นี่คือรักจริงๆใช่ไหม

    ....อีกอาทิตย์ต่อมา.....
 " อ่าาา วันจันทร์มาถึงแล้ว "
" ผมรีบมาโรงเรียนและรีบมารอครูที่หน้าประตู "
" 7.23 น. เอ!! ครูน่าจะมาแล้วนะเวลานี้ "
" นี่ๆ เธอมาทำอะไรตรงนี้หนะ "
 " ฮะ อ่าว! สวัสดีครับครูนิชิซัง  "
" จ๊ะๆ สวัสดี แล้วเธอมารอใครเหรอจวนได้เวลาเข้าแถวแล้วนะ "
" เออ ผมมารอครูมิคุรุซังหนะครับ "
" ครูมิคุรุซังหนะพึ่งโทรมาบอกครูว่า อาทิตย์นี้และอาทิตย์หน้าเธอจะไม่มาโรงเรียนนะจ๊ะ "
" อ่าวๆ แล้วกัน เอ่อ.. ครูพอจะรู้ไหมครับว่าครูมิคุรุเขาเป็นอะไร "
" คือเธอชื่อ นาโนกิ ใช่ใหม "
" คะ..ครับ "
" ครูมิคุรุซังหนะเข้าห้ามครูบอกเธอหนะ "
" อ่าวทำไมหละครับ "
" ครูก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ ปะๆไปเข้าแถวได้แล้ว "
" ครับ "
...และแล้วเวลาก็ผ่านไป....
" ผมยังคงมารอครูอยู่ที่หน้าโรงเรียนแทบทุกวัน "
" ทั้งๆที่รู้ว่าครูเขานะไม่มา "
" อ้าวนี่นาโนกิเธอยังมารอครูมิคุรุอยู่เหรอ ทั้งๆที่รู้ว่าครูเขาไม่มาหนะ "
" ครับ ก็ผมเป็นห่วงครูเขานี่ ครูไม่บอกผมเลยว่าเป็นอะไร "
" ฮ่าๆๆ ไม่กี่วันครูเขาก็กลับมาแล้วล่ะ "
" จะ.. จริงนะครับ "
" จ๊ะ " ครูนิชิซังยิ้มให้ผม
 " ตึกๆ ตึกๆ  ทะ...ทำไม ทำไมหัวใจเราถึงเต้นแรงขนาดนี้ มันก็แค่รอยยิ้มอันแสนธรรมดาๆ      ของครูนิชิซังเท่านั้นนี่ "
" โอ๊ยๆ! ไม่ไหวมันเต้นแรงเหลือเกิน "
" อะ..เอ่อครูครับผมขอตัว "
 " ผมรีบวิ่งออกมาจากสถานการนั้น เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปคงไม่ไหว "
" ผมมานั่งคิดอยู่หลายครั้งหลายหน ไม่ว่าจะอยู่บ้านหรือที่ไหน "
" ทำไม ทำไม มำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ มันก็แค่รอยยิ้ม ( อันแสนมีเสน่ห์ ) ของครูเขาที่ยิ้มให้นักเรียนแทบทุกคนนี่นาา "
" อย่าบอกนะว่า เราแอบมีใจให้ครูนิชิซังไปแล้ว "