Christmas Eve ส่งหนุ่มหน้าใสทักทายหัวใจยัยจอมเพ้อ

       ก๊อก! ก๊อก!

       “อ๊ะ”  ฉันผละออกจากอ้อมกอดของธีร์ดี เมื่อจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตู

       “เปิดประตูหน่อยสิวินนี่”

       ซวยแล้ว ทำไงดี เสียงพี่เรนนี่

       “นาย!” ฉันชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า เป็นเชิงบอกว่าให้เขาไปซ่อนตัวในนั้น     โฮ~ชีวิตของเขาต้องมาจบในนี้จริงๆเหรอ น่าสงสาร U^U

       “(‘^’) อีกแล้วเหรอ” เขาเบ้ปากกับคำสั่งของฉัน แน่ะๆอย่ามางอแงนะ

       “เดี๋ยวนี้เลย”

       “สงสัยจะหลับแล้วมั้งฮะ” คราวนี้เป็นเสียงของซัมเมอร์ที่คงคุยกับพี่เรนนี่ แง~ พวกหล่อนจะมายุ่งอะไรกับห้องช้าน~

       “เพิ่งสามทุ่มเองนะ ยัยนั่นเคยหลับเวลานี่ซะที่ไหน”

       “มาแล้วค่า” ฉันรีบเปิดประตู  เป็นจังหวะเดียวกับที่ธีร์ดีวิ่งเขาไปในตู้พอดี  “ขอโทษที่เปิดช้านะ” ฉันยิ้มเจือนๆให้กับทั้งคู่  ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่ซ่อนกิ๊ก เพื่อไม่ให้แฟนตัวเองจับได้แล้วล่ะ ขอบอกว่ามันเหนื่อยมาก -^- อย่าทำเด็ดขาด  คนสวยขอเตือน

       “เปิดช้าจังนะ”  พูดจบทั้งสองคนก็เข้ามาในห้องฉันเลย โดยไม่รอให้ฉันอนุญาต

       “ผมได้ยินพี่คุยกับใครด้วย หรือว่าพี่ซ่อนใครไว้ฮะ O_O”

เฮือก!

       ฉันบอกแล้วไงว่าน้องชายของฉันฉลาดถึงขั้นไปศตวรรษที่ยี่สิบแปดมาแล้ว  ซวยแล้วไง  โดเรม่านช่วยด้วย T..T 

        “เอ่อคือ...”

       ตอนนี้เหงื่อจากทุกอณูขุมขนผุดออกมาด้วยความร้อนตัว  แก้ตัวไงดี ฉันโกหกไม่เก่งซะด้วยสิ

       “ผมแค่ล้อเล่นเองนะฮะ ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นก็ได้หรือว่า...”

       “พอแล้วๆ เลิกแกล้งวินนี่ได้แล้ว” พี่เรนนี่ปราม เมื่อเห็นว่าซัมเมอร์กำลังตั้งข้อสันนิฐานที่แม่นยำที่สุดในสามโลก  โฮ~ มีน้องฉลาดมันก็ไม่ดีหรอกนะ

       “ทั้งสองคนเข้ามามีอะไรรึป่าว”

       “พี่แค่จะมาบอกเราว่า พรุ่งนี้ให้ตื่นแต่เช้าหน่อย  เราจะไปเที่ยวกัน ^^ ถ้าตื่นสายเหมือนทุกทีล่ะก็...อดนะจ๊ะ ให้นอนเฝ้าบ้านนะ”

       “ไปที่ไหนเหรอ?” แถวนี้มีที่ไหนให้เที่ยวบ้างหว่า?

