Please Love โปรดเถิดรัก....

     "ได้สิฉั้นเชื่อนะว่าเราจะได้เจอกันเพราะถ้าเราคิดถึงกันเราต้องได้เจอกันเเนๆเเละเธอไม่ต้องยิ้มนะเพราะฉั้นอยากเห็นน้ำตาเธอมันคงดีกว่าเพราะไม่อยากให้เธอหนะเศร้าคนเดีวย"ใช้เเล้วเพราะนิลเป็นเเบบนี้เสมอเก็บความเศร้าเละบิดเบือนว่ามีความสุขเพราะเธอไม่อยากให้เราเศร้าตอนนี้เราต่างร้องไห้กันใช้เเล้วฉ้นเกีลยจการจากลาถึงพยายมไม่มีเพื่อนเเต่นิลบอกเสมองง'ที่เราไม่กล้าเดินหน้าที่เราหลอกตัวเองเพราะเราหนะมันขี้ขลาดถ้าไม่อยากขี้ขลาดจงยอมรับชะตาเเต่จงอย่าก้มหัวให้มันอย่างกล้าหาญ'ขอบคุณจริงๆนะเพื่อนรัก 

      เรากอดกันเป็นครั้งสุดท้ายเเม้ว่าประตูจะปิดลงเเละเวลาของซั้นกับนิลก็เริ่มกลับมาต่างคนต่างเดินมากขึ้นเเต่ถึงมันจะกลายเป็นความทรงจำอันเหงาๆในวัยเด็กเเต่เราต่างรู้ดีถึงเหมือนจะลืมเรือนเเต่จริงๆเเล้วเราเก็บมันใว้ในใจเเละหวังว่าเราจะได้กลับมาพบกันอีก

       เด็กหญิงนิลธาการญ์ นภารักษ์ ในที่สุกเด็กวัยเเปดขวบก็มีญาติสักทีมียายคนหนึี่งมารับเเละมาเลี้ยงอาจเป็นนามสกุลที่น่ารังเกลียดเพราะเเกรเป็เพียงคนรับใช้ของประเทศฟรานซัสอยู่ในเขตฝรั่งเศษเเต่ว่าถึงเป็นเเค่นั้นก็ไม่เป็นไรเเค่มีรักให้เธอก็พอเเล้ว

 "เอ้ามาสิยายนิลมากราบองค์กษัตริ์เเละก็ราชินีเลยเร็วเข้า"ตอนเเรกไอ้เราก็กะจะเอาเด็กน่ารักกว่านี้เเต่นี่อะไรตาโศกๆเศร้าหน้าเซีวยเเต่ช่างปะไรใหนก็เอามาเเละเลี้ยงมันหน่อยล่ะกัน

"ค่ะยาย"ว่าพลางก็ก้มลงกราบใช้เเล้วราศีของคนมีบุญกับคนจนมันต่างกันเสียจริงเเต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะเธอไม่หวังมาเเค่มีใครสักคนบนโลกรักเธอก็เกินพอเเล้ว

"ท่านพ่อใครครับทำไมยายนี้ตัวซีดๆจังอะครับเหมือนผีดิบเลย."อะไรกันเป็นองค์ชายมาตั้งนานเพิ่งพบพานคนหน้าเศร้าขนาดนี้ไร้อารมณ์ชะมัดคิดว่าหน้าตาหน้ารักโถ่เซงจริง

นี่"องค์ชายซานเซส"หนะเองยายเล่าให้ฟังว่าเอาเเต่ใจเเละกวนมากเเละที่สำคัญชอบความถูกต้องมากหากเพียงเมื่อเงยหน้าทำไมถึงไม่กล้าสู้สายตานั้นนะผมดกดำเเละรูปร่างสูงทั้งที่เเค่อายุ11ขวบถ้าเรียกพี่ชายจะโกรธมั้ยเเล้วองค์ชายจะเล่นกับเรามั้ยนะรอยยิ้มนั้นกวนเเต่ตาดูขี้เล่น

"ตอบลูกข้าสิเจ้าทาส"

"ค่า..ค่ะคือว่าเด็กมันเหลือมาเต่นางนี่หนะค่อีกอย่างสงสารมันหนะค่ะเลยรับมาองค์ชายเล่นกับมันไปก่อนนะค่ะอย่าทรงกริ้วเลยค่ะ"

