ทอแสงรุ้ง

“ไม่นึกเลยนะค่ะว่าวันนี้กานต์จะได้มาเดินคุยกับพี่ชาญในที่แบบนี้” กานต์พูดแบบเขิลอายที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยืนอยู่ใกล้ชายหนุ่มที่ตนเองแอบชอบมานานชอบ ชาญได้แต่ยิ้มรับ

“อืม ก็แปลกเนอะ ว่าแต่น้องกานต์จะไปไหนหรอคับ” ชาญเอามือลูบศรีษะถามเบี่ยงเบนเรื่องอื่นด้วยความเขิน

“พอดีว่าจะแวะเข้าไปบริษัทค่ะ”

“แต่นี่ก็ใกล้มืดแล้วนะ งั้น.........ให้พี่ไปส่งแล้วกันนะ” ชายหนุมมองนาฬิกา หญิงสาวได้ยินคำชวนถึงกับยิ้มแก้มปริ รีบตอบตกลงทันที

“ค่ะ พี่ชาญ” แล้วเดินตามชายหนุ่มไปที่ลานจอดรถ 'ไม่นะ นี่คือความฝันใช่มั๊ย กรี๊ดดดดดด'

ที่บริษัท

“ที่นี่เหรือครับที่น้องกานต์ทำงาน” ชาญมองอออกไปทางหน้าต่างรถแถบขวามือแล้วหันกลับมายิ้มให้หญิงสาว

“ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะที่มาส่ง” พลางยกมือไหว้นอบน้อม

“ไม่เป็นไรครับ น้องกานต์ ว่าแต่จะกลับบ้านยังไงล่ะ”

“เดี๋ยวกานต์ก็คงจะโทรให้น้องสาวมารับล่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าน้องสาวตัวแสบของเธอติดลูกค้าอยู่

“ครับงั้นกลับบ้านดีๆนะ” รอยยิ้มหวานๆหลังจากคำพูดที่ดูห่วงใยทำให้กานต์รู้สึกหน้าแดง แต่เธอก็กลับชักสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิมได้เร็วมากเพื่อปกปิดไม่ให้ชาญรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง

“พี่ชาญก็ขับรถดีๆนะค่ะ” หลังพูดจบกานต์ก็เปิดประตูรถแล้วยกมือ บ๊ายบาย แล้วเดินเข้าไปในบริษัท คนที่นั่งในรถก็ได้แต่พยักหน้ายิ้มรับ และขับรถออกไป

ในขณะที่ชาญกำลังขับรถ เขาได้แต่อมยิ้มนึกถึงอดีตสมัยเรียน

          เขาเดินกลับบ้านซึ่งต้องผ่านร้านไอศครีมทุกวัน และทุกๆครั้งที่เขาเดินผ่านจะต้องคอยมองหาหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนๆและน้องสาวฝาแฝดสาวของเธอ ว่าวันนี้ 'เธอจะมามั๊ย' แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง เขาเจอเธอทุกวัน แอบยิ้มให้เธอตอนเธอหันมามอง แต่แล้ววันหนึ่ง เธอก็หายไปไม่กลับมาอีกเลย แน่ล่ะเธอคนนั้นคือ กานต์ หญิงสาวที่เพิ่งได้พูดคุยกันเมื่อสักครู่ 'พี่ตามหาเธอมานานนะกานต์ ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน'

ในห้องทำงานที่มีแต่ความมืดสลัว กานต์เดินคลำทางไปเรื่อยๆ

“ทำไมวันนี้ที่นี่เลิกงานไวจังนะ หรือว่าจะมีงานเลี้ยง” เธอคุยกับตัวเอง แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน เอาสมุดและเอกสารที่จำเป็นต้องใช้เสนอให้กับหัวหน้าของเธอวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวโต๊ะ