       “คงเป็นต่างจังหวัด พี่คิดถึงประเทศไทยจะแย่ คราวนี้จะได้ไปแบบครอบครัวแสนสุขสักที”

       “อื้มๆ (- -)(_ _)(- -)(_ _)”

       พูดจบ พี่เรนนี่ก็เดินจากไป เหลือแต่ฉันกับน้องชายสุดป่วน หึ! จะอยู่ทำซากอะไรล่ะจ๊ะเด็กบ้า -*- ฉันเริ่มเกลียดเด็กซะแล้วสิ

       “ให้ยืม” ซัมเมอร์ส่งอะไรสักอย่างมาให้ฉัน “โคนานภาคพิเศษฮะ แค่นี่แหละ ไปล่ะ”  จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็เดินออกไป โดยที่ฉันไม่ทันพูดอะไรสักคำ  เฮ้อ~ดีแล้ว หัวใจแทบวายแน่ะ  ถ้าน้องชายฉันเจอธีร์ดีมีหวัง...โอ๊ย~ไม่อยากจะคิด

      ดูโคนานหน่อยแล้วกัน น้องชายอุตส่าห์ให้ อันที่จริงฉันชอบดูการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนมากนะ แต่ดูแล้วไม่ฉลาดเหมือนน้องชายเท่านั้นเอง -*- 

       “โคนาน เดอะมูฟวี่ ตอนชายปริศนาในตู้มรณะ”

       เฮือก -[]-

       ทันทีที่ฉันอ่านชื่อตอนจบ ก็รีบวางแผ่นซีดีลงทันที ไม่ดงไม่ดูมันแล้ว  มันเป็นตอนใหม่จากโลกอนาคตจริงๆเหรอเนี่ย  เหมือนกับซัมเมอร์หลอกด่าฉันอยู่เลย ดีนะที่เป็นตู้มรณะ ไม่ใช่ตู้เสื้อผ้าของวินนี่!  โคนานนี่ชักจะยังไง

       “ไม่ดูเหรอ”  ธีร์ดีหยิบแผ่นซีดีขึ้นมา เขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

       “ไม่ดูแล้ว -*- อ่านชื่อตอนแล้วท่าทางไม่สนุก”

       “งั้นเหรอ”

       “นายจะดูก็ดูไปสิ  ฉันจะนอนแล้ว”  ฉันกระโดดดึ่งๆขึ้นไปบนเตียง  พร้องกับงุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้างั้นเหรอ

       ให้ตายเถอะโรบิน!

       แต่ก็ดีเหมือนกัน ฉันได้หาเรื่องขาดเรียน  เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้แม่โทรบอกอาจารย์ประจำชั้นว่าฉันขอลาไปเที่ยวกับครอบครัว

       พึ่บ!

       O-o

       “กรี๊ดดดด นายทำอะไรน่ะ ลงไปเดี๋ยวนี้นะ”  ฉันแวดใส่เขา เมื่อจู่ๆหมอนี่ก็มานอนบนเตียงฉันเฉยเลย

       “ชู่~~ อย่าเสียงดังสิ ผมไม่อยากไปซ่อนตู้อีกแล้วนะ U.U” เขาทำหน้าปลงๆ จะว่าไปก็น่าสงสารนะ อิอิ 

       “ลงไปเลยนะ ชิ่วๆ” ฉันยอมเบาเสียงลงระดับหนึ่ง พร้อมกับไล่เขาให้ลงไป

       “นอนด้วยไม่ได้เหรอ (‘^’)”  ธีร์ดีทำเสียงออดอ้อน แต่อย่าหวังว่าฉันจะใจอ่อนนะยะ

       “ไม่ได้”

       “ง่วงจะแย่”  หมอนี่ไม่ฟังคำปฏิเสธจากฉัน หนำซ้ำยังสอดตัวเขามาในผ้าห่มอีก  ไม่พอยังหลับตาพริ้ม โอ๊ย~~มันน่ารักอ่ะ

       เด็กดื้อเอ๊ย!

