The magic magic

              หลังจากที่ฉันอาบน้ำให้เจ้าแบรนด์เสร็จ ฉันก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแบรนด์ให้

หายเปียกก่อน ดูเหมือนว่ามันจะตัวสั่นเป็นระยะๆ

              "ทนหนาวไปก่อนก็แล้วกันนะแบรนด์"ฉันเอ่ยขึ้นมาพลางเช็ดตัวมันเบาๆ

              "มะ...มะ...เมี้ยว"เสียงเจ้าแบรนด์สั่นคลอนพร้อมกับตัวสั่นไปด้วย

              "แฮะๆ เดี๋ยวแกก็ตัวอุ่นแล้วหล่ะทนอีกหน่อยก็แล้วกัน"ฉันพูดพลางเช็ดตัวมันจนเกือบ

แห้งแล้ว

              "..."แบรนด์ไม่พูดอะไรได้แต่นั่งตัวสั่นอย่างเดียว

              ผ่านไปหลายนาที...

              "อุ่นจังเลยน้า...ว่ามั้ยหล่ะแบรนด์?"ฉันถามมันพลางใช้มือทั้งสองข้างยื่นไปข้างหน้าเตา

เผาเล็กน้อย

              "..."แบรนด์ไม่พูดอะไรเพราะว่ามันหลับไปแล้ว

              "เธอนี่เหมือนแม่เธอไม่มีผิดเลย..."เสียงคุณยายเอ่ยขึ้นมา

              "เหมือนหรอคะ?"ฉันพูดทวนประโยค

              "ก็ตอนที่แม่แกอายุเท่าแก เธอมักจะมานั่งอยู่ตรงนี้เป็นประจำแล้วก็พูดว่า'อุ่นจังเลยนะ

คะหนูรักเตาเผานี่ซะแล้วสิ'และแม่เธอก็พูดอย่างนี้ทุกวันให้ฉันฟังจนฉันแทบรำคาญแล้วหล่ะ"คุณ

ยายเล่าเกี่ยวกับแม่ให้ฉันฟังทำให้ฉันยิ้มออกมาได้

              "ดีจังเลยนะคะ ถ้าแม่อยู่ด้วยก็คงจะดีมากเลยหล่ะค่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะมีคุณยายหนูก็

สบายใจแล้วหล่ะค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็ยิ้มกว้างใหคุณยาย

              "งั้นหรอ...อยู่นี่ซักพักแล้วก็ไปนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมีของให้เธอต้องซื้ออีก"

เธอพูดเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปที่ห้องของเธอ

              "ได้ค่ะ"ฉันเอ่ยขึ้นมาลอยๆพลางลูบหัวแบรนด์เบาๆ

              เหมือนคุณแม่หรอ?...

              ก็ดีเหมือนกันนะ...

              ฉันคิดในใจซ้ำไปซ้ำมาจนฉันเริ่มง่วงขึ้นมาทันทีที่ไฟกับลำจะดับลงในไม่ช้านี้ ฉันลุกขึ้น

ยืนพร้อมกับอุ้มแบรนด์ขึ้นมาแล้วก็เดินกลับห้องตัวเอง

              แอ้ด...

              ฉันค่ยๆเปิดประตูช้าๆเพราะว่าฉันลืมปิดหน้าต่างก็เลยทำให้ลมพัดเข้ามาได้ง่าย แต่ว่าฝน

ก็ตกน้อยแต่ทำไมลมมันแรงมากขนาดนี้นะ ฉันค่อยๆเดินไปทีละก้าวเพื่อปิดหน้าต่างที่อยู่ตรงหน้า

ฉัน

              ปั้ง!

              เปรี้ยง!

              "เกือบไปแล้ว..."ฉันบ่นพึมพำ ดีนะที่ฉันปิดหน้าต่างทัน ไม่งั้นฉันคงจะหัวใจวายตายคา

ห้องนี้แน่ๆ

              "เมี้ยว.."เสียงเจ้าแบรนด์ร้องแล้วมันก็ลงจากแขนฉันแล้วก็ไปนอนหมกอยู่ตรงใต้เตียง

ฉัน

              "เฮ้อ!..."ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เสร็จก็นอนลงกับเตียง แล้วฉันก็พยายามข่มตาหลับ

              เที่ยงคืนต่อมา...

