The magic magic

              #เบอรี่#

              "เฮ้อ..."เสียงถอนหายใจร่างเล็กที่กำลังเหนื่อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

              "เมี้ยว.."เสียงเจ้าแมวน้อยร้องออกมาเหมือนจะพูดว่า'ไปเล่นกันเถอะ'

              "ฉันไม่เล่นแล้ว เจ้าแบรนด์"ร่างเล็กพูดขึ้นนั่นก็คือฉันเอง

              "เมี้ยววว..."เจ้าแบรนด์ร้องพลางนั่งบนตักฉัน

              "ไม่ ฉันไม่เล่นแล้ว ดูสิ่งที่แกทำสิ เละตุ้มเป๊ะไปหมด ถ้ายายฉันมาเห็นมีหวังโดนด่า

ชัวร์"ฉันพูดพลางมองไปรอบๆห้อง

              สิ่งที่เจ้าแบรนด์ทำกับห้องฉันนั่นก็คือการ ทำลายห้องฉัน และของที่อยู่ในห้องแทบจะ

หาที่วางไม่ได้เลยซักชิ้น มีหวังโดนยายด่าแน่ๆถ้ามาเห็นในสภาพแบบนี้

              "เมี้ยว.."แบรนด์ร้องออกมาพลางคลอเคลียอยู่ตรงขาฉัน

              "หยุดเลยนะแก ฉันจะออกไปสูดอากาศซักหน่อย แกรออยู่ในนี้แหละไม่ต้องออก

มา"ฉันสั่งแบรนด์เสร็จก็เดินออกจากห้องไปโดยทิ้งเจ้าแบรนด์ให้อยู่คนเดียว

              ฉันเดินออกมานอกบ้าน ตอนนี้ก็เป็นฤดูฝนและฝนก็ตกลงมาปอยๆสายลมพัดมาจากข้าง

หน้าฉัน ทำให้ฉันรู้สึกโล่งอกมากเมื่อฉันออกมาอยู่ที่หน้าบ้าน และสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดกำลังมา

เยือน

              เปรี้ยง!

              ฉันรีบอุดหูทันทีที่ฟ้าผ่า ซึ่งฉันกลัวมากที่สุดตั้งแต่ตอนเด็กๆ แต่ว่าฉันก็อยากออกมาสูด

อากาศอยู่ดี

              "เมี้ยว!"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำให้มันวิ่งหนีออกจากหน้าต่าง

และก็วิ่ง

              "แบรนด์!"ฉันตะโกนเรียกมัน ตอนนี้มันวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนซึ่งฉันก็ต้องวิ่งไล่ตามมัน

ไป

              ฉันรีบวิ่งไปหยิบร่มที่อยู่ข้างๆประตูแล้วก็ออกตามหามัน

              "แบรนด์! แกอยู่ไหนหน่ะ!?"ฉันตะโกนเรียกมันซึ่งตอนนี้ฉันแทบจะไม่เห็นร่องรอยอะไร

ที่เกี่ยวกับมันเลย 

              งานยุ่งอีกแล้วเรา...

              ฉันเดินตามหามันได้ซักพัก ฉันก็เห็นตัวสีขาวนั่นก็คือเจ้าแบรนด์นั่นเอง แต่ว่ามันอยู่กับ

ใครก็ไม่รู้

              "แบรนด์! แกหายไปไหนมาเนี่ย!?"ฉันตะโกนเรียกมันพลางวิ่งเข้าไปหามัน

              "เมี้ยว!..."มันร้องออกมาด้วยความดีใจ

              "นี่แมวของคุณหรอ?"เสียงชายร่างสูงเอยขึ้นมา

              "เอ่อ...ใช่ค่ะ แล้วคุณเจอมันตรงไหนกันคะ?"ฉันถามเขาพลางอุ้มมันขึ้นมาลูบหัวเบาๆ

              "ก็มาเดินเล่นแถวนี้ก็เลยเจอมันหน่ะ"เขาพูดเสร็จก็มีเสียงที่ยังไม่ทันตั้งตัวให้อุดหู

              เปรี้ยง!

              ฉันแทบจะช็อกกับเสียงฟ้าร้อง ฉันไม่ได้อุดหูเลยทำให้ฉันตัวแข็งและเย็นไปทั้งตัวแล้ว

              "เป็นอะไรรึเปล่า?"ชายร่างสูงถามฉันด้วยความเป็นห่วง

              "มะ...ไม่เป็นไรค่ะ"ฉันพูดพลางจ้องหน้าเขา

              "งั้นผมขอตัวก่อนนะ อ้อ!แล้วคุณชื่ออะไร พอดีว่าเคยเจอในเมืองหน่ะ ผมชื่อเดวิท ผม

เป็ยบาทหลวงที่นี่หน่ะ"เขาพูดแนะนำตัวให้ฉันรู้จัก

              "ฉันชื่อ.."ฉันลากเสียงยาว

              เปรี้ยง!

