The magic magic

              หลังจากที่ฉันได้ไปหาแม่ของฉันที่สุสานเสร็จแล้วก็เดินตรงไปที่บ้านฉัน

              ณ บ้านมิเรีย

              "ลูซิเฟอร์"มิเซียทักลูซิเฟอร์ที่กำลังมองไปที่เตาผิง

              "หืม? มีอะไรหรอ?"ลูซิเฟอร์ถามมิเซีย

              "เรามาเล่นไล่จับกันมะ?"มิเซียชวนลูซิเฟอร์เล่นไล่จับ

              "ได้สิ ถ้าเธอต้องการ"หลังจากนั้นมิเซียกับลูซิเฟอร์ก็วิ่งเล่นกันที่หลังบ้านฉัน แล้วจากนั้น

คาเซียก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "ฉันเริ่มเบื่อที่นี่แล้วสิ เราไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ย?"เขาถามฉันพลางมองมาที่ฉันอย่าง

อ้อนวอน

              "ได้สิ ฉันก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน"ฉันตอบเสียงแข็งแล้วฉันก็เดินไปบอกกับมิเซียที่กำลัง

เล่นอยู่หลังบ้านฉันอย่างสนุกสนาน

              "มิเซีย!"ฉันตะโกนเรียกมิเซียให้มาหา

              "มีอะไรหรอคะ?"มิเซียถามด้วยความสงสัย

              "พี่จะไปเดินกับพี่คาเซียหน่อยนะ มิเซียอยากจะไปรึเปล่า?"ฉันถามมิเซียพลางมองไป

ที่ลูซิเฟอร์

              "ไม่ไปหรอกค่ะ หนูจะเป็นคนเฝ้าบ้านให้พี่เองค่ะ เนอะลูซิเฟอร์"เธอพูดเสร็จก็หันไปหา

ลูซิเฟอร์

              "เชื่อใจได้เลย มิเซียจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"เขาพูดพลางสะบัดขนหนึ่งที

              "งั้นพี่จะไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวพี่กลับมานะ"ฉันพูดเสร็จก็ปิดประตูหลังบ้านอย่างช้าๆแล้วก็

เดินไปเรียกคาเซียที่ดพลังมองไปที่รูปแม่ของฉัน

              "แม่เธอนี่สวยเหมือนเธอไม่มีผิดเลยนะเนี่ย"คาเซียพูดพลางมองไปที่รูปแม่ของฉัน

อย่างเอ็นดู

                                

              "แม่ฉันหน่ะ เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนเพราะว่าเธอเกิดอุบัติเหตุเมื่อฉันอายุสิบสอง

ปี แล้วพ่อฉันก็หนีไปอยู่กับคนใหม่ก่อนที่เธอจะเกิดอุบัติเหตุซะก่อน"ฉันพูดพลางใช้มือลูบรูปแม่ฉัน

เบาๆแล้วก็หันไปหาคาเซีย

              "ฉันเสียใจด้วยนะ"คาเซียพูดพลางจับบ่าฉันเบาๆ

              "อืม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกฉันดูแลตัวเองได้"ฉันพูดปลอบใจตัวเอง

              หลังจากนั้นคาเซียก็เดินไปเปิดประตูให้ฉันเดินก่อนเป็นคนแรก แล้วฉันก็เดินออกจาก

บ้านไปพร้อมกับคาเซีย

              "บางทีนายก็ไม่ต้องเปิดประตูให้ฉันก็ได้นะ"ฉันพูดพลางมองไปที่เขาแล้วก็ส่งยิ้มให้เขา

เล็กน้อย ทำให้หน้าของเขาแดงรื่อ

              "อะ...อื้ม"เขาตอบตะกุกตะกัก

              "ฮ่ะๆ นายนี่ตลกชะมัด"ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แล้วฉันก็เดินหนีเขาเล่นๆ

              "เดี๋ยวสิ! รอผมด้วย!"เขาตะโกนเรียกหาฉัน

              หลังจากที่ฉันได้เดินเที่ยวกับคาเซียสนุกสนานมากๆจนมำให้ฉันเริ่ม'ชอบ'ในตัวที่เขา

เป็นแล้วเขาเป็นคนที่ตลกและชอบสันหาเรื่องมาเล่าให้ฉันฟังตลอดในการเดินครั้งนี้

              เขาเป็นคนที่ช่วยทำให้ฉันกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง...

              แต่ว่ามันก็คงจบได้เท่านี้...

              เพราะว่า....

