The magic magic

              หลังจากที่ฉันกินข้าวเย็นเสร็จพระอาทิตย์ก็ตกดินพอดี แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตกและก็มีสาย
รุ้งจางๆอยู่หน้าบ้านฉัน บรรยากาศช่างดีจริงๆ
              "เมี้ยว..."เสียงเจ้าแบรนด์ร้องพลางคลอเคลียตัวฉัน
              "เดี๋ยวพรุ่งนี้แกต้องอาบน้ำนะ ไม่งั้นแกป่วยไม่ได้ออกจากบ้านแน่ๆ"ฉันพูดกบแบรนด์
ทำให้มันต้องวิ่งหนีเข้าไปหลบใต้โต๊ะทันที
              "เป็นอะไรไป? ปรกติแกก็อาบน้ำอยู่ทุกครั้งไม่ใช่รึไง?"ฉันถามมัน แต่ว่ามันก็ยังแอบอยู่
ใต้โต๊ะอยู่ดี
              "เมี้ยวว..."เจ้าแบรนด์ร้องออกมาพลางบิดขี้เกียจหนึ่งครั้งแล้วมันก็ล้มตัวนอนกับพื้น
              ฉันเดินไปที่เตียงแล้วก็ล้มตัวนอนกับเตียง แล้วก็นอนคิดไปเพลินๆว่า
              บาทหลวงเดวิทหรอ?
              ฉันว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนชั่วร้ายขนาดนั้นก็ได้...
              ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่รู้จักนิสัยเขา...
              แต่ก็น่าจะเป็นคนดีนะ...
              แล้วฉันก็ผลอยหลับไป
              ....
              เช้ารุ่งขึ้น...
              "หม่าวว..."เสียงเจ้าแบรนด์ปลุกฉันให้ตื่น
              "อืม..แบรนด์...แกตื่นมาตอนไหนเนี่ย..."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียมากๆพลางขยี้ตา
ตัวเองแรงๆ
              "หม่าวว..."เจ้าแบรนด์ร้องออกมาเหมือนมันจะพูดว่า'ตื่นได้แล้ว'
              "โอเคๆ ฉันตื่นแล้ว พอใจรึยัง?"ฉันหันไปถามแบรนด์ทำให้มันเงียบไปครู่หนึ่ง
              เราเงียบกันไปซักพักแล้วประตูก็เปิดช้าๆ
              "เบอรี่ ฉันวานให้เธอไปซื้อของหน่อยจะได้มั้ย?"เสียงคุณยายพูดพลางชูกระดาษแผ่น
หนึ่ง สงสัยคงเป็นรายการที่ให้ไปซื้อแน่ๆ
              "ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูก็กะว่าจะไปเหมือนกันค่ะ"ฉันตอบตกลงแล้วก็เดินไปหยิบกระดาษจาก
มือคุณยายแล้วก็อ่านผ่านๆ
              นี่มันของที่จะซื้อหรือข้อกฏหมายกันแน่เนี่ย!? ยาวเป็นพรึดเลย! มีหวังแขนหลุดแน่ๆ
              "ทำไมมันเยอะขนาดนี้หล่ะคะ?"ฉันถามคุณยายพลางมองการะดาษแผ่นยาว
              "ก็ของที่บ้านเราน้อย และก็อย่าบ่นมากไปแต่งตัวและก็รีบไปตลาดซะ นี่เงินเอาไปจ่าย
ตลาดซะ อย่ากลับมาสายหล่ะ"คุณยายไล่ฉันให้ไปแต่งตัว แล้วเธอก็ปิดประตูให้ฉัน
              ผ่านไปหลายนาที...
              แอ้ด...
