Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

       ตอนนี้ฉันและครอบครัวนั่งรับประทานอาหารค่ำ  พร้อมกับคุยสัพเพเหระ ถามสารทุกข์สุข บลาๆ  ไม่ได้เจอกันตั้งนานนี่นา
       ช่วงเวลาแบบนี้มีความสุขที่สุดเลย ^_^
       “ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างงจ๊ะลูก”  แม่ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
       “สนุกมากค่ะแม่ เพื่อนๆเป็นคนดีทั้งนั้นเลย”
       “แล้ววินนี่มีแฟนแล้วยังเอ่ย”
       คำถามของแม่ทำเอาฉันที่กำลังดื่มน้ำ สำลักน้ำไม่เป็นท่า  น้ำงี้พุ่งไปถูกหน้าพี่เรนนี่เต็มๆ
       “กรี๊ด เธอทำอะไรเนี่ยวินนี่ ยังไม่สงกรานต์เลยนะยะ”  นางบ่นอุ๊บอิ๊บอย่างไม่พอใจ  อุ๊ยต๊าย! ขอโทษนะคะ พอดีปืนฉีดน้ำเข้าสิงค่า  โฮะๆ
       “วินนี่ซุ่มซ่าม -_-;;”  น้องชายบ่นอีกคน แหมๆ เอาเข้าไปทั้งพี่ทั้งน้อง
       น้องซัมเมอร์เป็นน้องคนสุดท้อง แต่มีความเป็นผู้ใหญ่ที่สุด  (เอ๊ะ! หรือว่าฉันต่างหากที่ทำตัวเป็นเด็ก)
       “แหม ลูกแม่น่ารักอย่างนี้ต้องมีอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ”  แม่ยังคาดคั้นคำตอบจากฉัน
       “นี่คุณลูกเรายังเด็กอยู่นะ -_-++”
       “ลูกเราอายุสิบเจ็ดแล้วนะคะ”
       พ่อกับแม่ฉันก็เป็นอย่างงี้บ่อยๆนั่นแหละ ทะเลาะกันเรื่องหงุมหงิม  โดยเฉพาะเรื่องที่ฉันมีแฟนหรือยัง อืม...คนสวยเพลีย
       “เอ่อ...คุณพ่อกับคุณแม่อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยน้า หนูยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ แต่คนที่ชอบน่ะ เอ่อ...ก็คงมีแล้วมั้ง _///_”  ฉันหน้าแดงไปจนถึงใบหู  เราพูดอะไรไปเนี่ย!  แบบนี้พ่อคง...
       ปัง!
       พ่อทุบโต๊ะดังปัง  ตอนอยู่อังกฤษ พ่อแอบเรียนเทวันโดเรอะ  โต๊ะเกือบหักเป็นสองท่อนเลยจ้า 
       ทุกคนหันไปมองพ่ออย่างหวาดๆ อะไรเนี่ย! ฉันแค่บอกว่ามีคนที่ชอบแค่นี้เนี่ยนะ?
       “พ่อทำอะไรของพ่อเนี่ย โต๊ะหัก ซื้อใหม่ด้วย”  พี่เรนนี่ประท้วง
       “พ่ออย่าทำตัวงี่เง่าสิฮะ”  ซัมเมอร์พูดจาได้น่าเชือดคอทิ้งนัก  รู้ทั้งรู้ว่าพ่อเป็นคนบ่อน้ำตาตื้น
       “ไม่จริงใช่มั้ยลูก ผู้ชายที่ลูกรักมีแค่พ่อกับซัมเมอร์ใช่มั้ย ฮือๆ T^T”  พ่อสะอึกสะอื้น ฮ่าๆ ไม่ต้องสงสารหรอกค่ะ แค่นี้จิ๊บๆ พ่อเคยร้องไห้ น้ำตาเกือบท่วมบ้านมาแล้ว
       “คุณร้องไห้อยู่ได้ ไม่รู้จักอายลูกบ้าง”
       “ฮือๆ T^T”
       “ว่าแต่ว่าคนที่วินนี่ชอบ คือใครกันน้า~~”  แม่ถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ พร้อมกับเอานิ้วชี้จิ้มที่คาง ทำตาแบ๊วๆให้ดูเหมือนลูกไก่เพิ่งเกิด   แล้วทุกคนต่างทำท่านั้นตามแม่ ไม่เว้นแม้แต่พ่อที่เพิ่งหยุดร้องไห้
      อาโนเนะจริง ครอบครัวฉัน -_-+++
      (  -)(  -)(-_-)(-  )(-  )
      “ใครกันน้า~” ทุกสายตาหันมามองฉัน  แล้วน้ำเสียงที่ชวนขนลุกนี้มันอะไรก้านนน
      “เอ่อคือ.....”
