Boys and girl เกมส์รักกั้กหัวใจเธอคนนี้

ณ.ชายหาดส่วนตัวของโรงเรียน

     "เอาล่ะค่ะนักเรียนคืนนี้จะมีเกมส์ให้เล่นเป็นเกมส์สุดท้าย  แต่อย่าเพิ่งเศร้าน่ะค่ะพรุ่งนี้ทั้งวันคุณครูจะให้ความอิสระกับทุกคู่จะทำอะไรก็ได้ครูไม่ว่า  แต่ในคืนพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงขอบคุณทุกคนอย่าลืมไปกันด้วยน่ะค่ะ  ครูไปก่อนแล้วส่วนกติกาครูจะส่งช่วงต่อให้กับรุ่นพี่ของพวกเราแล้วกัน"  เมื่อครูพูดจบส่งช่วงต่อให้กับรุ่นพี่ทันที

     "วาวๆ   วันนี้ทุกคนดูคึกคักเป็นพิเศษน่ะค่ะ  คงรู้แล้วใช่ไหมว่าเกมส์ต่อไปคืออะไรแต่ถึงรู้แล้วก็ขอบอกกติกาหน่อยแล้วกัน  เกมส์นี้มีอยู่ว่าจะมีทาโร่เส้นยาวๆให้แต่ละคู่  คู่ไหนกินหมดก่อนคู่นั้นชนะไปเลย เป็นไงง่ายไหม"

     "ง่ายมาก"  ทุกคนพร้อมใจกันตอบ  มีแต่ฉันกับลีฟฟีตที่ยืนอมยิ้มอยู่  ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันยากตรงไหน   ก็แค่กินให้หมดๆไป

     "อ่ะๆ  มีคู่ของน้องการ์ตูนขอสละสิทธิ์ค่ะแหมดหมดคู่แข่งไปอีกคู่แล้วน่ะค่ะ  เอาล่ะมาเริ่มกันเลย 1 2 3 เริ่มได้"

งับๆ...

   ฉันกับลีฟฟีตรีบกินทาโร่ที่อยู่ตรงหน้าทันที  แต่ไอ้ทาโร่ที่ว่านี้สิไม่รู้จะยาวไปไหนยาวเป็นกิโล กิโลเลย  แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องจะมาสนใจกับความยาวของทาโร่สิ  เราต้องชนะ

     "ตายแล้วตอนนี้น้องนีโม่เด็กเรียนของเรา  เป็นลมล้มไม่เป็นท่าไปแล้วค่ะ  อุ๊ยๆน้องคาเฟ่ก็ด้วยค่ะ  ตายแล้วตอนนี้สาวๆเป็นกันใหญ่แล้วค่ะ  เหลือแค่คู่ของน้องบราวนี่  กับคู่ของน้องมิเลอร์  แล้วใครจะชนะเนี่ย"  ฉันรู้แล้วว่าความยากอยู่ที่นตรงข้ามของเรานี้เอง  แต่ฉันรู้สึกเหมือนเลือดออกทางจมูกเลยอ่ะ -.,-

   แต่เอ๊ะทำไมจู่ๆทุกคนถึงมองไปทางชายหาดกันน่ะ  ฉันหันตามด้วยความเคยชิน  แต่เอ๊ะใครยืนอยู่ที่ชายหาดน่ะ  แถมยังเหมือนกับ

     "นั้นมันอควากับการ์ตูนนี้ ยืนจูบกันด้วยไม่อายบ้างหรือไงน่ะ"  ใครคนหนึ่งพูดขึ้นแต่ประโยคนี้เหมือนหอกทิ้มแทงหัวใจยังไงยังงั้น  ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความรู้สึกนี้แต่ตอนนี้ฉันเจ็บมาก  มากเกินกว่าจะห้ามนํ้าตาไม่ให้ไหลออกมา

     "ลีฟฟีตฉันขอโทษ"  เมื่อฉันพูดจบจึงรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที  ฉันรู้ว่ามันผิดที่ออกมาจากเกมส์แบบนี้  แต่ฉันเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน  ฉันเหมือนตัวเองกำลังเป็นบ้า

   ตอนนี้ฉันเดินออกออกมาให้ไกลที่สุด เท่าทีจะไกลได้  กอ่นจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นทรายเสียงคลื่นซัดชาดหาดมันทำให้หัวใจฉันอ่อนล้า  นั้าตาค่อยๆไหลลินออกมาช้าหัวใจของฉันสั่นไหวเหมือนมันกำลังจะแตกออกเป็น เสี่ยงๆ

ฟึบ...

   เหมือนมีใครคนหนึ่งนั่งข้างๆฉัน  ฉันค่อยๆหันไปมองช้าๆและคนๆนั้นก็คืนลีฟฟีต  ฉันรีบปาดนํ้าตาออกทันที  ฉันไม่อยากให้เค้ามาเห็นสภาพฉันตอนนี้เค้าคงสมเพจฉันมากที่มานั่งร้องหายตรงนี้  เค้าคงสมเพจฉันมากจริงๆ  แต่เค้าดึงฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะลูบผมฉันเบาๆเหมือนเด็กๆ

     "ร้องออกมาเลยถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น"  ฉันกอดเค้าไว้แน่นก่อนนํ้าตาจะไหลออกมามากขึ้น  "ฉันจะอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ  จะไม่ให้ใครเห็นนํ้าตาเธอเด็จขาดฉันสัญญา"  เมื่อเค้าพูดจบเค้าก็ลูบผมฉันอย่าแผวเบา

   เค้าค่อยๆดึงฉันออกจากอ้อมกอด  เค้ามองฉันด้วยแววตาอบอุ่น และเห็นใจก่อนจะค่อยพยุงฉันให้ยืนขึ้น

     "จะกลับห้องไหมเดี๋ยวพาไป"

     "ขอบคุณน่ะ  ขอบคุณจริงๆ"  เค้าสายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็   "การ์ตูน"

     "ฉันขอคุญกับเธอหน่อยได้ไหม"  การ์ตูนหันไปมองลีฟฟีต  "สองคน"  ลีฟฟีฟตพยักหน้าก่อนจะเดินหายไป

   เมื่อลีฟฟีตเดินหายไปการ์ตูนก็รีบเข้าเรื่องทันที  สายตาเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืทันที

     "มิเลอร์เธอเห็นฉันกับอควาแล้วใช่ไหม"

     "อืมฉันเห็นแล้ว"

     "ฉันพูดตรงๆเลยน่ะ  ฉันชอบเค้า แต่เค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว  ฉัน...ฉันอยากจะขอให้เธอเลิกยุ้งกับเค้าได้ไหม"

     "เธอคิดว่าเค้าชอบฉันอย่างงั้นหรอ"

     "ฉันขอพูดอีกครั้งน่ะ  ฉันขอไ้ไหมพูดชายคนนี้น่ะ"