พบรักที่ปลายเวลา

          มะลิเดินกลับมาถึง หิ้วถุงขนมมาด้วย เลือบไปเห็นรองเท้าบูธทหารจอดอยู่หน้าบ้าน กระแตรีบวิ่งมารับ

"ใครมาหรอกระแต"

"คุณโทโมโยชิคะ "  สาวใช้รับของจากมะลิ

"อ๋อ โยชิ กระแตจัดโต้ะรับประทานอาหาร เอาขนมไปจัดด้วยนะสามที่ "

"คะ"  กระแตรับคำสั้งเดินหายเข้าไปในครัว

มะลิ ดีใจมากพุ่งเข้าไปกอดโทโมโยชิด้วยความคิดถึง ..

"มะลิ คิดว่าคุณจะไม่กลับมาแล้ว หลังจากคุณกลับญี่ปุ่นไป "

"มะลิจัง สบายดีไหม" โทโมโยชิ ถามด้วยความเป็นห่วง ...

"มะลิ สบายดี มีคุณหมอกับกระแตคอยดูแล " เธอตอบด้วย รอยยิ้มที่กระจ่างทั่วหน้า

"คุณอยู่ทานข้าวกลางวันกับ มะลินะคะ
     
     มะลิสั้งให้กระแตจัดโตะแล้วคะ อาหาร นำมาจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ จัดใว้สำหลับคนสามคนพอรับประทาน

"กระแตจะ ไปเชิญคนใข้ของคุณหมอ มากินอาหารกลางวัน ที่จ๊ะ "

มะลิสั้งเสียงอ่อนหวานกระแตวิ่งไปถึงหน้าร้าน อย่างรวดเร็ว

" คุณคะ คุณมะลิเชิญไปรับประทานอาหารคะ"

"เชิญนทีหรอ?"

"คะ"  สาวใช้ยืนยัน
 
ร่างเพียวของนทีเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"เชิญคะ นั้ง ตรงนี้ "
    
นทีการจน์นั้งลงข้างๆ มะลิตรงข้ามโทโมโยชิ

" คุณโยชิ..เป็นเพื่อนสนิตของคุณหมอตั้งแต่ยังเด็กเลยคะพวกเค้าสนิตกันมาก"

"อ๋อ สวัสดีคะ "  นทีกาญจน์ยกมือใหว้ ตามมารยาท

โทโมโยชิ ยกมือใหว้ตอบ ขณะที่วงหน้าสวยเงยขึ้นมา สบตากับโทโมโยชิ

"แล้วคุณ.."มะลิชะงัก เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้จักชื้อนทีกาญจน์เช่น

"ชื่อนทีกาญจน์ เรียกว่า นทีก็ได้นะคะ"  มะลิอมยิ้มเห็นทางทางของหนุ่มสาวตรงหน้าก็พอจะรู้สึกได้

"เชิญคะทานกันเลย..อาหารจะเย็นชืดแล้ว"

"อาหารอาอร่อยจังเลยนะคะ" นทีกาญจน์ชม

"ขอบคุณคะ..งั้นทานเยอะๆนะคะ"  มะลิยิ้มพลางตัดอาหารให้นทีกาญจน์มลองชิม

"โยชิคะ คืนนี้นอนที่นี้นะคะ รอคุณหมอกลับมาตอนเย็นเจอคุณต้องดีใจแน่ๆคะ"

"คับ "   โทโมโยชิรับปาก 

    กระแตเก็บโต๊ะอาหาร นทีกาญจน์เข้ามาช่วยเก็บ

" นี้กระแต นายคนนั้นนะ เป็นใคร สนิตกะคนบ้านนี้ด้วย ถ้าทางจะสำคัญน่าดู"    นทีกาญจน์หลอกถามตามนิสัยผู้หญิง

"คุณโยชินี้ เป็นเพื่อนคุณหมอ แต่ตอนมาใหม่ๆเป็นลูกจ้างหมอพออยู่สักพักก็กลับไปแล้วกลับมาทำอยู่อย่างนี้ แต่ตอนนี้

เป็นถึง ผู้กองหล่อเทห์ เป็นที่หมายปองของสาวๆแถวนี้ อะคะ คุณ""

"อ๋อสายลับญี่ปุ่น "  นทีอุทานออกมาเบาๆ ... 

