The magic magic

7.9

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.

  36 ตอน
  29 วิจารณ์
  40.01K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

14) ศัตรู...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

             "แม่คะ เมื่อไหร่เราจะได้กินข้าวเย็นกันคะ?"เสียงลินลี่ถามเมอรี่พร้อมกับทำอาหารไปด้วย

             "ก็รอให้พี่สโตเฟอร์กลับมาก่อนสิ"เมอรี่พูดพลางถักไหมพรมต่อไป

             ใครคือสโตรเฟอร์?

             แอ้ด...

             เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นช้าๆซึ่งมีชายร่างสูงกำยำ ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเรียว  

เเหลมกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังจ้องฉันอยู่

             "เอ่อ..."ชายคนนั้นพูดลากเสียง

             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่ดุดัน

             "เอิ่ม...แม่ครับ นี่ใครหรอครับ?"ชายร่างสูงถามเมอรี่ที่กำลังมองไปที่ชายร่างสูง

             "เอ่อ...อ๋อ เธอชื่อคริสตัน เธอโดนโคลนดูดและ..."เมอรี่เล่าเหตุการณ์นั้นให้เขาฟัง แล้ว

เขาก็หัวเราะออกมา

             "ฮ่าๆ ฉันพึ่งรู้นะว่านายจะมีจิตใจกับผู้หญิงอย่างเธอหน่ะ"เขาพูดพลางมองเขา แต่ว่าเขา

กลับไม่ตอบโต้อะไรเลย

             "แล้วจะทำไมกันยะ!? ฉันโดนโคลนดูดแล้วมันเป็นอะไร!?"ฉันตะคอกใส่เขา

             "ก็มะ..ไม่มีอะไรซักหน่อย"เขาพูดพลางมองมาที่ฉันอย่างตกใจ

             นี่ฉันกำลังจะปกป้องริคอยู่หรอเนี่ย!?

             #เขินแปป#

             "เป็นอะไรไป หน้าแดงใหญ่เลยนะเนี่ย หรือว่า..."เขาพูดอย่ามีเล่ห์นันย์

             "พอได้แล้วค่ะ! งั้นเรามากินอาหารเย็นจะดีกว่าค่ะ"เสียงลินลี่พูดแทรกขึ้นมาจากด้าน

หลังฉัน       

             "งั้นฉันขอออกไปสูดอากาศข้างนอกจะดีกว่าค่ะ คือพอดีหนูไม่หิว"ฉันพูดพลางลุกขึ้นจะ

ออกจากบ้านเพื่อออกไปข้างนอกแต่ว่าแขนฉันกลับถูกรั้งไว้ข้างหนึ่งซะก่อน

             "เดี๋ยวสิ งั้นผมไปเดินเล่นกับคุณจะได้มั้ย?"ชายร่างสูงรั้งแขนฉันไว้ทันทีที่ฉันจะเอื้อมมือ

ไปเปิดประตู

             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าด้วยสีหน้าที่ดุดัน เขาก็ปล่อยแขนฉันไป

             "งั้น!-"เขายังพูดไม่จบฉันก็พูดแทรกเขาซะก่อน

             "คุณไม่จำเป็นที่จะต้องมากับฉันนี่ ปล่อยให้ฉันอยู่ซักพักไปก่อนจะได้มั้ย?"ฉันพูดด้วย

สีหน้าที่ขอร้องสุดๆ จนทำให้เขาต้องใจอ่อนไปเลย

             "งั้นก็แล้วแต่คุณก็แล้วกัน"เขาพูดพลางมองฉันด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

             ฉันไม่พูดอะไรก็เดินไปเปิดประตูแล้วก็เดินออกจากบ้านไป

             ฉันเดินตรงไปที่กองฟางถูกเชือกฟางมัดไว้อยู่จากนั้นก็นั่งบนกองฟางอย่างสบายใจ สาย

ลมที่พัดผ่านมาทางฉันพร้อมกับเส้นฟางทีหลุดออกมาปลิวไปพร้อมกับสายลมในยามพลบค่ำ

             "นี่ฉันมาที่นี่ทำบ้าอะไรเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวพลางยกขาขึ้นมากอดเข่าแน่น

             แอ้ด...

