ทอแสงรุ้ง

ที่บริษัทแห่งหนึ่ง

      ในบริษัทที่เต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งกำลังวุ่นอยู่กับงานที่ตนรับผิดชอบอยู่

             “สวัสดีค่ะ”

           สองสาวฝาแฝด นันท์และกานต์ยกมือไหว้หัวหน้าด้วยความเคารพนบน้อม และทุกๆคนที่เกี่ยวข้องกับงานที่ทั้งสองจะได้เข้าร่วมงานหัวหน้าบริษัทเล็กๆแห่งนี้ ได้แสดงตนเป็นกันเองกันเธอทั้งสอง มากๆ

 “มา...เดี๋ยวพี่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ชื่อพี่มิ้น ฝ่ายบุคคล พี่อิ๋ว ฝ่ายการตลาด พี่พงศ์ ฝ่ายพัสดุ พี่อร ฝ่ายการเงิน พี่กร ฝ่ายกราฟฟิกดีไซด์ฯ และนี่พี่นาย ฝ่าย QC พี่นายคนนี้นะเขาจะทำงาน QC ต่อจากงานของกานต์ พี่กร และพี่กรเขาจะเป็นคนสอนงานน้องกานต์ซึ่งน้องกานต์จะทำหน้าที่เป็นฝ่ายควบคุมการผลิตนะ ส่วนพี่ชื่อ นพ พี่จะเป็นคนสอนงานให้กับนันท์ ซึ่งนันท์จะเป็นฝ่ายติดต่อประสานงาน คุยกับลูกค้า บางครั้งต้องออกไปพบปะพูดคุยเจรจาธุรกิจกับลูกค้านะ”

           คุณนพแนะนำทุกคนให้สองสาวได้รู้จักและบอกถึงหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบให้ได้รับรู้

 “ค่ะ” สองสาวรับคำ ด้วยความยินดีและตื่นเต้นในการทำงานร่วมกับทุกคนเป็นวันแรก

          หลังจากที่แนะนำตัวกันเสร็จทุกๆคนก็ต่างแยกย้ายกันทำงาน กานต์เองได้ทำงาน โต๊ะใกล้กับ พี่นาย ชายหนุ่มผิวสีแทนร่างกำยำ ใบหน้าคม ซึ่งในสายตาของกานต์ สังเกตุชายคนนี้แล้วท่าทางเหมือนคนไม่สุงสิงกับใคร ชอบเก็บตัว ขนาดเธอพยายามคุยหรือถามอะไร ก็ได้รับคำตอบแบบเย็นชา ถามคำก็ตอบคำ และความเงียบจากการทำงานในห้องเพียงสองคนทำให้เธอนึกถึงน้องสาว ' เฮ้อ!!! ป่านนี้นันท์กำลังทำไรอยู่นะ'

          ส่วนนันท์เองกำลังวุ่นอยู่กับการเรียนรู้งาน ซึ่งดูเหมือนเป็นงานที่ดูวุ่นวายมาก ในส่วนงานที่ทำมีคน เยอะพอสมควร แต่เธอก็รู้สึกสนุก กับการแก้ไขปัญหาต่างๆ มันเป็นความท้าทายในชีวิตของเธอก็ว่าได้ซึ่ง นพ หัวหน้างานของเธอก็ดูแลอย่างใกล้ชิด

พักเที่ยง

         หลังจากที่ทุกคนวุ่นวายกับการทำงานต่างจับกลุ่มพากันไปทานข้าวข้างนอกบริษัทอย่างสบายอารมณ์ กานต์เดินลงมาจากบรรไดอย่างเร่งรีบ ก็เจอน้องสาวและสาวๆที่ตนรู้จักเมื่อเช้า กำลังรอเธออยู่

  “กานต์....ไปทานข้าวกัน พี่ๆจะพาไปเลี้ยงข้าว” น้องสาวชักชวน

  “ไปกันก่อนได้มั๊ย นันท์ ฝากบอกพี่ๆด้วย ไปสั่งอาหารรอก่อน กานต์จะเข้าห้องน้ำ”

          พลางเอามือลูบท้องเหมือนปวดท้องมาก

  “เดี๋ยวจะรีบตามไปนะ”

          กานต์พูดเสร็จก็รีบเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ใต้บรรไดอย่างว่องไว ส่วนน้องสาวก็ได้แต่ตะโกนบอกพี่สาวหน้าห้องน้ำ

“แล้วรีบตามไปนะ ที่ ร้านอยู่ทางเข้าหน้าบริษัทนะ”

          จากนั้นก็เดินผละออกมาพร้อมทั้งสาวๆเดินออกนอกบริษัทไป

          หลังจากที่กานต์เสร็จกิจธุระในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปในห้องครัวหลังบริษัทเพื่อจะล้างมือและคราบหมึกพิมพ์ของเครื่องปริ้นที่เธอเพิ่งจะทะเลาะกับมันมาหมาดๆ เมื่อล้างคราบออกหมดแล้วเธอกำลังหันหลังกลับ ก็ชนกับชายร่างใหญ่เข้าอย่างจัง

  “โอ๊ย!!!”