ความรู้สึกเเบบนี้มันคืออะไรมันยิ่งกว่าส่วนเกินอ๋อของของเเถมไม่สิต้องบอกว่าไร้คนที่ต้องการเจ็บกว่านี้จะมีอีกมั้ยมันเจ็บจริงเเต่ยังดีที่สงสารเเล้วสงสารจะเปลี่ยนเป็นรักได้มั้ยจะเหมือนกันมั้ยคำถามยังไร้คำตอบยายพาชั้นมาเก็บของห้องใต้หลังคาห้องที่เหงาเละพื้นที่น้อยนิดเเต่มันก็เพียงพอเเล้วสำหรับเด็กคนหนึ่งได้เเค่นี้มันก็ดีเเล้วจริงๆ

ใช้เเล้วหน้าที่เด็กคนนี้ก็คือเล่นกับพวกเด็กที่สูงศักดิ์มีใครบ้างหนะหรอมากมายจนนับไม่ถ้วนเเต่ที่รู้การเล่นสนุกของเค้าเเต่มันเป็นความทุข์ของเด็กนินิลเเต่การเล่นครั้งนี้มันเเย่จนเด็กอย่างชั้นรับไม่ได้

"นี่ยัยนิลมาหาดอกไม้ให้น้องหยิงจัสมินเร็ว"ดอกไม้นั้นอยู่ในสระน้ำหลวงรับรองยัยนั้นตายเเน่ๆเพราะเล่นกี่ครั้งยัยนั้นจะเจ็บตัวเเละบางครั้งเราก็เเกล้งจนยัยนั้นโดนตรีเเต่ทำไมถึงไม่ร้องมันต้องทำไห้ร้องไห้ได้คอยดู

"ค่ะได้ค่ะเดี๋วยหม่อมฉั้นทำให้รอเเป้บนึงนะค่ะ"ใช้เเล้วง'องค์หญิงจัสมิน'หรือที่เหล่าหนุ่มชอบเพราะหน้าตาที่หน้ารักรอยยิ้มสดใสเเละเเก้มป่องๆที่เเดงระเรื่อหากเปรียบกันเเล้วช่างต่างราวกับฟ้าเเละดินตั้งเเต่อยู่นี่่เรามักจะเฝ้ามององค์ชายเสมอมองเรื่อยเเม้ถ้าดูภายนอกอาจเอาเเต่ใจเเต่จริงเเล้วก็เเค่อยากให้สนใจจากมองเป็นรักจากรักเป็นยอมเเต่รักตอนนี้คืออะไรไม่รู้เเต่สิ่งที่เด็กตัวน้อยสำผัสได้คือทำทุกอย่างที่ต้องการ

 เเต่พอลงไปเก็บกลับกลายว่ดอกไม้ไม่มีเเต่สระนั้นลึกเกินเด็กทุกคนย่อมกลัวตายเพราะว่าถ้าลงไปมันลึกมากเเละก็คงต้องตายๆเเน่ใครต่างก็กลัวตายทุกคน

"ลงสิองค์ชายสั่งเเละนะอีกอย่างจัสมินจะเอา"

ความกดดันเเละสายตาของเด็กชนชั้นสูงที่มองมาเหมือนว่ารู้ดีว่าเธอกลัวอะไรทำไมต้องบีบเธอด้วยวินาทีนี้เธอถึงเข้าใจคำว่าส่งกันไปตายชัดๆใช่สิตายก็ตายๆไม่ทำก็ตายถ้าทำก็ตายงั้นตายในสระก็ดีเด็กหญิงตัวน้อยกำลังจะกระโดดไปเเต่มีมือหนึ่งมาฉุดใว้เธอรู้สึกเข็งเกร่งเเต่คงจับไม่นานเเน่ๆ

"อย่าเเกล้งเธอเลยครับน้ำมันลึกมากๆครับเดี๋วยเธอต้องตายเเน่หากจะเอาผมจะทำให้"ใช้เเล้วเด็กคนนี้โดนเเกล้งบ่อยเกินไปเเล้วไม่น่าเชื่อทำไมไม่ร้องขอล่ะเเต่กลับมองสายน้ำเเละยิ้มเหมือนลาตายงั้นหล่ะเพราะเป็นลูกคนรับใช้จึงรู้ว่าถ้าไม่ช่วยคงจะน่าเศร้าเเน่ๆ