              เปรี้ยง!

              ครืน...

              เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังไม่หยุดทำให้ฉันแทบจะนอนหลับไม่ได้เลย ส่วนแบรนด์ก็นอนหลับ

อยู่ใต้เตียงอย่างสบายใจ ถึงแม้ว่าฉันอยากจะนอนกับเจ้าแบรนด์แต่ฉันไม่อยากจะรบกวนมันซักเท่า

ไหร่เลย

              "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจพลางลุกนั่งบนเตียง

              ครืน...

              "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจากห้องปล่อยให้แบรนด์

นอนอยู่ที่ห้องฉันคนเดียว

              ฉันค่อยๆเดินออกจากบ้านอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าคุณยายจะมาเห็นฉันเข้าซะก่อน

พอฉันออกมาจากบ้านได้แล้ว ฉันก็ยืนตากลมอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกโล่งอกไป

หนึ่งเปราะ สายฝนที่ล่วงลงมาจากท้องฟ้าอันมืดมิดมีมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันเริ่มหนาวไปทั้งตัวแล้ว โคม

ไฟที่ตั้งอยู่หน้าบ้านสว่างอยู่ดวงหนึ่งซึ่งมีแมลงต่างๆมารวมตัวกันอยู่ที่แสงไปเป็นจำนวนมาก

              "ทำไมวันนี้ลมมันแรงขนาดนี้หล่ะเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำพลางจับรั้วระเบียงบ้านแน่น

              "กลับเข้าบ้านดีกว่า..."ฉันพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในบ้านโดยเร็ว

              เช้ารุ่งขึ้น...

              จิ้บๆ..จิ้บๆ..

              เสียงนกร้องบอกสัญญาณว่าตอนนี้เป็นเวลาตอนเช้าที่ฉันควรจะตื่นขึ้นมาได้แล้ว แสง

แดดสาดส่องเข้าทางหน้าต่างเล็กน้อย ทุกอย่างกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิม

              แอ้ด...

              "เบอรี่ ตื่นรึยัง?"เสียงคุณยายเรียกฉันที่กำลังเพิ่งตื่นขึ้นมา

              "ตื่นแล้วค่ะ.."ฉันพูดพลางขยี้ตาแรงๆทั้งสองข้าง

              "ทำไมตาเธอเป็นหมีแพนด้าอย่างนั้นหล่ะ? หรือว่าเธอไม่ได้นอนหลับหรือยังไง?"คุณ

ยายถามฉันด้วยความสงสัย

              ลืมบอกไปว่าเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลย..

              "เปล่าหรอกค่ะ...มีอะไรหรอคะ?"ฉันพูดแก้ตัวไปอย่างนั้น

              "ก็ไปซื้อของให้หน่อยสิคือพอดีว่าที่บ้านเพื่อนฉันชวนไปงานเลี้ยงที่บ้านของเขาหน่ะสิ

สนใจจะไปรึเปล่าหล่ะ?"คุณยายถามฉันพลางถือกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งไปยาวเหมือนเมื่อวานนี้ซัก

เท่าไหร่

              "ได้ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ"ฉันพูดเสร็จคุณยายก็วางกระดาษแผ่นนั้นไว้

ที่โต๊ะอ่านหนังสือของฉันแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป

              "เมี้ยววว"เสียงเจ้าแบรนด์เรียกฉันเหมือนว่ามันจะพูดว่า'ไหวรึเปล่า?'

              "ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ห้านาทีนะ"ฉันพูดเสร็จก็งีบหลับไปซักพักหนึ่ง

              ....

              ....

              "เมี้ยววว"

              "เมี้ยวว!"

