พบรักที่ปลายเวลา

 

ขณะที่มะลิสาวน้อยวัยยี่สิบกว่าๆ ซักผ้าอยู่ที่บันไดท่าน้ำชาวบ้านเข้ามาที่หน้าบ้าน พลางร้อง

 " มะลิ มาดูเร็วญี่ปุ่น มันพาเชลยมาเป็นร้อยเลยโวย"

      ชาวบ้านร้องชักชวน มะลิค่อยๆยื่นขึ้นเอามือลูบท้องในขณะนี้มีลูกน้อยในครรภ์วัยสี่เดือนอยู่ด้วย ในใจก็นึกถึง

หมอ โอะโนะดะ สามีชาวญี่ปุ่นที่มาเปิดคลินิกอยู่ที่บ้านแพรกอยู่มาหลายปีก่อนจะแต่งานกับเธอเสียอีก เดินเข้ามาในร้านเห็นสามียามนี้หมอโอะโนะดะ กำลังแต่งเครื่องแบบอย่างเร่งรีบแต่สีหน้าสงบ เยือกเย็น หยิบดาบซามูไรมาสะพายไม่นานนักหมอโอะโนะดะก็อยู่ในชุดเครื่องแบบทหารญี่ปุ่น

"นี้มันอารัยกันคะ.. โอะโนะดะ" มะลิถามกับสามีที่เป็นทหารแต่เธอไม่เคยรู้มาก่อน

"เรื่องนี้ผมอธิบายได้นะ แต่ตอนนี้ผมกำลังรีบคุณดูแลลูกของเราด้วยละ ผมเสร็จธุระจะมาอธิบายให้ฟัง"

       ทหารกลุ่มหนึ่ง ขับรถมารับหมอ โอะโนะดะ ออกจากในร้านอย่างรวดเร็วมะลิมองจนสุดสายสายตายืนอยู่ลำพังแล้วปาดน้ำตา เธอนึกลูกในท้องขึ้นมาทันที่  จดหมายซึ่งมีตราประทับในราชการกองทัพญี่ปุ่น อยู่ในมือโทโมโยชิมีคำสั่งให้เร่งสร้างสะพานให้เสร็จใน18เดือน ทำให้ชายหนุ่ม มีท่าทางครุ่นคิดอยู่ภายในห้องประตูห้องทำงานโทโมโยชิถูกเปิดออกโดยหมอโอะโนะดะเป็นคนเปิดแล้วเข้ามา

"คุณเป็นอย่างไรบ้าง..ผมดีใจที่คุณกลับมาย่างปลอดภัย"โ อะโนะดะร้องทักโทโมโยชิโค้งคำนับหมอโอะโนะดะ

" ผมไม่เป็นไร..แต่ผม..เจอเรื่องแปลก"

"เรื่องอะไรที่ว่าแปลก "หมอโอะโนะดะถามกลับพร้อมนั่งลงบนโต๊ะตรงหน้าโทโมโยชิ

"ผู้หญิง"โทโมโยชิ พูดออกมาจาลำคอเบาๆ

"ไม่เห็นจะแปลกเลย " หมอโอะโนะดะแย้งทำถ้าหัวเราะ

"ผมพบเธอในป่า...ท้าทางฉลาด..พูดถาษาเราได้ ..แต่พูดจาแปลกๆ" โทโมโยชิ อธิบายพร้อมนึกถึงใบหน้างามของนทีกาญจน์นั้น

"และที่สำคัญสวย"หมอโอะโนะดะแซว

"หมอคุณไม่เชื่อผม"โทโมโยชิโวยเมือเห็นหมอมีท่าทางไม่เชื่อ

"ผมไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อแต่ทางที่ดีคุณมาเช็คกับหมอบ้างก็ดีนะเพื่อคุณจะป่วย"หมอโอะโนะดะไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงอยู่ในป่าลึกขนาดนั้น

"แต่มันเรื่องจิงนะหมอ"โทโมโยชิยืนยัน"

"เอาละ จริงก็จริงงันผมขอตัวกลับก่อนเป็นห่วงเมียหาเวลาพักผ่อนบ้างนะ หาความสุขใส่ตัวเองบ้างอย่างมั่วแต่ทำงานแบบนี้"

"ครับ หมอฝากคิดถึงคุณมะลิจังด้วยนะคับ"  โทโมโยชิโค้งคำนับ พร้อมเดินมมาส่งหน้าประตู

"อ๋อ กลับไปพักบ้านบ้างละ อย่ามัวแต่พักในค่าย มะลิจังฝากบอกนะ เค้าคิดถึงนายนะ"