       ช่างเถอะ ฉันก็ขี้เกียจจะทะเลาะแล้ว นอนก็นอน  ฉันเอาหมอนข้าง มาวางขั้นระหว่างฉันกับธีร์ดีไว้

       “ไม่เถียงแล้วเหรอ”

       “ขี้เกียจ  ฉันจะนอน  แล้วอย่ามาเข้าในอาณาเขตฉันนะ”

       คลำๆ

       ฉันคลำหาตุ๊กตาหมีริลัคคุมะที่เวลานอนต้องกอดมันเสมอ  กอดมาได้สามปีแล้วล่ะ ไม่เคยเปลี่ยนตัวใหม่เลย เพราะมันนุ่มมาก แถมเป็นของขวัญวันเกิดจากคุณแม่ด้วย  กลิ่นของมันเลยห๊อมหอม

       เอ๊ะ! ไม่มี

       กรี๊ด~ ฉันดีดตัวขึ้น หันไปมองทางด้านธีร์ดีที่...กำลังกอดหมีน้อยของฉันอยู่ น่าหมั่นไส้มาก!

       “เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”  

       “ล้ำเส้นแล้วนะ;P”

       “เอาน้องหมีของฉันคืนมา”

       “ไม่ให้”

       หน็อย! ฉันใช้มือกระชากริลัคคุงสุดแรงเกิด แต่...

       แกวก

       O_o  เสียงอะไร

       ดูเหมือนฉันจะได้น้องหมีกลับมาแล้ว แต่รู้สึกว่าทำไมมันเบาลง  ฉันสังเกตเห็นปุยนุ่นทีลอยกลางอากาศและสิ่งที่มือฉันถืออยู่คงจะเป็น...แขนข้างซ้ายของริลัคคุง >O<

       “กรี๊ดดดดด~~~”

       “เงียบหน่อยสิ”

       ฉันชักจะเดือดปุดๆแล้วนะ เขาเป็นคนทำร้ายตุ๊กตาหมีน้อยของฉัน แง~~ ริลัคคุงของช้านนนน

       “ไม่ต้องมาพูดกันอีก”  ฉันเชิดหน้าใส่ธีร์ดี แล้วนอนหันก้นให้เขา  ชิ้นส่วนแขนของริลัคคุงฉันก็ยังกอดเอาไว้  ฮือๆ T^T

        “ขอโทษ แต่เธอเป็นคนทำขาดเองนะ”

        “เชอะ!”

        ฉันเมินใส่เขา  คราวนี้ไม่ใจอ่อนแน่

       ริลัคคุงของแม่ โถๆ  T^T

       “คืนก็ได้”  เขาวางซากศพของน้องหมีไว้บนหน้าฉัน

       ฉันงอนหมอนี่แล้ว  คืนตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา!

       “…”

       “โอ๋ๆ ดีกันนะ”  ธีร์ดียื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน   แต่อย่าหวังว่าฉันจะหาย งอนกับสิ่งที่เขาทำต่อน้องหมีผู้หน้าสงสาร

       “…”

       พี่บ!

       O///O

       “นายทำอะไรน่ะ”  

       ธีร์ดีสวมกอดฉันจากด้านหลัง โดยมีหมอนข้างกั้นระหว่างเราไว้

       “ก็ไม่รู้สินะ” กรี๊ดดด~ แล้วทำไมเขาต้องทำเสียงเหมือนโน้ต อุดมด้วยล่ะ วินนี่จะเป็นลมค่า >o<

       “เลิกงอนได้แล้วยัยเพ้อ”

       “ไม่งอนแล้วก็ได้ ปล่อยสักทีสิโว้ย”

       “ฟี้...ฟี้  Zzz…Zzzzzz”

       และเขาก็ยังกอดฉันต่อไปจ้า แถมแน่นกว่าเดิมด้วย ดีหน่อยที่มีหมอนข้างกั้นไว้  ฉันรู้นะว่าเขาแกล้งหลับ แต่จะทำยังไงได้ โฮ~

       ‘หึๆ ปราบสาวขี้งอนก็ต้องใช้ไม้นี้สิ’

กรี๊ดดด~~ พ่อหนุ่มน้อยของแม่ร้อนแรงเหลือเกิน >[]<  ปลื้มๆ  ตอนนี้มิซากิขอตัวไปเกิดเป็นหมอนข้างที่กั้นระหว่างวินนี่กับธีร์ดีแป๊บ อร้าย! เขิน แล้วเจอกันค่า~ //โบกมือลา

ขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนนะคะ   รักทุกคนค่าาา