              "ฮะ!? นั่นใครหน่ะ!?"ฉันตะโกนออกมาพร้อมกับลุกนั่งกับเตียงทำให้เจ้าแบรนด์หงาย

ท้องไปเลย

              "ฉันขอโทษแบรนด์! เจ็บตรงไหนรึเปล่า!?"ฉันถามมันด้วยความเป็นห่วงพลางพลิกตัว

กลับมาเหมือนเดิม

              "เมี้ยวว..."แบรนด์ร้องออกมาพร้อมกับเดินไปคาบนาฤิกาเรือนเล็กมาให้ฉันดู

              "ตายแล้ว! นี่ฉันนอนหลับไปนานขนาดไหนเนี่ย!?"ฉันตะโกนออกมาด้วยวคามตกใจ

เพราะว่าฉันนอนหลับเกินไปห้านาทีแล้ว

              "เมี้ยว"มันร้องออกมาพลางเลียขนตัวเอง

              ...

              ณ ตลาด

              "เฮ้อ...ให้ตายสิ นี่ฉันคงนอนไม่หลับทั้งวันแน่ๆเลย"ฉันบ่นพึมพำพลางมองไปรอบๆ

ตลาด ร้านขายของบางร้านได้รับความเสียหายจากลมบ้าง ต้นไม้ล้มทับบ้าง ซึ่งวันนี้คนไม่ค่อยมา

ขายกันซักเท่าไหร่

              "เจ้าแมว!"เสียงของใครบางคนตะโกนออกมาแต่ฉันไม่สนใจและก็เดินต่อไป

              "เฮ้! เดี๋ยวสิ! จะเดินไปไหนกันเนี่ย!?"เสียงที่คุ้นหูที่ได้อยู่ข้างๆฉัน

              บาทหลวงเดวิท...

              "มีอะไรหรอคะ?"ฉันถามเขาด้วยวคามง่วงจัดที่ฉันไม้นอนหลับทั้งวัน

              "วันนี้เธอดูโทรมจังนะ สงสัยคงไม่ได้หลับแน่ๆเลย"เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันเล็กน้อย

              "ค่ะ วันนี้ฉันง่วงมากๆไม่ได้นอนหลับทั้งวันเลยค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็เดินตรงไปเรื่อยๆ

              "งั้นฉันจะช่วยเธอให้หายง่วงเอง"เขาพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ฉัน

              "อย่ามาเล่นกับฉันจะดีกว่าค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"ฉันพูดเสร็จก็รีบเดินหนีเขาไปแต่

ว่ามีบางอย่างผิดปรกติไป

              ลมเริ่มพัดมาเรื่อยๆและแรงขึ้นเรื่อยๆจนฉันแทบจะทรงตัวไม่ได้เลยและตัวฉันกำลังจะ

ปลิวไปกับสายลมแล้ว!

              "กรี้ด!"ฉันกรีดร้องออกมาด้วยวคามตกใจ ตัวฉันหมุนไปตามแรงลมแต่ว่าบาทหลวง

เดวิทจับแขนฉันทันแล้วเขาก็ลากตัวฉันให้มาอยู่ในอ้อมกอดเขา แล้วลมก็อยู่ไปอย่างกระทันหัน

              "หายง่วงรึยังหล่ะ?"เขาถามฉันพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ฉัน

              "นี่มันอะไรกันเนี่ย!? ทำไมจู่ๆลมมันก็..."ฉันกำลังจะพูดให้จบแต่ว่าเขากลับ...

              จูบฉัน...

              เขาจูบฉันโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลยซักนิด ตาฉันเบิกกว้างทันทีและทำให้ฉันหาย

ง่วงทันที แล้วเขาก็ถอนจูบพลางปาดน้ำลายที่ติดอยู่ตรงมุมปาก

              "ทีนี้หายง่วงรึยังหล่ะ?"เขาถามฉันอีกครั้ง และทำให้หน้าฉันแดงรื่อไปด้วย

              "หะ..หายแล้ว.."ฉันพูดตะกุกตะกักทำให้ฉันหน้าแดงรื่อไปหมดแล้ว

              ....