“เฮ้อ!” กานต์ถอนหายใจเบาๆ แล้วค่อยๆนั่งลงกับเก้าอี้ นึกถึงช่วงเวลาที่เธอได้อยู่ใกล้ๆกับ ชาญ มันเป็นเวลาที่วิเศษที่สุด จนไม่สามารถที่จะหุบรอยยิ้มได้ในตอนนี้

          เสียงตะกุกตะกักดังมาจากห้องข้าง ทำให้หยิงสาวหลุดออกจากภวังค์ หันเหไปสนใจเสียงดังที่อยู่ภายนอกห้อง

'ที่นี่ไม่ได้มีเราคนเดียวหรอเนี๊ย'

          กานต์ค่อยๆเดินไปเปิดประตู เธอค่อยๆแย้มประตูออกค่อยๆหันไปมองตามเสียง แต่แล้วเธอก็ใจไม่กล้าพอเธอปิดประตูเบาอีกครั้ง หันกลับมาพูดกับตัวเอง

“แล้วถ้าเป็นขโมยละจะทำไงดี แย่แล้วๆทำไงดี” กานต์ในตอนนี้อยู่ในช่วงสภาวะลนลาน เนื่องจากเธออยู่คนเดียว

          เธอหันไปทางประตูอีกครั้งหนึ่ง กำลังจะเอื้อมมือไป ก็มีคนเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว ทำให้กานต์ถึงกับร้องลั่น

“กรี๊ดดดดดดดดดด..........ช่วยด้วยๆ..” กานต์ร้องกรี๊ดเสียงดังด้วยความตกใจ เธอหลับตาปี๋ไม่กล้า มองบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“จะร้องทำไม............ห๊ะ!!! …....เงียบ” ชายหนุ่มเปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง เพื่อไม่ให้หญิงสาวกลัว

“พี่นาย โถ่........ตกใจหมดเลย” พลางถอนหายใจเอามือลูบหน้าเหนืออกวนไปมา

          ในมือนายกำลังถือโฟมกันกระแทกอยู่เลยเคาะหัวกานต์ด้วยความหมั่นไส้

“นี่แหนะ ไม่มาทำงาน มาทำอารัยเอาป่านนี้ แถมยังเสียงดังอีก”

“โอ๊ย นี่พี่นาย ถึงโฟมมันไม่แข็งแต่ก็ตีเจ็บนะ” กานต์เอามือลูบหัวแล้วเริ่มอธิบาย

“ก็มาสรุปงานที่ค้างอ่ะ กลัวว่าจะส่งไม่ทันวันจันทร์”

“หรอ.." นายมองไปบนโต๊ะของกานต์แล้วเห็นเอกสารวางอยู่

"ให้ช่วยไรมั๊ย” นายเสนอตัวเข้าช่วยเพราะโอกาศที่จะได้พูดได้ใกล้ชิดตามลำพังไม่มีอีกแล้ว สายตาเขามองการแต่งตัวแบบที่ไม่เคยเห็นว่าเธอจะแต่งตัวออกมาได้ดูดีขนาดนี้

'ตานี่พูดเป็นด้วยหรอ อเมทซิ่ง' มันยิ่งทำให้กานต์สงสัยในตัวนัยชายหนุ่มที่ชอบเก็บตัวไม่ยอมพูดกับเธอมาตั้งแต่แรกเจอ แต่คราวนี้เขากลับเปลี่ยนไป ทุกคำที่พูดในขณะนี้เหมือนกับว่าเธอเป็นคนสนิท

“ไม่มีหรอก จะรีบทำงานให้เสร็จก็จะกลับแล้ว”

“งั้นเสร็จงานเมื่อไหร่ก็ลงไปเรียกข้างล่างแล้วกัน จะรอ” พูดจบก็หันหลังเดินลงบันไดไปชั้นล่าง โดยที่กานต์ชะโงกมองตามด้วยความงุนงง

“ท่าจะบ้าแหะ” กานต์เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วเริ่มงานกองโตที่อยู่บนโต๊ะของเธอ