"คับหมอ"โทโมโยชิรับปาก

     ที่ตลาดแม่ค้ามีหาบของเดินผ่านไปผ่านมานทีกาญจน์เดินอยู่กลางตลาดบ้านแพรก อย่างมึนงง ตึกรามบ้าน

ช่อง เปลี่ยนไป ราวกับเวลาย้อนกลับไป โดยที่ตัวเองอยู่นิ่งๆ

"เป็นไปไม่ได้..ฉันไม่"  นทีกาญจน์เกิดอาการ ช็อกล้มลงไปกับผื่น ชาวบ้านแถวนั้นต่างมามุงดู

"หนูๆ เป็นอารัย "  หญิงชรารีบเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง

"หลีกทางหน่อยคับ...ผมเป็นหมอผมจะช่วย"ในขณะที่หมอโอะโนะดะเดินทางผ่านมาแวกฝูงคนพร้อมกับทหารอีกสองคน รีบเข้าไปช่วยเหลือนทีกาญจน์

"นี้มันหมอโอะโนะดะ ผัวนังมะลิ เดียวนี้ลุกขึ้นมาแต่ชุดทหารกับเค้าด้วยหรือนี้" วิไลพื่อนมะลิเอ๋ยกับแม่ค้าด้วยกัน

" เราต้องนำไปที่คลีนิกผม..ท้าไม่ค่อยดี"

     หมอโอะโนะดะกับทหารอีกสองช่วยกันพานทีกาญจน์กับมาบ้านหมอโอะโนะดะ ทหารสองคนพยุง

นทีกาญจน์ขึ้นไปนอนบนเตียงคนใข้

"เธอเป็นใครคะ..."มะลิเข้ามาถามสามีด้วยความสงสัย

 

"ผมก็ไม่รู้..ผมเจอเธอที่ตลาด..ผมต้องช่วยเธอไม่งั้นเธอตายแน่"

      พร้อมกับยิบสายน้ำเกลือเจาะใส่ที่แขน นทีกาญจน์มะลิมองสามีในชุดทหาร ดูแปลกๆตา เดินออกมาเงียบๆ

เข้าไปในครัว ทำอาหารเย็น ต่อ

"คุณหมอกลับมาแล้วหรอ..พี่มะลิ"  กระแตสาวใช้วัยละอ่อนเพียง17ปี

เอ๋ยถามพลางเอื้มมือไปเปิดฝาหมอแกงส้มตักขึ้นมาชิม

"กลับมาแล้วจ๊ะ...พาคนไข้มาด้วยกำลังรักษาอยู่นะ" มะลิตอบกลับสายตาเย็นชาเคืองกับเหตุการณ์เมือเช้า

"คุณหมอนี้ใจดีจังเลยนะ...แต่ไปแอบเป็นทหารตั้งแต่เมือไร " กระแตพูดจบหมอโอะโนะดะก็เข้ามาในครัวกระแตรู้ทัน

" อุ้ย! พี่มะลิ กระแตขอไปดูคนใข้ก่อนนะคะ " ออกจากครัวไปยังห้องคนใข้ หมอโอะโนะดะพยามทำตัวเป็นปกติที่สุด

"คุณทำอะไรให้ผมกับลูกทาน หอมจัง"

  พร้อมเข้าไปสวมกอดมะลิ อ้อนด้วยคำหวานและคลอเคลียเมียกลบเกลื่อนเรื่องเมือเช้ามะลิทำตาค้อนใส่ ไม่ยอมพูด

"คุณโกรธผม ผมขอโทษ"  หมอโอะโนะดะ ตามง้อ

   "คุณไม่ต้องมาพูดเลย โอะโนะดะหน้าฉากคุณเป็นหมออาชีพนี้มีแต่ทำความดี...แต่เบื้องหลังคุณกับเป็นทหารกระหายสงคราม...ฉันเป็นเมียคุณยังไม่รู้...ว่าผัวตัวเองที่กอดอยู่ทุกวันวันหนึ่งจะเป็นสายลับมาเยียบย้ำประเทศของตัวเอง "  มะลิโกรธสุดขีด

"คุณอย่างโมโหสิมันไม่ดีกับลูกเรานะ"โอะโนะดะพยามปลอบมะลิเพราะความเป็นห่วง

"อ๋อนี้ คุณยังเป็นห่วงลูกด้วยหรือ นึกว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันและลูกเสียอีก"มะลิแย้ง

