สาวซ่าประธานเสี่ยว

ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของคนสองคนกำลังเดินขึ้นอาคารเรียน นั้นก็คืนฉันกับคาโอรุนั้นเอง ระหว่างนั้นฉันก็กล่าวขอบคุณคาโอรุไปด้วย ด้วยความซาบซึ่งใจที่ทำให้ฉันผ่านกลุ่มสัตว์ป่ามาได้
"ยูเธอว่างานกีฬาสีใครจะได้ไปเป็นหัวหน้างานอ่ะ" คาโอรุหันมาถามฉันที่กำลังเดินขึ้นบันไดอยู่
"ก็คงไม่พ้นยัยโมโมะนั้นแหละ" รอยยิ้มเกิดที่มุมปากของฉันเมื่อนึกถึงตอนที่ฉันกับโมโมะอยู่ปี3
"ทำไมเธอถึงว่าเป็นโมโมะละ" คาโอรุขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"งั้นฉันจะเล่าให้ฟัง" ฉันพูดก่อนจะเปิดประตูห้องเรียน และเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง
"เรื่องนี้เกิดตอนปี3 เมื่อปีที่แล้วนี้แหละ ยัยโมโมะเธอคงรู้แล้วว่ายัยนั้นเป็นคนยังไงชอบสั่งคนอื่นทำตัวเมื่อเจ้านายแต่เวลาจะสั่งเป็นการเป็นงานก็พอใช้ได้อยู่พอโรงเรียนเริ่มมีงานยัยนั้นก็เริ่มที่จะเป็นคนขออาสาขอรับงานโมโมะวางแผนทำทุกอย่างเสร็จก็เริ่มสั่งทุกคนในห้องอย่างจริงจัง แต่พออยู่กับฉันยัยนั้นก็เอาแต่พูดว่าสะใจที่ได้สั่งคนอื่นเป็นคนที่สุดแสบจริงๆว่าไหม"  ฉันหันไปถามความคิดเห็นจากคาโอรุเมื่อเล่าเรื่องจบ
"เป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ" คาโอรุพูดก่อนจะเม้มปากอย่างคิดไม่ถึง
"แต่งานคงสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน ถ้าผลงานทั้งหมดมีหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ยัยนั้นก็คงได้ไปสี่สิบส่วนอีกหกสิบก็คงเป็นฉันเนี้ยแหละ"  ฉันส่ายหัวอย่างปวดจิต เพราะสมองที่คิดไม่ค่อยออกของยัยนั้นทำให้ฉันต้องมานั่งเครียดทุกที
"ฉันพอเข้าใจจ้ะ" คาโอรุยิ้มแห้งๆให้ฉันอย่างพอเข้าใจ
"ยูจังงงงงง" ตายยากจริงๆยัยนี้--*
"ว่าไงยัยบ้าอำนาญ"
"เฮ้ย! ทำไมแกพูดกับฉันแบบนี้อ่ะยูมิ" โมโมะเม้มปากอย่างเคืองๆแต่ฉันได้แต่ทำหน้าอย่างเอื่อมๆ
"จะถึงวันงานกีฬาสีแล้วแกจะบอกว่าไม่รู้สึกดีใจเลยหรือไง" 
"เออ ใช่เกือบลืมขอบใจนะคุณเพื่อนที่เตือนฉัน" โมโมะยิ้มร่าก่อนจะเดินไปที่นั่งที่ของตัวเอง
"ฉันบอกแล้ว" ฉันหันไปพูดกับคาโอรุก่อนจะยิ้มและหันไปทางยัยโมโมะที่นั่งคิดแผนการใหม่ในงานนี้อยู่
'ช้างๆน้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่า' 
--* <---- หน้าฉัน
-0- <----หน้าทุกคน
"ขอตัวแปปนะ" ฉันพูดก่อนจะรีบวิ่งที่นอกห้องทันที เฮ้ออ ไม่น่าลืมปิดเสียงโทรศัพท์เลย(ความลับที่ปิดมาสองปีพังหมดT^T)
"เอ่ะ เบอร์เรนโจนี้น่า" ฉันลงเลในการรับสายของเรนโจอยู่ครู่ใหญ่จนสายตัดเองอัตโนมัต ปิดเสียงซะไม่ต้องติดต่อกับหมอนั้นอีกแค่นี้ก็จบ เรื่องเบอร์นั้นก็ ก็ เอิ่ม...ละ ลืมๆไปซะเลย--*
