The magic magic

7.9

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.

  36 ตอน
  29 วิจารณ์
  40.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

22) บาทหลวงเดวิท?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              หลังจากที่ฉันกินข้าวเย็นเสร็จพระอาทิตย์ก็ตกดินพอดี แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตกและก็มีสาย

รุ้งจางๆอยู่หน้าบ้านฉัน บรรยากาศช่างดีจริงๆ

              "เมี้ยว..."เสียงเจ้าแบรนด์ร้องพลางคลอเคลียตัวฉัน

              "เดี๋ยวพรุ่งนี้แกต้องอาบน้ำนะ ไม่งั้นแกป่วยไม่ได้ออกจากบ้านแน่ๆ"ฉันพูดกบแบรนด์

ทำให้มันต้องวิ่งหนีเข้าไปหลบใต้โต๊ะทันที

              "เป็นอะไรไป? ปรกติแกก็อาบน้ำอยู่ทุกครั้งไม่ใช่รึไง?"ฉันถามมัน แต่ว่ามันก็ยังแอบอยู่

ใต้โต๊ะอยู่ดี

              "เมี้ยวว..."เจ้าแบรนด์ร้องออกมาพลางบิดขี้เกียจหนึ่งครั้งแล้วมันก็ล้มตัวนอนกับพื้น

              ฉันเดินไปที่เตียงแล้วก็ล้มตัวนอนกับเตียง แล้วก็นอนคิดไปเพลินๆว่า

              บาทหลวงเดวิทหรอ?

              ฉันว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนชั่วร้ายขนาดนั้นก็ได้...

              ถึงแม้ว่าฉันจะยังไม่รู้จักนิสัยเขา...

              แต่ก็น่าจะเป็นคนดีนะ...

              แล้วฉันก็ผลอยหลับไป

              ....

              เช้ารุ่งขึ้น...

              "หม่าวว..."เสียงเจ้าแบรนด์ปลุกฉันให้ตื่น

              "อืม..แบรนด์...แกตื่นมาตอนไหนเนี่ย..."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียมากๆพลางขยี้ตา

ตัวเองแรงๆ

              "หม่าวว..."เจ้าแบรนด์ร้องออกมาเหมือนมันจะพูดว่า'ตื่นได้แล้ว'

              "โอเคๆ ฉันตื่นแล้ว พอใจรึยัง?"ฉันหันไปถามแบรนด์ทำให้มันเงียบไปครู่หนึ่ง

              เราเงียบกันไปซักพักแล้วประตูก็เปิดช้าๆ

              "เบอรี่ ฉันวานให้เธอไปซื้อของหน่อยจะได้มั้ย?"เสียงคุณยายพูดพลางชูกระดาษแผ่น

หนึ่ง สงสัยคงเป็นรายการที่ให้ไปซื้อแน่ๆ

              "ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูก็กะว่าจะไปเหมือนกันค่ะ"ฉันตอบตกลงแล้วก็เดินไปหยิบกระดาษจาก

มือคุณยายแล้วก็อ่านผ่านๆ

              นี่มันของที่จะซื้อหรือข้อกฏหมายกันแน่เนี่ย!? ยาวเป็นพรึดเลย! มีหวังแขนหลุดแน่ๆ

              "ทำไมมันเยอะขนาดนี้หล่ะคะ?"ฉันถามคุณยายพลางมองการะดาษแผ่นยาว

              "ก็ของที่บ้านเราน้อย และก็อย่าบ่นมากไปแต่งตัวและก็รีบไปตลาดซะ นี่เงินเอาไปจ่าย

ตลาดซะ อย่ากลับมาสายหล่ะ"คุณยายไล่ฉันให้ไปแต่งตัว แล้วเธอก็ปิดประตูให้ฉัน

              ผ่านไปหลายนาที...

              แอ้ด...

