[ Love Secret ] รักในใจ

11

 

.

.

.

.

 

 

                   ผมกับมันยืนจ้องตากันอยู่ที่หน้าบ้านนานพอสมควร   จนเป็นผมที่ทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นมาก่อน

                   " เออ แห่ะๆ วันนี้กูไปเที่ยวสวนสัตว์กับไอนพมาล่ะ มะ..มึงมีปัญหาอะไรรึปล่าววะ.."      

                   มันก็ยังคงยืนกอดอกพิงประตูหน้าบ้านมันแล้วจ้องมาที่ผมเงียบๆด้วยสายตาเย็นชา จนผมไล่ไม่ทันจับไม่ถูกกับท่าทีของมันแล้วเนี่ย

                   " ........... "  

                   " มึงมีปัญหาอะไรก็พูดมาเฮอะว่ะไอมอสอย่ามาเงียบเลยกูอึดอัดนะเว้ย "   

                   มันไม่พูดแต่เดินเข้ามาหาผมแล้วกระชากแขนเปิดประตูเข้าบ้านผม อย่างไม่แคร์ เฮ้ย นี่บ้านกูนะเฮ้ย -0-

       

                   ตุบ!!

 

                   " โอ๊ย นี่มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย "     

                   อยู่ๆมันก็เฟี้ยงผมลงบนโซฟาอย่างแรงเป็นบ้าอะไรของมันวะผีสิงเรอะ- -

                   " ทำไมมึงถึงชอบไปอ่อยคนนู้นคนนี้เรื่อยเลยหะริน!! "      มันตะคอกใส่หน้าผมอย่างโมโห เรื่อง?

                   " อะ...อะไร ของมึง พูดเรื่องบ้าอะไรวะ "       ผมพยายามดันมันให้ออกห่างจากตัวผมแต่นั่นก็ไม่เป็นผลเลยเพราะว่าแรงมันเยอะกว่าแถมตัวก็ยังใหญ่กว่า มึงกินเสาเป็นอาหารเหรอวะ

                   " หึ  ก็ที่วันนึงก็ไปกับไอต่ออีกวันก็ไปกับไอนพ ถามจริงเฮอะอ่อยมันไปกันถึงขั้นไหนแล้ววะ เฮอะ คงไม่ใช่ไปเสนอตัวให้พวกมันเอาจนรูพรุนหมดแล้วล่ะสิ "    

                   หืม ปรี๊ดครับ ปรี๊ด  มันดูถูกผมมากเกินไปมั้ย บอกได้คำเดียวว่าเจ็บ เจ็บมาก กับคำพูดเสียดแทงของมัน ถามจริงเฮอะผมไปทำอะไรให้มันรึยัง ไม่ชอบทำไมมันถึงไม่พูดดีๆกับผมล่ะ มันต้องการอะไรกันแน่ ผมไม่น่าไปหลงรักมันมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาเลย

 

                   เพี๊ยะ!! 

 

                   ผมตบหน้ามันไปด้วยความแรงพอประมาณอย่างเจ็บใจที่มันดูถูกผม (ไม่กล้าตบแรงกลัวหน้าหล่อๆของมันเสียโฉม-..-)

 

                   " นี่ มึง...... "            มันค่อยๆหันหน้ามามองผมด้วยสายโกรธแค้นมาก มันจะต่อยผมมั้ยวะเนี่ย>_< กลัวจัง   แต่ตอนนี้เจ็บมากกว่าครับ

                   " มึงต้องการอะไร ต้องการอะไร!! "     

                   ผมตะคอกใส่หน้ามันขณะน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มลงมาอย่างอัดอั้น

                   " ......... "

                   " อย่ามาเงียบ! มึงมีอะไรจะพูดมึงพูดมาเฮอะไม่ใช่ให้มาด่ากูอย่างนี้กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจเหรอหะ!  พูดซี่!! "                      

                   ผมตะโกนถามมันอย่างสุดจะทนแต่ความเศร้าในในก็ยังคลุมเครืออยู่ กลัว กลัวเหลือเกิน กับคำ พูดแต่ละคำที่จะออกมาจากปาก เพราะคำว่า'เพื่อน'เรามันช่างยาวนานนัก

                   " คือ..คือกู....  "

                   มันมีสีหน้าตกในนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าศร้อย

                   " ......... "       ผมเงียบรอมันพูด

                   " เฮ้อ!  กูขอโทษจริงๆวะริน กูไม่รู้กูเป็นอะไร  แต่กูขออะไรอย่างได้มั้ย ไม่ว่ายังไงมึงก็เป็นเพื่อนรักของกูเสมอนะ แค่ตอนนี้... "  

