The magic magic

              "ตอนนี้ฉันขอให้นายออกไปจากห้องฉันก่อนจะได้มั้ย!?"ฉันตะโกนวายวายในห้องอย่าง

น่ารำคาญ         

              "งั้นเจอกันตอนพิธีแต่งงานนะจ้ะ ที่รัก"หลังจากที่เจสันพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปอย่างมี

เล่ห์นันย์      

              "คนบ้า!!!"ฉันตะโกนออกมาอย่างสุดจะทน

              ตอนนี้ฉันก็เตรียมตัวอยู่ที่บ้านอันแสนน่าเบื่อเพื่อรอรถม้าที่กำลังมารับฉัน หลังจากนั้นก็ไม่

นานรถม้าก็มารับฉันพอดีจากนั้นคนขับรถม้าสูงอายุก็มาเปิดประตูให้ฉันและก็เด็กผู้หญิงสองคนที่ถูก

แม่ฉันจ้างให้มาในงานแต่งนี้ก็ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันก็ขึ้นไปนั่งรถม้าคนสุดท้าย

              ณ โบสถ์

              แอ้ด!~

              เสียงประตูโบสถ์บานใหญ่กำลังเปิดอย่างๆช้าๆจนสุด ผู้คนต่างๆมากมายต่างมารวมตัวกัน

อยู่ที่นี่ซึ่งทุกคนที่มาที่นี่ยังไม่เห็นหน้าฉันเพราะว่าผ้าคลุมหัวต้องปิดหน้าของฉันก่อน ถึงตอนที่ฉัน

จะต้องสาบานอะไรก็ไม่รู้ก็จะเผยหน้าตาออกมาให้ทุกคนเห็น(ที่รู้เพราะแม่บอกหมดทุกอย่าง- -)

              เสียงดนตรีเริ่มเล่นเป็นจังหวะ เจสันกับบาทหลวงรอฉันอยู่ตรงหน้าฉันอย่างดีใจ ซึ่งฉันก็

ไม่ได้ปลาบปลื้มอะไรหรอก ก็เเค่'เฉยๆ' ก็เท่านั้นเอง ส่วนแม่ฉันก็นั่งอยู่ข้างหน้ากับพ่อฉันท่านคง

ปลาบปลื้มกับฉันมากที่กำลังจะแต่งงานกับชั่วอย่างเขาหน่ะ ฉันหันไปแสยะยิ้มให้แม่ฉันอย่างเต็มใจ

              หลังจากนั้นฉันก็มาถึงหน้าบาทหลวงแล้วเขาก็เริ่มทำพิธีไปเรื่อยๆซึ่งฉันก็ไม่ได้ฟังอะไร

ทั้งนั้นได้แต่มองหน้าเขาอย่างเดียวเพราะว่าตอนนี้ฉันกำลังหาจังหวะในการหนีจากงานแต่งครั้งนี้ได้

แล้ว

              "คุณเจสัน คุณจะรับเธอเป็นภรรยาหรือไม่และสาบานว่าจะดูแลเธอในยามสุขหรือยาม

ทุกข์และใช้ชีวิตต่อไปจนถึงแก่กรรมหรือไม่"หลังจากบาทหลวงพูดเสร็จเขาก็รีบพูดขึ้นมาทันที

              "สาบานครับ"เขาพูดพลางยิ้มอย่างมีเลห์นันย์ให้อีกแล้ว

              "คุณคริสตัน คุณจะรับเขาเป็นสามีหรือไม่และสาบานว่าจะดูแลเขาในยามสุขหรือยาม

ทุกข์และใช้ชีวิตต่อไปจนถึงแก่กรรมหรือไม่"หลังจากบามหลวงพูดเสร็จฉันก็หาจังหวะเตรียมตัวหนี

              ....

              ....

              "ไม่ค่ะ☺"ฉันพูดเสียงแข็งและพูดอย่างมั่นใจ

              ซุบซิบๆ

              เสียงคนในโบสถ์ดังกันไปทั่วห้อง แม่กับพ่อฉันต่างคนต่างอึ้งกันไปตามๆกันส่วนเจสันก็

เหงื่อตกเลยทีเดียว แล้วจากนั้นฉันก็พูดขึ้นว่า

              "และฉันก็จะไม่มีทางแต่งงานกับคนชั่วอย่างนายหรอก!"ฉันพูดเสร็จฉันก็นำดอกไม้ที่

ถืออยู่ในมือฟาดไปที่หน้าเขาอย่างแรง

              เพี้ยะ!

