พบรักที่ปลายเวลา

ตะวันสาดส่องเต็มท้องฟ้า..ผ่านไปจนตะวันคล้อยลับขอบฟ้าบอกถึงเวลานี้คือยามเย็น  ของสดวางกองอยู่กลางครัว มะลิมอง คิดว่าจะทำอะไรดี

มองๆของสด ทันใดนั้นกระแตก็วิ่งเข้ามา

"อ้าว..กระแต..เอาผักไปล้างเดียวฉันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทาน"
 
    กระแตรับกระจาดผักไปล้างอย่างขมีขมัน มะลิหันมาทำกับข้าวอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ทอดไก่พักไว้ แล้วก็หันมาตำพริกแกง แล้วสับหมูอย่างคล่อง

แคล่ว...

หมอโอะโนะดะก้าวเดินเข้ามาสวมกอดร่างของภรรยาและเจ้าตัวน้อยในท้องอย่างรักใคร

"กลับมาแล้วหรอคะ..ปล่อยคะ “ อายุก็ปูนนี้แล้วนะคะ ทำอะไรอายเด็กบ้างคะ...เห็นไหมกระแตก็อยู่”

ว่าพลางตีแขนสามีเบาๆ พร้อมกับอาการแก้มแดงอย่างขัดเขิน

"ก็ได้..งั้นผมไปอาบน้ำก็นะ"

ชายหนุ่มปล่อยมือจากภรรยา ... ก่อนจะหยิบผลส้มติดมือออกไปอย่างอารมณ์ดี

"อ้าว...โยชิคุณกลับมาพอดีเมียผมกำลังทำอาหารเย็นอร่อยๆ.."

หมอโอะโนะดะร้องทักโทโมโยชิ

"คับ..หมอผม ไปอาบน้ำก่อนนะคับ เจอกันที่โตะอาหาร"

    โทโมโยชิโค้งคับนับหมอโอโนะดะ แล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 ไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของนทีกาญจน์ บังเอิญที่ร่างบางค่อยๆเปิด

ประตู

ห้องจนลมหายใจปะทะเข้ากับเข้ากับสายตาอันคมกริบประดุจเหยี่ยว . ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะเอ๋ยถามฝ่ายตรงข้าม

"คุณมีธุระอะไร...?"
"
เรื่องเมือกลางวัน....ผมกับจันทร์แรม...ไม่มีอะไรอย่างที่คุณคิด"โทโมโยชิพยายามแก้ต่างให้ตัวเองกับหญิงสาวตรงหน้า

"โธ่เอ๊ย...นึกว่ามีเรื่องอะไร..ถ้าเรื่องนั้น..นายจะไปทำอะไรกับใคร..มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน..อยู่แล้ว หลีกไปฉันจะลงไปข้างล่าง"

นทีกาญปัดตัวโทโมโยชิออกและหันหลังเดินออกมา

"แต่ผมเป็นห่วงความรู้สึกคุณ.."

   เสียงทุ่มนุ่มของโทโมโยชิทำให้นทีกาญจน์หยุด โทโมโยชิดึงจากข้างหลังจนทำร่างบางเข้าปะทะกับอกแกร่ง มองร่างบางด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

"อ้าว..โยชิ..กลับมาแล้วหรอคะ" เสียงเรียกของมะลิทำให้ทั้งคู่พละออกจากกัน

"คับ..กลับได้สักครู่แล้วคับ"

ตาของโทโมโยชิพลางมองนทีกาญจน์

"นทีขอตัวตัวก่อนนะคะ..พอดีนัดกักระแตใว้"

      นทีกาญจน์เดินลงบันได มาแบบ .... งงๆกับท่าทีของชายหนุ่ม เดินมาด้วยจิตใจที่เมอลอย มายังชั้นหนึ่งของบ้าน..
"จ๊ะเอ๋...พี่นทีกำลังคิดถึงใครเอ๋ย"

เสียงเรียกของสาวใช้ตัวน้อย ทำให้ นทีกาญจน์ออกมาจากความคิด

"อ้าว...กระแต..นทีกำลังตามหาอยู่เลย"

" พี่นทีมีอะไรให้ กระแตรับใช้เจ้าคะ"   กระแตทำท่างงในขณะที่นทีกาญญจน์จุงมือไปในที่ลับตาคน

"เราไปคุยกันในที่ลับตาคนกันดีกว่า"  นทีกาญจน์หน้าตาลุกลี้ลุกลนเข้าไปเข้าไปในมุมลับตาคน

"มีอะไรคะ พี่นที" กระแตทำหน้างง

"เอานี้ไปขาย ได้เงินมา แล้วก็ไปซื้อของที่นที จดใว้นะกระแต "นทีกาจน์ส่งกระดาษ กับแหวนทีติดตัวมาจากอนาคต ให้ กระแต

กระแตรับมาอย่างงง

" โอโห สวยจังคะ..แน่ใจนะคะว่าจะขาย"

" แน่ใจสิ ...เดียวกระแตเอาไปขายแล้วไปซื้อของมา แล้วพรุ้งนี้ตอนเที่ยงๆมาให้นที นะ"

