สาวซ่าประธานเสี่ยว

เวลาอาบน้ำเนี้ยเป็นอะไรที่สะบายตัวที่สุดของฉันและ อยากแช่นานๆจังเลย

“ไอยูนานไปแล้วเว้ยจะแช่ให้ตัวเปื้อยเลยหรือไง” และความสุขของฉันก็ต้องมีมารมาพะจน จนได้--*

“เออๆ กำลังออกแล้วเว้ยยย”   ฉันตะโกนออกไปแต่ก็ไม่รู้หมอนั้นจะได้ยินหรือเปล่า อยากแช่ต่อจังเสียดาย

“เดี๋ยว!” ระหว่างที่ฉันกำลังเดินขึ้นห้องซันก็รีบเรียกเอาไว้เสียก่อน ฉันมองซันก่อนจะขมวดคิ้วกลับแสดงถึงความไม่พอใจ

“ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ” ฉันจ้องซันนิ่งอย่าง งง หมอนี้ไปรู้เรื่องอะไรของฉันอีกและไม่มีเรื่องจะแบคเมล์แล้วนะเนี้ย

“เรื่องอะไร” ฉันถามอย่างหน้าตาเฉยสุดๆ

“เรื่องเธอกับไอเรน” ซันรู้แล้วเหรอเนี้ยสงสัยหมอนั้นโทรมาบอกซันแน่เลย ตาบ้าเรนโจ

“ก็ ฉัน”

“ไม่ต้องพูดแก้ตัวเลย แกรู้ไหมว่าฉันกุสาไม่บอกมันว่ามีน้องสาวแต่เธอกับไปบอกมัน โถ่เว้ย แล้วแกก็ไปหลงเสนห์มันอีกเอาเข้าไป”

“ใครหลงเสน่ห์ใครห่ะ” ฉันตะคอกใส่ซันที่นั่งกุมขมักอย่างเคร่งเครียดอยู่

“ก็แกนั้นแหละจะใครเล่า” ตอนนี้เป็นฉันเองที่ต้องมานั่งกุมขมักแทนเจ้าพี่ชายชอบคิดเองเออเอง

“พี่จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้หลงเสน่ห์หมอนั้นสักนิด” ฉันพูดก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างรับไม่ได้กับความคิดของพี่

“งั้นแกจะบอกว่าไอเรนมันโกหกงั้นสิ”

“หมายความว่าไงหมอนั้นพูดอะไรกับพี่” ฉันเปลี่ยนเป็นนั่งตัวตรงเปลี่ยนโหมดใหม่ทั้งที

“มันบอกว่าแกเป็นแฟนมัน”

“หะ ห่ะ ฟะ แฟน งั้นเหรอ” จะบ้าไปกันใหญ่แล้วฉันไม่ได้เป็นอะไรกับหมอนั้นสักหน่อย ทำไมหมอนั้นต้องพูดแบบนั้นด้วยนะมีแผนอะไรอีกแล้วละสิ

“เอาเป็นว่าพี่สะบายใจได้ฉันไม่ได้ เป็นแฟนหมอนั้น” ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้พี่ชายตัวแสบของตัวเอง ซันเองก็พยักหน้าเข้าใจฉัน

“เธอห้ามเข้าใกล้มันอีกนะยู” ซันเงยหน้ามาพูดกับฉันอย่างจริงจัง เป็นครั้งที่สองที่เห็นเขาทำหน้าแบบนี้ ครั้งแรกที่หมอนี้ทำหน้าจริงจังก็คือเรื่อง ฉันไปแย่งของเล่นเขาแล้วแทนที่ฉันจะโดนด่าแต่กลับเป็นพี่ซะงั้น(ปัญญาอ่อนจริงๆ--*)

“ทำไมอ่ะ” ฉันถามซันทันทีทันได

“ไม่ต้องถามเหรอน่าบอกให้ทำอะไรก็ทำตามที่บอก”

“ทำไมฉันต้องเชื่อ” ฉันพูดอย่างท้าทายซันถึงกับถอนหายใจกับความดื้อของฉัน

“แกเป็นเด็กในปกครองฉันตอนนี้ แกต้องเชื่อฉันสิ”

“ถ้างั้นเด็กคนนี้ก็มีสิทธิ์ที่จะถามผู้ปกครองสิ” ซันจ้องฉันอย่างดุแต่คนอย่างฉันเหรอจะกลัวฉันจ้องซันกลับ จนซันต้องยอมแพ้

“มันกับพี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปี1 เพราะนิสัยมันและมุขเสี่ยวๆบ้าบอของมันทำให้สาวๆหลายๆคนตกหลุมพรางมันมานักต่อนักแล้วและฉันก็ไม่อยากเห็นเธอไปเป็นของเล่นชิ้นใหม่ให้มัน” เป็นครั้งแรกที่ฉันมองซันเป็นคนใหม่ในทันทีเขาดูห่วง หวง ฉันมากขึ้นเหมือนพี่ชายคนอื่นที่รักน้องสาวของตัวเอง

“แต่ฉัน”

“ไม่มีแต่ยู ถ้ามันมายุ่งกับเธอ เธอต้องบอกพี่ก่อนคนแรกเข้าใจไหม” ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะยิ้มให้ซันและรีบลุกขึ้นเดินไปขึ้นห้องทันที สิ่งที่ฉันจะบอกซันมันไม่ยอมหลุดออกจากปากไม่รู้ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนอ่อนแอร์ไป

‘ช้างๆน้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่า’

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเสียงรินโทนโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ฉันมองดูเบอร์แปลกที่กำลังโทรเข้ามาอย่างประหลาดใจ   ใครกันแม่เหรอ หรือพ่อกันนะแต่ท่านก็มีโทรศัพท์กันนี้เบอร์พวกท่านฉันก็เมมไว้แล้วด้วยแปลกจัง ฉันช่างใจครู่หนึ่งก่อนจะกดรับเบอร์แปลก

“สวัสดีค่ะยูมิพูดค่ะ” ฉันกรอกเสียงทักทายอีกฝ่ายทางโทรศัพท์

‘ยูซัง ฉันเรนโจนะ’ ชื่อของอีกฝ่ายทำเอาฉันถึงกับอึ้งไปช่วงหนึ่ง เขาเอาเบอร์ฉันมาจากไหนกัน

“นายไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน” ฉันพูดด้วยเสียงที่เย็นชาสุดๆเพื่อฟลุตเขาเลิกยุ่งกับฉัน(คิดได้ตื้นมากกกก)

‘ฉันเป็นประธานนักเรียนนะจะเอาเบอร์เธอมาได้ก็ไม่เห็นแปลก’   ครั้งหน้าฉันสมัครเป็นประธานบ้างดีกว่าเพื่อฟลุตได้เบอร์จากึนซอก(ดาราเกาหลี) มาคุยเล่นบ้าง ‘ ลืมไปพูดภาษาเกาหลีไม่เป็น^-^’

“มีธุระอะไรก็ว่ามา ฉันจะนอนแล้ว” ฉันพูดด้วยความเร็วก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเดียวอย่างเกียจคราน

“ฉันก็โทรมาคุยเล่นกับเธอก็เท่านั้นไม่มีอะไรหรอก” ท่าทางบ้านจะเป็นเจ้าของโรงงานเครือข่ายโทรศัพท์ โทรได้ไม่อัน--*

“งั้นแค่นี้นะ “ ฉันพูดก่อนจตัดสายทิ้งไปเสียดื้อ หวังว่าหมอนี้คงไม่บ้าโทรมาอีกรอบหรอกนะ

‘ช้างๆน้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่า’

หมอนี้บ้าจริงๆด้วย--* ฉันกดตัดสายก่อนจะปิดเสียงและวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงก่อนจะเผลอนอนหลับไป

“ยู ทำไมลูกไม่ซ่อมนาฬิกาปลุกสักทีห่ะ เดี๋ยวจะสายแล้วรีบยัดเข้าปากไปเลย” แม่ที่เห็นฉันทำอะไรเอื้อยๆรีบเดินเข้ามาเอาขนมปังยัดปากฉันทันที ฉันหลับทั้งที่มีขนมปังอยู่ในปาก(ทำไปได้--*)

“โถ่ยู พ่อขอละตื่นเร็วลูกรีบไปเอากระเป๋าเดี๋ยวพ่อไปส่ง”   ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าตามที่พ่อบอกก่อนจะมายื่นหลับอยู่หน้าประตูบ้าน

“ซันใส่รองเท้าให้ยูหน่อยเร็ว ช้ามากแล้ว”   แม่ตะโกนจากห้องครัวมาหาซันที่นั่งดื่มโกโก้ร้อนอยู่บนโต๊ะ ซันถอนหายใจก่อนจะลุกเดินมาหาฉัน

“ฉันไม่ใช่เบ๊เธอนะเว้ย รีบใส่รองเท้าแล้วตามพ่อไปได้แล้ว ยัยถึก” คำว่าถึกเหมือนเป็นยากระตุ้นสำหรับฉันเลยทีเดียว พอซันพูดจบก็ลงไปจุกอยู่กับพื้นทันที ฉันอ้าปากหาวก่อนจะเดินไปขึ้นรถพ่อ เพื่อเดินทางไปโรงเรียนหน้าตาเฉยทำหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ยูมิ พรุ่งลูกหยุดใช่ไหม” พ่อหันมถามฉันที่นั่งสับพงกอยู่กับเบาะด้านหน้า

“ค่า”   ฉันหรี่ตามองพ่ออย่างสงสัยว่าท่านถามทำไม และดูเหมือนท่านจะรู้ตัว

“พ่อกับแม่จะพาลูกสองคนไปออกงานสักหน่อย” ว่าแล้วเชียว   ชาตินี้ฉันคงได้แต่ใส่ชุดขาวลายลูกไม้เป็นตุ๊กตาประดับงานทั้งชาติแน่เลย

“หนูต้องไปทำรายงานบ้านเพื่อนค่ะ” หวังว่าซันคงยังไม่ใช่มุขนี้ไปนะ

“มุขนี้ซันใช้แล้ว” โถ่เว้ยยยยย

“พ่อค่ะหนูพูดจริงๆนะค่ะ” ฉันตีสีหน้าให้ดูหน้าเชื่อถือมากยิ่งขึ้น

“ไปให้พ่อนิดนึงนะ” ว่าแล้วว่าท่านต้องไม่ฟังที่ฉันพูด

   ยูมิ ยอมแพ้!!!!

“แปปเดียวนะค่ะ” ฉันย่ำพ่อก่อนที่รถจะแล่นเข้าสู้ประตูโรงเรียน

“จ้า” พ่อตอบก่อนจะมาตีมือกับฉันเหมือนที่เราทำกันเป็นประจำ   หวังวว่าคงไม่น่าเบื่อเหมือนปีที่แล้วนะ เฮ้ออ

“ยูซังงง” ทำไมต้องมาเจอหมอนี้ตอนนี้ด้วยเนี้ย!!!โถ่เว้ยยย     ฉันยืนมองรถBMWสีดำเงาวับที่ตอนนี้ข้างในมีผู้ชายตัวโตกำลังจับพวงมาลัยอยู่ เขาคนนั้นก็คือเรนโจนั้นเอง   เขาควักมือเรียกฉันเป็นการใหญ่ ฉันมองเขาก่อนจะหันหลังเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างไม่สนใจแต่ระหว่างเดินอยู่นั้นฉันก็เริ่มสงเกตว่าสาวๆในระแวกนี้กำลังมองมาที่ฉันอยากอาฆาตยังไงๆก็ไม่รู้ (ฉันไปเผ่าบ้านพวกหล่อนหรือไงยะ)

“ยูมิ !” ระหว่างที่ฉันเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย ท้ามกลางกลุ่มสัตว์ป่าแสนอัตรายก็เหมือนจะมีเสียงนางฟ้าแสนใจดีมาโปรด

“คาโอรุ”