"นี่ไอ้ต้นไม้เเกเกี่วยอะไรไอ้ลูกคนครัวอย่านึงนะว่าเด็กของน้องพิมเเละฉั้นจะกลัว"ใช้เเล้วไอ้ต้นไม้เกี่วยไรยัยโง่นั้นทำไมไม่ร้องล่ะอีกเเล้วก็ไม่ได้อยากทำซะหน่อยก็เเค่ไม่เข้าใจทำไมไม่ร้องล่ะมันเป็นคำถามที่สักวันผมต้องรู้

"พอเถอะพี่ซานเซสทำเกินไปนะต้นไม้เป็นเด็กของหม่อมพิมพาวรรณใครก็ห้ามยุ่งอีอย่างพิมไม่ว่าหรอกหากซานเซสอยากทำอะไรเเต่พิมเกลียดวิธีเเบบนี้เลือดน้ำเงินเเล้วทำตัวเเบบนี้มันก็ไม่ต่างกับเลือดขี้ข้าหรอก"เหมือนคำหลังนั้นจงใจจะด่าองค์หญิงจัสมินเพราะว่าเธออิจฉาเเต่เพราะนิสัยเธอเเละเเม่จะมีศักเป็นเเค่"หม่อมพพิมพาวรรณ"เเต่มารดาก็เป็นองค์หญิงเหมือนกันเพียงเเต่ไปเเต่งกับหม่อมยศจึงลดตามไปเเต่เธอเย่อหยิ่งออกเย็นชาไร้อารณ์เเละไร้เมตาหากเเต่มองให้ลึกจะเห็นเพียงเด็กที่อิจฉาเเละเเค่อยากให้บางคนสนใจเธอบ้าง

"ฮึไร้สาระจริงปัญญาอ่อนฉั้นกลับล่ะ"คำพูดนี้ถ้าเป็นเด็กคงไม่มีทางหลุดมาเเน่เเต่ถ้าเป็นผู้ชายสูงศักธิ์อีกคนล่ะก็คงไม่เเปลกใจเพราะนั้นคือชีคอัสบันเย็นชาไร้หัวใจนัยตาเย็นชาไร้อารมณ์เกียจทุกอย่างเเต่กลัมหน้าคมเเละดูหล่อตั้งเเต่เด็กเขามาเล่นที่นี้บ่อยๆเเต่ว่าน่าจะเป็นการเทลาะมากกว่าเพราะองค์หญิงจัสมินอีกเช่นเคยสิ่งที่เเบ่งระหว่างชีคอัสบันกับองค์ชายคงเป็นตาที่ลึกลับเเละเย็นชาหากกับมีความรักยามมององค์หญิงจัสมินเเต่กับองค์ชายซานเซสเเววตาเจ้าเลหห์เเละรอยยิ้มกวนๆเเต่เเออบเเฟงหยามเหยียดเเต่สิ่งที่ทั้งสองเหมือนกันคือนางในดวงใจที่ชอบซึ้งนั้นหล่ะมั้งที่การมาทุกครั้งหม่อมพิมพาววรรณจะน่ามุ้ยเเละจะเเกล้งองค์หญิงจัสมินเธอเองก็เหมือนกันเเต่เธอไม่มีสิทเเม่เเต่เเอบโกดด้วยซ้ำช่างน่าเศร้านัก

"งั้นจัสมินกลับด้วยค่ะ"

คล้อยหลังที่อาบัสเเละจัสมินไปนินิลเหมือนเห็นใครบางคนบางคนที่คุ้นเคยผู้หญิงนัยตาเย็นชาเป็นเพื่อนคนเเรกของเธออยู่เธอก็วิ่งตามรถคันนั้นไปรถของชีคอาบัสตะโกนยัยโผงผางเธอตะโกนเเต่จนเเล้วจนรอดรถคันนั้นไปเเล้วเธอยืนเเละรู้ถึงความรู้สึกว่าวามรู้สึกที่ไปไม่ถึงใช้น้ำตาเธอร้องอย่างบ้าคลั้งอีกนิดเดีวยทำไมเธอมั้นใจใช้เเน่คารีนเเต่จู่มือที่คุ้นเคยก็ยื่นเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้เเละเป็นคนที่เธอไม่คาดคิดไม่คาดคิดจริงเหมือนฝันเเต่มันคือเรื่องจริง

