พบรักที่ปลายเวลา

ตะวันสาดส่องเต็มท้องฟ้า..ผ่านไปจนตะวันคล้อยลับขอบฟ้าบอกถึงเวลานี้คือยามเย็น  ของสดวางกองอยู่กลางครัว มะลิมอง คิดว่าจะทำอะไรดีมองๆของสด ทันใดนั้นกระแตก็วิ่งเข้ามา"อ้าว..กระแต..เอาผักไปล้างเดียวฉันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทาน"     กระแตรับกระจาดผักไปล้างอย่างขมีขมัน มะลิหันมาทำกับข้าวอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ทอดไก่พักไว้ แล้วก็หันมาตำพริกแกง แล้วสับหมูอย่างคล่องแคล่ว...หมอโอะโนะดะก้าวเดินเข้ามาสวมกอดร่างของภรรยาและเจ้าตัวน้อยในท้องอย่างรักใคร"กลับมาแล้วหรอคะ..ปล่อยคะ “ อายุก็ปูนนี้แล้วนะคะ ทำอะไรอายเด็กบ้างคะ...เห็นไหมกระแตก็อยู่”ว่าพลางตีแขนสามีเบาๆ พร้อมกับอาการแก้มแดงอย่างขัดเขิน"ก็ได้..งั้นผมไปอาบน้ำก็นะ"ชายหนุ่มปล่อยมือจากภรรยา ... ก่อนจะหยิบผลส้มติดมือออกไปอย่างอารมณ์ดี"อ้าว...โยชิคุณกลับมาพอดีเมียผมกำลังทำอาหารเย็นอร่อยๆ.."หมอโอะโนะดะร้องทักโทโมโยชิ"คับ..หมอผม ไปอาบน้ำก่อนนะคับ เจอกันที่โตะอาหาร"    โทโมโยชิโค้งคับนับหมอโอโนะดะ แล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 ไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของนทีกาญจน์ บังเอิญที่ร่างบางค่อยๆเปิดประตูห้องจนลมหายใจปะทะเข้ากับเข้ากับสายตาอันคมกริบประดุจเหยี่ยว . ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะเอ๋ยถามฝ่ายตรงข้าม"คุณมีธุระอะไร...?""เรื่องเมือกลางวัน....ผมกับจันทร์แรม...ไม่มีอะไรอย่างที่คุณคิด"โทโมโยชิพยายามแก้ต่างให้ตัวเองกับหญิงสาวตรงหน้า"โธ่เอ๊ย...นึกว่ามีเรื่องอะไร..ถ้าเรื่องนั้น..นายจะไปทำอะไรกับใคร..มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน..อยู่แล้ว หลีกไปฉันจะลงไปข้างล่าง"นทีกาญปัดตัวโทโมโยชิออกและหันหลังเดินออกมา"แต่ผมเป็นห่วงความรู้สึกคุณ.."   เสียงทุ่มนุ่มของโทโมโยชิทำให้นทีกาญจน์หยุด โทโมโยชิดึงจากข้างหลังจนทำร่างบางเข้าปะทะกับอกแกร่ง มองร่างบางด้วยสายตากรุ้มกริ่ม"อ้าว..โยชิ..กลับมาแล้วหรอคะ" เสียงเรียกของมะลิทำให้ทั้งคู่พละออกจากกัน"คับ..กลับได้สักครู่แล้วคับ"ตาของโทโมโยชิพลางมองนทีกาญจน์"นทีขอตัวตัวก่อนนะคะ..พอดีนัดกักระแตใว้"      นทีกาญจน์เดินลงบันได มาแบบ .... งงๆกับท่าทีของชายหนุ่ม เดินมาด้วยจิตใจที่เมอลอย มายังชั้นหนึ่งของบ้าน.."จ๊ะเอ๋...พี่นทีกำลังคิดถึงใครเอ๋ย"เสียงเรียกของสาวใช้ตัวน้อย ทำให้ นทีกาญจน์ออกมาจากความคิด"อ้าว...กระแต..นทีกำลังตามหาอยู่เลย"" พี่นทีมีอะไรให้ กระแตรับใช้เจ้าคะ"   กระแตทำท่างงในขณะที่นทีกาญญจน์จุงมือไปในที่ลับตาคน"เราไปคุยกันในที่ลับตาคนกันดีกว่า"  นทีกาญจน์หน้าตาลุกลี้ลุกลนเข้าไปเข้าไปในมุมลับตาคน"มีอะไรคะ พี่นที" กระแตทำหน้างง"เอานี้ไปขาย ได้เงินมา แล้วก็ไปซื้อของที่นที จดใว้นะกระแต "นทีกาจน์ส่งกระดาษ กับแหวนทีติดตัวมาจากอนาคต ให้ กระแตกระแตรับมาอย่างงง" โอโห สวยจังคะ..แน่ใจนะคะว่าจะขาย"" แน่ใจสิ ...