"ผมก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ อยากเป็นแค่หมอธรรมดาๆคนหนึ่งมีคุณมีลูก อยู่ด้วยกันตลอดไป"โอะโนะดะ

สุดใจกับโชคชะตาชีวิตที่ตัวเองได้รับในตาเศร้า

"แต่ฉันกลัว...ทั้งเป็นห่วงคุณ..." มะลิพูดพลางเช็ดน้ำตา

       โอะโนะดะเอือมจับตัวมะลิยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้มพลางจ้องตามะลิอย่างจิงจัง"คุณฟังผม ผมเป็นหมอสายทหารไม่มีใครทำร้ายหมอหรอกในสงครามผมสัญญาผมจะไม่ไปใหนจะดูแลคุณกับลูกตลไป" มะลิคลายความกังวลทั้งสองสวมกอดกันนทีกาญจน์ รู้สึกตัวขึ้นมาภายในห้องที่มี พัดลมติดเพดานซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน และที่นี่เป็นบ้านของใคร

"ตื่นแล้วหรอคะคุณ "กระแตกำลังเช็ดตัวให้ นทีกาญจน์ทำท้าดีใจเมือเห็นคนใข้ของเธอฝืนแล้ว

"ทีนี้ที่ไหน..." นทีกาญจน์พยายามลุกขึ้น

"ค่อยๆลุกคะ เดียวหน้ามืด"มะลิร้องเตือนพร้อมกับถือถ้วยข้าวต้มร้อนๆยิ้มแย้มเข้ามาอย่างเป็นมิตร"พวกคุณเป็นใคร"

"นี้พี่มะลิเป็นภรรยาหมอญี่ปุ่นที่ช่วยชีวิตคุณเมือวานนี้ไง ส่วนหนูชื่อกระแต

เป็นลูกจ้างเค้าคะ"กระแตแนะนำตัวเจื่อนแจ้ว

"มาคะ กินอาหารเช้า คุณคงหิวแล้ว" พร้อมกับยกข้าวต้มร้อนๆมาอยู่ตรงหน้านทีกาญจน์

 

"เดียวคะ !วันนี้วันที่เท่าไรเดือนอะไรปีอะไรคะ คะ ฉันอยากรู้!" นที่กาญจน์อยากจะแน่ใจอะไรบ้างอย่าง

"10 ธันวาคม 2484 คุณจำไม่ได้หรอ?"กระแตงงๆกับคำถาม

"สงสัย ความจำเสื่อมแน่เลยคะ พี่มะลิ" กระแตวินิจฉัย

"แล้วคุณจำบ้านคุณได้ไหมะคะ "มะลิ ถามพลางลุ้นตัวโกง

"โอ๊ย ฉันปวดหัว ทำไมมันปวดหัวแบบนี้ "

นทีกาญจน์ทำถ้าปวดหัว  เอามือจับหัวทำท่าปวดหัวสุดขีด

"ไม่เป็นไรคะ คุณยังจำไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืนเดียวจะปวดหัวเสียป่าวๆ"มะลิ ประคองตัวนทีกาญจน์

นอนลง พร้อมห่มผ้าห่มให้

"คุณพักผ่อนเถอะนะ อยู่ที่นี้ให้หาย ไม่ต้องคิดอะไรถือว่าเป็นบ้านคุณเถอะนะไม่ต้องคิดอะไร"มะลิอ่อนโยน ถูกชะตากับ สาวน้อยตรงหน้าบอกไม่ถูก

  "กระแต..ดูแลคุณ..คนใข้ให้ดีนะ..เอาเสื้อผ้าให้คุณเขาด้วย..เดียวฉันจะเอาอาหารกลางวันไปส่งให้หมอในค่าย"

         พูดเสร็จเธอก็ยิบหมวกกับปลอกแขนอนุญาตให้เข้าค่ายทหารญี่ปุ่นที่สามีเธอให้มาเดินอุ้ยอาย ออกไป.. ที่ห้องโถงใหญ่ของบ้านหมอโอะโนะดะกระแตพานทีกาญจน์มานั่งเล่น หลังจากอาบน้ำเสร็จ

"น้ำอุ่น"คะ กระแตยกน้ำอุ่นมาให้

"คุณนี้สวยจังนะคะ..สวยเหมือนภาพวาดเลยนะคะ" พร้อมชมไม่หยุดปาก

"แหม!ชมเสียเดี้ยว นทีก็ลอยหรอ ..จับนทีให้ได้นะ ฮ่าๆ "สองสาวหัวเราะชอบใจ กับมุขของนที