"นี่ยัยโง่ฉั้นอุสาอยากเห็นน้ำตาเธอนะเเต่พอเธอร้องเเล้วน่ากลัวชะมัดช่วยหยุดร้องเเละทำหน้าซึมๆไปเถอะฉั้นจะไม่ถามหรอกว่าเธอวิ่งจนเหนื่อยเเละร้องทำไมเเต่เธออย่าร้องดีกว่าเด๊๋วยหน้าจะยิ่งเเย่"อยู่ผมมองจัสมีนกับไอ้อาบัสเดินกลับไปด้วยกันเหมือนกับเด็กโดนเย่งของเเต่ยัยนี่กับวิ่งตามรถหรูเเละตะโกนยัยโผงผามทุกคนขำขนาดพิมที่หน้าเชิดๆยังขำเเต่สิ่งที่ตกใจคือเธอทรุดเหมือนจะตายเด็กคนหนึ่งที่นัยตอาลัยเเละมันมากมายร้องน้ำตาที่มกมายจนผมเเทบอยากกอดปลอบเธอเจออะไรมาบอกทีได้มั้ย....

     หลังจากที่ทุกคนต่างกลับไปเเละฉั้นก็นั่งมองดาวทำไมๆเมื่อตอนนั้นพระองค์ต้องทำเเบบบนั้นเพราะมันทำให้รักมากมากขึ้นๆไปอีกๆเหมือนกับว่ารู้ดีว่าไม่คู่ควรก็ตามเเต่หลังจากไม่กี่วันเด็กก็ต้องเติบเป็นผู้ใหญ่ไม่ว่ารวยหรือจนทุกชีวิตต่างก็ต้องเติบโตต้องเริ่มต้นกับชีวิตเเค่เปลี่ยนวีถีทางเเต่เวลาเเต่ความทรงจำก็ไม่เคยจางไปเเถมยังส่งผลถึงปัจจุบันยังเท่าเดิมเเต่จะมาบรรณจบกันได้มั้ยคงต้องให้ชะตานั้นตัดสิน

 นินิหญิงสาววัย22ปีโตเป็นสาวเธอเรียนจบด้านอาหารเเละต่อโทจบหากเเต่เธอต้องกลับไปหายายเพื่อทดเเทนบุญคุณเเละอยากไปเจอเจ้าของรอยยิ้มกวนนั้นเธอเห็นเขาในหนังสือพิมพ์บ่อยเพราะความหล่อเเละเจ้าชู้ทำให้ถ้าวันใหนไม่มีข่าวเกี่วยกับองค์ชายซานเซสคงยาก

ดวงหน้าเรีวยเเละรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนมองอย่างภมูมิใจเเต่ก็เศร้าถึงเธอจะมีเงินซื้อร้านเบเกอรี่เเถวเม่ฮ่องสอนเต่ว่าจะมีความหมายอะไรหากยายตายเเล้วนี่เลยเป็นเหตุให้เธอบินกลับไป

"เห้อถึงสักที"เธอขึ้นเครื่องบินมาอย่างย่ำเเย่เพราะเงินมีไม่มากนักเธอจึงซื้อเกรดที่เเย่ที่สุดเเละก็ร้อนที่สุดเเต่ก็ทนเพราะช่วยไม่ได้หนิคนจนมันก็อย่างนี้เหละเธอเก็บของห้องเดิมเละก็ที่สำคัญเธอจำได้ห้องนี้มันเหงาเเละหนาวเเค่ใหนเถมมันก็มีฝนรั้วเพราะตอนนั้เธอป่วยเพราะหยาดน้ำฝนเเต่องค์ชายก็ป่วยเธอจึงรู้ว่าชีวิตเรามีเท่ากันเเต่มีค่าไม่เท่ากันเเต่เธอก็ไม่ตายช่างรันทดเเละสีเทามากสำหรับชีวิตเธอ