              ฉันค่อยๆเปิดประตูจนสุด แล้วก็ปิดประตูเบาๆเพราะว่าตอนนี้เป็นเวลานอนของคุณยาย

เธอมักจะตื่นขึ้นมาตอนตีสี่มาทำอาหารให้ฉันแล้วเธอก็จะนอนตรงห้องรับแขก ฉันรีบวิ่งไปหยิบ

ตะกร้าทันทีแล้วแบรนด์ก็กระโดดเข้าไปในตะกร้าทันที

              ฉันรีบวิ่งออกนอกบ้านทันที ฝนก็หยุดตกแล้ว แต่ว่าพึ้นดินก็เปียกน้ำฝนเต็มไปหมด

ทำให้ลำบากต่อการเดินทางไปตลาดอย่างมาก

              ณ ตลาดในเมือง

              "เอาหล่ะ ทีนี้ก็ต้องไปซื้อ..."ฉันพูดพลางเดินไปร้านนู้นร้านนี้จนตัวฉันแทบจะเต็มไป

ด้วยถุงไปทั้งตัว รวมเจ้าแบรนด์ก็ด้วย มันคาบถุงอันเล็กๆแต่มีเยอะมาก

              แต่ฉันไม่ทันได้มองข้างหน้า ฉันก็เดินชนอะไรบางอย่าง..

              ตุ้บ!

              "ขะ...ขอโทษค่ะ คะ...คือพอดีว่าไม่ได้มองทาง..."ฉันพูดตะกุกตะกักพลางมองชาย

ร่างสูง ผมสีฟ้าอ่อน แล้วเขาก็หันมามองฉัน

              "เอ๊ะ! เบอรี่"เสียงที่คุ้นหูได้อยู่ตรงหน้าฉัน

              "บาทหลวงเดวิท!"ที่ไหนได้ฉันก็เจอกับบาทหลวงซะงั้น

              "เธอมาทำอะไรที่นี่? แล้วนี่ทำไมของเต็มตัวไปหมดเลยหล่ะ?"บามหลวงเดวิทถามฉัน

พลางมองหน้าฉันอย่างงงๆ

              "ก็พอดีว่าคุณยายสั่งให้มาซื้อของที่นี่ และก็อรุนสวัสดิ์ตอนเช้านะคะ งั้นฉันขอตัวกลับ

ก่อนนะคะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาแล้วก็กำลังจะเดินจากเขาไป แต่บาทหลวงก็เอ่ยขึ้นาว่า

              "งั้นให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย?"เขาถามฉันทำให้ฉันตะหยุดชะงักทันที

              "ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่นี้ฉันทนไหวค่ะ"ฉันปฏิเสธเขา แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมนะ

              "ไม่ต้องเกรงใจก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะ"เขาพูดเสร็จก็เดินมาหยิบของที่อยู่ในมือข้าง

ขวาออกไปหมดโดยที่ฉันยังได้อนญาตอะไรเลยด้วยซ้ำ

              "แต่-"ฉันยังพูดไม่จบ บาทหลวงเดวิทก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

              "ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง และถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"เขาพูด

พลางยิ้มกว้างให้ฉัน

              "ฉันมีเรื่องให้ช่วยค่ะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อย

              "?"เขาทำหน้างงๆใส่ฉัน

              "ช่วยเอาของที่อยู่ในมือคุณมาให้ฉันหมดเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้วไม่งั้นฉันโดน

คุณยายด่าแน่ๆค่ะ"ฉันพูดแบบมีเหตุผลให้เขาฟัง

              "แต่มันไม่กฏนี้ซะหน่อย เพราะฉะนั้นฉันจะช่วยเธอเอง"เขาพูดอย่างมั่นใจ

              "งั้นก็แล้วแต่คุณนะคะ ระวังขาหักด้วยหล่ะทางมันไกลนะ"ฉันพูดเชิงประชดใส่เขา

              "ไม่ต้องห่วง"เขาพูดเสร็จก็เดินนำหน้าฉันไป

              บาทหลวงคนนี้ท่าทางแปลกๆนะ...

              ช่างมันเถอะ ก็ขอแค่ให้พ้นผ่านจากเรื่องนี้ไปก็แล้วกัน...

              

              

              

              

              

              

             

             

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา