สาวซ่าประธานเสี่ยว

ปัง!

ฉันได้ยินเสียงประตูเหล็กถูกถีบดังลั่น ก่อนที่ร่างฉันจะถูผลักลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้นไม่ต้องเห็นก็รู้เลยว่านี้คือพื้นดาดฟ้ามีน้ำนองด้วย(ซึ้งฉันทับไปเต็มๆ)

“พวกแกจะทำอะไรฉัน”   ฉันตะโกนถามไอพวกที่จับฉันมา แต่แทนที่จะได้คำตอบกลับได้แค่เสียงหัวเราะตอบกลับมาแทน

“จะเอาไงต่อเชอร์รี่” เสียงสาวกของยัยเชอร์รี่เน่าดังขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นนอกจากต้องเทปที่ข้อมือออกให้ได้ ระหว่างที่ฉันแกะเทปอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง กุกกัก อยู่ตลอดเวลาทั้งเสียว ทั้งกลัวแต่ก็ต้องพยายามแกะเทปให้ออกก่อน   เวรจริงๆตาก็มองไม่เห็นโธ่เว้ย!

“เอาสาดมันเลย”

“อี๋! สกปรกอ่ะ”   ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าพวกนั้นอาจเอาน้ำล้างผ้าขี้ริ้วมาสาดฉัน แต่มีหรือคนอย่างฉันจะโดนเล่นงานง่ายๆ   ใกล้ออกแล้ว เฮ้ย...เศษกระจกนี้น่า โชคเข้าข้างฉันแล้ว พวกแกเตรียมตัวตายได้เลย

“สาดมันเร็วสิยะ”

“ถังมันหนักอ่ะเดี๋ยวเล็บฉันพัง”

“ยัยบ้า ฉันมีพวกฉันไว้ทำไมเนี้ยไม่ได้เรื่องเลย”

ทะเลาะกันเข้าไปเดี๋ยวแกก็จะตายคาเท้าฉันแล้วคุยกันไว้ให้มากๆเลยก่อนที่จะพูดไม่ได้อีก

“ฉันสาดเองก็ได้”

ปึก! โครม!

ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร ฉันถีบยัยเชอร์รี่เน่าเองแหละ สะใจเว้ย

“หนอย แกฤทธิ์มากนักนะ” ฉันไม่รอให้ยัยเชอร์รี่เน่าลุกขึ้นมากบีกคอฉันต่อ ฉันรีบลุกขึ้นแกะผ้าปิดตาออกก่อนจะเดินไปบีกคอยัยเชอร์รี่เน่านั้นทั้งที่

“อะ กะ แก ปะ ปล่อยฉันนะ”   ฉันคร่อมร่างยัยเชอร์รี่เน่าก่อนจะจ้องยัยนั้นด้วยความแค้น

“บังอาจจะเอาน้ำล้างผ้าขี้ริ้วมาสาดฉันเหรอยะ”

“พะ พวกแก ทะ ทำไมไม่รีบมาชะ ช่วยฉันยะ”   ยัยเชอร์รี่เน่าใช้เสียงทั้งหมดตะเบ็งใส่พวกยัยสาวกที่ยืนบื้อมองหัวหน้าแก๊งตัวเองถูกทำร้ายอยู่

“อย่าเข้ามานะไม่งั้นเศษกระจกที่มือฉันได้ปักไปที่คอสวยๆของหัวหน้าพวกแกแน่” ฉันชูเศษกระจกในมือให้ยัยพวกนั้นดูก่อนจะจี้ไปที่คอของยัยเชอร์รี่เน่าเพื่อให้รู้ว่าฉันเอาจริง

“ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันกลัวแล้ว” ยัยเชอร์รี่เน่าหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่มองหน้าฉัน

“ลุกขึ้นช้าๆ และเดินไปที่ประตูกับฉัน เข้าใจไหม” ยัยเชอร์รี่เน่าพยักหน้าให้ฉันช้าๆแต่ก็ยังคงหลับตาไว้อยู่   ฉันพยุงยัยเชอร์รี่เน่าให้ลุกขึ้นช้าๆแต่มือก็ยังใช้เศษกระจกจ่อที่คอยัยนั้นไม่เลิก

“อย่าเข้ามานะ” ฉันพูดก่อนจะเดินถอยหลังไปช้าๆ

“ฉันจะปล่อยแกไปแต่ห้ามตามมานะไม่งั้นคราวหน้าแกให้ตายสมใจแน่ นี้ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีที่แกตบฉันเลยนะ” ยัยเชอร์รี่เน่าพยักหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็ก พอถึงหน้าประตูฉันก็บิดลูกบิดประตูก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดไปทันที แต่ระหว่างนั้นฉันก็ลืมเศษกระจกที่อยู่ในมือเผลอกำจนมันบาดมือ

“ โธ่เว้ย! มือก็เจ็บหน้าก็เจ็บ ชั่วโมงเรียนก็เริ่มแล้วฉันทำไงเนี้ย” ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โต้ะไม้ตัวเดิมกุมมือที่อาบไปด้วเลือดโดยที่ไม่รู้จะทำยังไง และแล้วสมองก็ประมวนออกมาว่า ให้โทรหาใครสักคน