เธอลงมาใหว้พระราชาซึ้งดูเศร้ามากขึ้นเนื่องจากพระราชีนีเสียเเต่ยังไงองค์ชายซานเซสก็ยังอยู่ที่สำคัญเขาพัฒนาประเทศจนกลายเป็นประเทศรุ่งเรืองก็ว่าได้ถึงเเม้องค์ชายซานเซสจะเสเพลเต่เธอรู้ดีเขาจริงจังกับทุกสิ่งที่ทำเพราะตั้งเเต่เด็กถ้าเล่นเสร็รจเค้าจะตามไปดูงานเสมอๆๆ

"ขอโทษด้วยนะเรื่องยายของเจ้าที่ไม่ได้ไปงานศพเพราะวันนั้นก็วันที่คนที่ข้ารักตายเเต่ดีนะที่เจ้ามาทันวันงานศพยายเจ้าเเต่เจ้าโตขึ้นมากนะสบายดีมั้ย"

"สบายดีเพค่ะหากเต่หม่อมชั้นไม่โกรธข้าเข้าใจนางทาสตายกับราชีนีตายมันเเน่นอนทุกคนหรือใครต้องเลือองค์ราชีนี"นี้ไม่ใช้คำประชดเเต่เป็นเรื่องจริงเพราะว่ามันคือโลกความจริงเเม้ไม่ยุติธรรมเเต่ตั้งเต่จำความได้มันไม่มีอะไรยุติธรรมเลยหนิสำหรับเธอ

"ฮึ ข้าพอเข้าใจไม่เป็นไรเจ้าไม่ได้ประชดหรอกต่อไปไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์เเละนะเพราะลูกชายของข้ามันเปลี่ยนกฎให้ใช้คำสมัยใหม่"

ห้ะไม่อยากจะเชื่อเธอจำได้ตอนที่เธอเผลอบ่นกับองค์ชานว่าคำราชาศัพท์หนะยากเเล้วพระองค์ก็บอกว่า'งั้นถ้าชั้นเปนกสัดชั้นจะเปลี่ยนมันเพราะเวลาเธอใช้มันผิดชั้นรำคาญ'เเม้มันอาจเหมือนรำคาญเเต่เหมือนเห็นใจนี่สินะซานเซส

"งั้นเจ้าไปเถิดเพราะเจ้าจะต้องได้ชดใช้บางอย่างที่เกิดขึ้นเพรายายเจ้าอำหิตมาก"หึนางหลานทาสถึงเป็นเเค่เด็กเกบมาเเต่พอชดใช้กันได้ที่ภรรยาเราตายก็เพราะยายมันให้คนมาปล้นจนภรรยาข้าตายมันต้องชดใช้

ถึงเเม้นินินิลจะงงว่าเกิดอะไรเเต่ก็ยอมเดินออกไปเพราะเหมือนมีสายตาอีกคู่ที่จ้องเเต่มันมีรังสีของความเกลียดเเผ่จนเธอเสีวยๆหลังหรือเธอคิดไปเองเเน่ๆ

  ทุกชีวิตเปลี่ยนไปหากเเต่เธอเธอไม่เปลี่ยนไป"คารีน"เธอโตเป็นสาวดวงหน้าไข่มนเเละใสจนมีสีชมพูระเรื่อเเต่ก็ยังซีดเเละเธอก็ยังมองทุกอย่างด้วยความเย็นชาหากเเต่เเฝงอารมณ์ใว้เพราะถ้าจ้องตาให้ลึกจะรับรู้ว่าเธอกลังคิดอะไรเธอในวัย22ปีเธอเคยไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าเเละเธอได้รู้จักใครคนหนึ่งเเต่ต้องจากกันเธอมาอยู่กับป้าป้าที่ไม่เคยสักครั้งจะกอดเธอป้าที่เเบบความเศร้าใว้ในใจป้าที่ห่วงใยเเต่เเสดงออกว่าเกลียดตั้งเเต่โตมาเธอพูดตรงจนน่าเกลียดเเต่เพราะเธอไม่กล้าจะเเบบความเศร้าใวเพราะกลัวกลัวว่าจะรับใว้ไม่ได้เเต่สีผมของเธอดำขลับเธอไปอยู่กับป้าในวังเเห่งหนึ่งประเทศอัลฟรามีกสัดที่หล่อเหลาจนมีนางเล็กนางน้อยเเต่ว่าป้าของฉั้นเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเพราะอะไรป้าจึงทนเพราะอะไรจึงยอมเพราะ "รัก" คำนี้หรอชั้นเลรู้สึกว่าทำไมมันมีอนุภาพขนาดนี้ทุกคนก้มหัวให้มันเเม้เเต่ชั้นสายตาของฉั้นนิ่งเเต่ไม่เย็นชามันไม่เหมือนสายตาอีกดวงสายตาที่มองเมื่อไหร่ก็เจ็บมองเมื่อไหร่ก็หนาวหากเเต่ถ้าฉั้นไม่มองมันจะเจ็บเหมือนกันเพราะงั้นจะหนีทำไมล่ะในวัยเด็กสิ่งเธอเกลียดคือความเหยียดหยามการทรมานความเศร้าเเต่เพราะเขาคคนนั้นทำให้เธอยอมทุกอย่างเพราะรักอีกเหมือนเคยรักเพราะอะไรคงไม่สามถรบอกได้เพราะเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันอาจเพราะตอนที่เขาลงไปช่วยเธอช่วยทั้งที่บอกว่าเกลียดตอนเธอจมน้ำในวัยเด็กเธอได้ยินเค้าพูดว่า'ห้ามตายนะยัยโง่'วินาทีนั้นเธอถึงรู้เค้าอาจเเค่ป้องกันบางอย่างก็ได้หรือไม่ก็สงสารเเต่เธอหวงทุกครั้งที่เขมององค์หญิงจัสมินด้วยความรักเพราะตอนวัยเด็กเธอต้องนั้งรถกับพวกเขาเเน่นอนเธอต้องนั้งหน้าเเต่เธอเห็นพวกเค้าเเอบจับมือกันทั้งๆที่มองเธอเย็นชาเเต่กลับผู้หญิงคนนั้นไม่เเปลกหรอกเธอรู้ดีความรักมันขอกันเเละบังคับไม่ได้เเต้เธอก็อยากลองขอหนิเเต่บางครั้งที่ไปบ้านเพื่อนของชีคอัสบับ ที่ชื่อองค์ชายซานเซสทำไมกันนะเธอถึงได้ยินเหมือนเสียงนินิลจนอยากจอดรถเเต่ทำไงได้คนสั่งจอดรถถ้าเป็นเธอไม่เเน่เธออาจจะได้เจอนินิลเเล้วก็ได้

เเละเธอก็มาหยุดตรงหน้าวังหรือประตูหรูหราหากมันกลับเป็นนรกดีๆนี่เองเพราะคนที่เธอรักทั้งเย็นชาเเละลึกลับจนน่าค้นหาเเต่กลับยิ่งค้นหายิ่งน่ากลัว'ชีคอัสบัน'ใช้เเล้วชื่อที่สาวหรือผู้ดีได้ยินต่างหลงใหลเต่นางในใจของคนสูงค่าคนนี้คงอยู่ที่อังกษฤองค์หญิงจัสมินเธออิจฉาเเต่ความอิจฉามันต้องจืดจางเพราะถ้าอย่างนั้นจะยิ่งน่าสมเพรชเพราะเธอไม่มีทางเป็นใครได้เเละก็ไม่มีใครเป็นเธอได้เธอเรียนจบศิลปะด้วยปริณยาตรีเเต่ว่าการเงินมันเป็นเหตุเธอเลยเรียนได้เเค่นี้เธอมีสมุดไดอารี่เธอจดทุกอย่าที่เกี่วยกับความทรงจำถ้าความจำของเธอคงต้องถามว่ามีวันใหนบ้างที่ไม่ทุกข์จะดีว่าเค้าจะยังเหมือนเดิมมั้ยจะยังมองเธอเหยียดๆมั้ยจะเกลียดเธอที่เป็นหลานเมียน้อยของพ่อเขามั้ยไม่มีใครรู้คำตอบเพราะคนตอบต้องเป็นเขาเท่านั้นี

"ฮึมายืนสรอนบ้าอะไรยายหน้าชายังจะกล้ามานะมาดูผลงานของป้าเธอหรอจะฉลองมั้ยล่ะที่เเม่ฉั้นตายเมื่อไหร่ป้าเธอหนะจะหยุดเกาะพ่อชั้นว่ะหรือเห็นว่าเป็นองค์สุรตาลใช้มั้ยฮ้ะเละอยากเป็นบ้างเอาเมียบำเรอไปก่อนมั้ย"ฮึเกลียดมากเธอมันน่าขยะเเขยงใช้เธไม่ผิดหรอกเเต่เพราะป้าเธอเเม่ชั้นตายก็เพราะพวกคนชั้นต่ำชั้นจะไม่ไฝ่ต่ำเหมือนพ่อยังยิ้มอีกด่าขนาดนี้หันมายิ้มทำไมเธอต้องโกรธสิยัยโง่