  นทีกาญจน์เดินไปริมแม่น้ำมีต้นไม่ใหญ่ กลับศาลาใว้ให้นั่นพัก รู้สึกเบื่อเพราะ ที่นี้ไม่มีทีวีไม่มีความบันเทิงไดๆ เห็นมะลิ

กำลังขนของขึ้นเรือ โดยมีทหารญี่ปุ่นสองคนคุมฝรั่งตัวผอมโซขนของ เธอ ชะโงกดูโดยเอาต้นไม้ใหญ่บังตัวใว้ 

"คุณกำลังทำอะไร"   เสียงทุ้มนุ้มของโทโมโยชิดังแววมาจากข้างหลัง

"ป่าว ฉันไม่ได้ทำอะไร "นทีกาญจน์เสียงแข็ง

ร่างใหญ่ รีบจับข้อมือทั้งสองของหญิงสาวไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ ...

"บอก มาไม่งั้นฉันจะ..."

"จะ..อะไร"นทีกาญจน์แข็งกร้าวจองตาไม่พอใจ "

"kisu..จูบ" โทโมโยชิจองมองไปยังเรียวปากของนทีกาญจน์อย่างกรุ้มกริ่ม

"ไอ้โรคจิต"  นทีหลบตาด้วยความเขิน เพราะรู้สึกกับชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนกัน 

"ทำไม เธอถึงอ่านและพูดภาษาญี่ปุ่นได้"โทโมโยชิ จับแขนนทีไมยอมปล่อย

"ถามโง่ๆอ่านออกเขียนได้ก็ต้องเรียนมาสิ" นทีกาญจน์ ตอกกลับ

"อยากกวนประสาทกันนะ ตอบดีๆ" โทโมโยชิกัดฟันข่มอารมณ์

"โยชิคะ มีอะไรกันหรือป่าวคะ มะลิก้าวอย่างช้าๆตรงมาที่คนทั้งสอง

"ไม่มีอะไรคะ..รู้สึกปวดหัวขอตัวไปพักก่อนนะคะ"  นทีกาญจน์แกล้งปวดหัวเพื่อเอาตัวเองออกจากตรงนัน

"เดียวคะ!เป็นอารัยมากไหมคะ เดินไหวไหมคะ"    มะลิ ทำถ้าประคอง"

'ไม่เป็นไรคะ นทีไหว "นที จ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นโดยมีโทโมโยชิมองตาม

"เธอความจำเสื่อม จำ อะไรไม่ได้เลยนอกจากชื่อตัวเอง ..."   มะลิ เปรย ให้โทโมโยชิฟัง
  
         พลบค่ำตะวันคล้อยค่อยๆหรี่แสงพลันลับจับขอบฟ้า กระแตเก็บโตะอาหาร หมอโอะโนะดะเล่นเปียโนไม้ที่จัดวางติด

ผนังโดยมีภรรยาอยู่ใกล้ๆในทำนองเพลงญี่ปุ่น นทีกาญจน์นั้งฟัง อยู่ใกล้ๆ

"ลองเล่นไหมคับ .."หมอโอะโนะดะ"

          ขยับตัวออกจากเก้าอี้ ให้นทีกาญนั้งลง นทีกาญจน์จรดปลายนิ้วลงเปียโนไม้หลังเก่า ในทำนองเศร้า เศร้าของเพลง

เพลงหนึ่ง ทีทุกคนในที่ที่เธอจากมารู้จักดีเพลงหนึ่ง..ในขณะที่โทโมโยชิลงมาจากชั้นสอง หยุดชะงักตรงบันได ตั้งใจฟังเ

เพลงทีลอยมากระทบอารมภ์ ความเศร้าของเพลงนี้มาจากดนตรีที่ช้าๆ ฟังแล้วให้อารมณ์เหงาๆ ..เนื้อเพลงเป็นถาษาญี่ปุ

ณทำนองที่เค้าไม่เคยฟังมาก่อนนื้อเพลงนั้นจะบรรยายถึงความรู้สึกภายในใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ถึงผู้ชายที่ตัวเองรักแต่ก็ไม่

ยอมบอกออกไป ...
 
