Please Love โปรดเถิดรัก....

    หลังจากที่ฉันทักทายกับชายหนุ่มที่เหยียดหยามเเละเขาก็จากไปฉันเดินมายังตัวตึกมันเก่าเเละเหม็นมากหากเเต่ตอนนี้กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งก้มๆเงยเหมือนมาทำความสะอาดให้ อ่า ..ใช้เธอจำได้ดีมะลิสาวน้อยสดใสที่ใครก็อยากคุยด้วยเด็กใต้ที่เเม่เป็นคนครัวเเต่เธอกลับมองว่าเป็นเรื่องดีที่มีเเม่ทำอาหารเก่งคงจะหาใครที่ร่าเริงเเละมองทุกอย่างว่าเป็นเรื่องดีคงจะหายากมาก'เธอคงรู้ว่าเราจะมาเลยมาทำความสะอาดให้เเน่ๆ'เธอจำได้เเม่นตั้งเเต่เด็กทุกคนในวังเเกล้งเธอกับป้ารังเกียดเธอเหนือคณานับเอาเป็นว่าเคยอยู่ที่ใหนเเล้วรู้สึกอยากตายมั้ยล่ะเเต่เด็กสาวคนนี้เพราะอะไรถึงช่วยเธอเธอจำได้ดีวันนั้นอัสบันเเกล้งเธอเเละขังเธอใว้เเละจากนั้นเขาก็ไปเที่วยจนลืมเธอเธอคิดว่าอาจต้องตายเเน่ๆเเต่มีเด็กคนหนึ่งตัวดำๆเเต่ใจเธอนั้นกลับไม่ดำเอาข้าวมาให้เเละกอดปลอบจนมาถึงตอนนี้ฉั้นก็ไม่เคยได้ถามว่าเพราะอะไรถึงมาช่วยเพราะอะไรถึงรักกันมันสำคัญด้วยหรอสิ่งสำคัญเเค่มีใครที่ดีกับฉันก็พอเเล้ว..........

"มะลิเธอหยุดทำความสะอาดเถอะฉั้นทำเองขอบใจนะว่าเเล้วว่าเป็นเธอ"

"อ้าวมาตั้งนานเเละหรอโหยคิดถึงจังเธอเป็นไงบ้างเนี่ยสบายดีมั้ยกินอะไรมาหรือยังเรียนจบมาด้านอะไรล่ะวาดรูปใช้ใหมวาดให้ชั้นหน่อยสินะๆอยากคุยกับเธอมากเลย"

"ถามเป็นชุดเลยนะย่ะก็สบายดีก็หิวนิดหน่อยหนะพอดีนั่งเครื่องมาเเต่ก็ไม่หรูมากหนะอุสามาทำความสะอาดให้เดี๋วยมานั้งคุยกันเรวคิดถึงมากๆๆๆๆ"

"จ้าๆขอไปเก็บของก่อนนะนะรอเเป้ปนึงเเละจะเอาขนมมาให้นะ"

 เธอว่าพลางเเละก็เร่งรีบเดินไปเเละวิ่งกลับมาเพราะความซุกซนเเละคล่องเเคล่วล่ะมั้งที่ถูกใครๆล้อว่ายัยลิงนึกไปเเละก็ขำเธอถือถาดขนมเเละนั่งคุยกับฉั้นคุยทุกๆเรื่องเเละอดที่จะขำไม่ได้อย่างน้อยวันนี้ก็มีบางคนดีใจที่ฉั้นกลับมา

