Boys and girl เกมส์รักกั้กหัวใจเธอคนนี้

เช้าวันต่อมา.....

 ซ่า........

 แคกๆๆ

   ฉันถูกปลุกจากการกระทำของใครบางคน  โดยการเอานํ้ามาสาดใส่หน้าที่แสนจะบอบบางของฉัน  มันจะมากไปไหมเนี่ยปลุกดีก็ได้ไม่ใช่หรอ  ฉันพยายามเช็ดหยดนํ้าที่อยู่บนใบหน้าของฉันอย่างบ้าคลั่ง

     "นี่มันอะไรกัน...เอานํ้ามาสาดฉันทำไม"  ฉันบ่นอุบออกไป

     "ยัยโง่ตื่นสักทีน่ะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น"   เสียงนี้มัน คุ้นๆจังเลยฉัน  ฉันเงยหน้าขึ้นไปเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ตรงหน้าฉัน แต่แล้วมันก็ทำให้ฉันได้พบกันความจริงว่าใครเป็นสาดนํ้าใส่ฉันเป็นใคร

     "อควา"

     "ฉันล่ะเหนื่อยกับเธอจริงๆ  ปลุกดีๆก็ไม่ตื่นต้องให้ใช้กำลัง"  แล้วฉันต้องทำหน้ายังไงดีล่ะควรดีใจหรือ  ทำหน้าหมาถูกรถทับมาล่ะ  ตกลงฉันผิด!!!  "เอ่อ...คืนนี้มีชุดใส่ไปงานแล้วยัง"

     "มีแล้ว...ก็ชุดกระโปรงลายลูกไม้นั้นไง นายก็เคยเห็นแล้วนิ"

     "ไอ้ชุดนั้นน่ะหรอ  ใครเป็นคนซื้อให้เธอกันรสนิยมตํ่าจริงๆ"  มันจะมากไปแล้วน่ะนั้นมันเป็นชุดที่พ่อฉันเลือกเองกับมือเลย  เค้ากล้าดียังไงมาว่ารสนิยมพ่อฉัน  "ไปซื้อชุดให้เธอกัน"

     "ไม่ไปก็ฉันมีชุดอยู่แล้ว"

     "ไอ้ชุดนั้นน่ะหรอเหมือนคุณยายขายหมากสะมากกว่า  ไปเดี๋ยวพาไปซื้อใหม่"  เค้าไม่รอคำตอบจากฉันพร้อมยังดึงฉันให้ตามเค้าไปอีก  ไอ้คนเผด็จการ!!

   ตอนนี้บรรยายกาศภายในรถไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร  ฉันเลยมองออกไปนอกหน้าตาจะว่าไปที่นี่ก็สวยเหมือกันน่ะว่างๆพาแม่มาเที่ยวดีกว่า

     "เฮ่!!!  ไม่คิดจะพูดอะไรสักหน่อยหรอ"

     "อืมงั้น...แคนดี่ กับลีฟฟีตไปไหนล่ะฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเค้าแล้ว"  เมื่อฉันพูดจบเค้าหยุดรถอย่าแรง  ฉันพูดอะไรไม่เข้าหูเค้าอีกล่ะทีนี้

     "ทำไมต้องถามถึงสองคนนั้นด้วย"

     "ก็ฉันอยากรู้นี้อีกอย่างนายกับการ์ตูนเป็นแฟนกันใช่ไหม  ดีใจด้วยน่ะ"  เมื่อเค้าได้ยินคำว่าการ์ตูน สายตาเค้าดูดุดันผิดปกติเค้าเมหหมือนถูกหมาป่าเข้าสิงยังไงยังงั้น

     "ลงไป"

     "นายว่าอะไรน่ะ  ให้ฉันลงตรงนี้น่ะหรอนายมันบ้าไปแล้วที่นี้มันทางด่วนน่ะแล้วฉันจะกับยังไง"

     "ฉันบอกให้ลงไป!!!"  ครั้งนี้ทำเค้าตัวฉันสั่นหวั่นไหวไปหมด  ถ้าเค้าห่วงการ์ตูนขนาดนี้ฉันไม่พูดสะดีกว่า  ฉันค่อยก้าวลงจากรถของเค้าช้าๆ  เช่นเดียวกับอควาเมื่อเค้าเห็นว่าฉันลงจากรถแล้วก็รถขับออกไปเอย่างรวดเร็ว

คนใจร้าย  คนใจร้าย!!!

   ฉันก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปถึงแม้ว่ามันจะไกลมากก็เถอะ  ตอนนี้ฉันต้องกาารใครสักคนใครก็ได้พาฉันออกจากตรงนี้ที 

แหมะๆๆ...

   นํ้าตาฉันค่อยไหลออกมาช้าๆมันทำให้ฉันหวนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นาน  เมื่อฉันคิดนํ้าตามันก็ยิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ  จนฉันแถบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว

#อควา#

   ผมรู้สึกเจ็บปวดที่เธอเอาไอ้สองคนนั้นมาพูดแล้วยังจะเรื่องการ์ตูนอีก  เธอเค้าใจผมผิดอีกแล้วคำพูดของเธอมันทำให้หัวของผมมั่วไปหมด  จึงทำให้ผมต้องไล้เธอลงจากรถผมบ้า  บ้าอย่าที่เธอบอกจริงผู้หญิงตัวเล็กๆอย่านั้นจะเดินลงทางด่วงไหวอย่างงั้นน่ะหรอ  จนในที่สุดสมองของผมมันสั่งให้ผมกลับไปรับเธอ

   แต่เธอไม่อยู่แล้ว  โทรศัพท์ก็ไม่รับเอาไงดีล่ะที่นี้  แต่ไม่นานก็มีเสียงจากสวรรค์ไม่สินรกชัดๆ  มันคือเสียงโทรศัพท์ของผมเอง  ผมกดรับสายและเมื่อคนในสายพูดออกมามันทำให้ผมอยากจะฆ่าตัวเองจริงๆ

     "ฮัลโหล"

     [อควาไม่ต้องห่วงน่ะตอนนี้มิเลอร์อยู่กับฉันแล้ว  แก่ทำแรงไปน่ะที่ทิ้งมิเลอร์เอาไว้แบบนั้น  ดีที่ฉันผ่านไปแถวนั้นเจอยัยนี้ยนร้องไห้อยู่บนทางด่วนตอนแรกฉันตกใจมาก  ดีน่ะที่ยัยนั้นตั้งสติแล้วให้ฉัโทรบอกแก่ว่าไม่เป็นไรแล้ว]  ไอ้ลีฟฟีตเล่ารัวไม่เว้นช่วงต่อให้ผมสักนิด

     "ขอบใจมากเพื่อน"

     [เอ่อ...อีกอย่างหนึ่งเรื่องชุดฉันจัดการแล้วน่ะแกไม่ต้องห่วง  ยัยนั้นชอบชุดมากเลย]

     "เอ่อๆ  แค่นี้น่ะ"

     [บาย]

   ชอบชุดมากอย่างงั้นหรอ  ถ้าฉันพาเธอไปเธอจะชอบไหมมิเลอร์!!!