"เฮ้อ...สะบายใจสุดๆ" ฉันถอนหายใจอย่างแรงด้วยความผ่อนครายเต็มที่ ฉันไม่ต้องไปเป็นเบ๊ให้หมอนั้นแล้ว คิคิ ดีใจๆ
"นี้เธอ" ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงที่แสนแหลมน่ากลัวของผู้หญิงคนหนึ่ง
"ค่ะ" ฉันพูดด้วยวาจาที่สุภาพ เพราะหล่อนทั้งกลุ่ม(หรือฝูง)หน้าตาดูโหดทั้งกลุ่ม
"ฉันเคยเห็นเรนโจเคยเรียกเธอเข้าไปในห้องสำนักงานเป็นประจำ เขาเข้าไปทำอะไรกับเขา" สาวเปรี้ยวคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉันใกล้ๆด้วยหน้าตาที่ เออ สวยมั้ง ของธอทำให้ฉันต้องรีบถอยหลังทันที
"เขาให้ฉันไปช่วยงาน" ฉันพูดไปถอยหลังไปเพราะดูเธอตั้งใจมาหาเรื่องฉันเต็มที่
"งานอะไร มิทราบถึงเข้าไปนานขนาดนั้น" เริ่มหงุดหงิดกับท่าทีหาเรื่องของยัยนี้แล้วสิ
"ทำความสะอาด" ฉันเริ่มพูดเสียงเข้มตามอารมณ์ของตัวเอง
"หน้าตาซ่าไม่เบานิ ตั้งใจหาเรื่องสินะ" แค่ตอบว่าทำความสะอาดก็ว่าฉันหาเรื่องซะแล้วนี้ถ้าตอบว่าไปจัดเอกสารไม่ว่าฉันหาเรื่องตบเลยเหรอ--*
"ฉันเปล่าหาเรื่อง แต่เธอถามฉันฉันก็ตอบตามที่เธอถาม" ฉันพูดก่อนจะทำหน้าอย่างเอื่อมๆ
"งั้นเหรอ ฉันว่าเธอตอบตามความเป็นจริงดีกว่าเธอ เขา ไปทำอะไรในห้องเรนโจ" ท่าทางยัยนี้จะหูดึงฉันก็พูดอยู่ว่าเข้าไปทำความสะอาด
"ก็พูดไปแล้วนิ เธอหูดึงหรือไง นี้พวกเธอตรงนั้นนะเพื่อนเธอหูดึงไม่คิดจะพาไปหาหมอหน่อยเหรอ" ฉันเริ่มหมดความอดทนกับยัยอีแร้งตรงหน้าเต็มทดจึงเริ่มหาเรื่องยัยนี้ทันที
"ยะ ยัยบ้านี้เธอหาว่าฉันหูดึงเหรอ"
"เห็นไหมขนาดฉันพูดตั้งเสียงดังเธอยังไม่ได้ยินฉันเลย ถ้าไม่ได้เรียกว่าหูดึงแล้วเรียกว่าอะไรมิทราบ" ยัยอีแร้งกดฟันตัวเองเสียงดัง แต่ฉันก็ทำหน้าตาไม่สนใจกลับมองยัยนั้นด้วยสายตาท้าทายอีกต่างหาก
"มัวยืนบื้ออยู่ทำไมยะพวกแก จับมันสิ" ยัยอีแร้งหันไปตะคอกใส่พรรคพวกของตัวเองที่ยืนบื้ออยู่ข้างหลังตั้งนาน--*
"แกหาเรื่องฉันเองนะยัยเด็กนรก" ยัยอีแร้งกัดฟันพูดออกมาอย่างระงับอารมณ์ของตัวเอง
"ยัยป้าหน้าอีแร้งแกจะทำอะไรฉัน" ฉันตะโกนอย่างสุดเสียงเหมือนพวกของยัยอีแร้งเริ่มเข้ามาล็อกตัวฉันไว้
"ฉันจะฆ่าแก่ ยัยเด็กนรก!!!" ยัยอีแร้งหันมาบีกคอฉันแรงๆ ด้วยอารมณ์ที่ระเบิดแล้ว ฉันดิ้นอย่างสุดแรงแต่พวกสาวกก็จับฉันแน่นเหมือนกาวดักหนูไม่มีทีทางจะปล่อยฉันง่ายๆ
"พอก่อนเชอร์รี่ เดี๋ยวมีคนมาเห็น" เสียงของสาวกคนหนึ่งดังขึ้นเพื่อระงับอารมณ์ของเพื่อตัวเองไว้ก่อนจะฆ่าฉันตายคาบนไดซะก่อน
"จะพามันไปไหนได้ละ" ยัยเชอร์รี่เน่า(เปลี่ยนทันที)หันไปถามเพื่อนสาวที่พึ่งพูดขัดหล่อนขึ้นมา
"ดาดฟ้าไง" ไม่นะฉันเกลียดดาดฟ้าที่สุด โอ๊ยยยตายแน่งานนี้พ่อแก้วแม่แก้วจ๋าช่วยลูกด้วยยยยจ้าาาา