              "ฉะ...ฉันชื่อเบอรี่ค่ะ!"ฉันพูดด้วยความตกใจก้มหัวต่ำเล็กน้อย

              "งั้นหรอ? งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ"เขาพูดเสร็จก็ยิ้มกว้างให้ฉัน

              "ค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็ยิ้มให้เขาเล็กน้อย แล้วเดวิทก็เดินจากไป

              บาทหลวงหรอ?

              ไม่เคยไม่ได้ยินชื่อเลยแฮะ...

              "เพราะแกคนเดียวเลยนะ"ฉันบ่นใส่เจ้าแบรนด์พลางยกตัวขึ้นเหนือหัวฉันเล็กน้อย

              ณ บ้านเบอรี่

              "เบอรี่!"เสียงแก่ๆตะโกนเรียกฉัน

              "คะ? คุณยาย?"ฉันถามคุณยายที่อยู่ในห้องฉัน

              "นี่มันอะไรกัน!? ทำไมห้องมันถึงได้เละอย่างนี้หล่ะ!?"เสียงคุณยายตะโกนลั่นห้อง

พลางผาบมือไปรอบๆห้อง

              "เอ่อ...เรื่องนี้หนูไม่เกี่ยวนะคะ เจ้าแบรนด์มันทำห้องหนูเละเองค่ะ"ฉันพูดแก้ตัวแต่ก็ไม่

ทำให้เธออารมณดีขึ้นเลย

              "เฮ้อ...ไม่ไหวจริงๆ เอาเป็นว่าเธอจัดการห้องเธอเองละกันแล้วก็ออกมากินข้าวซะ"เธอ

พูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้ฉัน

              "ได้ค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็เดินไปเก็บกวาดที่อยู่ในห้องให้เรียบร้อย

              ผ่านไปหลายนาที...

              "แฮกๆ...เหนื่อยชะมัดเลย ไม่คิดว่าการทำความสะอาดห้องมันจะเหนื่อยได้ขนาดนี้"

ฉันบ่นพึมพำำลางปาดเหงื่อที่ติดตามบนใบหน้าฉัน

              "เมี้ยว..."แบรนด์ร้องออกมาพลางเลียขนตัวเอง

              "งั้นนายก็รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันมา"ฉันสั่งให้แบรนด์นั่งอยู่แต่ในห้อง ซึ่งตอนนี้ห้อง

ฉันก็ว่าง ไม่มีสิ่งของไว้ประดับเลยซักชิ้น ยกเว้นรูปพ่อกับแม่ฉันที่เสียชีวิตไปเมื่อสิบปีที่แล้ว

              ฉันรีบปิดประตูให้แบรนด์อยู่คนเดียวอีกครั้ง แล้วฉันก็เดินไปหาคุณยายที่กำลังนั่งรอฉัน

อยู่พลางนั่งปอกแอปเปิ้ลให้ฉัน

              "หนูมาแล้วค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็นั่งลงกับพื้นเรียบ ซึ่งวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากก็มีแต่ผักและก็  

ผลไม้ และก็ขนมปังอีกหนึ่งก้อนกับน้ำอีกหนึ่งแก้ว

              "เออนี่ เธอรู้จักบาทหลวงคนที่มาใหม่รึเปล่าหล่ะ?"คุณยายถามฉันพลางปอกแอปเปิ้ล

แล้วก็มองมาที่ฉัน

              "บาทหลวง?"ฉันพูดทวนอีกครั้งเพราะความไม่แน่ใจ

              "ก็บาทหลวงที่ชื่อเดวิทไงหล่ะ"คุณยายพูดขึ้นทำให้ฉันรู้ขึ้นมาทันที

              "อ๋อ รู้ค่ะ เมื่อกี้เพิ่งจะไปเจอเขาเมื่อซักพักอ่ะค่ะ ทำไมหรอคะ?"ฉันถามคุณยายพลาง

ทำหน้างงๆ

              "คอยระวังตัวด้วยนะ เมื่อก่อนเขาเคยเป็นอันธพาลที่เมืองแล้วก็ย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านที่นี่

เพราะว่าเขาต้องการความสงบสุขหน่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะบาทหลวงก็เถอะแต่ก็ต้องระวังอย่าให้เขาทำ

อะไรเธอเด็ดขาด"คุณยายเตือนฉันให้ระมัดระวังบาทหลวงเดวิท

              "แต่หนูว่าเขาออกจะเป็นคนดีนี่คะ จิตใจเขาคงไม่โหดร้ายอย่างนั้นหรอกค่ะ ภายนอก

อาจจะดูโหดร้ายแต่จิตใจเขาอาจจะเป็นคนดีก็ได้นี่คะ"ฉันพูดพลางหยิบแอปเปิ้ลเข้าปาก

              "ก็แล้วแต่เธอจะคิด แต่ก็ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ"คุณยายพูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องครัว

              เขาคงไม่ร้ายขนาดนั้นหรอกนะ....