 เเสงไฟในห้องของตึกใหญ่บางคนยังไม่ปิดเธอออกมามองเขาทางหน้าต่างประจำเขานั่งอ่านหนังสือหนังสือการปกครองเขามีตาที่มุ้งมั้นยามเมื่อต้องการจะทำอะไรก็ตามเธออยากเข้าไปห้องของเค้าสักครั้งอยากสูดกลิ่นผ้าปูที่นอนอยากทำทุกอย่างเหมือนคนรักเเค่คิดก็ไม่เจียมคัวเเล้วเธอละสายตาจากเขามองความมืดมันมืดจนหนาวชะมัดไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พระอาทิตย์จะโผล่อีกครั้งเอ้ะ..เสียงเคาะประตูทำให้หญิงสาวลุกไปเปิดเธปเปิดเบาๆก็เเน่ล่ะประตูมันเกือบจะเป็นปีเล้วใครมันจะกล้าเปิดเเรงเพราะประตูบานนี้เธอรักมากมันมีความทรงจำของเธอกับผู้ชายสูงศักธิ์ที่ยากจะลืมเลือน

"ป้าเองหรอค่ะรีนขอโทษนะที่ไม่ยอมไปสวัดดีรีนเเค่ไม่เหนื่อยเลยอยากมานอนก่อน"ป้าเธอหนะเองป้าที่เย็นชาป้าที่ไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ

"เเกรอย่ามาพูดดีโดนหมอนั้นว่าเเต่เเกรกลับเฉยช่างไร่ศักธิ์ศรีซะจริงทำไมถึงยอมให้ไอ้ชีคบ้านั้นด่าได้ฮ้ะเกมันโง่โง่โง่ไม่น่าเกิดมาจริงๆ"

"ป้าค่ะเราก็โง่หมดหนะเเหละค่ะป้าเคยมั้ยค่ะถ้าเรารักใครเเม้เเต่ชีวิตเราก็ให้เค้าได้เเม้เเต่ตัวเองเราก็ให้เค้าได้"จริงๆป้าเป็นห่วงฉั้นรู้เเต่เเค่ท่านไม่รู้จะบอกยังไงเลยด่าเเทนเมื่อก่อนฉั้นก็ไม่รู้เเต่ยิ่งเราอยู่ด้วยกันย่อมรู้กันดี

"ยายเด็กบ้าเอ้ยเเละเเกรคิดว่ามันจะคุ้มหรอขนาดตอนเด็กมันเเกล้งเเกรสารพัดมันจะไหวหรอถ้ทนไม่ได้ขึ้นมาจะร้องไห้ช่วยมันจะไม่มีใครช่วยนะ"

"ทนได้ค่ะเพราะหนูมั้นใจว่ารักเเท้มันจะบอกเองหนูเชื่อว่าเขาต้องรักหนูค่ะ"ความรักมันก็มีอำนาจอย่างนี้เเหละอำนาจที่จะไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นเเม้ว่าจะเป็นไฟหรือน้ำก็ตาม

"หึนางเด็กโง่ทุกครั้งที่มองเกรไม่ใช้ว่าชั้นเกลียดเเกรหรอกเเค่อิจฉาที่เเกรกล้ากล้าอย่างไม่อายใครป้ารักหลานนะ"

หญิงสาวต่างวัยโอบกอดกันเเละผละออกไม่มีคำพูดใดเพราะสายตามันได้บอกเเล้วว่าเรารักกันรักกันห่างเเต่ยังคอยห่วงใย'หนูก็รักป้าค่รักที่สุดเหมือนกัน'เเม้เป็นเพียงความในใจเเต่เธอเชื่อป้าเธอไดยินเราต่างเเยกย้ายกันเเละหลับตานอนเพื่อดำเนินชีวิตในวันต่อไป

 ในบ้านหรูหลังใหญ่ที่กว้างขวางเฟอร์นิเจอร์ราคาเเพงเเต่กลับเงียบเหงามากมายมีพียงหญิงคนหนึ่งใสชุดนอนสีทองวาบหวิวเผยเห็นผิวขาวเนียนเเละอกอวบอิ่มบ่งบอกราศีของผู้ดีรอมยิ้มสีเเดงที่ดูกำลังโกรธเเละตาที่เย่อหยิ่งมองตนอย่างทระนงจ้องภาพข่าวใครบางคนด้วยความชิงชังเเละอาฆาตในมือเธอยังถือเเก้วทรงกรวยมีเพรซเเวบวับหากเเต่มีเครื่องดื่มสีเเดงสดเธอกำลังยกดื่มมันอีกครั้งเเต่กลับมีมือหนึ่งฉุดใว้มือเเข็งเเกร่งที่คุ้นเคยมือที่อบอุ่นเธอหันไป

