The magic magic

              หลังจากที่ฉันออกมาจากบ้านได้แล้ว ฉันวิ่งเข้าไปในป่าโดยที่ไม่รู้ทาง ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ

โดยใช้สัญชาตญาณเป็นหลัก แต่ว่า...

              ตุ้บ!

              ฉันกลับไปสะดุดอะไรบางอย่างซึ่งเหมือนกับเถาวัลย์ขนาดใหญ่ แต่ฉันรู้สึกเหมือนมัน

กำลังเลื้อยเข้ามาเรื่อยๆ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นพยายามจะวิ่งต่อไปแต่ว่าฉันโดนเถาวัลย์พัยรอบขาและ

แขนทั้งสองข้างซึ่งฉันขยับตัวไม่ได้เลยแถมยังมีโคลนดูดอีกต่างหาก!

              "ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!"ฉันตะโกนออกมาเพื่อเรียกหาคนมาช่วย

              .....

              ไม่มีเสียงตอบรับ....

              "ใครก็ได้!! ช่วยด้วย!!"ฉันตะโกนออกมาอีกครั้ง

              .....

              แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอีกเช่นเคย...

              ฉันตะโกนอยู่อย่างนั้นหลายรอบจนเสียงฉันแหบแทบจะพูดอะไรไม่ได้เลย และโคลน

ดูดก็ยังดูดฉันต่อไปเรื่อยๆจนเหลือครึ่งตัวแล้ว และฉันก็สลบไป....

              ต่อมา...

              "งืม...อืม.."ฉันตื่นขึ้นมางัวเงีย ซึ่งฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันมองไปรอบๆฉันก็อยู่ใน

บ้านใครซักคนหนึ่ง ห้องที่ฉันอยู่มันดูเก่าๆโทรมๆ

              ฉันลุกขึ้นยืนแล้วจากนั้นฉันก็มองไปรอบๆเพื่อหาประตู ซึ่งมันอยู่ตรงข้ามกับเตียงพอดี

              แอ้ด!~

              ฉันพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด ฉันมองไปรอบๆห้องซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งถัก

ไหมพรมอยู่และก็ผู้ชายผมสีดำร่างสูงกำยใส่เสื้อสูตรสีม่วงเข้มกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้เตาผิง

              "เอ่อ...."ฉันลากเสียงยาวเพื่อดึงดูดความสนใจ

              "เอ๊ะ!อ้าว! ตื่นแล้วหรอ?"ผู้หญิงคนนั้นกำลังถักไหมพรมก็หยุดชะงักเมื่อเห็นฉันกำลัง

ยืนที่อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีนะ จากนั้นเธอก็เดินมาพยุงตัวฉันให้นั่งลงที่โต๊ะที่เธอนั่งอยู่

              "อืม...ที่นี่ที่ไหนกันหรอคะ?"ฉันถามด้วยความงัวเงียมาก

              "นี่บ้านเราเองจ้ะ แล้วเธอมาทำอะไรในป่าคนเดียวมันอันตรายมากๆเลยนะจ้ะ"เธอพูด

ด้วยความเป็นห่วง

              "ก็..."ฉันลากเสียงยาว

              "หืม?"เธอพูดออกมาด้วยความสงสัย

              "ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกคุณนี่คะ"ฉันพูดปฏิเสธจากนั้นฉันก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้น

อย่างไม่คลาดสายตา

              "อืม...งั้นเธอก็มาร่วมกินข้าวเย็นกันนะ"เธอพูดชักชวนฉันพลางกุมมือฉันเบาๆ

              "..."ฉันเงียบไปครู่หนึ่งที่กำลังใช้หัวสมองคิดอยู่

              "ถ้าเธอไม่อยากจะกินก็ไม่เป็นไรนะ"เธอพูดเสร็จก็ถักไหมพรมของเธอต่อไป

              "ฉันไม่อยากจะเป็นตัวเกะกะหรอกค่ะ พวกคุณก็กินไปเถอะ"ฉันพูดเสร็จก็เหล่มองไปที่

ผู้ชายคนนนั้น ซึง่ตอนนี้เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยซักนิด ได้แต่นั่งอ่านอย่างเดียว

              "เอ่อ...ฉันชื่อเมอรี่ เฟอร์เมนส์ หรือจะเรียกสั้นๆว่าเมอรี่ก็ได้นะ"เธอพูดทักทายอย่าง

เป็นมิตร

              "ฉันชื่อคริสตัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ฉันพูดพลางส่งยิ้มให้เธอ

              "ส่วนนี่ก็คือลูกชายฉันเองชื่อริค"เธอแนะนำผู้ชายคนนั้นให้ฉันรู้จัก

              แต่ฉันไม่ค่อยถูกชะตาเขาซะเลย...

              ไม่รู้ทำไม....

              เขาไม่มีท่าทางที่จะขยับตัวหรืออะไรเลย เขานิ่งมากเหมือนโดนเมดูซ่าสาปให้เขากลาย

เป็นหินเลย ฉันไม่สามารถสายตาเขาได้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นอย่างนั้น

              "เอ่อ...ยินดีที่ได้ เอ่อ..."ฉันพูดพลางแสยะยิ้มให้เขาซึง่ท่าทางไม่มีแม้จะแลเหลียวมา

มองซักครั้ง

              "เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ เขาก็เป็นพวกขี้อายหน่ะ"เธอพูดอย่างมั่นใจ

              นี่อายหรอ...

              ทำไมเขานิ่งมากๆเลย...

              แอ้ด!~

              เสียงใครบางคนกำลังเปิดประตูทางเข้าบ้านอย่างช้าๆ

              "แม่คะ! กลับมาแล้วค่ะ!"เสียงผู้หญิงใครบางคนพูดขึ้นมา

              "..."ฉันเงียบไปได้แต่จ้องมองเธอ

              "เอ่อ...แม่คะ นี่ใครหรอคะ?"เธอถามด้วยความที่หวาดผวาที่สายตาฉันไปจ้องกับเธอ

อย่างดุเดือด

              "คือว่าผู้หญิงคนนี้เขากำลังโดนโคลนดูดอยู่หน่ะ แล้วทีนี้ริคก็ไปเห็นมาซะก่อนก็เลยช่วย

มาได้หน่ะ เธอชื่อคริสตัน อ้อ! แล้วนี่ก็คือลูกสาวฉันอีกคนชื่อลินลี่"แม่ของลินลี่แนะนำเธอให้ฉันรู้จัก

อีกคน

              "ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ลินลี่พูดอย่างเป็นมิตรแล้วจากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องครัว

              ทำไมรู้สึกว่าฉันจะมีศัตรูเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆนะ...

              ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน...

              ฉันไม่เข้าใจเลย...