The magic magic

              เช้าวันรุ่งขึ้น...
              ฉันตื่นขึ้นมาลุกนั่งกับเตียงซึ่งกรอบรูปแม่ฉันหล่นกับพื้นตอนที่ฉันนอนหลับ ฉันลองจับ
แก้มข้างที่โดนคาเซียตบไปเมื่อตอนนั้น ซึ่งยิ่งแจะยิ่งไม่หายและเจ็บปวดอีกด้วย แต่แล้วเสียงเท้า
ของใครบางคนกำลังวิ่งเข้ามาที่ห้องฉัน
              ปั้ง!
              ที่แท้ก็มิเซีย แต่รู้สึกว่หน้าของเธอจะมีแต่น้ำตาที่ไหลอยู่เต็มทั่วหน้า
              "ฮึก..พี่มิเรีย...ฮึก เจ้าแมวตัวนั้นมัน ฮึก...หายไป"มิเซียพูดเสร็จก็กระโดดกอดฉัน
              "พี่ว่าเจ้าแมวนั่นคงอยู่แถวๆนี้แหละจ่ะ"ฉันพูดปลอบใจมิเซีย
              หลังจากนั้นมิเซียก็วิ่งลงไปข้างล่าง ส่วนฉันก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากนั้นฉันก็เดิน
ลงจากบันได แต่สิ่งที่ฉันไม่อยากจะพบเจอก็คือ 
              คาเซีย...
              เขานอนหลับอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก ซึ่งฉันก็ไม่สนใจเขา ฉันเดินไปหลังบ้านเพื่อทำ
อาหารให้มิเซีย แต่ว่าฉันถูกใครรั้งตัวฉันไว้อยู่
              "มิเรีย ผมขอโทษ"คาเซียพูดด้วยความผิดมหันต์ตั้งแต่เมื่อคืนนั้น
                                     
              "ฉันขอร้องหล่ะ อย่ามายุ่งกับฉัน"ฉันพูดพลางพยายามงัดแขนของเขาออกจากไหล่ฉัน
              "ไม่ จนกว่าคุณจะให้อภัยกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไปกับคุณ"เขาพูดพลางกอดฉันแน่น
              "ขอร้องหล่ะ อย่ามายุ่งกับชีวิตฉันเลยนะ"ฉันพูดด้วยเสียงที่อ้อนวอนสุดๆ
              หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยตัวฉันออก ฉันหันไปมองหน้าคาเซียอย่างจริงๆจังๆ สีหน้าเขา
รู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ทำกับฉันลงไปเมื่อตอนนั้น แล้วจากนั้นคาเซียก็กำลังจะเดินออกจากห้องครัว
แต่ว่า...
              "คาเซีย!"
              ฉันกลับเรียกเขาด้วยวามที่ฉันก็เป็นฝ่ายผิดอีกด้วย...
              จากนั้นเขาก็หยุดชะงักแล้วก็หันกลับมามองฉัน
              "คาเซีย ฉันเองก็เป็นฝ่ายที่จะต้องขอโทษนายเหมือนกัน ฉันผิดเองที่ทำให้นายจะต้อง
เจอเหตุการณ์แบบนี้ ฉัน...ขอโทษ"ฉันพูดด้วยความสำนึกผิดที่ต้องทำให้เขามาเจอแบบนี้
              "..."เคาเซียไม่พูดอะไร แต่ว่าเขากลับเดินมาหาฉันแล้วจากนั้นก็กอดฉันแน่น
              ทำไมความรู้สึกนี้มัน...
              ทำให้ฉันมีความสุขได้นะ...
              "อย่าพึ่งร้องไห้นะตาบ้า"ฉันพูดแก้จากสถานการณืที่กดดันกลับมาเหมือนปรกติเช่นเคย
              "..."เขาไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้ฉันอย่างมีความสุข
              "ฮ่าๆ นายนี่มันตลกชะมัดเลย"ฉันหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข หลังจากนั้นเขาก็เล่นที
เผลอกับฉัน
              เขาจูบฉันอย่างอ่อนหวานแทบจะหายใจไม่ค่อยออก เหมือนกับขนมหวานแต่ว่ามากกว่า
สิ่งอื่นใดในโลกนี้...
                           
