The magic magic

              หลังจากที่ฉันออกมาจากบ้านได้แล้ว ฉันวิ่งเข้าไปในป่าโดยที่ไม่รู้ทาง ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ
โดยใช้สัญชาตญาณเป็นหลัก แต่ว่า...
              ตุ้บ!
              ฉันกลับไปสะดุดอะไรบางอย่างซึ่งเหมือนกับเถาวัลย์ขนาดใหญ่ แต่ฉันรู้สึกเหมือนมัน
กำลังเลื้อยเข้ามาเรื่อยๆ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นพยายามจะวิ่งต่อไปแต่ว่าฉันโดนเถาวัลย์พัยรอบขาและ
แขนทั้งสองข้างซึ่งฉันขยับตัวไม่ได้เลยแถมยังมีโคลนดูดอีกต่างหาก!
              "ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!"ฉันตะโกนออกมาเพื่อเรียกหาคนมาช่วย
              .....
              ไม่มีเสียงตอบรับ....
              "ใครก็ได้!! ช่วยด้วย!!"ฉันตะโกนออกมาอีกครั้ง
              .....
              แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอีกเช่นเคย...
              ฉันตะโกนอยู่อย่างนั้นหลายรอบจนเสียงฉันแหบแทบจะพูดอะไรไม่ได้เลย และโคลน
ดูดก็ยังดูดฉันต่อไปเรื่อยๆจนเหลือครึ่งตัวแล้ว และฉันก็สลบไป....
              ต่อมา...
              "งืม...อืม.."ฉันตื่นขึ้นมางัวเงีย ซึ่งฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันมองไปรอบๆฉันก็อยู่ใน
บ้านใครซักคนหนึ่ง ห้องที่ฉันอยู่มันดูเก่าๆโทรมๆ
              ฉันลุกขึ้นยืนแล้วจากนั้นฉันก็มองไปรอบๆเพื่อหาประตู ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับเตียงพอดี
              แอ้ด!~
              ฉันพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด ฉันมองไปรอบๆห้องซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งถัก
ไหมพรมอยู่และก็ผู้ชายผมสีดำร่างสูงกำยใส่เสื้อสูตรสีม่วงเข้มกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้เตาผิง
              "เอ่อ...."ฉันลากเสียงยาวเพื่อดึงดูดความสนใจ
              "เอ๊ะ!อ้าว! ตื่นแล้วหรอ?"ผู้หญิงคนนั้นกำลังถักไหมพรมก็หยุดชะงักเมื่อเห็นฉันกำลัง
ยืนที่อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีนะ จากนั้นเธอก็เดินมาพยุงตัวฉันให้นั่งลงที่โต๊ะที่เธอนั่งอยู่
              "อืม...ที่นี่ที่ไหนกันหรอคะ?"ฉันถามด้วยความงัวเงียมาก
              "นี่บ้านเราเองจ้ะ แล้วเธอมาทำอะไรในป่าคนเดียวมันอันตรายมากๆเลยนะจ้ะ"เธอพูด
ด้วยความเป็นห่วง
              "ก็..."ฉันลากเสียงยาว
              "หืม?"เธอพูดออกมาด้วยความสงสัย
              "ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกคุณนี่คะ"ฉันพูดปฏิเสธจากนั้นฉันก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้น
อย่างไม่คลาดสายตา
              "อืม...งั้นเธอก็มาร่วมกินข้าวเย็นกันนะ"เธอพูดชักชวนฉันพลางกุมมือฉันเบาๆ
              "..."ฉันเงียบไปครู่หนึ่งที่กำลังใช้หัวสมองคิดอยู่
              "ถ้าเธอไม่อยากจะกินก็ไม่เป็นไรนะ"เธอพูดเสร็จก็ถักไหมพรมของเธอต่อไป
              "ฉันไม่อยากจะเป็นตัวเกะกะหรอกค่ะ พวกคุณก็กินไปเถอะ"ฉันพูดเสร็จก็เหล่มองไปที่
ผู้ชายคนนนั้น ซึง่ตอนนี้เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยซักนิด ได้แต่นั่งอ่านอย่างเดียว
              "เอ่อ...ฉันชื่อเมอรี่ เฟอร์เมนส์ หรือจะเรียกสั้นๆว่าเมอรี่ก็ได้นะ"เธอพูดทักทายอย่าง
เป็นมิตร
              "ฉันชื่อคริสตัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ฉันพูดพลางส่งยิ้มให้เธอ
              "ส่วนนี่ก็คือลูกชายฉันเองชื่อริค"เธอแนะนำผู้ชายคนนั้นให้ฉันรู้จัก
              แต่ฉันไม่ค่อยถูกชะตาเขาซะเลย...
              ไม่รู้ทำไม....
              เขาไม่มีท่าทางที่จะขยับตัวหรืออะไรเลย เขานิ่งมากเหมือนโดนเมดูซ่าสาปให้เขากลาย
เป็นหินเลย ฉันไม่สามารถสายตาเขาได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นอย่างนั้น
              "เอ่อ...ยินดีที่ได้ เอ่อ..."ฉันพูดพลางแสยะยิ้มให้เขาซึง่ท่าทางไม่มีแม้จะแลเหลียวมา
มองซักครั้ง
              "เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ เขาก็เป็นพวกขี้อายหน่ะ"เธอพูดอย่างมั่นใจ
              นี่อายหรอ...
              ทำไมเขานิ่งมากๆเลย...
              แอ้ด!~
              เสียงใครบางคนกำลังเปิดประตูทางเข้าบ้านอย่างช้าๆ
              "แม่คะ! กลับมาแล้วค่ะ!"เสียงผู้หญิงใครบางคนพูดขึ้นมา
              "..."ฉันเงียบไปได้แต่จ้องมองเธอ
              "เอ่อ...แม่คะ นี่ใครหรอคะ?"เธอถามด้วยความที่หวาดผวาที่สายตาฉันไปจ้องกับเธอ
อย่างดุเดือด
              "คือว่าผู้หญิงคนนี้เขากำลังโดนโคลนดูดอยู่หน่ะ แล้วทีนี้ริคก็ไปเห็นมาซะก่อนก็เลยช่วย
มาได้หน่ะ เธอชื่อคริสตัน อ้อ! แล้วนี่ก็คือลูกสาวฉันอีกคนชื่อลินลี่"แม่ของลินลี่แนะนำเธอให้ฉันรู้จัก
อีกคน
              "ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ลินลี่พูดอย่างเป็นมิตรแล้วจากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องครัว
              ทำไมรู้สึกว่าฉันจะมีศัตรูเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆนะ...
              ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน...
              ฉันไม่เข้าใจเลย...