"เพราะมากๆคับ..ไม่รู้นะว่าคุณนทีจะเล่นเป็นและร้องเพลงญี่ปุ่นได้เก่งขนานนี้"
 
โอะโนะดะชมแกมสงสัยทุกคนในห้องเงียบกริบจนเพลงบรรเลงจบ

         "ชอบไหมคะเพลงนี้เป็นความในใจของหญิงไทยให้ทหารญี่ปุ่นที่มาสงคราม ผู้หญิงไทย เป็นประเภทปากไม่ตรงกับ

ใจ  ต่อหน้าจะปากร้ายกับทหายหนุ่ม ทั้งๆที่ตัวเองนั้นก็รักเขาสุดหัวใจ  ทั้งนี้ก็เพราะชายหนุ่มเป็นคนญี่ปุ่นที่มารุกราน

ประเทศ...วรรณกรรมที่แต่ขึ้นมาหลังจาก... "

ประโยคสุดท้ายนทีกาญจน์หยุดเอาใว้

"ขอตัวก่อนนะคะ"
 
        นทีกาญจน์เดินตรงไปที่บันใดตรงขึ้นชั้นสองมือหนาคว้ามับเข้าที่ข้อมือเล็กกระชากลากถูร่าง ระหงเข้าไปยังมุมห้องลับตาคน

" นี้คุณทำบ้าอะไร..ฉันเจ็บนะ"

นทีกาญจน์พูดพร้อมกับสะบัดมือของโทโมโยชิออก

"เมือกี่ที่คุณเล่นเพลง หวังว่าจะคนในเพลยไม่ใช้หมอนะ"

โทโมโยชิรู้สึกหึงหวง ..สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าโดยใช้หมอมาอ้าง

" คิดบ้าๆ...ใครจะไปทำอย่างนั้น..เอาหัวสมองส่วนใหนคิด"

"ขอให้เป็นอย่างที่พูดเทอะ "   โทโมโยชิากระแนะกระแหน.

        นทีกาจน์ผลักโทโมโยชิออกให้พ้นทาง ร่างเล็กเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องตัวเองโดยไม่สนใจชายหนุ่นที่มองตาม

และครุ่นคิดถึงเรื่องในป่า ..โทโมโยชิ เดินไปยังห้องทำงานของหมอโอะโนะดะ หมอโอะโนะดะกำลังเขียนใบสั้งยาเป็น

จำนวนมากสำหลับทหารญี่ปุ่น

"อ้าวโยชิ..คุณยังไม่นอนอีกหรอ"

"ยังหรอกหมอ ..มีเรื่อง ให้คิด.."โทโมโยชิตอบเรียบ

"เรื่องสร้าง สะพานหรอ"หมอโอะโนะดะเดา

"เปล่า ..นี้หมอคุณยังจำเรื่องในป่าที่ผมเล่าให้ฟังได้ไหม..." หมอโอะโนะดะ ทำท่าครุ่นคิด

"อ๋อจำได้สิ..มีอะไรหรอ"

"ผู้หญิงที่ผมเจอคืนนั่น ..คือคนที่หมอช่วยมาเป็นคนคนเดียวกัน"โทโมโยชิเอามือเท้าโต๊ะจองหน้าคู่สนทนาอย่างจิงจัง

"คุณนทีนะหรอโยชิ"   หมอโอโนดะดึงแว่นออกมาเช็ดแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่แล้วเงยหน้าขึ้น

 
"ไม่เห็นแปลก เธออาจผลัดหลงกับครอบครัว ประสบอุบัติเหตุ จำอะไรไม่ได้ ผมช่วยเธออาจเพราะดวงที่ทำให้ต้องมาช่วยกันก็ได้"
 
"ผมว่าแปลก"โทโมโยชิแย้ง
 
"แปลกอย่างไง...สวย.. น่ารัก..เก่ง ..ที่สำคัญพูดถาษาญี่ปุ่นได้..ถ้าไม่ติดผมมีลูกมีเมียแล้วนะ..ผมไม่ปล่อยใว้หรอก"

        หมอโอโนดะลุกขึ้นตบไหล่โทโมโยชิเหมือนจะบอกอะไรบ้างอย่างเป็นนัยๆ แล้วเดินออกไป