      “ใครเหรอ~” ยังไม่เลยอีก เพิ่มสายตาแวววาวแสดงถึงความอยากรู้อยากเห็น  ฉันรู้สึกกดดันจวนจะผูกคอตายแล้วเนี่ย  ฮือๆ T..T  รุมคนสวยทำไม
       “ความลับค่ะ”
       “ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าอยากได้คำปรึกษาบอกพี่ได้น้า >_O”
       “วินนี่มีโมเมนต์แบบนี้กับเค้าด้วยเหรอเนี่ย”
      “กรี๊ด ลูกแม่มีความรัก >-<”
       “ไม่จริงใช่มั้ยลูก ฮือๆ T^T”
       เอิ่ม...มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ อย่างกับจิ้งโจ้บินได้เลยเรอะ  โฮ~ ทำไมทุกคนต้องส่งสายตาแบบว่า ‘ไม่อยากจะเชื่อเลยพี่ชาย’ อะไรประมาณนั้นล่ะ
       หลังจากทานอาหารเสร็จ ฉันกับพี่เรนนี่ก็ช่วยกันเก็บโต๊ะ ล้างจาน ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่เข้าห้องไปสวีตหวานแล้วล่ะ -,,-  ซัมเมอร์ก็กำลังดูโคนาน (ลูกชายของโคนัน มีแต่น้องชายฉันเท่านั้นที่ได้ดู โฮะๆ) ภาคเดอะมูฟวี่ที่เพิ่งซื้อมา เจ้าตัวบอกว่าเพิ่งไปเอามาจากศตวรรษที่ยี่สิบแปดด้วยไทม์แมชชีนของโดเรม้าน (หลานโดราม่อน)=_=++ ฉลาดมากเกินถึงขั้นบ้าแล้ว น้องช้านนนน โฮ~
       ครอบครัวของฉันถึงแม้จะดูวุ่นวาย แต่ก็มีความสุขมากน้า
 
       อิ่มแปล้เลยฉัน  ถ้าใครเจอฉันตอนนี้คงคิดว่าฉันท้องได้สี่เดือนแล้วแหงแซะ  ก็แม่ทำอาหารอร่อยมากนี่นา ฉันไม่ต้องกินน้องมาม่ารสหมูสับอีกแล้ว (เหรอ?)
       แอด~
       ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้อง  เป็นห่วงธีร์ดีจัง ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา  ฉันเลยเอาขนมปังสอดไส้ความรักกับนมรสกล้วยไปให้ หวังว่าคงไม่เป็นลมน้ำลายฟูมปากตายก่อนนะยะ
       ฉันเดินไปเปิดตู้  ก็พบกับความว่างเปล่า
       “ธีร์ดี นายอยู่ไหนอ่ะ”
       3 นาทีผ่านไป
       เงียบ~
       กรี๊ดดดด~~ หรือหมอนี่จะขาดอากาศตายไปแล้ว
       ไม่น้า~ ยังหนุ่มยังแน่น
       ฉันตามหาเขาไปห้องจนทั่ว แม้แต่ในชักโคกก็ไม่มีเลย โฮ~ ทำไงดี 
       ครอกฟี้ _ _ ZzZz
       ระหว่างนั้นฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง  จึงหันไปมองบนเตียงนอนก็พบว่าเหมือนมีอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม
       พึ่บ!