             เสียงประตูหน้าบ้านดังขึ้นทันทีที่ฉันมองไปที่บ้านของเมอรี่

             และคนที่เย็นชาที่สุดก็คือ ริค กำลังเดินมาทางฉันพร้อมกับหนังสือเล่นหนึ่ง แล้วเขาก็นั่ง

ลงข้างๆฉัน แต่ฉันก็ขยับหนีเขา แล้วฉันก็ถามเขาไปว่า

             "แล้วนายออกมาจากบ้านทำไม?"ฉันถามเขาพลางจ้องไปที่บ้าน

             "..."เขาไม่ตอบอะไรแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือของเขาไป

             "นี่"ฉันพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่เขาก็ไม่สนใจฉันอยู่ดี

             "นี่นายพูดได้รึเปล่าเนี่ย ถ้านายไม่ตอบอะไรงั้นฉันจะกลับบ้านละ"ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น

จากกองฟางแล้วก็จะเดินกลับบ้านแต่ว่าฉันถูกใครบางคนรั้งแขนฉันไว้ข้างหนึ่ง

             "อย่าไป"ริคพูดเสียงแข็ง

             "นี่! ทำไมตอนที่ฉันอยากจะพูดกับนายแต่นายไม่พูด แต่พอฉันไม่อยากจะพูดก็กลับมา

พูดซะงั้น นี่นายเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย!?"ฉันพูดด้วยความโมโห

             "...ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอไปอยู่กับเจ้านั่น"ริคพูดพร้อมกับปล่อยแขนฉัน

             "เจ้านั่น? อ๋อ...ใช่เจ้าคนที่ชื่อสโตรเฟอร์อะไรนั่นใช่มะ? แล้วทำไม? มีอะไรที่น่าสงสัย

รึไง?"ฉันถามเขาพลางมองไปที่เขา

             "ก็เพราะว่าเขาเป็นตัวอันตราย แล้วเขาก็เป็นคนที่เจ้าชู้และรู้สึกว่าเขาก็สนใจในตัวเธอ

เป็นพิเศษด้วย เพราะฉะนั้นก็ระวังตัวไว้ด้วยก็แล้วกัน"เขาพูดด้วยความเป็นห่วงและทำสีหน้าที่กังวล

มากด้วย

             นี่เขาเป็นอะไรกันแน่เนี่ย?

             เดี๋ยวจะเงียบ เดี๋ยวจะเป็นห่วง...

             ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย...

             "ทำไมนายดูแปลกไปนะ เดี๋ยวก็เงียบเดี๋ยวก็เป็นห่วง นายได้เช็กสมองของนายบ้างรึ

เปล่าฮะ?"ฉันพูดด้วยความที่สับสนกับเรื่องที่เขาพูด

             "ฉันก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้ผิดปรกติทางสมองฉันด้วย แต่ว่าเธออยู่กับฉัน

ไปก่อนจนกว่าพวกเขาจนอนหลับกันไปหมดแล้ว ไม่งั้นเธอโดนไอ้หมอนั่นทำมิดีมิร้ายกับเธอแน่"

เขาพูดพลางมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ขอร้องสุดๆ

             "งั้นก็ได้ แต่ฉันมีข้อแม้ว่า อย่าได้แตะต้องตัวฉันหรือทำอะไรกับตัวเด็ดขาด"ฉันพูดพลาง

แงะมือเขาออกจากแขนเขา

             "..."เขาไม่พูดอะไรแล้วก็ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระซักที

             นี่เขากำลังจะพูดอะไรกันแน่...

             ฉันงงไปหมดแล้ว...

             อร้ายยย!!>< ได้กลับมาแต่งซักทีTOT ต้องขอโทษที่หายไป

นานเน้อ! พอดีว่าคอมไปลงโปรแกรมอะไรใหม่หมดเลยอ่า ต้องขออภัย

กับคนที่ติดตามเรื่องนี่อยู่น้าที่อัพช้าอ่ะ-3- *เค้าสัญญาว่าจะอัพทุกวัน

แต่ถ้าวันไหนไม่ว่างจริงๆก็ต้องกราบใน ณ ที่นี่ด้วยจ้าาา*

             

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา