สั่งนายมาเฟียโหดให้มารัก

 บทที่7 

  ด้านเเข็งและด้านอ่อนของมาเฟีย

       หลังจากที่ฉันได้หาคนทรยศได้สำเร็จพี่กรก็ไห้ชินและการ์ดอีก2-3คนให้เข้ามาพบในขณะที่รอพี่กรก็ได้หยิบปืนที่อยู่ในลิ้นชักขึ้นมาและตรวจดูปืนที่จะใช้งานในไม่อีกกี่นาทีข้างหน้าเเละพอชินและการ์ดอีก2-3คนเข้ามาพี่กรก็เรียกเลขาพี่เค้ามาด้วยเช่นกัน หึหึยายเลขาเข้ามาหน้าบานเชียวคงยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองซะเเล้วแต่ความรู้สึกฉันตอนนี้มันบอกว่าควรออกไป จากตรงนี้ให้จะดีกว่า

"เออพี่กรแป้งว่าแป้งออกไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่าไม่อยากกวนพี่กร"ฉันหาเหตุผลเพื่อที่ไปวันนี้วันพระฉันรักษาศิล

"ไม่ต้องหรอกแป้งไม่นานหรอกเดียวไปด้วยกัน" คำพูดของพี่กรทำให้ฉันนั่งลงทันที คือไม่อยากจะเสี่ยงน่ะผมอยากให้เธอรู้วิธีคำว่ามาเฟียที่ผมเป็นผมอยากให้เธอเดินไปกับผมด้วยความไม่กลัวความตายเเค่นี้เธอก็เป็นเป้าพอเเล้วเธอจะต้องเรียนรู้วิธีการฆ่าก่อนที่ที่ใครมันจะฆ่าเธอเธอต้องทำให้ใจจะต้องเเข็งที่จะลงมือเธอจะต้องทำให้ได้เเละผมจะเป็นคนสอนเธอเอง

"เออคุณกรมีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ" ยายเลขา  พูดอย่างประจบ

"มี!!ฉันเเค่อยากถามว่าเธอทรยศฉันทำไม?" ยัยเลขาหน้าซีดทันที แล้วหันมองมาทางฉันด้วยตาขวาง ยัยบ้าเเกกล้ามองฉันอย่างงี้หรอ วันพระก็วันพระเถอะ เว้นไว้สักวันคงไม่บาปหรอกวันพระไม่ได้มีหนเดียว

"เปล่าน่ะค่ะ ฉันจะทำไปทำไมล่ะ"   ยายเลขาบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ มายาแท้

"ใช่ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำไปทำไม" เอ้านี่ยายนี่พูดเเค่นี้ก็เชือหรอบ้าหรือเปล่า

" งั้นฉันถามว่านี้เป็นเลขบัญชีเธอใช่ไหม" เอาซิค่ะคุณเธอจะทำอย่างไง ถึงกับเข่าทรุดเลยหรอ

"คือฉัน...ขอโทษค่ะ  ยกโทษให้ฉันน่ะค่ะฉันมีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงค่ะอภัยให้ฉันด้วยฉันจะไม่ทำอีกเเล้ว"เเม่นั้นปล่อยโหทันทีเเล้วยกมือไหว้ขอโทษด้วยน้ำตา เเล้วคลานไปกอดขาพี่กรซึ่งมันทำให้อะไรมันถูไถตรงขาพี่กร ตอนเเรกก็สงสารหรอกเเต่เห็นประวัติที่ฉันหาตั้งเเต่มันมองตาฉันเนี่ยฉันไม่สงสารอีกอย่างยายนี้ตอมากจากประวัติ

"ขอโทษน่ะค่ะ เเต่ประวัติคุณเป็นลูกคนเดียวนี่ค่ะเเถมพ่อเเม่ก็ตายไปตั้งเเต่3ปีที่เเล้วไม่มีญาติที่ไหน แล้วที่บอกว่าเอาไปเลี้ยงครอบครัวนี่เลี้ยงใครหรอค่ะ และกรุนาปล่อยขาพี่กรด้วยค่ะรู้สึกรำคานเเทน"ฉันตอกกลับเมือได้ยินอย่างนั้นพี่กรก็สลัดยัยนั้นออกทันทีพึ่งนึกได้หรือไงย่ะ  ฉันไม่ได้หึงน่ะ เเต่เเค่หมั่นไส้

"นี่คุณเป็นคนนอกไม่มีสิทธิ์มาตัดสินฉันเเล้วคุณเป็นคนเจาะระบบใช่ไหมฉันจะเเจ้งความกับตำรวจว่าคุณละเมิดสิทธิส่วนบุคคล"  อุเเม้หัวไปทางกฎหมายซะด้วยแต่ขอโทษน่ะฉันเป็นใครเเต่ช่างเถอะเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ

"นี่ฉันว่าฉันไม่ใช่คนนอกน่ะอีกเดียวก็เป็นภรรยาผู้บริหารที่นี้ล่ะอีกอย่างถ้าเธอออกไปจากห้องนี้ได้ด้วยยังมีลมหายใจอยู่ล่ะก็ฉันนี่ล่ะจะไปให้ตำรวจจับเลยดูสิว่าจะจับฉันไหม"ฉันตอกกลับและทำเป็นไม่สนเพราะฉันถือว่าไม่ใช่คนของฉันฉันจะไม่ยุ้งเเล้วเกรงใจเค้า

"ใช่แป้งคือว่าที่ภรรยาฉันไม่ใช่คนนอกเเละที่สำคัญเธอคงรู้ว่าใครที่มันทรยศมันจะต้องเจอกลับอะไร"พี่กรพูดแค่นั้นแล้วยกปืนจ่อตรงหน้าแล้วลงไกรปืน เเล้วเค้าก็เหล่มาฉันนิดนึงเเต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ

เล่นเกมในโทรศัพท์ฉันไปเลย ถามว่าตกใจไหม บอกได้คำเดียวว่าไม่เพราะฉันรู้วิถีชีวิตของมาเฟีย เพราะพ่อเเต่ก่อนก็เป็นมาเฟีย เเต่เพราะเเม่ถูกฆ่าตายพ่อเลยล้างมือกลัวฉันตกอยู่ในอันตราย

แต่พ่อก็ถ่ายทอดให้ฉันทุกอย่าง อย่างมาเฟียคนหนึ่งควรมีเพราะวงการนี้ล้างมือยังไง ก็ถูกล่าอยู่ดีและเราจะไม่เป็นผู้ถูกล่าเเต่จะเป็นคนไล่ล่าแทน ตั้งเเต่เด็กล่ะพ่อให้ฉันเห็นวิธีการให้โทษคนทรยศเเบบนี้เสมอแล้วที่สำคัญฉันก็มีเเก๊งของฉัน คนรอบข้างฉันก็เป็นมาเฟียน่ะ

"นี้เเป้งเลิกเล่นเกมเเล้วสนใจพี่หน่อยได้ไหม" พี่กรตวาดใส่ฉันค่ะแถมยังกระชากมือถือฉันเเล้วฝาเข้าผนังกำเเพงอย่างเรง นี่กล้าหรอไอพี่กร พอพี่กรเผลอยัยเลขาเอาเเรงที่ไหนมาไม่รู้ผลักมือพี่กรเเล้วตรงมาล๊อกคอฉันแล้วเอาปิ่นฝักผมออกมาจอหน้าฉัน ยายนี่ก็กล้าน่ะเเต่อยากรู้เหมือนกันว่ามาเฟียอย่างพี่เเกจะทำอย่างไงเเต่โทรศัพท์ฉันไอพี่กรบ้า

"ถอยออกไปถ้าไม่อยากให้นางนี่ตาย รักมากไม่ใช่หรอ"  ยัยนี่ต้องบ้าไปเเล้ว  พอมันเห็นพี่กร ก้าวเข้ามามันเอาเอาปิ่นกรีดลงที่คอฉันทำให้เลือดไหลมานิดหนึ่ง  โอ้ยฉันอยากจะบ้าแผลที่มือพึ่งจะหายแล้วนี่จะมาตรงคออีก ฉันนี่มันเป็นอะไรกับของเเหลมคมนักหนาเนี่ย ฉันชักหมดความอดทน เลยเอาศอกกระเเทกกับท้องของยัยนั้นพอได้จังหวะฉันก็บิลเเขนทำให้พี่กรยิงปืนเข้ากลางศรีษะแม่นั้นทันทีเเต่มันเฉียดผมฉันไปนิดหนึ่งผมฉัน เเต่สายตาดุจดังพยาเหยี่ยวของพี่กรเห็นคนที่กำลังส่องไกลจากตึกด้านข้างมาทางนี้เเต่ช้าไปก้าวหนึ่งเพราะเป็นห่วงฉันเเต่ไม่ห่วงตัวเองหรือยังไง มันทำให้ฉันต้องเเย่งปืนจากพี่กรเเล้วผลักพี่เค้าออกไปเพราะวิถีกระสุนมันมาทางพี่กรแล้วฉันจึงสวนกลับอย่างแม่นยำทำให้มือปืนคนนั้นตายคาลำกล้องมันนั้นล่ะ ส่วนพี่กรก็หยิบปืนสวนไปที่อีกคนที่กำลีงหนีโดนเข้ากลางหลังเลยเเละคนของเค้ามองฉันอย่างอึ่งๆ

"นี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ" ฉันบอกพี่กรเเล้วกลับไปนั่งที่โซฟา โอ้ยวันเป็นวันซวยของฉันเเน่นเลย 

