธอจะจับได้ซะก่อน เข้าใจมั้ย?"ฉันพูดแบบมีเหตุผลให้มันฟัง แล้วมันก็นิ่งเงียบไป
"รีบๆกินซะนะเดี๋ยวเราจะไปเดินตลาดกันซักหน่อย"ฉันพูดเสร็จก็รีบขนมปังโดยเร็ว
...
ณ ตลาด
"เอาหล่ะ ทีนี้ก็ต้องไปร้าน..."ฉันพูดไปเดินไปร้านนู้นร้านนี้เพื่อตุนอาหารไว้กินเองกับ
เจ้าแบรนด์
"เมี้ยวว"เจ้าแบรนด์ร้องเหมือนว่าอยากจะกินอาหารซะงั้น
"เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งใจร้อน"ฉันพูดห้ามปรามเจ้าแบรนด์ก่อนที่มันจะกระโดดงับของกินฉันไป
หมดซะก่อน
ฉันเดินไปเรื่อยๆเหลือบไปเห็นสร้อยคอไข่มุกสีเทาดำมีมรกตสีเขียวเข้มประดับไว้รอบๆ
ไข่มุก มันช่างสวยเหลือเกิน
"เอ่อ...ผมถามหน่อยจะได้มั้ยว่าทางไปที่..."เสียงผู้ชายร่างสูงผมสีดำเข้มสนิท ดวงตา
สีฟ้าอ่อนเหมือนท้องฟ้า สวมกระเป๋าเป้สีเทาน้ำตาลเข้ม กำลังจ้องมาที่ฉัน ซึ่งเขาก็คือ...
"พี่บัค!"ฉันตะโกนออกมาทันทีที่ฉันเห็น..
พี่ชาย!
"เบอรี่!"พี่บัคพูดด้วยความตกใจที่เจอฉัน
"พี่มาได้ไงเนี่ย!? ไหนบอกว่าจะไปอยู่ที่อังกฤษตั้งสิบปีไมไช่หรอ!?แล้วไหงกลับมาที่
นี่ซะหล่ะ!?"ฉันถามเขาด้วยความตกใจพลางจ้องหน้าเขา
"ก็ตอนแรกจะไปแล้ว แต่ว่าทีนี้ผู้จัดการบอกว่าล้มเลิกการทำงานครั้งยิ่งใหญ่เพราะว่าที่
อังกฤษเกิดสงครามเลยทำให้ไม่าสะดวกต่อการทำงานซักเท่าไหร่ แถมพี่ยังหลงอยู่ในป่าตั้งหลาย
วัน ดีนะที่พี่เจอคนมาช่วยพี่ทัน ไม่งั้นพี่ตายคาป่านั่นแล้ว ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ?"เขาพูดพลาง
มองถุงใส่อาหารที่ฉันซื้อตุนไว้เต็มไปหมด
"ก็พอดีว่าซื้อของตุนเอาไว้หน่ะ ฉันกับแบรนด์หิวกันหน่ะก็เลยซื้อมาเยอะขนาดนี้ไง
หล่ะ"ฉันอธิบายให้พี่ฟังพลางชูถุงขึ้นทั้งสองข้างให้พี่ฉันดู
"งั้นหรอกหรอ? เรากลับบ้านกันเถอะ"เขาพูดเสร็จก็เดินพร้อมกับฉัน แต่ว่าคนที่คุ้นเคย
ก็ได้มาอยู่ตรงหน้าฉัน
"เจอกันอีกแล้วนะ"
"บาทหลวงเดวิท!"ฉันตะโกนใส่เขา
"ใครหรอเดวิท? หรือว่าแฟนเธอ?"เสียงพี่บัคถามฉันพลางทำสีหน้างงๆ
"จะบ้าเรอะ! ฉันยังโสดอยู่นะ!"(และซิงค์ด้วย:Aumnoi)
"แล้วเขาเป็นใคร?"พี่บัคถามฉันอีกครั้ง
"ก็เป็นแฟนอย่างที่นายว่านั่นแหละ ฮ่าๆ"บาทหลวงเดวิทพูดพลางจับไหล่ฉันทั้งสอง
ข้าง
"เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่เคยเป็นายซักหน่อย อยู่ดีๆก็มาบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย ฉันเคยบอก
นายตอนไหนไม่ทราบ!?"ฉันพูดด้วยวคามโมโหพลางงัดมือเขาออกจากไหล่
"ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้"พี่บัคพูดด้วยความโมโห
"นายว่าไงนะ?"นี่เขาคิดจะกวนโอ๊ยพี่ฉันเรอะ! พี่ฉันเป็นแชมป์หาเรื่องตอนสมัยมัธยม
เลยนะ!
"ฉันบอกให้ปล่อยน้องสาวฉัน"พี่บัคเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
"หยุดทะเลาะกันทั้งคู่เลย! คุณเดวิทปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"ฉันสั่งให้บาทหลวงเดวิทปล่อย
ฉันแล้วเขาก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ
"แค่นี้ก็หมดเรื่อง กลับกันเถอะเบอรี่"พี่บัคพูดเสร็จก็ลากฉันกลับบ้าน
....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