เดียวกระแตเอาไปขายแล้วไปซื้อของมา แล้วพรุ้งนี้ตอนเที่ยงๆมาให้นที นะ""แล้วพี่นทีจะเอาของพวกนี้ไปทำไมคะ ยา ผ้าพันแผล ขนมปัง "  กระแตรับแหวนและกระดาษทีนทีกาญจน์มาอ่านอย่าง งง"ไม่ต้องถามน๊า...และที่สำคัญอย่างให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเพฉาะคุณหมอกับผู้กองโยชิ โอเคนะ "นทีกาญจน์ยกมือทำสัญลักษณ์โอเคให้กระแตกระแตทำท่างง"โอเค..ก็โอเค ..แล้วมันแปลว่าอะไรคะ ""ก็ตกลงไง" นทีกาญจน์ยิ้มแบบมีเลศนัย มองกระแตเดินออกไป     อาหารค่ำวันนั้น ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร . โดยมี หมอโอโนะดะที่นั่งส่งยิ้มมาให้อย่างหวานชื่น .... ว่าพลางตักยำสามรสใส่จานให้ภรรยาสาว"กินปลาเยอะๆนะคับ ลูกในท้องจะได้แข็งแรง ""ผู้กองโยชิ..คะ ไม่หาผู้หญิงไทยสักคนใว้ค่อยดูแลหัวใจ"  มะลิรับปลามาจากสามีพลางแชวโทโมโยชิไปด้วยสายตาก็มองนทีกาจน์"คุณหมอนี้..หน้ารักจังเลยนะคะ..ถ้า..? สงคราม"นทีกาญจน์อ้างปากค้างคำพูดที่กำลังจะพูดออกมาจำเป็นต้องเก็บเข้าไป ก่อนวงข้าวจะหมดอร่อยไปเสียป่าวๆ"นที..หมายถึง สงครามสงบแล้วจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับญี่ปุ่นคะ"นทีกาญจน์พูดเป็นเป็นภาษาญี่ปุ่น กลบเกลื่อนเปลียนเรื่อง"ผมกะว่าจะพามะลิกับลูกไปหาพ่อกับแม่ผมเมือพวกเราชนะ พวกท่านคงดีใจ "  หมอโอโนะดะตอบอย่างอารมภ์ดีตามองไปยังภรรยาที่อยู่ข้างๆนทีกาจน์ยิ้มแล้วทำหน้าเจือนๆ ...  "ขอตัวก่อนนะคะ พอดีนทีปวดหัวมากเลยคะ.."       นทีกาจน์ลุกออกจากโต๊ะอาหารไปอย่างเงียบๆ เแล้วเดินไปยังศาลาริมน้ำนั้งลง ความครุ่นคิดก็เกิดขึ้น เธออยากกลับไปอยู่ในยุคของเธอเสียจิงๆ ยุคสมัยสงครามนี้โหดร้ายกับทุกๆฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นผู้แพ้หนือชนะ"คิดอะไรอยู่..หรือว่าจะคิดถึง..หมอโอะโดะดะ.."โทโมโยชิเดินก้าวเข้าไปใกล้นทีกาญจน์เรื่อยๆเรื่อยๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ นทีกาญจน์“นี่คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ อะไรใครคิดถึงคุณหมอ” หญิงสาวหันไปแหวใส่ทันทีที่ได้ยินคำ ดูถูกจากปากของชายหนุ่ม . ก่อนจะลุกขึ้นทำถ้าจะเดินออกไปแต่ชายหนุ่มขว้าแขนของหญิงสาวไว้"แล้วคุณ คิดถึงใคร มีคนให้คิดถึงหรือป่าว" นทีกาญจน์ทรงตัวทัน และดึงมือกลับก่อนจะหยุดยืนนิ่ง"มีสิ ฉันคิดถึงคุณพ่อ คุณแม่ คิดถึง สุดหัวใจ....แล้วคุณละมีใครรออยู่หรือป่าว.. ที่ญี่ปุ่น?"      นทีกาญจน์ตอบเสียงสั่นๆ แล้วหันไปถามโทโมโยชิกลับ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็น คำตอบและพูดต่อว่า " เอซุกะ ..เธอเป็นคนรักผมที่ญี่ปุ่น สัญญาว่าจะรอผมกลับไป เมือสงครามสงบ..แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ""อะไรทำให้คุณไม่แน่ใจ"หญิงสาวพลางหันมาสบตาชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า"ตั้งแต่..เจอ""..คุณจันทร์แรม..คุณคงประทับใจสาวไทยเข้าแล้วสิ..น่าสงสารคุณเอซุกะจัง.. "ชายหนุ่มพูดออกไปแต่ยังพูดไม่จบประโยคก็โดนแทรกขึ้นเสียก่อนจาก หญิงสาวตรงหน้า"นทีง่วงแล้ว ขอนทีไปนอนก่อนนะ"นทีกาญจน์เริ่มหาวง่วงนอน ก่อนจะเดินกลับไปยังบ้าน โดยมีชายหนุ่มมองตามจนสุดสายตา