"แล้วพี่นทีจะเอาของพวกนี้ไปทำไมคะ ยา ผ้าพันแผล ขนมปัง "  กระแตรับแหวนและกระดาษทีนทีกาญจน์มาอ่านอย่าง งง

"ไม่ต้องถามน๊า...และที่สำคัญอย่างให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเพฉาะคุณหมอกับผู้กองโยชิ โอเคนะ "นทีกาญจน์ยกมือทำสัญลักษณ์โอเคให้กระแต

กระแตทำท่างง

"โอเค..ก็โอเค ..แล้วมันแปลว่าอะไรคะ "

"ก็ตกลงไง" นทีกาญจน์ยิ้มแบบมีเลศนัย มองกระแตเดินออกไป


     อาหารค่ำวันนั้น ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร . โดยมี หมอโอโนะดะที่นั่งส่งยิ้มมาให้อย่างหวานชื่น .... ว่าพลางตักยำสามรสใส่จานให้ภรรยาสาว

"กินปลาเยอะๆนะคับ ลูกในท้องจะได้แข็งแรง "

"ผู้กองโยชิ..คะ ไม่หาผู้หญิงไทยสักคนใว้ค่อยดูแลหัวใจ"  มะลิรับปลามาจากสามีพลางแชวโทโมโยชิไปด้วยสายตาก็มองนทีกาจน์

"คุณหมอนี้..หน้ารักจังเลยนะคะ..ถ้า..? สงคราม"นทีกาญจน์อ้างปากค้างคำพูดที่กำลังจะพูดออกมาจำเป็นต้องเก็บเข้าไป ก่อนวงข้าวจะหมด

อร่อยไปเสียป่าวๆ

"นที..หมายถึง สงครามสงบแล้วจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับญี่ปุ่นคะ"

นทีกาญจน์พูดเป็นเป็นภาษาญี่ปุ่น กลบเกลื่อนเปลียนเรื่อง

"ผมกะว่าจะพามะลิกับลูกไปหาพ่อกับแม่ผมเมือพวกเราชนะ พวกท่านคงดีใจ "  หมอโอโนะดะตอบอย่างอารมภ์ดีตามองไปยังภรรยาที่อยู่ข้างๆ

นทีกาจน์ยิ้มแล้วทำหน้าเจือนๆ ...

  "ขอตัวก่อนนะคะ พอดีนทีปวดหัวมากเลยคะ.."

       นทีกาจน์ลุกออกจากโต๊ะอาหารไปอย่างเงียบๆ เแล้วเดินไปยังศาลาริมน้ำนั้งลง ความครุ่นคิดก็เกิดขึ้น เธออยากกลับไปอยู่ในยุคของเธอเสีย

จิงๆ ยุคสมัยสงครามนี้โหดร้ายกับทุกๆฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นผู้แพ้หนือชนะ

"คิดอะไรอยู่..หรือว่าจะคิดถึง..หมอโอะโดะดะ.."

โทโมโยชิเดินก้าวเข้าไปใกล้นทีกาญจน์เรื่อยๆเรื่อยๆ ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ นทีกาญจน์

“นี่คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ อะไรใครคิดถึงคุณหมอ”
 
หญิงสาวหันไปแหวใส่ทันทีที่ได้ยินคำ ดูถูกจากปากของชายหนุ่ม . ก่อนจะลุกขึ้นทำถ้าจะเดินออกไปแต่ชายหนุ่มขว้าแขนของหญิงสาวไว้

"แล้วคุณ คิดถึงใคร มีคนให้คิดถึงหรือป่าว" นทีกาญจน์ทรงตัวทัน และดึงมือกลับก่อนจะหยุดยืนนิ่ง

"มีสิ ฉันคิดถึงคุณพ่อ คุณแม่ คิดถึง สุดหัวใจ....แล้วคุณละมีใครรออยู่หรือป่าว.. ที่ญี่ปุ่น?"

      นทีกาญจน์ตอบเสียงสั่นๆ แล้วหันไปถามโทโมโยชิกลับ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็น คำตอบและพูดต่อว่า 

" เอซุกะ ..เธอเป็นคนรักผมที่ญี่ปุ่น สัญญาว่าจะรอผมกลับไป เมือสงครามสงบ..แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจ"

"อะไรทำให้คุณไม่แน่ใจ"

หญิงสาวพลางหันมาสบตาชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

"ตั้งแต่..เจอ"

"..คุณจันทร์แรม..คุณคงประทับใจสาวไทยเข้าแล้วสิ..น่าสงสารคุณเอซุกะจัง.. "

ชายหนุ่มพูดออกไปแต่ยังพูดไม่จบประโยคก็โดนแทรกขึ้นเสียก่อนจาก หญิงสาวตรงหน้า

"นทีง่วงแล้ว ขอนทีไปนอนก่อนนะ"

นทีกาญจน์เริ่มหาวง่วงนอน ก่อนจะเดินกลับไปยังบ้าน โดยมีชายหนุ่มมองตามจนสุดสายตา