              ฉันค่อยๆเปิดประตูจนสุด แล้วก็ปิดประตูเบาๆเพราะว่าตอนนี้เป็นเวลานอนของคุณยาย
เธอมักจะตื่นขึ้นมาตอนตีสี่มาทำอาหารให้ฉันแล้วเธอก็จะนอนตรงห้องรับแขก ฉันรีบวิ่งไปหยิบ
ตะกร้าทันทีแล้วแบรนด์ก็กระโดดเข้าไปในตะกร้าทันที
              ฉันรีบวิ่งออกนอกบ้านทันที ฝนก็หยุดตกแล้ว แต่ว่าพึ้นดินก็เปียกน้ำฝนเต็มไปหมด
ทำให้ลำบากต่อการเดินทางไปตลาดอย่างมาก
              ณ ตลาดในเมือง
              "เอาหล่ะ ทีนี้ก็ต้องไปซื้อ..."ฉันพูดพลางเดินไปร้านนู้นร้านนี้จนตัวฉันแทบจะเต็มไป
ด้วยถุงไปทั้งตัว รวมเจ้าแบรนด์ก็ด้วย มันคาบถุงอันเล็กๆแต่มีเยอะมาก
              แต่ฉันไม่ทันได้มองข้างหน้า ฉันก็เดินชนอะไรบางอย่าง..
              ตุ้บ!
              "ขะ...ขอโทษค่ะ คะ...คือพอดีว่าไม่ได้มองทาง..."ฉันพูดตะกุกตะกักพลางมองชาย
ร่างสูง ผมสีฟ้าอ่อน แล้วเขาก็หันมามองฉัน
              "เอ๊ะ! เบอรี่"เสียงที่คุ้นหูได้อยู่ตรงหน้าฉัน
              "บาทหลวงเดวิท!"ที่ไหนได้ฉันก็เจอกับบาทหลวงซะงั้น
              "เธอมาทำอะไรที่นี่? แล้วนี่ทำไมของเต็มตัวไปหมดเลยหล่ะ?"บามหลวงเดวิทถามฉัน
พลางมองหน้าฉันอย่างงงๆ
              "ก็พอดีว่าคุณยายสั่งให้มาซื้อของที่นี่ และก็อรุนสวัสดิ์ตอนเช้านะคะ งั้นฉันขอตัวกลับ
ก่อนนะคะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาแล้วก็กำลังจะเดินจากเขาไป แต่บาทหลวงก็เอ่ยขึ้นาว่า
              "งั้นให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย?"เขาถามฉันทำให้ฉันตะหยุดชะงักทันที
              "ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ฉันทนไหวค่ะ"ฉันปฏิเสธเขา แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมนะ
              "ไม่ต้องเกรงใจก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะ"เขาพูดเสร็จก็เดินมาหยิบของที่อยู่ในมือข้าง
ขวาออกไปหมดโดยที่ฉันยังได้อนญาตอะไรเลยด้วยซ้ำ
              "แต่-"ฉันยังพูดไม่จบ บาทหลวงเดวิทก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
              "ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง และถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"เขาพูด
พลางยิ้มกว้างให้ฉัน
              "ฉันมีเรื่องให้ช่วยค่ะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อย
              "?"เขาทำหน้างงๆใส่ฉัน
              "ช่วยเอาของที่อยู่ในมือคุณมาให้ฉันหมดเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้วไม่งั้นฉันโดน
คุณยายด่าแน่ๆค่ะ"ฉันพูดแบบมีเหตุผลให้เขาฟัง
              "แต่มันไม่กฏนี้ซะหน่อย เพราะฉะนั้นฉันจะช่วยเธอเอง"เขาพูดอย่างมั่นใจ
              "งั้นก็แล้วแต่คุณนะคะ ระวังขาหักด้วยหล่ะทางมันไกลนะ"ฉันพูดเชิงประชดใส่เขา
              "ไม่ต้องห่วง"เขาพูดเสร็จก็เดินนำหน้าฉันไป
              บาทหลวงคนนี้ท่าทางแปลกๆนะ...
              ช่างมันเถอะ ก็ขอแค่ให้พ้นผ่านจากเรื่องนี้ไปก็แล้วกัน...