ทอแสงรุ้ง

          เช้าแห่งความวุ่นวายของสาวๆ ทั้งสองวิ่งลงมาจาก บันได อย่างเร่งรีบ แน่นอนว่าวันนี้ สองสาวตื่นสาย นันท์ รีบเดินเข้าห้องครัว หยิบขนมปังในตู้กับข้าว มา 2 ห่อ และหยิบ นมจืด 2 ขวดในตู้เย็น เอามาเผื่อกานต์ข้างนอกบ้าน ที่กำลังขับรถ ออกจากที่จอดรถ มารับน้อง สาวที่หน้าบ้าน นันท์มองการแต่งตัวของพี่สาว ที่แต่งตัวสวยกว่าทุกวัน รองเท้าส้นสูงสีดำที่ช่วยสร้างความมั่นใจของสาวๆ กระโปรงสีดำยาวโปร่งบาง ข้างในเป็นผ้าสีดำทึบสั้นเลยเหนือหัวเข่า ทับ กับเสื้อสีพีชแขนกุด ดูขับสีผิวของสาวผิวขาวเหลืองให้ดูผ่องสวย ผมยาว สีดำถูกม้วนเป็นลอนถูกปัดมาไว้แถบซ้าย ดูเป็นสาวหวานมากๆ
“วันนี้จะไปไหนเนี๊ย แต่งตัวซะสวยเชียว”
“อ๊ะ!!!.... ตาถึงนี่ วันนี้มีอบรมนอกสถานที่ คงไม่ได้เข้าบริษัทหรอกนะ”
          กานต์อธิบายให้น้องฟัง แล้วมองการแต่งตัวของน้องก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก เธอใส่กางเกงขายาวสีดำ กับเสื้อเปิดไหล่สีขาว ทำให้คอสวยดูยาวระหง กับรองเท้าส้นสูงสีดำ ซึ่งแมทกับการแต่งกายของเธอมากๆ
“แล้วนันท์ละจะไปเดทกับหนุ่ม ที่ไหนหรอ ไม่ไปทำงานหรือไง”
“แหม่ ...ก็วันนี้ นัดคุยลูกค้าไว้ ต้องไปที่บริษัทเขา น่าเบื่ออ่ะ ลูกค้าคนนี้จู้จี้มากเลย” นันท์บ่นพร้อมยื่นขนมปังกับนมจืดให้พี่สาว คนเป็นพี่เห็นน้องสาวบ่นอย่างเบื่อหน่าย จึงปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น
“เอาน่า.....งานทุกงานที่เราได้ทำ มันบ่งบอกว่าเรายังมีคุณค่าอยู่นะ” กานต์ยิ้มให้น้องสาวพร้อมทั้งเอามือวางไว้บนบ่าข้างขวาของน้องอย่างเบามือ
“ป่ะ ไปกับได้แล้ว สู้ๆ”
รถเก่งสีน้ำเงินค่อยๆเขยื่อนออกจากบ้าน เพื่อมุ่งหน้าไปยังถนนใหญ่
 
ที่บริษัท
               ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งประชุมก่อนที่จะเริ่มงานในเช้าวันใหม่ สายตาของ นายสอดส่องมองหาบางสิ่งบางอย่าง อรเห็นพฤติกรรมที่ไม่เคยได้เห็นจึงสงสัย
“พี่นายหาอะไรอยู่หรอค่ะ”
               คำถามนี้ทำให้นายถึงกับสะดุ้ง
“ป่ะ...ป่าว....แค่รู้สึกว่าคนมันหายไป แค่นั้นแหละ”
               นายพูดก้มหน้าหลบสายตาคนในที่ประชุม พลางเอานิ้วชี้ถูกับโต๊ะ หัวหน้าจึงแจ้งให้กับคนในที่ประชุมได้รับทราบ
“อ๋อ...ลืมบอกไป วันนี้นันท์ติดคุยกับลูกค้าภายนอก ส่วน กานต์ทางเราส่งไปอบรมนอกสถานที่ สองคนนี้วันนี้คงไม่เข้าบริษัทนะ กว่าจะเจอกันอีกที คงวันจันทร์หน้า”
“แหม่แบบนี้ 2 คน นั้นคงเจอหนุ่มๆเยอะเลย อิอิ” สาวคนหนึ่งแซว
          นายถึงกับหน้าซีดโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าตนรู้สึกยังไง กับสาวที่เขาไม่เคยคุยมาตลอด 1 เดือน 'ใช่ 1 เดือนแล้วที่ เขาไม่ได้คุยกับกานต์ ก็ไม่กล้านี่นา.... เขาอายที่จะคุยกับคนที่เขารู้สึกแปลกๆด้วยซินะ'
 
โรงแรมสถานที่อบรม
 
'อั๊ดเฉ้ย....อั๊ดเฉ้ย....อั๊ดเฉ้ย'
“โอ้ยให้ตายซิ นี้เราก็ไม่ได้เป็นหวัดนี่นา” กานต์ได้แต่ทำจมูกฟึดฟัด มือก็ควานหาทิชชู่มาเช็ดปาก เช็ดจมูก ที่มีน้ำมูกไหลออกมาในขณะที่จามออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว และจดสิ่งที่เด้รับในการอบรมต่อ
 
ไปดูทางสาวนันท์บ้าง
 
          นันท์กำลังนำเสนอ งานและผลิตภัณฑ์ ต่างๆ ในการทำโครงการร่วมกับหนุ่มนักธุรกิจ อย่างตั้งใจ และคิดว่างานที่แก้ไขไปครั้งนี้จะได้ผล  'เพราะเธอแก้ไขมาหลายรอบแล้ว'  ซึ่งหนุ่มนักธุรกิจที่สวมแว่นดำ ใส่สูท ดูเป็นบุคลิกที่น่าชื่นชมมากสำหรับนันท์
          เสียงปรบมือแสดงความชื่นชมจากหนุ่มนักธุรกิจ ทำให้ สาวนันท์รู้สึกว่างหายเหนื่อย กับงานนี้
“ผมชื่อ อัย ครับ ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย” ชายหนุ่ม ยื่นมือเชคแฮน
“ชื่อนันท์ค่ะ” หยิงสาวยิ้มแก้มปริ พร้อมทั้งยื่นมือเชคแฮนตามมารยาท
“วันนี้ เป็นเกียรติ ไปทานข้าวเย็นกับผมนะครับ..” ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวทำหน้างง “คือ....คือว่า เผือจะคุยเรื่องงานที่จะต่องทำต่ออ่ะครับ อย่าลืมซิ ว่าต่อไปนี้เราต้องเจอกันบ่อยขึ้นนะคุณ” อัยมองนันท์อย่างเป็นมิตรและรู้สึกดีใจจนออกนอกหน้าที่จะได้ร่วมงานกัน นันท์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ค่ะ..”  หญิงสาวจำใจตอบรับ 'ก็นี่มันเป็นงานนี่'
 
               ทางฝ่ายกานต์ กำลังนั่งรอน้องสาวขับรถมารับ ที่หน้าโรงแรม ที่เธอเข้ารับการอบรมในวันนี้
'♬ ♫~* ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ' เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
 
“ฮาโหล ว่าไงนันท์ กานต์รออยู่ที่หน้าโรงแรมที่เดิมนะ”
 
'$ @ * & # ※卐 々∞Ψ ∪∩∈∏ の℡ ぁ §∮〝〞'
 
“ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวกานต์กลับเองได้ ทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงนะ เจอกันที่ บ้าน บายจ้า”
 
               กานต์วางโทรศัทพ์แล้วถอนหายใจ ลุกขึ้นจากโต๊ะคว้ากระเป๋าเดินออกจากโรงแรมทันที หญิงสาวมุ่งหน้าไปยังร้านไอศครีมร้านโปรด ที่เธอไม่ได้แวะเข้ามานานแล้ว เพราะเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับการเรียน แล้วเมื่อถึงเวลาทำงานเธอก็ไม่ได้เข้ามาอีกเลยจนถึงวันนี้ หล่อนสั่งออเดอร์ เสร็จก็หยิบเอาสมุดที่จดการอบรมวันนี้มาอ่านทบทวน แต่แล้วเธอก็ต้องลดมือที่อ่านสมุดจดอยู่ ตาเหม่อลอยนึกถึงคนๆนึง ที่นานแล้วไม่ได้เจอ
 
ย้อนกลับไป สมัยมัธยมปลาย
 
          กานต์ นันท์และเพื่อนๆ รวม 5 คน กำลังกินไอศครีม อ่านหนังสือ คุยเล่น ในร้านแห่งนี้หลังเลิกเรียน ทุกวัน เพื่อนคนนึงของกานต์ สะกิดเรียกเพื่อน
“นี่ๆ กานต์ พี่ชาญ ของเธอเดินมาแล้ว นั่นไง” พลางชี้ให้กานต์มองตาม
“ทุกคนทำเป็น ปกติไว้นะ” กานต์เตือนเพื่อนๆ อย่างกระตือรือร้น ทุกคนจึงทำเป็นกิน อ่าน เล่น เหมือนไม่สนใจ แต่ใช่ว่ากานต์จะไม่สนใจ เธอกลับกล้าแอบสบตากับชาญ ชายหนุ่ม ที่เดินผ่านร้านไอศครีม เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน เขาเรียนอยู่ ม.ปลาย ที่เดียวกับกานต์ ชัยยิ้มทักทายให้กับกานต์ หญิงสาวที่ตนไม่เคยรู้จักสักนิด ทำให้กานต์แอบเขิล หัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เหมือนหัวใจมันไม่อยากจะอยูกับตัวเธอเลย
“นี่ได้แต่แอบมอง แอบชอบ ไม่ไปบอกเขาให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ” นันท์แนะนำพี่สาวที่มัวแต่นั่งยิ้มหวาน โดยที่ตกอยู่ในสายตาเพื่อนๆแบบไม่รู้ตัว
“สักวันหนึ่ง กานต์จะกล้าพอ ขอเวลาหน่อยนะ” กานต์บอกกับน้องแล้วหันหน้าไปทางชาญที่เดินหายไปแล้ว “รอกานต์หน่อยนะค่ะ....พี่สุดหล่อ” คำพูดนี้ทำเอาเพื่อนๆต่างรู้สึกเลี่ยน
“แหวะ!! เพ้อฝัน....”
 
กลับมา ณ ปัจจุบัน
 
          กานต์เคลียร์ออเดอร์ แล้วเดินออกจากร้าน แต่กลับเดินไปชน เอกสารที่อยู่ในกรงเหล็กหล่นลงมามากมาย เธอนั่งลงเก็บ และมีชายคนนึงนั่งลงมาช่วยเธอเก็บ กานต์มองไปยังเขาก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังอยูในความฝันคนตรงหน้าเธอคือ ชาญ คนที่เธอแอบชอบมานาน อยู่ตรงหน้าเธอแล้วนี่ไง
“อะไรกันนึกถึงปั๊บมาปุ๊บ”