“ซันโว โมโมะ คาโอรุ โทรหาใครดีเนี้ย หรือโทรหาให้หมดเลยจะบ้าเหรอโทรทำไมหมด เอ๋ โทรไปบอกยัยโมโมะว่าของโดดดีกว่า เดี๋ยวก็โดนด่าอีกวุ้ย!”   ฉันเหมือคนบ้าพูดอยู่คนเดียวจนคนที่เดินผ่านหันมามองพลางซุบซิบกันใหญ่ พอฉันหันไปมองด้วยแววตาไม่พอใจก็กระเจิงกันไปไกล

“โทรหาซันดีกว่า” พอคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที

“เฮ้ย! ทำไมซันมีสองเบอร์อ่ะ เอ๋ หรือว่าตอนนั้นฉันเมมผิดโอ๊ยตายๆ!!” ฉันนั่งกุมขมักก่อนจะลองเลี่ยงเอาเบอร์ไหนใช่ก็ใช่ไม่ใช่ก็บอกว่าโทรผิดไป

ติ๊ด

(มีไรไอยู) เสียงนี้ใช่เลย

“ซันมาหาฉันที”

(มีเรื่องอะไร ใหญ่หรือเปล่า ฉันกำลังเล่นบอลอยู่)

“ใหญ่มากรีบมาก่อนเลือดฉันจะหมดตัว ฉันนั่งอยู่ที่เดิมนั้นแหละ แค่นี้นะ”   ฉันพูดก่อนจะวางสายทันทีเพราะรู้อยู่แล้วว่าซันต้องซักฉันต่ออีกยาว

“ยูมิ” มาเร็วจังแหละ   ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกแต่ก็ต้องตกใจเพราะคนที่เรียกฉันไม่ใช่คนที่ฉันต้องการในตอนนี้ แต่เป็นคนที่ฉันต้องการกระทืบให้จมดิน

“เธอเป็นอะไรน่ะ” เรนโจเดินเข้ามาหาฉันอย่างรีบร้อนก่อนจะมานั่งข้างๆฉันพลางมองฉันอย่างสงสัย

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ฉันนั่งมองมือตัวเองอย่างนิ่งๆจะลุกไปไหนก็ไม่ได้เพราะบอกตำแหน่งซันไปแล้ว

“มือเธอเลือดออกนี้ ฉันขอดูหน่อย”

“ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับฉัน นายจะไปไหนก็ไป!” ฉันตะคอกเรนโจอย่างเหลืออดจริงๆ เรนโจมองฉันอย่างอึ้งๆที่ฉันกล้าตะคอกใส่เขา

“เธอเป็นอะไรกันแน่ ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย แล้วนี้ยังมาตะคอกใส่ฉันอีกโกรธอะไรฉันหรือเปล่า” เรนโจขมวดคิ้วแลดูจริงจังสุดๆ

“ตอนแรกฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรนายเหรอแต่ตอนนี้ฉันก็เริ่มมีบ้างและ”

“มีเรื่องอะไรก็บอกฉันสิ” เรนโจเพิ่มความจริงจังเข้าไปอีกจนหน้าตาเขาดูเหมือนผู้ใหญ่ที่พร้อมจะเข้าใจเด็กทุกเรื่องจริงๆ

“ฉันโทรเรียกซันมาแล้วนายกลับไปห้องเถอะ” ฉันพยายามสงบอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าไล่เขาไปเพราะยังไงฉันเชื่อว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าเธอไม่ยอมบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เรนโจพูดด้วยเสียงเข้มเหมือนจะขู่ให้ฉันพูดให้ได้

“นายอย่างรู้ใช่ไหมฉันจะบอกให้ก็ได้ แฟนเก่านายที่นายฟันแล้วทิ้งนั้นน่ะพวกนั้นมาทำร้ายฉัน ยัยพวกนั้นบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับนาย พร้อมทั้งทำร้ายฉันพวกนันตบฉัน และจะเอาน้ำสกปรกสาดฉันอีก ถ้าฉันไม่ใช่หมาจนตรอกก็คงหนีออกมาไม่ได้หรอก”   ฉันหันไปพูดกับเรนโจพร้อมทั้งร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นจริงๆ เรนโจมองฉันนิ่งๆก่อนจะออกอาการแค้นอย่างบอกไม่ถูกตอนนี้ฉันเดาอารมณ์ของเขาไม่ออกจริงๆ แววตาเขาดูคล้ายกับคนเจ็บปวดแต่กับดูเหมือนมีประกายไฟเล็กๆเด่นชัดขึ้นที่ดวงตาคู่นั้น

“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเดือดร้อนนะยูมิ” เรนโจพูดก่อนจะขยับตัวเข้ามากอดฉัน ฉันที่กำลังอ่อนแอร์ก็ต้องปล่อยให้เขากอด ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กๆที่ผ่านกายฉันเข้ามามันอบอุ่นซะจนฉันอยากจะอยู่อย่างี้ไปอีกนานๆ

“ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำเธออีกใครที่มันทำให้เธอเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าเธอเป็นสิบเท่า”

ฉันได้ยินประโยคนี้เป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่สติของฉันดับวูบไปเสียเฉยๆ แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็รู้แค่ว่าเขาจะปกป้องฉันรู้แค่นี้ก็พอสำหรับฉันแล้ว