              "..."เขาไม่พูดอะไรได้แต่ททำสีหน้าที่โกรธแค้น

              "หึ! นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันซะแล้ว..."ฉันพูดเสร็จก็กำลังจะเดินออกห่างจากตัวเขา

              แต่ว่า...

              ตุ้บ!

              ไอ้เจสันมันเหยียบชายกระโปรงฉัน!

              ฉันพยายามที่จะดึงออกจากเท้าเขาแต่ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี แล้วจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียง

บ่นพืมพำของเขาว่า

              "เธอก็คงไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงเหมือนกัน..."เขาบ่นพืมพำอยู่คนเดียว

              แย่แล้ว!

              สงสัยคงจะต้องใช้แผนสองซะแล้ว!...

              แว้บ!

              "กรี้ดด!"เสียงของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆฉันดังขึ้นเพราะว่าเธอตกใจกับสิ่งที่ฉันทำ

              เพราะว่าฉันล่องหนได้ไงหล่ะ!

              ฉันพยายามที่จะแกะชุดแต่งงานนั่นออกแล้วมันก็สำเร็จ! แล้วก็ลุกขึ้นยืนมองไปที่เขาซึ่ง

ตอนนี้เขาไม่เห็นฉันหรอก แล้วก็ฉันก็แลบลิ้นให้เขาอย่างสะใจ

              "แบร่ๆ! ตามหาฉันให้เจอก็แล้วกันนะ"ฉันพูดเสร็จก็วิ่งออกจากโบสถ์อย่างไม่สนใจใคร

              ฉันวิ่งออกไปที่บ้านฉันอย่างเร่งรีบซึ่งแม่กับพ่อฉันก็คงไม่รู้หรอกว่าฉันว่าอยู่ไหน

              ณ บ้านคริสตัน

              ฉันเปิดประตูบ้านอย่างเงียบๆซึ่งแม่บ้านทุกคนต่างทำงานกันที่บ้านทั้งหมด ซึ่งจุด

ประสงค์ตอนนี้ก็คือ ต้องไปหาโรสให้เจอซะก่อน..

              พอฉันเข้ามาได้ ฉันก็กวาดสายตาไปรอบๆ ซึ่งกำลังหาตัวโรสอยู่ ฉันพยายามที่จะ

ทำตัวให้เนียนมากที่สุดซึ่งถ้ามีคนเห็นฉันมันจะเป็นเงาลางๆถ้าโดนจับได้แม่ฉันจะต้องด่าจนบ้านถล่ม

แน่นอน ฉันพยายามใช้สายให้ไกลเพื่อหาโรสให้เจอก่อน

              "เจอแล้ว!"ฉันตะโกนออกมาเพราะว่าฉันเห็นโรสที่กำลังปัดฝุ่นที่ราวจับบันได

              "นี่ใครตะโกนเมื่อกี้หน่ะ เธอหรอ?"เสียงแม่บ้านพูดขึ้นมาแล้วชี้ไปที่แม่บ้านอีกคน

              "เปล่านะ ฉันไม่ได้ตะโกนอะไรเลยนะ"เธอปฏิเสธเสร็จก็ทำงานต่อไป

              "สงสัยฉันคงหูฝาดไปหล่ะมั้ง"พอเธอพูดเสร็จก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานบ้าน

              ฉันไม่รู้เลยนะว่าเสียงมันจะทำให้คนได้ยินด้วย...