       O_o
       “กรี๊ดดดด~ นายมานอนบนเตียงฉันทำไมเนี่ย”
       ภาพที่เห็นคือธีร์ดีที่นอนงุดๆ น่ารักเชียวตานี่
       “งึมงัม~ ก็ผมง่วงนี่ (‘ ’)”  เขาตอบด้วยเสียงที่งัวเงีย
       “ลงไปเดี๋ยวนี่เลยนะ” ฉันพยายามดึงแขนเขาให้ลงมาจากเตียง แต่ก็ไม่เป็นผล หมอนี่กินช้างเป็นอาหารเรอะ หนักจัง  “ฉันเอาขนมปังกับนมมาให้ นายคงหิวน่าดู”
       “เธอเป็นห่วงผมด้วย?”
       “ฉันไม่อยากให้นายตายต่างหากล่ะ เอาไปเลย” ฉันยื่นขนมปังกับนมไปให้เขา  ธีร์ดียิ้มแบบเขินๆ น่ามันเขี้ยวชะมัด
       “ขอบคุณนะ :-)ใจดีจังเลย”
       “อืม”
       “นี่! วินนี่”
       “หืม? อะไรอีกล่ะ”
       “ที่บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว ใครกัน”  โอ๊ย! คนสวยปวดกระบาลจ้า  ทำไมวันนี้เจอแต่คำถามนี้เนี่ย  อยากจะบ้าตาย  ขอพาราด่วน
      “นายแอบฟังเหรอ”
      “ก็นิดหน่อย (‘*’)”
      “หึ! เรื่องอะไรฉันจะบอกนายล่ะ”
      “…”  จู่ๆเขาก็เงียบไป
      O-O กรี๊ด!
      “นายทำอะไรเนี่ย” ฉันตกใจ เมื่ออยู่ดีๆหมอดีก็เข้ามากอดฉันเฉยเลย แถมเอาหน้ามาซุกกับคอฉันอีก
       “ผมไม่ให้เธอไปชอบใครนอกจากผมหรอกนะ”
       O/////O  ประโยคนี้เขาพยายามจะสื่ออะไรกันนะ  แต่มันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงเลยล่ะ เดาว่าตอนนี้หน้าคงแดงมากแน่ๆ เพราะรู้สึกบรรยากาศในห้องร้อนกะทันหัน แบบนี้มีแอร์ร้อยตัวก็ช่วยไม่ได้จ้า ใครมาวางเพลิงห้องฉันฮ้า  
       “ปล่อยเลยนะ -///-”
       “ขออยู่แบบนี้สักพักนะ -///-”
      สิ่งที่ก่อตัวขึ้นในใจนี่มันอะไรกัน  แทนที่จะผลักเขาออก กลับรู้สึกดีอย่างประหลาด อยากให้ธีร์ดีกอดแบบนี้นานๆและตลอดไปเลย
       อยากรู้มั้ยล่ะคะว่าฉันชอบใคร  แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องรอพิสูจน์ต่อไป คริๆ  นักอ่านน่าจะรู้นะ
       จุ๊ๆมันเป็นความลับ รู้แล้วอย่าบอกใครเน้อ  คนสวยขอร้อง U.U+ 
 
อร้ายยย~ ไรเตอร์ก็มีคนที่รักเหมือนกัน >////< พูดแล้วเขิน บ้าๆ //ตีมั่ว  ใครกันน้า~ ให้ทาย ก็เธอยังไงล่ะ//ชี้ไปที่นักอ่าน  >_< อิอิ  รักทุกคนค่า♥ 
 
ธีร์ดีน่ารักอีกแล้ว กรี๊ดกร๊าด ไรเตอร์ปลื้มๆ  
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ชุ๊บ <3