Please Love โปรดเถิดรัก....

     คนทุกคนถูกกำหนดให้เเตกต่างไม่สามาถรที่จะเหหมือนกันได้ตัวของเเต่ละคนย่อมที่จะต่างกันถูกกำหนดมาต่างกันเเละทำหน้าที่เเตกต่างกันถ้าพูดถึงเด็กกำพร้านั้นไม้ต้องสงสัยมีมากมายจนนับไม่หมด เหมือนบ้านทิพทารา คือสถานที่ฝากเด็กเเละคนถูกทิ้งหากเพียงเเต่คนที่โดนเเกล้งประจำคงเป็นเด็กน้อย "นินิล"เพราะอะไรหนะเหรอดวงตาที่ดูโศกคู่นั้นเส้นผมที่สีน้ำตาลอ่อนๆดวงหน้าเรียวเเต่ซีดจนผิดเเปลกเหมือนกับว่าในชวิตมันเเลดูรันทดจนไม่น่ามีชีวิตเเต่ใช้ว่าจะต้องเศร้าหนิเธอยื่นมือไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเละยื่นไปหามอบบางอย่างคล้ายเป็นสิ่งบอกสัมพันธ์ไมตรีเพราะอะไรหนะเหรอที่ทำให้เธอยื่นมือนั้นออกไปคงเพราะสายตาที่เด็กหญิงคนนั้นมองไปข้างนอกเหมือนกับเฉยชาต่อโลกไร้ความรู้สึกรอยยิ้มที่ไม่เคยมีมันดูเศร้าจนคล้ายกับเธอมันรู้สึกอยากจะปลอบให้ได้ทั้งที่ทุกคนต่างก็คล้ายกันเเต่ไม่เหมือนกันเเน่นอน

"ขอโทษนะเธอมองอะไรหรอฉั้นอยากเล่นด้วย"ฉั้นต้องใช้ความกล้ามากในการพยามยื่นมือป้อมๆเพื่อเอาขนมปังไปให้กับเด็กหญิงคนหนึ่งเพพราะอะไรก็ไม่รู้เเต่สิ่งที่เเปลกคือยิ่งมองตาเธอมันเหมือนมีความเป็นมิตรเเฝงมาเธอไม่ยิ้มเเต่สิ่งที่สัมผัสได้คือเธอกับรับขนมปังเเละนั้นหล่ะคำว่าเพื่อนมันเหมือนบังเกิดขึ้น

"นินิลใช้มั้ยฉั้นจำได้เพราะเธอถูกเเกล้งบ่อยขอโทษนะที่ไม่ได้ช่วยเเต่รอยยิ้มเธออบอุ่นจังฉั้นเล่นไม่เป็นนะอาจไม่สนุกเเต่ฉั้นจะพยายาม"ใช้เเล้วฉั้นกำลังมองไปยังหน้าต่างมองว่าเมื่อไหร่วันนี้จะหมกไปเเต่เหมือนมีใครสะกิดเเละยื่นมือป้อมๆเพื่อให้บางอย่างเเต่สิ่งที่สะดุดตาคือรอยยิ้มนั้นมันอบอุ่นจนอยากยิ้มให้ตาของเธอดูโศกเเต่เเฝงความกล้าในการยื่นมิตรภาพที่ดีมาให้ถ้าเป็นเธอ...ฉั้นจะรับใว้เพราะว่าเธอดูอบอุ่นจนน่าเข้าใกล้

"จ ..จริงหรอจำได้หรอดีจังเลยขอบคุณนะที่จำได้"ดีจังเลยใช้เเล้วการอยู่ที่นี่มันเเทบไม่มีเพื่อนทั้งเหงาเเละหนาวเเค่จำชื่อได้มันก็ดีเเล้วเเค่นี้ก็พอเเล้ว

 "ฉั้นคารีนนะ"ฉั้นยื่นมือให้เธอเเละเราก็ทำทุกอย่างเหมือนคนทั้วไปที่ในวัยเด็กเล่นกันใช้เเล้วเราต่งกันมากนินิลเศร้าเเต่ยังอบอุ่นคำว่าโกรธคงไม่มีเลยในหัวสมองอ่อนเเอเเต่เหมือนกับเข้มเเข็งจนน่ากลัวยิ่งรู้จักซั้นยิ่งรักจนมันได้กลายเป็นคำว่า เพื่อนเเท้

   หากความสุขก็อยู่ได้ไม่นานหากความทุกข์มาเเทนที่มันจะเจ็บเสมอที่เจ็บเเละปวดคงเป็นเพราะเราต้องคอยรักษาความสุขนั้นใว้เพราะไม่รู้ว่าวันใหนมันจะจากไป

  "คารีนเธอต้องไปหาป้าเเล้วใช้มั้ยงั้นเราคงไม่ได้เจอกันอีกเเต่อยากบอกนะถ้าวันใหนเจอกันเเละจำไม่ได้อะให้ตะโกนว่ายัยโศกส่วนฉั้นจะตะโกนเรียกเธอว่ายัยเที่ยงตรงโอเครหรือเปล่า เพื่อนรัก"ใช้เเล้วเราต้องจากกันเรารู้อยู่เเก่ใจเเต่เราจะไม่ร้องเพราะถ้าร้องไห้รอยยิ้มก็จะไม่มีเพราะถ้าร้องเธอจะไม่สบายใจสู้ให้จำเราว่ายิ้มให้กันเเละอ้อมกอดเเห่งมิตรภาพดีกว่าเพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันดีมากปกป้องเเละรับฟังเเม้คารีนจะพูดตรงจนเหมือนทำร้ายจิตใจเเต่ถ้ามองดีๆเธอกำลังพูดไม้ให้หลอกตัวเองเเละพูดให้ศรัธธาในรักเราเพราะรักไม่ผิด