              สงสัยฉันคงต้องระวังให้มากแล้ว..."ฉันเดินอย่างเร่งรีบจนแทบไม่ได้ยินเสียงเท้าฉันเลย

หลังจากนั้นก็จับไหล่โรสเบาๆ

              "เอ๊ะ! ใครหน่ะ"เธอพูดออกมาเบาๆ

              หลังจากนั้นฉันก็จับมือเธอแล้วก็ลากเธอไปที่ห้องของฉัน

              "ว้าย!"โรสตะโกนออกมา

              "เสียงใครหน่ะ?"แม่บ้านคนเมื่อกี้ถามขึ้นอีกครั้ง

              "เอ่อ...แมวมันเข้ามาในบ้านหน่ะค่ะ"โรสพูดพลางจับราวบันไดแน่นแล้วก็แสยะยิ้มออก

มา

              "เออ...ถ้าจับได้ก็เอามันไปปล่อยที่หลังบ้านหล่ะ"แม่บ้านพูดเสร็จเธอก็ทำงานต่อไป

              "ได้ค่ะ ว้าย!"ฉันดึงโรสเข้ามาในห้องแล้วก็ปิดประตูเบาๆ

              แว้บ!

              ฉันเลิกการล่องหน ซึ่งทำให้โรสตกใจมากๆกับสิ่งที่ฉันทำ

              "คริสตัน! ทะ...ทำไมเธอถึง..."โรสพูดตะกุกตะกัก

              "ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วหล่ะ แต่ตอนนี้ฉันต้องใส่เสื้อผ้าก่อนนะ"ฉันพูดเสร็จก็

เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดธรรดาแล้วจากนั้นฉันก็นั่งลงบนเตียง แล้วฉันก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "เธอต้องช่วยฉันออกจากที่นี่นะ"ฉันพูดพลางจับไหล่แล้วก็เขย่าเธอเบาๆ

              "แล้วเธอจะไปไหนหรอ!?"โรสถามด้วยความตกใจ

              "ฉันก็จะไปที่ๆไม่มีใครรู้ไง"ฉันพูดพลางยิ้มให้เธอเล็กน้อบ

              "แล้วเธอจะไปยังไงหล่ะ ถ้าเธอออกไปตอนนี้มีหวังเธอซวยแน่ๆ"เธอพูดด้วยความกังวล

              "ไม่ต้องห่วง อย่าลืมสิว่าฉันล่องหนได้"ฉันพูดอย่างภูมิใจ

              "เธอล่องหนได้ก็จริงแต่เสื้อผ้ามันก็ไม่ได้ล่องหนด้วยไม่ใช่หรอ?"เธอพูดพลางจ้องหน้า

ฉันอย่างกังวล

              เออ...

              นั่นสินะ...

              ลืมคิดได้ไงวะเนี่ย!...

              "นี่เธอทำไมอยู่ในห้องนั่นนานจังเลยหล่ะ!?"เสียงของแม่ดังขึ้นที่หลังประตูห้องฉัน

              "ก็..."โรสลากเสียงยาว

              "พูดอะไรก็ได้แต่ขอให้มันถ่วงเวลาหน่อย"ฉันกระซิบเบาๆ

              "อ๋อ...ก็กำลังจับแมวอยู่อ่ะค่ะ เดี๋ยวก็จับได้แล้วค่ะไม่ต้องเข้ามาข้างในนะคะเดี๋ยวแมว

มันจะตกใจกลัวอ่ะค่ะ!"โรสพูดพลางแสยะยิ้มพูด

              "..."หลังจากนั้นแม่บ้านก็เงียบไป

              "พูดซะเนียนจังเลยนะ"ฉันพูดประชดใส่เธอ

              "ก็สมองมันคิดได้อย่างนั้นหน่ะ อย่าไปสนใจเลยนะ ว่าแต่เธอจะหนีไปยังไงกัน?"เธอ

ถามด้วยความสงสัย

              "ก็ฉันจะออกจากหน้าต่างแล้วก็หนีไปให้ไกลที่สุดก็แล้วกันนะ"ฉันพูดพลางมองไปที่

หน้าต่าง

              "นี่เธอจะจับแมวไม่นานไปหน่อยหรอ!?"แม่บ้านที่อยู่ข้างนอกตะโกนออกมา

              "งั้นฉันไปก่อนหล่ะ แล้วเจอกันนะ"ฉันพูดเสร็จก็เปิดหน้าต่างบานใหญ่อย่างรวดเร็วแล้ว

ก็กระโดดลงกองฟางโดยไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย แล้วก็โบกมือให้โรสก่อนจะวิ่งหนีไปในป่า

              "แล้วเจอกันนะ..."โรสพูดเบาๆ