"ปล่อยนะนายอย่ามายุ่งฉั้นจะดื่มไม่ต้องมาสะเอะเลยอย่าคิดนะว่าพอเป็นหมอสูงเเล้วจะมาทำอะไรก็ได้ขี้ข้าก็ยังเป็นขี้ข้าอยู่ดี"ฮึชอบเเส่ดีนักไอ้'ต้นไม้'บ้านเขาถูกหม่อมพ่อของเธอนำมาเลี้ยงลูกขายข้าวเเกงที่เธอรังเกียดเเต่ตอนนี้กลับโตมาหล่อเหลาเเต่ยังมีดวงตาอบอุ่นเเละเธอเกลียดเเบบนี้เพราะทุกครั้งที่เขามองเธอจะหวั่นใหวเเต่เธอต้องไม่หวั่นไหวเพราะมันเป็นขี้ข้าถึงเเม้จะมีฐานะเละเป็นถึงหมอก็ตามเเต่เลือดขี้ข้ายังไงมันก็ไม่เข้ากับเลือดน้ำเงินของเธอ

"ผมรู้ครับว่าว่าผมหนะได้เเค่นั้นเเต่อย่างน้อยอย่าพยายามทำร้ายตัวเองเลยนะคุณพิมเพราะผมเจ็บทุกครั้งที่คุณทรมานใจคืนนี้ผมไม่กลับบ้านผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณจะได้ไม่เหงาไงผมจะอยู่ดูคุณองเเละเชิญด่าอะไรก็ได้ผมไม่ว่าหรอก" 'หม่อมพิมพาวรรณ'ผู้หญิงเย่อหญิงหากเเต่ใครจะรู้เธอเหงาเดีวยดายเเค่ใหนเธอเเอบรักใครบางคนเเต่เขากลับไม่สนเธอผมกะว่าจะกลับมาดูเธอเเละจะกลับบ้านเเต่เห็นเธอดื่มของมึนเมาเเละมองทีวีที่มีภาพขององค์หญิงจัสมินมารหัวใจเธอเธอจะดื่มอีกผมทนไม่ได้มันเจ็บเเทนผมรู้ดีเธอเหงาเธอมีอารมณ์ร้ายกาจเพื่อบิดเบือนความเศร้าเพราะบิดาเเละมารดาของเธอนั้นไม่ว่างเอาเเต่ไปงานสังคมเด็กตัวน้อยคนหนึ่งยิ่งใหญ่เเค่ใหนเเต่ยังไงก็ต้องการควมรักเธอใจดีกับผมผมรู้เธอปกป้องผมด้วยใบเเบบของเธอทำให้ผมเริ่มรักเธอเเละถีบตนเองไห้เป็นเเพทย์ที่เก่งมีเงินเเละรถซื้อบ้านใหญ่ๆเเต่ผมก็ยังยอมให้เธอด่าเพราะความรักที่มัดผมใว้หนะเอง

"หึบ้านตนเองก็มียังจะมานอนบ้านคนอื่นทุเรศจริงๆงั้นใหนๆก็มาเเล้วกินอะไรมาหรือยังล่ะเดี๋วยไปทำมาให้เเต่ถ้าไม่อร่อยห้ามโทษกันนะเพราะมันช่วยไม่ได้อยากมานี่เองรอเเป้บนึงเดี๋วยไปทำมาให้"เธอรู้ดีไม่ว่าเเพทย์ภัคดนัย สุรศักธิ์ขะยิ่งใหญ่เเค่ใหนจะมีเงินเเค่ใหนเเต่เมื่อมาหาเธอเขาก็ยอมยอมกลับไปเป็นขี้ข้าให้ผู้หญิงอย่างเธอกดขี่ตั้งเเต่เด็กจนโตเขาให้เธอทุกอย่างมันโชคดีมากสำหรับเธอเเต่ถึงยังไงเธอไม่สามมารถรักเค้าได้เพราะซานเซสเธอมั้นใจเราเหมาะกันมากกว่ายังไงคนสูงศักธิ์ก็ต้องได้คู่กัน

