The magic magic

              "แต่ว่าคุณบาทหลวงเดวิท คุณมาที่นี่ทำไมกันคะ?"ฉันถามเขาพลางเดินพร้อมกับเขา

              "ก็ไม่รู้สิ ความสงบสุขหล่ะมั้ง"เขาพูดไปเดินไปพร้อมกับฉัน

              "ความสงบสุข?"ฉันพูดทวนประโยค

              "เอาเป็นว่าอย่าไปสนใจเรื่องนี้จะดีกว่า ว่าแต่ว่าเธออยู่ที่บ้านกันแค่สองคนหรอ?"เขา

ถามฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

              "ค่ะ ฉันอยู่กับยายกันแค่สองคน"ฉัยตอบพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อย

              "งั้นหรอกหรอ?.."เขาบ่นพึมพำ

              "และฉันก็ได้ข่าวมาว่าคุณเอ่อ..เป็น...'อันธพาล'ใช่มั้ยคะ?"ฉันถามเขาอย่างไม่มั่นใจ

ซักเท่าไหร่

              "ก็ประมาณนั้น แต่ตอนนี้ไม่แล้วหล่ะ"เขาพูดพลางมองไปข้างหน้า

              "..."ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุดก็มาถึงบ้านฉันซักที

              ณ บ้านเบอรี่

              บาทหลวงเดวิทส่งฉันที่หน้าบ้าน แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "เดี๋ยวก่อน ฉันคิดอะไรสนุกๆได้แล้วหล่ะ"เขาพูดพลางยิ้มกว้างให้ฉัน

              "?"ฉันทำสีหน้างงๆใส่เขา

              "อยากได้ของที่อยู่ในมือฉันรึเปล่าหล่ะ?"เขาถามฉันแปลกๆ

              "ก็นี่มันของๆฉันไม่ใช่หรอคะ?"ฉันพูดพลางพยายามคว้าถุงที่อยู่ในมือเขาให้ได้

              "ก่อนที่เธอจะได้ของคืน เธอต้องร้องเป็นเสียงแมวก่อน"นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย

              "แต่ว่ามันไม่ตลกเลยนะคะ! เอาคืนมาได้แล้วค่ะ! ไม่งั้นฉันโดนคุณยายว่าเอานะ

คะ!"ฉันพูดพลางพยายามคว้าถุงในมือเขา แต่ว่าเขาตัวสูงเกินไปทำให้ฉันเอื้อมไม่ถึง

              "งั้นก็เสียงแมวก่อนสิ"เขาบังคับให้ฉันร้องเสียงแมว นี่เขาบ้ารึเปล่าเนี่ย!?

              "แต่ว่า-"ฉันยังพูดไม่จบเขาก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

              "เร็วๆน่า ฉันก็แค่อยากให้เธอร้องก็เท่านั้นเอง"เขาขอร้องฉันให้ร้องเสียงแมว

              "เฮ้อ...เอาของคืนมานะเมี้ยว!"ฉันเริ่มจะโมโหกับเขาซะแล้ว

              "อย่างนี้สิ! น่ารักขึ้นเยอะเลย อ่ะนี่!"เขาพูดเสร็จก็ยื่นถุงมาให้ฉัน ฉันรีบคว้าอย่างโดย

เร็ว

              "แต่บาทหลวงเขาไม่ทำกันแบบนี้ไม่ใช่หรอคะ!? มะ..เมี้ยว!"ฉันเริ่มจะโมโหแล้วนะ!

              "ก็ฉันจะแหกกฏ มีปัญหากับบาทหลวงผู้นี้รึไง?"เขาถามฉันพลางยิ้มแยกเขี้ยวใส่ฉัน

ด้วย!

              "ปะ...เปล่า! เมี้ยว! งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ!"ฉันตะโกนใส่เขาแล้วก็จะเดินหนีเขาไป

แต่ว่าเขาเอ่ยขึ้นมาว่า

              "ไม่เห็นจะร้องเสียงแมวเลย ไม่งั้นไม่ให้ไปนะ"นี่เขาคอยคิดจะติดตามชีวิตฉันเลยใช่

มั้ยเนี่ย!

              "งั้นไปก่อนนะเมี้ยว! พอใจรึยังเมี้ยว!?"ฉันพูดเสร็จก็รีบเดินเข้าไปในบ้านทันที

              คนบ้า!

              บาทหลวงบ้าอะไรเขาให้ทำกันแบบนั้นเล่า!?

              "กลับมาแล้วค่า..."ฉันพูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องครัวพร้อมกับเจ้าแบรนด์ที่กำลังเดินอย่าง

สบายใจ

              "ไปนานจังนะ ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามาช้าหน่ะ?"คุณยายทวนประโยคพลางหยิบ

ของทีฉันซื้อมาไว้บนโต๊ะ

              "ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยค่ะ"ฉันพูดแก้ตัวพลางเกาหัวตัวเอง

              "มาช้าเรื่องอะไร?"คุณยายถามฉันอีกครั้ง

              "ก็เพราะ...ก็เพราะว่าเจ้าแบรนด์มันวิ่งหนีหนูอ่ะค่ะ แล้วทีนี้ก็เลยต้องตามหามันไกลเลย

ใช่มั้ยจ้ะเจ้าแบรนด์"ฉันพูดแก้ตัว ถ้าคุณยายรู้เข้าว่าฉันอยู่กับบาทหลวงเดวิทไม่งั้นเกิดเรื่องใหญ่

แน่ๆ

              "งั้นหรอกหรอ?..."ท่าทางคุณยายเหมือนจะไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูด

              "เอ๊ะ! จริงสิแบรนด์ วันนี้แกต้องอาบน้ำนะ!"ฉันรีบพูดเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวคุณยายจะถาม

ขึ้นมาอีก ฉันเป็นพวกโกหกใครไม่ค่อยเก่งซะด้วย

              "เมี้ยว!.."เสียงเจ้าแบรนด์ร้องออกมาเหมือนมันจะบอกว่า'ไม่อาบน้ำ'

              "มานี่เลย เดี๋ยวแกจะไม่สบายเหมือนครั้งนั้นอีกนะ หรือว่าแกอยากเป็น?"ฉันถามเจ้า

แบรนด์พร้อมกับอุ้มตัวมันขึ้นมา

              "เมี้ยวว!"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องออกมาเหมือนว่ามันคงไม่มีทางเลือกแล้ว

              ฉันอุ้มตัวมันไปที่ห้องน้ำ แล้วฉันก็ค่อยๆวางมันลงในอ่างน้ำอย่างช้าๆ ทำให้ตัวมันยิ่งไม่

อยากเข้าใกล้น้ำมากขึ้น

              "กลัวอะไร? เมื่อก่อนไม่กลัวน้ำไม่ใช่หรอ? อ๋อ สงสัยตอนนี้คงเป็นฤดูฝนอากาศก็คง

หนาวสินะ"ฉันพูดพร้อมกับหยุดมือที่จับตัวแบรนด์ เหมือนว่าเจ้าแบรนด์จะรอดพ้นจากน้ำแล้ว

              "เมี้ยว..."แบรนด์ร้องออกมาด้วยความดีใจ

              "แต่ยังไงซะแกก็ต้องอาบน้ำอยู่ดีอะเนอะ ว่ามั้ยหล่ะ?"ฉันพูดเสร็จก็วางมันลงกับอ่างน้ำ

ที่มีน้ำอยู่แค่ครึ่งตัวเจ้าแบรนด์

              "เมี้ยว..."เหมือนว่ามันก็คงไม่พ้นจากน้ำอยู่ดี

              .....