              หลังจากที่ฉันเดินเล่นกับคาเซียไปได้ซักพักเขาก็พูดขึ้นมาว่า

              "ถ้าผมได้เจอคุณตั้งแต่แรกก็ดีหน่ะ ผมจะได้อยู่กับคุณนานๆจนชั่วชีวิตเลยหล่ะ"เขาพูด

พลางใช้สายที่ยั่วยวนใส่ฉัน 

              "งั้นหรอ?ถ้านายได้เป็นก็ดีอ่ะเนอะ"ฉันพูดพลางมองไปรอบๆ

              แต่ทะว่าเขาก็เดินหยุดชะงักซะก่อน...

              "อะ...อลิส!"คาเซียอึ้งกับเหตุการณ์ตอนนี้

              "ใช่ ว่าไงคาเซียไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"คนที่ชื่ออลิสทักคาเซียอย่างมีเล่ห์นันย์

              "แล้วคนนี้คือใครกัน?"ฉันถามคาเซียที่กำลังจ้องไปที่อลิสอย่างกังวล

              "ฉันเป็นแฟนเก่าของคาเซียเอง"เธอตอบแทนคาเซีย

              ตอนนี้เหงื่อคาเซียไหลเต็มตัวไปหมดแล้ว สัยสงฉันคงจะต้องออกจากสถานการณ์นี้ซะ

แล้วพื่อไม่ให้เรื่องนี้มันลามปามไปใหญ่

              "งั้น-"ฉันยังไม่พูดไม่ทันจบประโยคอลิสก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

              "เดี๋ยวนี้หัดมีแฟนใหม่แล้วหรอ? ไหนบอกว่าจะดูแลฉันตลอดไปไง ทำไมนายถึงมาอยู่

กับคนอื่นซะหล่ะ?"อลิสพูดจนทำให้เขายิ่งกังวลไปใหญ่

              "..."เขาไม่ตอบอะไรได้แต่กำมือแน่น

              "งั้นฉันจะจัดการตัวเกะกะให้เอง!"ไม่ทันไรยัยนี่ก็จะตบฉันแล้ว

              เพี้ยะ!

              ฉันหลับตาแน่นเพราะว่าฉันจะได้รับชะตากรรมที่ฉันจะได้รับ แต่กลับกลายเป็นว่าฉันไม่รู้

สึกเจ็บหรืออะไรเลย ฉันเบิกตากว้าง ก็มีร่างสูงมาบังฉัน นั้นก็คือ'คาเซีย'!

              "คะ...คาเซีย!"อลิสตะโกนออกมาด้วยความตกใจที่เธอไปตบหน้าเขาอย่างแรง

              หน้าของเขามีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยที่แก้มข้างขวา หน้าของเขารู้สึกเจ็บปวดและ

เจ็บใจมากๆ

              "คาเซียนายเป็นอะไรรึเปล่า!?"เธอถามด้วยความตกใจ

              "..."เขาไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าเธออย่างโกรธแค้น

              "เดี๋ยวฉันจะรักษานายให้นะ"เธอพูดเสร็จก็ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาแต่ว่าคาเซียกับรั้งแขน

เธอไว้ซะก่อน

              "ผมบอกกับคุณไปแล้วไงว่าผมเลิกกับคุณไปแล้วนี่!"เขาพูดด้วยความโกรธเคือง

              "แต่ฉันเลิกกับคนนั้นไปแล้ว เพราะฉะนั้นฉันก็ยังคบกับนายได้อยู่นี่นา"เธอพูดพลางมอง

หน้าเขาอย่างอ้อนวอน

              "แต่คุณไม่ได้รักผมอย่างเต็มใจนี่! คุณก็แค่เห็นผมเป็นแค่ของเล่นที่ไว้ดูต่างหน้าต่าง

หากหล่ะ!"คาเซียพูดออกมาอย่างโกรธแค้น

              "แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ตอนนี้คุณก็กลับมาเป็นคนรักของฉันได้แล้ว"เธอพูด

พลางกุมมือแขนข้างขวาเบาๆยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

              "หึ! ผมไม่เชื่อหรอก!"หลังจากนั้นเขาก็ง้างมือขึ้นมาพร้อมที่จะตบอลิสอย่างแรง

              แต่ฉันวิ่งเข้าไปตรงกลางเพื่อหยุดให้เขาทำแบบนี้ แต่มันก็ไม่ทัน เขาตบฉันอย่างแรงจน

ทำให้ฉันเซเล็กน้อย หน้าของเขาตกใจมากกับสิ่งที่ทำกับฉัน

              เพี้ยะ!