"ดิฉั้นรู้ว่าเสียใจเเต่อย่าโทษใครเลยป้าของดิฉั้นก็ไม่ผิดก็คนรักกันมันจะห้ามใจไยังไงล่ะค่ะก็เพราะรักเหมืนกันที่เเม่ของดิฉั้นต้องตายไม่เห็นต้องโทษเลยความรักหนะมีค่านะ"เเม้อยากจะร้องไห้เเต่ถ้าร้องไปคงน่าสงสารเเน่ๆเพราะอัสบันเองก็คงไม่มาซับน้ำตาให้ถ้าไม่ร้องจะดีกว่าเขาโตขึ้นหากเปลี่ยนไปหล่อเเละน่าเกรงขามเหมือนรูปปั้นเทพกรีกเพียงเเต่สายตายังลึกลับเย็นชาน่ากลัวรอยยิ้มหามเหยียดความสูงที่สูงขึ้นเเละกล้ามที่บ่งบอกว่าความเป็นชายเเข็งเเรงอยากกอดอยากซบเเต่ทำไงได้เค้าคงมีใว้ให้ใครทืี่ไม่ใช้เรา

"ฮึอย่ามาพูดดีเลยเเม่เธอก็ต้องตายก็ถูกหนิเพราะดันหวังสูงเลยตายหรือไมก็โดนตบจนตายเพราะไม่เเน่เธออาจตายเบบนั้นอย่าคิดหวังสูงนักยัยเศษดินโครตเหม็นหน้าเธอเลยไปเลยไปไปตึกคนใช้ที่ๆเธอชอบเเละได้เเค่นั้น"เธอยังเหมือนเดิมดวงตาที่ไม่บิดเบือนความรู้สึกอย่ามารักฉั้นเพราะฉั้นเกียดเธอเกียดเธอที่เธอชอยยิ้มเศร้าเหมือนว่าเธอเศร้าเเละเสียใจเกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอถ้าจะศรัทธาในรักอย่ามารวมฉั้นเพราะฉั้นไม่ศรัทธาเเละก็ไม่วันศรัทธา

"นายเกรียดฉั้นเเต่...เเต่ว่าฉั้นเกลียดนายไม่ลงเลยยังรักเเละรักอยากเรียกจังพี่อัสบันเเต่ว่าถ้าเรียกไปฉั้นกลัวกลัวว่าจะเกลียดมากขึ้นๆเเละจะไม่เห็นหน้านายอีก"ชั้นพูดหากเเต่บางคนคงไม่ได้ยินเพราะเดินไปไกลจนไปไม่ถึงเเละเค้าไม่เเลเธอคงต้องคอยอยู่ข้างหลังคอยเเละคอยรสชาติความรักมันขื่นขมเเละเจ็บปวดเเบบนนี้นี้เอง

เหตุการณ์นี้ไม่สามารถรอดพ้นผู้เป็นป้าเธอรู้ว่าในวังไม่มีใครชอบเธอกับหลานทุกคนเกลียดเพราะเเม้นอกวังองค์สุระตานจะเดฺินกับราชินีอย่างมีเกียดเเต่คนที่เขารักคือเธอเเล้วมันผิดหรอเธอต่างหากที่น่าสงสารมาก่อนกลับต้องโดนปะนามเธอเเค่ลูกชาวบ้านชนบทเพราะการเเบ่งชนชั้นบ้าๆนี้เเท้ๆชีคอัสบันพระองค์ดูถูกความรักพระองค์ดูถูกเเละหยาดเหยีดมันมากนักหรอเกียดหลานฉั้นมากใช้มั้ยได้เเละจะรู้ว่าใครกันเเน่ที่น่ารังเกียดเธอเดินไปหาองค์สุระตานพร้องคิดจะกระทำการบางอย่างเเละเธอก็มั้นใจว่ามันดี