สาวซ่าประธานเสี่ยว

 
ทำไมบรรยายกาศมันถึงเย็นยะเยือกอย่านี้นะ ทุกคนคงคิดว่าฉันอยู่ป่าช้าใช่ไหมค่ะจริงๆแล้วผิดคาดเลยเพราะมันยิ่งกว่าป่าช้าซะอีก เรนโจหมอนนี้จ้องฉันมานานเกือบชั่วโมงแล้ว กะอีแค่ขนมกับน้ำหกทำไมต้องมองฉันแบบนี้ด้วยทำยังกะฉันไปฆ่าใครตายมางั้นแหละ
"นายจะจ้องฉันอีกนานไหม จะลงโทษอะไรก็เชิญทำเลยสิ มายืนจ้องอยู่ได้น่ารำคาญ!" ฉันตะคอกใส่เรนโจด้วยความเหลืออดของตัวเอง แตดูเหมือนหมอนี้จะได้ไม่ได้ยิน(หรือได้ยินก็ไม่รู้)เพราะเขาไม่ยอมเลิกมองฉันสักที
"เธอต้องการให้ฉันทำโทษเธอเร็วๆอย่างงั้นเหรอ" ตามจริงก็ไม่อยากอ่ะนะT^T
"ยังไงก็ต้องโดนอยู่ดี จะช้าหรือเร็วมันก็มีค่าเท่ากันนั้นแหละ" ฉันพูดก่อนจะก้มหน้าก้มรับความผิด
"งั้นก็ได้" เรนโจพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน ฉันที่เห็นเขาเดินมาดังนั้นก็รีบถอยหลังหนีทันทีแต่เขาก็รีบจับแขนฉันรวบเอาไว้เสียก่อน
"ไหนบอกจะให้ฉันทำโทษไง" ฉันก้มหน้าทันทีที่เรนโจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หมอนี้จงใจแกล้งฉันให้เขินสินะแผนสูงจริงตาบ้า
"ใช่ทำโทษแต่ไม่ใช่แบบนี้" ฉันพูดก่อนจะเงยหน้ามองเรนโจ
"แบบนี้อ่ะแบบไหน" หมอนี้ยั่วโมโหกันชัดๆเลยแหละ-*-
"กะ ก็ แบบ" ฉันไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงได้เลยได้แต่อำๆอึ่งๆไปอย่างงั้น
"แบบไหน" เรนพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ฉันได้แต่หันหน้าหนีแต่หมอนี้ก็มิวายจับคางฉันให้หันไปทางเขา
"พูดสิยูมิซัง"
"ฉันไม่รู้ !" ฉันหันไปตะคอกใส่เรนโจที่เอาแต่แกล้งฉันอยู่อย่างงั้นจนฉันเริ่มรำคาญ
"หึๆ"
"นายเป็นบ้าอะไรห่ะ" เรนโจมองฉันก่อนจะอมยิ้มเอาไว้ฉันรู้ว่าเขาอยากจะขำฉันแต่ก็ต้องรักษาภาพพจน์ตัวเอง
"ก็ฉันว่า เธอทำแบบนี้แล้วก็น่ารักไปอีกแบบนะ อาการเขินอายของผู้หญิงนี้ไม่ว่ายังไงก็น่ารักจริงๆ"
"--*" หมอนี้ถ้าจะโรคจิต เอ๋พูดผิดหรือเปล่านะเขาก็โรคจิตอยู่แล้วนี้น่า โอ๊ยยนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องบ้านะต้องคิดเรื่องที่ว่าฉันจะออกไปจากอ้อมกอดเขายังไงดีกว่า(ตอนแรกแค่จับมือแต่ลามไปเป็นกอดเมื่อไรก็ไม่รู้เนี้ย)
ปิ๊งๆ คิดออกแล้ว
"ฉันว่านายปล่อยฉันเถอะนะก่อนที่จะเดือดร้อน"
"ทำไมเธอจะทำอะไรฉัน คิดว่าขู่แล้วฉันปล่อยเธอไปง่ายเหรอยัยตัวแสบ" เรนโจพูดก่อนจะกำชับอ้อมกอดให้แน่นกวาเดิม ชาติที่แล้วหมอนี้ต้องเป็นงูเหลือมแน่เลย รัดซะ
"ถ้านายไม่ปล่อยฉันฉันจะ ไปฟ้องซัน" ฉันพูดก่อนยกคิ้วแบบกวนๆให้เขา ก็เพราะทุกสถานการณ์ฉันต้องกวนไว้ก่อนนี้คือคติประจำใจของฉันเอง(มันน่าภาคภูมิใจตรงไหน)
"เธอเป็นอะไรกับไอซัน" เออนั้นสิฉันเป็นอะไรกับซัน อ่อน้องสาวๆ(นางเอกออกต๊องไปนิด ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ--*)
"ฉันเป็นน้องสาวเขา" ฉันพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างเต็มเปี่ยม ถ้าเขาไม่กลัวพี่ชายฉัน ฉันคงหน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่เลยT^T