              "มิเรีย!!"คาเซียพูดอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเห็นฉันอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

              "มิเรีย! เธอเป็นอะไรรึเปล่า!"เขาถามฉันด้วยความตกใจสุดขีด

              "..."ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ฉันก็ใช้มือทั้งสองข้างที่กำลังสั่นวางบนไหล่ของเขาแล้วฉัน

ก็พูดว่า

              "ฉันขอร้องหล่ะ...หยุดเรื่องนี้ซักที มันจะได้จบๆไป"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้ว

ฉันก็ตบไหล่เขาเบาๆแล้วก็เดินจากเขาไป

              "มิเรีย!! เดี๋ยวก่อน! อย่าพึ่งไปไหน!!"เขาเรียกฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจพลางจับแก้มเบาๆ

มันทำให้ฉันแสบระบมไปทั่วหน้าฉัน

              ณ บ้านมิเรีย

              "พี่มิเรีย! กลับมาแล้วหรอคะ!?"มิเซียวิ่งเข้ามาหาฉัน

              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้เธอเท่านั้น

              "พี่คะ แล้วพี่คาเซียอยู่ไหนหล่ะคะ?"มิเซียถามหาคาเซีย มันยิ่งทำให้ฉันย้อนความทรง

จำเมื่อกี้นี้ได้แม่นยำ

              "เดี๋ยวพี่คาเซียเขาก็มา งั้นพี่ขอตัวไปนอนก่อนนะแล้วก็อย่าให้พี่คาเซียเข้ามาในห้อง

เด็ดขาด เข้าใจมั้ย?"ฉันพูดเสร็จก็เดินขึ้นบันไดไป แล้วมิเซียก็เอ่ยขึ้นมายังไม่ทันจบประโยคว่า 

              "แต่พี่คา-"มิเซียยังพูดไม่จบฉันก็พูดแทรกเธอ

              "พี่ขอร้อง อย่าให้พี่คาเซียเข้ามาในห้องพี่"ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปที่ห้องอย่างเงียบๆ

              ฉันนั่งลงกับเตียงแล้วก็เอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่มีรูปแม่ฉันอยู่แล้วก็พูดขึ้นมาพร้อมกับ

น้ำตาที่ไหลพรากไม่หยุด

              "แม่คะ หนูผิดเองที่เอาคาเซียมาที่บ้านเรา"ฉันพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนแล้วก็กอดรูปแม่ฉัน

แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด

              #คาเซีย#

              "โธ่เว้ย!"ผมสบถออกมาเบาๆ

              ทำไมผมจะต้องมาเจอเรื่องบ้าๆอย่างนี้ด้วย! ผมนี่มันโง่จริงๆที่วู่วามมากเกินไปจนทำให้

มิเรียต้องจากผมไป ผมจ้ำอ้าวเร็วๆและตรงไปที่บ้านของมิเรียอย่างโดยเร็ว

              ณ บ้านมิเรีย

              ผมเปิดประตูกรงเหล็กอย่างแรงจนทำให้เกิดเสียงดัง แล้วผมก็มาถึงหน้าประตูทางเข้า

บ้านของมิเรีย แล้วผมก็กดกริ่งบ้านมิเรียไปสามครั้ง

              ติ้งต่อง~

              ติ้งต่อง~

              ติ้งต่อง~

              แล้วจากนั้นมิเซียก็เปิดประตูบ้านให้ผม แล้วผมก็ถามประโยคแรกทันทีที่มิเซียเปิดประตู

เสร็จ

              "มิเรียอยู่ไหน! พี่จะไปหาเธอ!"ฉันถามด้วยความเป็นห่วง

              "อยู่บนห้อง แต่..."มิเซียลากเสียงยาว

              "แต่?"ผมทวนถามอีกรอบ

              "แต่...พี่มิเรียไม่ให้ขึ้นไปบนห้อง"มิเซียพูดอย่างเศร้าใจ

              "แต่ว่า-"ผมยังพูดไม่จบประโยคมิเซียก็พูดแทรกขึ้นาทันที

              "พี่มิเรียไม่ให้ขึ้นไปบนห้องเด็ดขาด พี่มิเรียสั่งหนูเอาไว้"มิเซียพูดอย่างอ่อนแอ

              โธ่เว้ย!...

              ผมผิดเองที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้!...

              #จบของคาเซีย#