           หญิงสาวเซถลาไปทางด้านหลัง แล้วหันกลับไปมองต้นเหตุ ว่า 'มันคือใคร'

 “พี่นายทำไมไม่หลบกานต์ล่ะค่ะ”

        หญิงสาวแกล้งต่อว่าชายหนุ่มที่จ้องมองเธอเขม่งเหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางไหนโดยที่ไม่พูดกับเธอซักคำ.......จากนั้นก็เบนหน้าไปทางอื่น

 "พี่ค่ะ เอาปากมาหรือปล่าว" 

          คำถามนี้ทำให้นายหันมามองค้อนที่ถูกแซวแบบนี้ทำให้กานต์ถึงกับหน้าถอดสีได้แต่คิดว่า …..เขาคงไม่เล่นด้วยแน่ๆเลย.....

      ชายหนุ่มละความสนใจจากเธอ เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาของว่างทาน ทำให้กานต์รู้สึกแปลกๆกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า .......'เมื่อกี้เราพูดอะไรผิดไปหรือปล่าวว่ะ แต่แม่ง!! ก็ไม่น่าจะใช่นะ เขาไม่คุยกับเราตั้งแต่ทำงานอยู่ในห้องแล้ว เฮ้อ!! เจอแบบนี้อึดอัดเป็นบ้าเลย....'    จึงละความสนใจ หันหน้าเดินออกจากประตู โดยที่ นาย มองตามจนพ้นประตูไปอย่างไม่ละสายตา

ที่ร้านอาหารริมทาง

 “นี่ทำไมมาช้าจัง” พี่อรถามด้วยความสงสัย

  “ขอโทษนะค่ะพอดีว่าเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย”

        กานต์ขอโทษขอโพยพร้อมกับส่งยิ้มให้กับสาวๆทุกคนเนื่องจากเห็นอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ คงจะรอนานจนหิว

 “งั้นเรามาทานข้าวกันเลยค่ะ”

        นันท์ชวนทานข้าวและจัดแจงเสิร์ฟน้ำให้กับทุกคน

        ในขณะที่ทุกคนกำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย อิ๋วก็ได้ทำลายความเงียบโดยการชวนทุกๆคนคุยเรื่องต่างๆแน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องผู้ชาย

“นี่พวกเธอ รู้มั๊ยผู้ชายในบริษัทเราเนี๊ยน้อยนะ ใจจริงฉันอยากให้มีเยอะๆอ่ะ เห็นแล้วจะได้อยากมาทำงานทุกวันเลย”

 “แหม.......อิ๋ว คิดเหมือนมิ้นเลย ชายโสดนะหายากจะตาย อื้ม!! แต่ ที่มี อยู่ 2 คนที่ยังโสดอยู่อ่ะนะ”

          มิ้นทำท่าเหมือนคิดขึ้นได้

 “ใครหรอค่ะ”

          นันท์ถามด้วยความอยากรู้ในมือก็ตักอาหารเข้าปาก

 “ก็คุณกร กับ พี่นายไง”

          คำพูดนี้ทำให้กานต์รู้สึกสนใจขึ้นมา และไม่สงสัยเลยที่ทำไมพี่นายถึง ไม่มีคนรู้ใจ .....'ก็ทำซะอย่างเนี๊ย'....... กานต์จึงถามพี่อิ๋วด้วยความสงสัย

 “แล้วพี่คนที่ชื่อ นาย ทำไมเขาไม่ค่อยพูดเลยล่ะค่ะ"

       มิ้นทำท่าลุกลี้ลุกลนรีบวางช้อนที่เพิ่งตักอาหารเข้าปาก

“นี่กานต์ !!ไม่จริงนะ เอาอะไรมาพูด พี่นายอ่ะนะคุยเก่งจะตาย แต่คำพูดเขาออกจะตรงๆหน่อยนะ”

 “หรอค่ะ”

          กานต์ตอบรับคำที่ได้ยิน .....แต่ก็ไม่น่าจะใช่นะ ที่เราคุยไม่เห็นจะคุยด้วยเลย??????....... ได้แต่นึกถึงสายตาพิฆาตแล้วถึงกับต้องสะบัดความคิดหนี