"เก็บให้เรียบร้อยเเล้วไปสืบมาให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร" ไม่นานคนของพี่กรก็มาทำความสะอาดโดยเอาน้ำยากัดพืนชนิดเเรงเพื่อมาล้างคาบเลือดเเล้วจับร่างยายเลขาใส่รถเข็นแล้วเอาผ้าคลุมปิดทับอีกที

แล้วเข็นออกไปตอนนี้ห้องพี่กรก็กลับในโหมดสภาพเดิมเเต่อารมณ์ฉันมันไม่เหมือนเดิม ตอนนี้ฉันกำลังส่องกระจกดูผมที่เเห่วงไปผมฉันต้องไปเเก้อีกผมก็สั้นลงไหนโทรศัพท์ที่ถอยออกมาเป็นคู่ที่สั่งทำสำหรับฉันกับเเบทก็พังไม่เหลือกซาก ไหนจะรอยที่คออีก เพราะคน คนเดียวจริงๆ

"นี่เดียวพี่ทำเเผลให้น่ะ" ตอนนี้พี่กรพยายามที่จะทำเเผลที่คอให้ฉัน

"ไม่ต้อง ไกลๆเลยน่ะ" ตอนนี้ฉันไม่อยากจะมองเค้าเลย

"โห แป้งพี่ขอโทษ "  เค้าพูดคำนี้เป็นสิบล่ะเเต่ฉันอยากเล่นตัวอีกนิด

"ได้แป้งอยากได้อะไรพี่ให้หมดเลยเอา  เเต่อย่าเงียบเบบบนี้ดิขอร้อง" ง้อเเค่นี้ไม่ตายหรอกคุณชาย

"แป้งจะไม่ให้อภัยพี่ จริงๆใช่ไหม" เอาดิจะทำอย่างไงที่นี้อยากเห็นมาเฟียใหญ่ง้อสักหน่อย วันนี้ที่มาไม่ใช่เเค่มาช่วยอยากเดียวเเต่จะมาเซอร์ไพร์ต่างหาก ขอบอกหน่อยว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของคนตรงหน้าซะด้วยชิ"แป้งครับ แป้งครับพี่กรขอโทษน่ะครับ"  อึ่งไป5นาทีค่ะก็พี่กรเล่นเกาะเเขนเเล้วเอาหน้ามาถูๆไถเหมือนเเมวกำลังอ้อนเจ้าของเลยนี่อายุเท่าไรเเล้วเนี่ยแต่มันทำให้ฉันยิ่งเเน่ใจว่ารักผู้ชายคนนี้ซะเเล้วหรือคุณทนจะไม่รักนายคนนี้ไดหรือเปล่าล่ะ^_^_^

"นี่พี่กรเอาหน้าออกไปน่ะ" ฉันเเกล้งทำเสียงเเข็งต่อเเต่ก็อดขำกับการกระทำของเคัาไม่ได้ "นี่หายโกรธพี่เเล้วใช่ไหมครับ" ไม่หายก็บ้าเเล้วแล้วพี่กรก็เริ่มทำเเผลที่คอให้ฉัน

"พี่ถามอะไรเราหน่อยซิค้างคาใจมานานล่ะ" ไมเสียงต้องจริงจังด้วย

"ว่ามาสิค่ะ ถ้าตอบได้ก็จะตอบน่ะ" ฉันบอกเเล้วมองหน้าพี่เค้ากลับ

"เราไม่กลัวเลยหรอเหตุการเมื่อกี้อ่ะ" จะตอบว่าอะไรดีล่ะเรา

"ไม่อ่ะ พี่กรอย่าลืมซิว่าพ่อเเป้งเป็นใครเเล้วทำอะไรมาก่อนเเค่เนี้ยเบาๆ"

ฉันบอกเเล้วยิ้มเเห้งๆ ส่วนพี่กรก็ทำหน้าบางอ้อขึ้นมาทันที

"เเป้งเป็นทุกอย่างเลยหรอ" 

"เป็นเเค่ในสิ่งที่มาเฟียคนหนึ่งสอนฝึกเด็กคนหนึ่งมาให้เป็นมาเฟีย"

ฉันบอกไปตามความรู้สึกตอนเด็กฉันถูกฝึกมาหนักมากจริงๆ

 ผมมองคนไม่ผิดจริงๆสายตาเด็ดเดียวคู่นี้ล่ะจะเดินเคียงข้างผมไปตลอด

ชีวิตของผม

"นี่คืนนี้ตอน4ทุ่มไปไนต์คลับพี่ธีรกันน่ะ"ฉันบอกเสียงอ้อนๆ

"ได้เดี่ยวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนล่ะกันป่ะ" เเล้วฉันก็เดินเคียงคู่พี่กรออกจากบริษัทเเล้วเตรียมตัวสำหรับคืนนี้ สนุกเเน่นอนค่ะขอยืนยัน

...........ติดตามตอนต่อไปจร้า..............