              #มิเซีย#
              10 ปีผ่านไป...
              "พี่มิเรียคะ เดี๋ยวหนูจะออกไปตลาดนะคะ!"ฉันตะโกนเรียกพี่มิเรียที่กำลังอยู่ที่หลังห้อง
ครัว ส่วนพี่คาเซียกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะกินข้าว
              "จ้า! งั้นพี่ฝากซื้อขนมปังกับนมด้วยนะ!"มิเรียพูดเสร็จฉันก็เดินออกจากบ้านไปทันที
              "เฮ้อ!~ นี่มันก็ผ่านมาสิบปีแล้วนี่นา..."ฉันบ่นเบาๆ
              ตอนนี้ฉันอายุ 17 ปีแล้ว ส่วนพี่คาเซียกับพี่มิเรียอายุ 26 ปีกันแล้ว มีแต่ฉันที่ยังเด็กอยู่
เท่านั้น เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดฉันแล้ว
              ณ ตลาด
              "เอ...ร้านขนมปังอยู่ไหนหว่า.."ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ฉันมองหาร้านขนมปังเรื่อยๆจน
ฉันตาลายไปหมดแล้ว
              "เจอแล้ว!"ฉันตะโกนเบาๆเพราะว่าฉันเจอร้านขนมปังแล้ว
              ฉันพลักประตูเข้าไปที่ร้านขนมปังอย่างช้าๆซึ่งมีกระดิ่งห้อยอยู่ที่ประตูอยู่ด้วย
              กริ้ง!~
              เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่ามีคนขายของอยู่ที่เคาเตอร์ที่ฉันคุ้นๆ
อยู่
              "เอ่อ...มาซื้ออะไรหรอจ้ะ?"พี่คนขายของทักฉัน
              "คุณใช่คนที่ขายร้านดอกไม้รึเปล่าคะ?"ฉันถามพี่คนนี้อย่างสงสัย
              "อ๋อ...ใช่จ้ะ! ทำไมหรอจ้ะ?"พี่ถามฉันพลางส่งยิ้มให้
              "เอ่อ...จำหนูได้รึเปล่าคะที่หนูยังเป็นเด็กที่มากับพี่สาวหนูอ่ะค่ะ"ฉันถามพี่คนนั้นไป
              "อืม....อ๋อ! พี่รู้ละ!แล้วพี่สาวเธอเป็นยังไงบ้างจ้ะ แล้วนี่สวยขึ้นเยอะเลยนะจ้ะ!"พี่ชม
ฉันอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นฉัน
                                     
               "งั้นหนูขอครัวซองหนึ่งชิ้นและก็นมหนึ่งขวดค่ะ"ฉันสั่งเสร็จเธอก็หยิบขนมปังกับนมที่
อยู่หลังเธอแล้วจากนั้นเธอก็บอกกับฉันว่า
               "งั้นพี่ให้ฟรีนะ เพราะพี่ถือว่าเราเป็นเพื่อนบ้านกันนะจ๊ะ แล้วก็ฝากไปสวัสดีพี่สาวเธอ
ด้วยนะ"เธอพูดพลางยื่นขนมปังกับนมมาให้ฉัน
               "ขะ...ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบตกลงอย่างไม่มั่นใจแล้วก็หยิบของที่อยู่ในมือของเธอออก
มา แล้วฉันก็บอกว่า
               "งั้นเดี๋ยวหนูจะไปบอกให้นะคะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ"ฉันพูดเสร็จก็เดินออกจากร้านไป
               ฉันกำลังเดินกลับบ้านแต่ความรู้สึกมันบอกว่ามีคนกำลังตามมายังไงก็ไม่รู้
               หมับ!
               มีคนจับไหล่ฉัน! ฉันหันขวับไปเจอผู้ชายคนหนึ่งผมสีดำเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกำลัง
จ้องหน้ามาที่ฉัน
               "คุณคือมิเซียใช่มั้ยครับ?"ชายคนนี้ถามฉันพลางจ้องมองมาอย่างไม่คลาดสายตา
               "ใช่ แล้วจะทำไม?"ฉันถามกลับไป
               "..."เขาเงียบแต่ว่าสีหน้าเขาดีใจมากเมื่อเห็นฉัน แล้วจากนั้นเขาก็กอดฉันแน่นมากๆ
               "ผมตามหาคุณนานมากเลยนะ คุณมิเซีย"อยู่ดีๆชายคนนี้ก็มากอดฉัน
               "ดะ...เดี๋ยว! นายเป็นใครกัน!?"ฉันถามด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆก็มากอดฉัน
               "จำผมไม่ได้หรอ...ผมเอง...ลูซิเฟอร์ คนรักของคุณไง..."หลังจากที่เขาพูดเสร็จน้ำตา
ฉันก็ไหลทันทีที่ได้เห็นเขาอีกครั้ง...
               "ฮึกๆ ลูซิเฟอร์!!"ฉันกอดเขาแน่นเพราะว่าฉันได้พบเขาอีกครั้ง หลังจากที่ฉันยังเด็กอยู่
ผู้คนในเมืองนี้ต่างมองมาที่ฉันกับลูซิเฟอร์
               "โอ๋ๆ...ยังร้องไห้เหมือนเด็กไม่มีผิดเลยนะ มิเซีย"เขายิ้มให้ฉันพลางปาดน้ำตาให้ฉัน
               "นายหายไปไหนมา! นายรู้ตัวบ้างมั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหนหน่ะ!"ฉันพูดออกมายิ่ง
ทำให้น้ำตาไหลเรื่อยๆ
               "ก็ผมพยายามที่จะกลับมาเป็นปรกติเพื่อจะได้มาอยู่กับคุณอีกครั้งไง"เขาพูดเสร็จก็จูบ
หน้าผากฉันหนึ่งที
               จุ๊ฟ~
               "นายทำแบบนี้ไปทำไมกัน ถึงแม้ว่านายจะเป็นแมวหรือเป็นคนฉันก็ยังรักนายอยู่นะ เจ้า
ลูซิเฟอร์"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาทั้งๆที่ยังมีน้ำตาหลงเหลืออยู่ทีหน้าของฉัน
               "อืม...ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณไปอีก ผมสัญญา"หลังจากที่เขาพูดเสร็จก็กอดฉันแน่น
               ในที่สุด...
               ฉันก็เจอรักที่แท้จริงซะที...
                              
                .......................................................................................
               (จบแล้วจ้าของมิเรีย^O^/ รอของคนอื่นต่อไปนะจ้ะ!XD)