"เเต่ผมอยากทำให้มากกว่าคุณพิมนั้งเถอะเพราะผมไม่ค่อยว่างเเละผมงานเยอะอาจไม่สามถรมารับใช้คุณพิมได้เพราะงั้นได้โปรดอย่าดื่มพวกนี้เลยต้องรักตัวเองให้มากๆนะครับ"ผมก้มลงไปเพื่อหยิบเเก้วจากมือเรีวยนั้นห่างกันเพียงลมหายใจเเต่เธอก็ยังหอมเหมือนเดิมปากเธอยังสีเเดงผมคงไม่สามาถรรักใครได้อีกเเล้วผมยกใจให้เธอเธอเท่านั้น

"เชิญย่ะเเต่ต้องอร่อยนะไม่งั้นโดนเเน่งั้นฉั้นไปนั้งรอที่โต้ะเเต่นายต้องมากินด้วยไม่งั้นถ้าเกิดฉั้นท้องเสียเพราะนายนายก็ไม่โดนอะไรหนะสิ"เขาโตขึ้นมากจริงน้ำหอมกลิ่นละมุนริมฟีปากที่หนาหากเเต่มันกลับนุ่มใหล่กว้างท่ีสูงขึ้นเธอใช้เป็นที่ซบยามอ่อนล้าเสมอถึงเเม้เธอจะดูเห็นเเก่ตัวเเต่เธอเสียคนคนนี้ไปไม่ได้จริงๆ

"คราฟๆเชิญนั้งรอเลยครัฟเดี๋วยผมทำให้"ว่าพลางเธอก็เดินไปรอที่โต้ะเเละนั่งรอเหมือนเด็กรอของผมเดินมาในครัวเเละอาหารก็เสร็จเป็นเเกงจืดสาหร่ายกับต้มยำกุ้งไม่เผ็ดมากเเละไข่เจีวยฝูๆเเต่ไม่อมน้ำมันเพราะเดี๋วยเธอจะไม่กล้ากินเพราะกลัวอ้วนผมรู้ว่าเธออยากให้ผมกินด้วยเพราะเธอก็รู้สึกดีที่มีผมผมรู้ว่าได้เเค่คลายเหงาเเต่มันสำคัญหรอเพราะถึงทุก๘เ

เต่เชื่อเถอะมันอาจเป็นความสุขก็ได้เธอกินอาหารอย่างอร่อยเเละก็นอนผมห่มผ้าให้เธอเเละปูฝูกให้ตนเองนอนพื้นเพราะผมรู้เธอไม่ชอบอยู่คนเดีวยผมจึงกลับมานอนกลับเธอบ่อยเเต่ยังให้เกียตเธอเพราะไม่ว่านานเเค่ใหนเธอก็ยังเป็นคนที่ผมรักเสมอๆ............................

   พอรุ่งของวันเช้าทุกชีวิตกลับมาตื่นมาทำหน้าที่ของตนเองเพียงเเต่ทำได้ทุกวันทำอะไรได้เเค่ใหนทำดีที่สุดหรือเปล่าก็คงไม่เเน่

นินิลยืนมองศพของยายยายที่ตีเธอบ่อยยายที่บอกเธอว่าว่าถ้าเเกรหนะมันตัวเเถมไม่ได้อยากได้เเกรเลยเพียงเเต่เธอรู้ดีเวลานี้ยายเธอไม่อยุ่เเล้วถึงเค้าจะไม่รักเธอเเเต่ก็เลี้ยงเธอให้ข้าวให้น้ำเเต่เรื่องรียนเธอถีบตนเองเเบบสุดตัวเพราะเธออยากทำอาหารให้คนที่รักได้กินเพราะอาหารมันขาดไม่ได้งานศพของยายมีญาติเเค่2-3คนมามันจนน่ากลัวจัดไม่ยิ่งใหญ่เธอก็อาจต้องตายเเบบนี้ตายโดยไม่มีใครจดจำน้ำตามันอยู่ก็ใหลสิ่งที่เธอเกลียดที่สุดมันเป็นตัวบอกความรู้สึกที่เจ็บปวดเเม้เธอไม่อยากร้องไห้เเต่ยังไงมันก็ใหลอยู่ดีมันใหลเเละไม่รู้ว่าจะหยุดตอนใหนใหลเหมือนสายฝนเเต่เธอก็ปล่อยให้มันใหล

 "เช็ดซะยายโง่ปล่อยให้ใหลอยู่ได้มันน่ารำคาญนักเธอไม่เห็นต้องเสียใจเลยยายเธอไม่ใช้ยายเเท้เเต่เป็นขี้ข้าไม่เห็นต้งเศร้าเลยเเถมยังชอบตีเธออีก"ตอนเเรกฉั้นกะว่าจะมาทำให้เธอร้องไห้เสียใจซะหน่อยทั้งท่อยากจะพูให้เธอเจ็บใจเเต่พอเธอร้องเเละยิ้มอย่างเศร้าๆเหมือยโลกนี้มันไม่น่าอยู่อะไรกันเธอจะเศร้าขนาดนั้นหรอเธอเจออะไรมามันเเปลกมากนัยตาที่เศร้าวันนี้เธอใส่ชุดดำดำเสียจนน่ากลัวผมสัน้ำตาลถูกรวบเกล้าไร้เครื่องประดับเเต่กลับสง่าเเละเศร้าในเวลาเดีวยกันถ้าเธอยังเป็นเเบบนี้ฉั้นจะเเก้เเค้นเธอลงมั้ย....

"ดิฉั้นหนะไม่เหมือนพระองค์หรอกโตมากับควมเหงาอ้อมกอดของใครไม่ได้เเเตะโตมาท่ามกลางความเหงาเเม้ยายจะไม่รัฉั้นเเต่เกรก็เลี้ยงเลี้ยงบางคนคนที่ไร้ซึ้งหัวนอนปลายเท้าเเม้ไม่รักเเต่ก็ไม่ปล่อยให้อดตายยังไม่มีโอกาสได้ทดเเทนเลยเเท้"ชายที่เธอรักยังเหมิือนเดิมยังกวยเเละเเฝงความเจ้าเลห์เเต่ตอนนี้ตาที่มองเธอเหมือนอยากปลอบเเละถามว่าอย่าร้องเลยนะเเต่เธออาจคิดไปเองก็ได้เวลาอ่อนเเอมักจะหวั่นใหวเเบบนี้เเหละ

"ฮึ เธออย่ามาพูดดีหน่อยเลยเดี๋วยเธอได้ทดเเทนบุญคุณเเน่ๆเพราะยายเธอทำดีมามากต้องได้รับคุณอย่างสาสมเเละดูซิเธอจะยังรักยายที่เป็นขี้ข้าของเธอมั้ย"เพราะเธอไม่เคยโกรธใครเบบนี้ไงฉั้นยิ่งเกลียดเธอเธอจะต้องชดใช้มารดาของชั้นจะไม่ตายฝรีเธอจะไดรับโษทันเเทนยายเธอเเเน่ๆยายน่าโง่เมื่อถึงตอนนั้นเธออาจจะเสียสติเลยก็ได้ยายโง่

 เธอรู้สึกคำพูดของเค้าเเฝงนัยบางอย่างทำไมกันนะเธอจะเจออะไรกันเเน่มันเป็นปริศนาที่เธอไม่อยากรู้คำตอบเพราะเธอกลัวเหมือนใต้สำนึกมันบอว่าจะเจออะไรเเต่ไม่ใช้เรื่องดีเเน่ๆ