พบรักที่ปลายเวลา

          มะลิเดินกลับมาถึง หิ้วถุงขนมมาด้วย เลือบไปเห็นรองเท้าบูธทหารจอดอยู่หน้าบ้าน กระแตรีบวิ่งมารับ"ใครมาหรอกระแต""คุณโทโมโยชิคะ "  สาวใช้รับของจากมะลิ"อ๋อ โยชิ กระแตจัดโต้ะรับประทานอาหาร เอาขนมไปจัดด้วยนะสามที่ ""คะ"  กระแตรับคำสั้งเดินหายเข้าไปในครัวมะลิ ดีใจมากพุ่งเข้าไปกอดโทโมโยชิด้วยความคิดถึง .."มะลิ คิดว่าคุณจะไม่กลับมาแล้ว หลังจากคุณกลับญี่ปุ่นไป ""มะลิจัง สบายดีไหม" โทโมโยชิ ถามด้วยความเป็นห่วง ..."มะลิ สบายดี มีคุณหมอกับกระแตคอยดูแล " เธอตอบด้วย รอยยิ้มที่กระจ่างทั่วหน้า"คุณอยู่ทานข้าวกลางวันกับ มะลินะคะ          มะลิสั้งให้กระแตจัดโตะแล้วคะ อาหาร นำมาจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ จัดใว้สำหลับคนสามคนพอรับประทาน"กระแตจะ ไปเชิญคนใข้ของคุณหมอ มากินอาหารกลางวัน ที่จ๊ะ "มะลิสั้งเสียงอ่อนหวานกระแตวิ่งไปถึงหน้าร้าน อย่างรวดเร็ว" คุณคะ คุณมะลิเชิญไปรับประทานอาหารคะ""เชิญนทีหรอ?""คะ"  สาวใช้ยืนยัน ร่างเพียวของนทีเดินไปที่โต๊ะอาหาร"เชิญคะ นั้ง ตรงนี้ "    นทีการจน์นั้งลงข้างๆ มะลิตรงข้ามโทโมโยชิ" คุณโยชิ..เป็นเพื่อนสนิตของคุณหมอตั้งแต่ยังเด็กเลยคะพวกเค้าสนิตกันมาก""อ๋อ สวัสดีคะ "  นทีกาญจน์ยกมือใหว้ ตามมารยาทโทโมโยชิ ยกมือใหว้ตอบ ขณะที่วงหน้าสวยเงยขึ้นมา สบตากับโทโมโยชิ"แล้วคุณ.."มะลิชะงัก เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้จักชื้อนทีกาญจน์เช่น"ชื่อนทีกาญจน์ เรียกว่า นทีก็ได้นะคะ"  มะลิอมยิ้มเห็นทางทางของหนุ่มสาวตรงหน้าก็พอจะรู้สึกได้"เชิญคะทานกันเลย..อาหารจะเย็นชืดแล้ว""อาหารอาอร่อยจังเลยนะคะ" นทีกาญจน์ชม"ขอบคุณคะ..งั้นทานเยอะๆนะคะ"  มะลิยิ้มพลางตัดอาหารให้นทีกาญจน์มลองชิม"โยชิคะ คืนนี้นอนที่นี้นะคะ รอคุณหมอกลับมาตอนเย็นเจอคุณต้องดีใจแน่ๆคะ""คับ "   โทโมโยชิรับปาก     กระแตเก็บโต๊ะอาหาร นทีกาญจน์เข้ามาช่วยเก็บ" นี้กระแต นายคนนั้นนะ เป็นใคร สนิตกะคนบ้านนี้ด้วย ถ้าทางจะสำคัญน่าดู"    นทีกาญจน์หลอกถามตามนิสัยผู้หญิง"คุณโยชินี้ เป็นเพื่อนคุณหมอ แต่ตอนมาใหม่ๆเป็นลูกจ้างหมอพออยู่สักพักก็กลับไปแล้วกลับมาทำอยู่อย่างนี้ แต่ตอนนี้เป็นถึง ผู้กองหล่อเทห์ เป็นที่หมายปองของสาวๆแถวนี้ อะคะ คุณ"""อ๋อสายลับญี่ปุ่น "  นทีอุทานออกมาเบาๆ ...   นทีกาญจน์เดินไปริมแม่น้ำมีต้นไม่ใหญ่ กลับศาลาใว้ให้นั่นพัก รู้สึกเบื่อเพราะ ที่นี้ไม่มีทีวีไม่มีความบันเทิงไดๆ เห็นมะลิกำลังขนของขึ้นเรือ โดยมีทหารญี่ปุ่นสองคนคุมฝรั่งตัวผอมโซขนของ เธอ ชะโงกดูโดยเอาต้นไม้ใหญ่บังตัวใว้ "คุณกำลังทำอะไร"   เสียงทุ้มนุ้มของโทโมโยชิดังแววมาจากข้างหลัง"ป่าว ฉันไม่ได้ทำอะไร "นทีกาญจน์เสียงแข็งร่างใหญ่ รีบจับข้อมือทั้งสองของหญิงสาวไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ ..."บอก มาไม่งั้นฉันจะ...""จะ..อะไร"นทีกาญจน์แข็งกร้าวจองตาไม่พอใจ ""kisu..จูบ" โทโมโยชิจองมองไปยังเรียวปากของนทีกาญจน์อย่างกรุ้มกริ่ม"ไอ้โรคจิต"  นทีหลบตาด้วยความเขิน เพราะรู้สึกกับชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนกัน "ทำไม เธอถึงอ่านและพูดภาษาญี่ปุ่นได้"โทโมโยชิ จับแขนนทีไมยอมปล่อย"ถามโง่ๆอ่านออกเขียนได้ก็ต้องเรียนมาสิ" นทีกาญจน์ ตอกกลับ"อยากกวนประสาทกันนะ ตอบดีๆ" โทโมโยชิกัดฟันข่มอารมณ์"โยชิคะ มีอะไรกันหรือป่าวคะ มะลิก้าวอย่างช้าๆตรงมาที่คนทั้งสอง"ไม่มีอะไรคะ..รู้สึกปวดหัวขอตัวไปพักก่อนนะคะ"  นทีกาญจน์แกล้งปวดหัวเพื่อเอาตัวเองออกจากตรงนัน"เดียวคะ!เป็นอารัยมากไหมคะ เดินไหวไหมคะ"    มะลิ ทำถ้าประคอง"'ไม่เป็นไรคะ นทีไหว "นที จ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นโดยมีโทโมโยชิมองตาม"เธอความจำเสื่อม จำ อะไรไม่ได้เลยนอกจากชื่อตัวเอง ..."   มะลิ เปรย ให้โทโมโยชิฟัง           พลบค่ำตะวันคล้อยค่อยๆหรี่แสงพลันลับจับขอบฟ้า กระแตเก็บโตะอาหาร หมอโอะโนะดะเล่นเปียโนไม้ที่จัดวางติดผนังโดยมีภรรยาอยู่ใกล้ๆในทำนองเพลงญี่ปุ่น นทีกาญจน์นั้งฟัง อยู่ใกล้ๆ"ลองเล่นไหมคับ .."หมอโอะโนะดะ"          ขยับตัวออกจากเก้าอี้ ให้นทีกาญนั้งลง นทีกาญจน์จรดปลายนิ้วลงเปียโนไม้หลังเก่า ในทำนองเศร้า เศร้าของเพลงเพลงหนึ่ง ทีทุกคนในที่ที่เธอจากมารู้จักดีเพลงหนึ่ง..ในขณะที่โทโมโยชิลงมาจากชั้นสอง หยุดชะงักตรงบันได ตั้งใจฟังเเพลงทีลอยมากระทบอารมภ์ ความเศร้าของเพลงนี้มาจากดนตรีที่ช้าๆ ฟังแล้วให้อารมณ์เหงาๆ ..เนื้อเพลงเป็นถาษาญี่ปุณทำนองที่เค้าไม่เคยฟังมาก่อนนื้อเพลงนั้นจะบรรยายถึงความรู้สึกภายในใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงผู้ชายที่ตัวเองรักแต่ก็ไม่ยอมบอกออกไป ... "เพราะมากๆคับ..ไม่รู้นะว่าคุณนทีจะเล่นเป็นและร้องเพลงญี่ปุ่นได้เก่งขนานนี้" โอะโนะดะชมแกมสงสัยทุกคนในห้องเงียบกริบจนเพลงบรรเลงจบ         "ชอบไหมคะเพลงนี้เป็นความในใจของหญิงไทยให้ทหารญี่ปุ่นที่มาสงคราม ผู้หญิงไทย เป็นประเภทปากไม่ตรงกับใจ  ต่อหน้าจะปากร้ายกับทหายหนุ่ม ทั้งๆที่ตัวเองนั้นก็รักเขาสุดหัวใจ  ทั้งนี้ก็เพราะชายหนุ่มเป็นคนญี่ปุ่นที่มารุกรานประเทศ...วรรณกรรมที่แต่ขึ้นมาหลังจาก... "ประโยคสุดท้ายนทีกาญจน์หยุดเอาใว้"ขอตัวก่อนนะคะ"         นทีกาญจน์เดินตรงไปที่บันใดตรงขึ้นชั้นสองมือหนาคว้ามับเข้าที่ข้อมือเล็กกระชากลากถูร่าง ระหงเข้าไปยังมุมห้องลับตาคน" นี้คุณทำบ้าอะไร..ฉันเจ็บนะ"นทีกาญจน์พูดพร้อมกับสะบัดมือของโทโมโยชิออก"เมือกี่ที่คุณเล่นเพลง หวังว่าจะคนในเพลยไม่ใช้หมอนะ"โทโมโยชิรู้สึกหึงหวง ..สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าโดยใช้หมอมาอ้าง" คิดบ้าๆ...ใครจะไปทำอย่างนั้น..เอาหัวสมองส่วนใหนคิด""ขอให้เป็นอย่างที่พูดเทอะ "   โทโมโยชิากระแนะกระแหน.        นทีกาจน์ผลักโทโมโยชิออกให้พ้นทาง ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องตัวเองโดยไม่สนใจชายหนุ่นที่มองตามและครุ่นคิดถึงเรื่องในป่า ..โทโมโยชิ เดินไปยังห้องทำงานของหมอโอะโนะดะ หมอโอะโนะดะกำลังเขียนใบสั้งยาเป็นจำนวนมากสำหลับทหารญี่ปุ่น"อ้าวโยชิ..คุณยังไม่นอนอีกหรอ""ยังหรอกหมอ ..มีเรื่อง ให้คิด.."โทโมโยชิตอบเรียบ"เรื่องสร้าง สะพานหรอ"หมอโอะโนะดะเดา"เปล่า ..นี้หมอคุณยังจำเรื่องในป่าที่ผมเล่าให้ฟังได้ไหม..." หมอโอะโนะดะ ทำท่าครุ่นคิด"อ๋อจำได้สิ..มีอะไรหรอ""ผู้หญิงที่ผมเจอคืนนั่น ..คือคนที่หมอช่วยมาเป็นคนคนเดียวกัน"โทโมโยชิเอามือเท้าโต๊ะจองหน้าคู่สนทนาอย่างจิงจัง"คุณนทีนะหรอโยชิ"   หมอโอโนดะดึงแว่นออกมาเช็ดแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่แล้วเงยหน้าขึ้น "ไม่เห็นแปลก เธออาจผลัดหลงกับครอบครัว ประสบอุบัติเหตุ จำอะไรไม่ได้ ผมช่วยเธออาจเพราะดวงที่ทำให้ต้องมาช่วยกันก็ได้" "ผมว่าแปลก"โทโมโยชิแย้ง "แปลกอย่างไง...สวย.. น่ารัก..เก่ง ..ที่สำคัญพูดถาษาญี่ปุ่นได้..ถ้าไม่ติดผมมีลูกมีเมียแล้วนะ..ผมไม่ปล่อยใว้หรอก"        หมอโอโนดะลุกขึ้นตบไหล่โทโมโยชิเหมือนจะบอกอะไรบ้างอย่างเป็นนัยๆ แล้วเดินออกไป