"นที.."กระแตทวน

" ชื่อฉันเองจ๊ะ ฉันชื่อนทีกาญจน์" นทียิ้ม

"งั้นคุณนที นั้งตรงนี้ก่อนะคะกระแตจะไปขายของหน้าร้าน"

"เดียวสิ กระแต ฉันไปด้วย"  นทีกาญร้องตาม

     ช่วงกลางของถนนบนตลาดปากแพรก ข้างๆคลินิกของหมอโอะโนะดะที่ไม่ได้เปิดมาหลายวันแล้วนั้นยังมีร้านนายมาดี เป็นร้านโชว์หวยธรรมดา..แต่ไม่ธรรมดา ในสมัยนั้นของคุณพ่อที่เสียแล้วตกเป็นมรดกของมะลิ นทีมองดูรอบๆมีแต่ของเก่าๆที่สามารถนำเข้าพิพิธภัณฑ์ได้เลยแต่ไม่เก่าของยังใหม่ถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย โทโมโยชิ กับลูกน้องอีกสองนายหอบถุงขนาดใหญ่ใบโตมากันคนละถุง เป็นอาหารกระป๋องชนิดต่างๆ และนมสำหรับสำหรับบำรุงครรภ์เสียงร้องเท้าบูธกระทบกันดังมาหยุดที่หน้าร้าน

"เอาวางใว้ตรงนี้...แล้วกลับค่ายได้"  โทโมโยชิสั่งเสียงเรียบ

"คับ" ทหารสองนาย ทำความเคารพ แล้วหันกลับไป

"สวัสดีคับมีคนอยู่ไหมคับ"โทโมโยชิร้องทักท้าย นทีกาญจน์กำลังก้มๆเงย ดูของในตู้

" กระแตมีคนมาชื้อของ" นทีกาญจน์ร้องตะโกนเรียกสาวใช้ พลางหันหลังไปหาเจ้าของเสียง

" ว๊าย!!"  นทีกาญจน์สะดุดถุงที่ทหารเอามาวางใว้เมือกี่แล้วล้มมาอยู่ในอ้อมกอดของโทโมโยชิ

"ระวัง!"

     เสียงห้าวร้องเตือนก่อนที่ท่อนแขนแข็งแกร่งจะรวบเอาร่างบอบบางเข้าไปหาตัว แล้วดึงหญิงสาวเข้าไปแนบชิดกับเรือนร่างกำยำของตนเองเพื่อปกป้องไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บ จนนทีกาญจน์ถึงกับหน้าแดงก่ำ สองคนสบตาจองมองกันเนินนาน เหมือนโดนมนต์สะกด

 "ใครมาชื้อไรหรอคะคุณนที" กระแตออกมาพอดี โทโมโยชิได้สติ ปล่อยมือออกจากนทีกาญจน์

 "โยชินี้เอง..มาหาคุณหมอหรอคะ "

 "ผมเอาเคืองกระป๋อง กับ นมมาให้"

 "เชิญคะ เข้ามาก่อน ..พี่มะลิไม่อยู่เพิ่งออกไปเมือกี่ "

    สาวใช้ตัวจิ๋วคุยกับโทโมโยชิอย่าง สนิทสนมโทโมโยชิมองนทีกาญจน์อย่างไม่ละสายตา กระแตสังเกตเห็น

 "นี้คะนที เป็นคนไข้ของคุณหมอ แล้วนี้ก็พี่โยชิเป็นคนบ้านเดียวกับคุณหมอ มาอยู่ไทยนานแล้วคะ พูดไทยชัดแจ๋ว"

 "อ๋อ !พวกสายลับ "นทีกาญจน์เหน็บแนม

 "คืนนี้คุณจะค้างที่นี่ หรือคุณจะกลับค่ายคะ กระแตจะได้ทำความสะอาดห้องให้คะ "

 "อ๋อ นอนนี้คับผมมีธุระกับหมอ"โทโมโยชิหาข้ออ้าง

 "งั้นกระแตขอไปทำความสะอาดให้นะคะ ฝากหน้าร้านด้วยนะคะพี่นที

 กระแตหันไปฝากร้านนทีก่อน กระแตยิบไม้กวาดขึ้นไปข้างบนทันที โทโมโยชิจ้องมองตาเป็นมัน นทีกาญน์หวาดกลัวแต่ใจดีสู้เสือ

 "ไม่ทราบว่ามองอะไร จ้องอยู่ได้ " นทีกาญจน์ทำตาค้อนใส่ก่อนจะเดินหนี   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  http://my.dek-d.com/kissdao/writer/view.php?id=1085273