"เธอเป็นน้องสาวไอซัน" เรนโจพูดทวนคำฉันอีกครั้งหนึ่งเพื่อความแน่ใจ โดยมีฉันพยักหน้าเสริมให้อีกแรง(กลัวจะไม่เชื่อ)
"ทำไมมันไม่เห็นบอกฉันว่ามีน้องสาว เธอโกหกหรือเปล่า"
"ฉันจะโกหกเพื่อ" ฉันพูดพร้อมทั้งยื่นคอยาวก่อนจะทำปากขมิบขมุบแบบเด็กถูกขัดใจ
"เอาเป็นว่าครั้งนี้ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แต่อยากมีครั้งหน้าอีกก็แล้วกัน" เรนโจพูดก่อนจะปลอยตัวฉันให้เป็นอิสระ
'ช้างๆ น้องเคยเห็นช้างอ่ะเปล่าาาา'
เสียงรินโทนโทรศัพท์ฉันดังขึ้น พาลทำให้เรนโจหันมองฉันอย่างสงสัย
"ทะ โทรศัพท์ ฉันเอง" ฉันพูดก่อนจะล้วกหยิบมือถือในกระเป๋ากระโปรงทันที (อายโว้ยยยยย-////-)
"ตามสะบาย" เรนโจพูดก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ทำงาน
"ฮาโหล" ฉันกรอกเสียงใสแสนน่ารัก(อ้วกกกกก)ลงไปไปในมือถือทันที่กดรับรับสาย
'เธออยู่ไหนห่ะ เย็นแล้วทำไมไม่มาหาฉัน' เสียงเข้มเท่แสนเซ้กซี่ที่บาดใจสาวๆมานักต่อนักยกเว้นฉัน ดังขึ้นทั้งทีที่กรอกเสียงทักทายเสร็จ
"เอ่อ ฉันอยู่ห้องสมุดนะ" ทำไมฉันต้องโกหกด้วยฟะเนี้ย
'ไปทำอะไรที่ห้องสมุด'
"มาห้องสมุดก็ต้องมาอ่านหนังสือสิ พี่คิดว่าฉันมากินหนังสือหรือไง" ฉันพูดอย่างประชดประชันซันตามเคย
‘เออๆ เลิกกวนแล้วเก็บของลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้รออยู่เมื่อยแล้วด้วย’   รำคาญหมอนี้ก็ตรงนี้แหละเคยคิดถึงน้องบ้างไหมว่ากำลังสุขหรือทุกข์อยู่T^T
“เออ เดี๋ยวเก็บแล้วจะรีบลงไปแค่นี้นะ”
‘ไม่ใช่เดี๋ยวต้องตอนนี้ยุงมาแล้วโว้ยยยย กัดฉันจะพรุนเป็นรูอยู้แล้ว’ --*ปล่อยให้ยุงหามไปเลยดีไหม
“เออ” ฉันกัดฟันตอบซันก่อนจะกดวางสายและรีบวิ่งไปหยิบเป้ทันที
“ซันโทรมาเร่งเหรอ”   เรนถามฉันทั้งๆที่ยังคงจ้องเอกสารในมือไม่เลิก
“อืม”   ฉันตอบเพียงสั้นๆก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตูทันที
“เดี๋ยวฉันโทรหานะ”   เมื่อกี้เรนพูดอะไรนะฉันไม่ทันได้ยินเสียงเขาเลย แต่ช่างเหอะคงไม่สำคัญอะไรหรอก ต้องรีบไปหาซันก่อนแล้ว
“เธอมาช้ามากกกกก”   ซันลากเสียงให้ฟังดูเหมือนคนกำลังหมดแรง แต่ฉันกับไม่สงสารหมอนี้เลยสักกะติ๊ด
“ถ้าทีหลังรอไม่ได้ก็กลับไปคนเดียวเลยไป๊!” ฉันออกเสียงไล่ซันอย่างรำคาญ
“เรื่องไรฉันจะจ่ายค่าอาหารคนเดียวห่ะ ไม่มีวันแค่นี้เงินก็กระเด็นไปเยอะและ” หมอนี้เห็นแก่ตัวชะมัด--*
“เออไปๆฉันหิวแล้ว” ฉันพูดก่อนจะเดินนำซันไปก่อน
“เฮ้ย!จะไปกินร้านไหนอ่ะ”   ซันตะโกนถามฉันที่เดินห่างจากเขามาไกลมากแล้ว
“ตามมาเร็วๆ!!!”   ฉันหันไปพูดกับซันแต่ตาก็เหลือบไปเห็นเรนโจยืนมองฉันกับซันอยู่ที่หน้าต่างหน้าสำนักงาน ฉันโบกมือลาเขาทีหนึ่งก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ เมื่อกี้ก่อนฉันออกจากห้องเขาพูดว่าอะไรนะ ยังเป็นเรื่องไรสาระแน่เลยช่างมันๆต้องไม่คิดถึงเขาแล้วตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนของฉานนนนนน