สั่งนายมาเฟียโหดให้มารัก

   บทที่6     ข้อตกลงและความโหดของมาเฟีย                

นายกรพาฉันมาที่โรงพยาบาลใกล้ๆ เพื่อมาทำแผล รอยมีดที่ยายนั้นมันทำกับฉันถ้ามันเป็นรอยแผลเป็นขึ้นมาฉันจะฆ่ามัน

“ไปเถอะผมไปจ่ายค่ายาให้แล้ว”นายกรที่เดินมาหาฉันแล้วยกถุงยาให้ฉันดูแก่วงไปแกว่งมานายนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันน่ะ  เออใช่แล้วยายแบทจะเป็นอย่างไรบ้างน่ะ ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาปรากฎว่าแบตกลับหมดอีกแล้วฉันก็มองหน้านายกร ส่วนนายกรเหมือนจะรู้ตัวเลยหยิบโทรศัพท์ให้ฉัน  ฉันรับมาแล้วโทรไปหายายแบทก็ปิดเครื่อง โทรหาไอวินและพี่ธีรก็ปิดเครื่อง นี่มันอะไรกันเนี่ย ไม่สามารถติดต่อได้สักคนแล้วยายแบทจะเป็นไงบ้างเนี่ย

“ นี่อย่ากังวลไปเลยน่าเพื่อนเธอมีไอวินกับธีรอยู่ด้วยนี่น่า” นายกรคงเห็นสีหน้าฉันไม่ค่อยจะดีเลยพูดออกมา ถ้ามีไอวินอยู่ก็ดี แต่ถ้าไม่ไอแบทได้เสร็จพี่ธีรแน่

“ไปเถอะเดียวไปส่ง ดึกมากแล้ว” กรบอกแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู และเดินไปเอารถมารับฉันที่หน้าโรงบาล ใช่นี่มันจะตี2แล้วขืนกลับบ้านโดนพ่อแน่ไม่เสี่ยงดีกว่ากลับคอนโดล่ะน่าจะปลอดภัยกว่า  ขณะที่รถกำลังเคลื่อนที่ไปตามเส้นทาง แต่ภายในรถมันเงียบมากไม่มีใครพูดอะไรกันทั้งนั้นและฉันก็เอ๋ยขึ้น

“นี่ ไม่กลับบ้านน่ะไปคอนโดแทนเจอแยกหน้าแล้วเลียวขวาน่ะ”ฉันบอกนายกร เพราะถ้าเลียวซ้ายจะไปบ้านฉัน นายกรก็ได้แต่พยักหน้าแล้วเหลียวรถตามที่ฉันบอก พอมาถึงที่หน้าคอนโดนายกรก็จอดรถ

“ นี่ขอขึ้นไปข้างบนหน่อยได้ป่ะ” นายกรเอ๋ยขึ้น

“จะขึ้นไปทำไม กลับบ้านนายไปเลยแล้วเอารถฉันไปนั้นล่ะแล้วค่อยให้ลูกน้องนายเอารถมาคืนที่นี้แล้วฝากกุนแจรถไว้ที่พนังงานตอนรับเข้าใจไหม” ฉันถามกลับ

“ไม่เข้าใจ น่ะขอขึ้นห้องไปด้วยน่ะอยากกินน้ำด้วยน่ะน่ะ” นายกรก็ยังยืนยันที่จะขึ้นให้ได้ จนฉันรำคานเลยให้ขึ้นไป ก็จะดูความเป็นสุภาพบุรุษของนายนี่เหมือนกันว่าจะมีบ้างไหม

“ห้องน่าอยู่ดีนี่น่า” เมื่อมาถึงนายนี่ก็เดินสำรวจห้องทั่วเลยแต่ฉักชักหิวเลยไปยังห้องครัวปล่อยให้หมอนั้นสำรวจไปเลยนั่นล่ะ

“นี่นายเห็นแล้วใช่ป่ะ ก็กลับไปได้แล้วไป” ฉันไม่รู้ว่าเค้าอยู่ส่วนไหนแล้วเลยตะโกนไล่ไปแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่าเรียก

“นี่นายอยู่ไหนเนี่ย” ฉันยังตะโกนไม่เลิกอย่าบอกน่ะว่านายนั้นเข้าไปในห้องนอน เมื่อคิดได้ฉันก็เดินไปดูทันทีนั้นไงจริงด้วย นายกรที่นั่งอยู่บนเตียงเล่นตุ๊กตาอย่างกะเด็กอนุบาลอยู่บนเตียง

“นี่นายกรใครอนุญาตให้นายมาอยู่บนเตียงเนี่ย” ฉันเดินไปแล้วไปดึงตุ๊กตาออก

“นี่ ทำไมมีเตียง2เตียงล่ะ นี่เธอมานอนกับผู้ชายใช่ไหม” นายกรถามกลับ ดูมันสิฟังคำถามฉันไหมเนี่ย

“ นี่อย่าบ้าให้มากอีกเตียงมันเป็นเตียงของยัยแบทย่ะ” ฉันบอกแล้วเอามือเท้าเอว

“นี่เรามาตกลงกันดีไหม เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าจะต้องแต่งงานกับฉัน” อยู่ๆนายกรก็พูดด้วยน้ำเสียงจิงจังก็ดีเหมือนกันตกลงกันจะได้ง่ายขึ้น และฉันก็นั่งลงตรงปลายเตียง

“ว่ามาสิแต่ฉันก็มีเหมือนกัน เรามาสลับกันบอกคนล่ะข้อ” ฉันบอก

“ได้งั้น ผมเริ่มก่อนคุณต้องเรียกผมว่าพี่เพราะผมแกกว่าคุณ” นายกรเริ่มเปิด

“ได้ นายต้องเลิกเจ้าชู้  ให้นายมีฉันคนเดียวแต่ถ้ามีใครเมื่อไรเราจบกันทันทีไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรแล้วก็ตาม” ฉันบอกน้ำเสียงหนักแน่นเพราะข้อนี้สำคัญกับผู้หญิงทุกคนฉันเชื่อว่าไม่มีใครชอบใช้สามีร่วมกับใคร

“ได้ คุณก็ห้ามเพื่อใจรักใครนอกจากผมและไปไหนกับใครต้องบอกผมทุกครั้ง” มันจะมากไปไหมเนี่ยแต่ก็ยังยอมรับได้

“ ได้ ห้ามคุณมายุ่งกับธุรกิจของฉันทั้งสิ้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามและฉันก็จะไม่ยุ้งกับธุรกิจของนายเหมือนกันไม่จะเรื่องอะไรก็ตาม” เอาสิถ้านายจะแต่งงานธุรกิจก็อย่าหวังถ้ารับไม่ได้ก็จบไม่มีงานแต่งทั้งสิ้นแต่ผิดคาด

“ได้ แต่ธุรกิจของผมคุณจะยุ้งผมก็ไม่ว่าน่ะ งันขอต่อไปผมรู้ว่าคุณงานยุ้งแต่ผมขอเวลาแค่วันเดียวของอาทิตย์หนึ่งวันไหนก็ได้ให้คุณมีเวลาให้กับผมบ้างและกรุณนาเรียกผมว่พี่เลยก็ดีน่ะ” โอโหนี่นายที่แต่งงานต้องการอะไรจากฉันกันแน่นายกรฉันชักไม่แน่ใจแล้วน่ะ  ธุรกิจก็ไม่เอา หรือว่า....

“ได้ค่ะพี่กร ....เละที่สำคัญเราจะแต่งงานกันหรือไม่หรือแต่งกันจริงห้ามพี่ล่วงเกินแป้งแม้แต่ปลายเล็บโดยเด็ดขาด” เอาซิดูว่าทำไง ดูท่าคุณพี่เค้าคิดหนักน่ะ 555+

“ได้ แต่ถ้าเเป้งยอมก็อีกเรื่องน่ะ ของพี่หมดล่ะ “ ไอพี่พูดอะไรเนี่ยแต่ถ้าฉันจะยอมฉันต้องหมั่นใจในตัวนายอย่างเต็มหัวใจเท่านั้นล่ะ

“แต่แป้งยังไม่หมด “ ฉันบอกแล้วยิ้มอย่างกวนประสาท

“ว่ามาซิ” เค้าถามกลับ

“งันก็ พี่ต้องตามใจแป้งทุกอย่าง มีเรื่องอะไรอย่าใช้อารมณ์ขึ้นก่อนให้ถามเหตุผลสักหน่อย  ห้ามทำอะไรหลับหลังแป้งและต้องบอกแป้งทุกครั้ง ว่าพี่จะไปไหนทำอะไรกับใคร แป้งยังคิดไม่ออกแล้วค่อยบอกใหม่ล่ะกัน “เอาซิยอมรับได้นี่โคตรล่ะจริงๆ 

“ ไดทุกข้อแต่พี่อยากขอแป้งอีกเรื่องหนึ่งน่ะ อย่าแข่งรถอีก” ข้อนี้ขอนี้รับไม่ได้อย่างแรงๆ มีสิทธิอะไรมิทราบขนาดพ่อยังห้ามฉันไม่ได้เลย

“ไม่เด็ดขาดแป้งชอบของแป้ง แป้งรักของแป้งขนาดพ่อยังห้ามแป้งไม่ได้พี่อย่าคิดว่าจะห้ามได้”ฉันบอกเสียงเด็ดขาด แต่แปลกน่ะใครใครก็บอกว่าไอคุณพี่กรนี่ขี้โมโหอย่างอะไรดีที่สนามก็บ่งบอกได้เลยแต่พอมาอยู่กับฉันจริงๆกลับมีเหตุผลมากกว่าฉันอีกและใจเย็นมากด้วย

“ ได้ ถ้าพี่ห้ามไม่ได้พี่ก็จะไม่ห้ามโอเคไหม แต่แป้งจะไปสนามหรือแข่งที่ไหนต้องบอกพี่และให้พี่ไปด้วยทุกครั้ง”เขาบอกน้ำเสียงจริงจัง ตอนแรกฉันจะค้านแต่ทำไมฉันจึงได้แต่พยักหน้าล่ะหรือว่าฉันชักจะชอบเค้าแล้วหรอ แล้วข้อตกลงฉันกับพี่กรก็ตามนั้นคืนนั้นเค้าก็นอนที่นั้นล่ะแต่ไม่มีอะไรเกินเลยตามที่ตกลงกันเอาไว และวันรุ้งขึ้นทางผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่ายก็ได้มาคุยกันและฉันกับพี่กรก็ได้ประกาศการคบกันอย่างเป็นทางการ

ตลอด2เดือนฉันกับพี่กรก็ได้เข้าออกบริษัทกันบาง บางทีพี่เค้าก็รอฉันที่บริษัทหรือบางวันฉันอารมณ์ดีทำงานเสร็จไวก็ไปรอเค้าที่บริษัทเช่นกันแต่น้อยครั้งที่ฉันจะรอเพราะส่วนใหญ่เค้าจะมารอมากกว่าแต่ก็ยังคงตามข้อตกลงคือจะไม่ยุ้งกับธุรกิจกัน  และขออัพเดทเรื่องยายเพื่อนเลิฟหน่อยหลังจากเกิดเรื่องวันนั้นยายแบทกับพี่ธีรก็เริ่มคบหากันแต่ตอนแรกฉันไม่ชอบใจอยู่ดีนั้นล่ะแต่ดูท่ายายคุณนายเค้าจะเอาอยู่ซะด้วยฉันเลยดูอยู่ห่างๆ แต่ฉันนี่สิยอมกันไปยอมกันมาเป็นแบบนี้ตลอดแต่ฉันก็มีความสุขน่ะเพราะเวลาทะเลาะกันทีไรเค้ายอมก่อนทุกที555+พอฉันใจเย็นลงก็คุยกันไม่ให้มันค้างคาในใจ แต่ช่วงนี้ทางบริษัทพี่เค้าเหมือนจะมีปัญหายังไงไม่รู้ เค้ามาปรึกษาฉันน่ะก็เค้าบอกให้ฉันยุ้งได้นี่น่า แต่ฉันก็ไม่ยุ้งน่ะแต่จะดูอยู่ใกล้ๆแค่นั้นให้รู้ว่ายังมีฉันคอยช่วยและให้กำลังใจอยู่ข้างๆ วันนี้ฉันทำงานเสร็จเร็วกะจะไปช่วยพี่เค้าสักหน่อยเพราะตอนนี้เค้ากำลังมีปัญหาอย่างหนัก และตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัทพี่กรเรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีครับนายหญิง” ชินที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เอ๋ยทักฉันอย่างเล็กน้อย และฉันก็ยิ้มกลับ” ค่ะสวัสดีค่ะ”

“ คืออย่างพึ่งเข้าไปเลยครับตอนนี้นายท่านอารมณ์ไม่ดีอย่างมากครับ” นายชินพูดขึ้นเมื่อฉันจะไปเปิดประตูเข้าห้องไป

“ออกไปให้หมดเลย แล้วไปเช็คมาให้ได้อย่างละเอียดว่ามันหายไปไหน” เสียงพี่กรโวยวายออกมาถึงหน้าห้องฉันจึงมองหน้าหน้านายชินแล้วนายชินได้แต่ยิ้มแห้งๆ และไม่นานก็เห็นพนักงาน5-6คนออกมาหน้าตาหวาดกลัวกันทุกคนบางคนนี่ถึงน้ำตาคลอกันทีเดียว  ไม่ได้ล่ะฉันต้องช่วยแล้วล่ะ

“นี่ชินเดียวส่งบัญชีรายรับร่ายจ่ายทั้งหมดที่บริษัทเบิกออกไปย้อนหลังไป5ปีนะมาให้ฉันที่คอมของพี่กรด้วยนะ”  ชินพยักหน้าแล้วเดินไปทันทีส่วนฉันก็เดินเข้าไปที่ห้องพี่กร

“นี่ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้...” พี่กรจะโวยวายทันทีเมือได้ยินเสียงประตูเปิดและต้องหยุดเหมือนเห็นหน้าฉัน

“ อ้าวแป้งเองหรอครับ” น้ำเสียงพี่กรปรับโหมดทันที ก็ถ้าตวาดฉันล่ะก็ได้เห็นดีแน่ ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเดินไปหาพี่เค้าแล้วนวดที่ไหล่ให้ตอนแรกพี่กรทำท่าเหมือนอึ่งๆที่ฉันทำแบบนี้ ก็อย่างว่าตลอด2 เดือนฉันเป็นคนไม่หวานออกแข็งไปเดียวซ้ำ มาทำแบบนี้ให้ก็งงเป็นธรรมดาแต่ฉันกลับยิ้มให้แล้วนวดต่อ

“นี่ให้แป้งช่วยน่ะ”พี่กรที่กำลังเช็คเอกสารต่อก็เงยหน้ามองฉันทันที

“นี่เเป้งพูดจริงหรือเปล่า” ดูถามเข้า ฉันได้แต่พยักหน้าแล้วพี่กรก็ลุกและให้ฉันนั่งที่เก้าอี้เค้าแทนส่วนพี่กรก็ไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งแทน ฉันตรวจสอบข้อมูลทุกอย่างผ่านคอมพิวเตอร์ที่ให้ชินนั้นส่งมาให้และใช้เทคนิกการใช้ข้อมูลที่เรียนรู้มาเจาะข้อมูลทุกเครื่องของระบบการเงินมาและวิเคราะห์ว่าเงินหายไปทางไหนได้บ้างและฉันก็นั่งทำโดยไม่สนใจสายของพี่กรเลยแม้แต่น้อยแต่ทำอย่าไงก็ไม่มีอะไรผิดปกติเลยแต่อยู่ๆ

เซน ทางการบริหารที่มีทำให้ฉันเจาะข้อมูลคอมเครื่องของเลขาพี่กรดูและแอบเจาะเข้าไปทางธนาคารข้อมูลการโอนเงินเข้าและออกของเลขาพี่กร สุดท้ายฉันก็ทำสำเร็จใช้เวลาตั้ง3ชั่วโมง นี่ล่ะหนอคนที่ไว้ใจคือคนที่อันตรายที่สุด

....................................โปรดติดตามต่อไปครับ..................