                   มันพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด  แต่ประโยคที่มันได้พูดมามันยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหลมากกว่าเดิมอย่างกลั้นไม่อยู่ เพราะอะไร  เพราะคำว่าเพื่อนของมันไง ที่ทำให้ผมเจ็บ นี่ผมควรจะดีใจใช่มั้ยครับ ที่ได้เป็น'เพื่อนรัก' ของมัน   แต่ในใจผมถึงไม่ได้คิดยังงั้นเลยล่ะครับ สงสัยเพราะผมเผลอไป 'รักเพื่อน' อย่างมันเข้าอย่างสุดหัวใจเลยล่ะมั้ง

 

                   " อืม กูเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว "       ผมตอบแล้วหันหน้าหนีไม่กล้าสบตามันกลัวใจผมมันจะรับไม่ไหว

                   " ขอบใจนะ "      มันยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนพลางเอามือลูบหัวผมเบาๆ  ผมก็หันไปยิ้มให้มัน(ทั้งน้ำตา)

                   " ว่าแต่  มึงลุกออกไปได้แล้ว ตัวก็ยังกะควายกุหนักนะ-3- "     ผมแกล้งด่ามันไปอย่างขำๆ  แต่ในใจยังคงเจ็บแปล๊บๆๆๆๆๆ เชี่ยยย

                   " ฮ่าๆๆ โทษที กุไปก่อนนะพรุ่งนี้กูนัดกับมินไว้เช้าเลยว่ะ " 

                   " ไปไหนวะ แน่ะๆๆ ไปเดทกันล่ะซี่ "        ผมแกล้งข่มอารมณ์ถามมันไป

                   " ฮ่าๆๆๆ เออ จะไปด้วยปะล่ะ "    

                   " ไม่อ่ะ ไม่อยากไปเป็ฯ กขค.:P " 

                   " เออๆ ไปล่ะ "  

                   มันพูดพร้อมโบกมือแล้วเดินกลับบ้านมันไป  ดีแล้วล่ะเพราะถ้าช้าไปกว่านี้มันต้องเห็นน้ำตาที่กำลังไหลตอนนี้ของผมแน่ๆเลยล่ะครับ  ฮือๆๆๆๆๆ ทำไมมันเจ็บยังงี้วะ ฮืออออ ผมร้องไห้ไปพลางเอาแขนปาดน้ำตาลวกๆ ทำยังไงก็ไม่หมดสักที

                   ผมรีบล็อกประตูหน้าบ้านแล้ววิ่งขึ้นบันไดไปกระโดดเอาหน้าซบบนหมอนแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น ฮือออๆๆๆๆ  ร้องอะไรนักหนาวะกูญาติก็ไม่ได้เสียสักหน่อย ฮือๆๆๆๆโว้ยย ไอมอสนะไอมอส ทำไมกูต้องไปรักมึงด้วยวะ กูจะเลิกรักๆๆๆๆๆๆ มึงเลยคอยดุ ฮือออออ แล้วกูจะทำได้ที่ไหนกันล่าา แงงงงงงๆๆๆ แม่จ๋าาาา ( เยอะเกิ๋น- - )

 

                  

                   วันนี้  เป็นวันสงกรานต์∼∼หนุ่มสาวชาวบ้านเบิกบานจิตใจจริงเอย∼∼

 

                   ใช่ที่ไหนกันล่ะ- -  วันนี้เป็นวันอาทิตย์ครับ ก็คือวันหยุดสุดแสนหรรษ์สาของผมนั่นเองแต่รู้สึกวันนี้จะไม่หรรษ์สาอ่ะครับเพราะเมื่อคืนร้องไห้จนตาบวมเป็นลูกมะนาวกว่าจะหลับตาลงก็ตีสองตีสาม  เพราะหลับตาลงทีไรก็เห็นภาพมอสไปหมด ไม่ว่าจะนอนจะกินข้าวจะเดินจะขี้จะเยี่ยว (เวอร์ได้ตลอด) ก็ลืมมอสมันไม่ได้สักที เฮ้ออ เขาถึงว่ากันนะครับอยากจำแต่กลับลืมอยากลืมแต่กลับจำ 

                 

                   

                    ∼จะมีมั้ย สักคน มาเปลี่ยนชีวิต ของฉันเธอคือใคร ที่จะรักจริงไม่ทอดทิ้งกันอยากจะรู้...∼∼

 

                    เสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือทำให้ผมละสายตาจากทีวีแล้วเอื้อมไปกดรับสายมันขึ้น

                    " โหล "  

                    ( โหล วันนี้อยู่บ้านป่ะ )     หืมใครวะ  ผมก้มดูเบอร์แต่เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาเอาซะเลย

                    " นี่ใครอ่ะครับ "   

                    ( กูต่อไง เพื่อนข้างบ้านมึงอ่ะ )      อ่าว แล้วมันมีเบอร์ผมได้ไงเนี่ย 

                    " มึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหนเนี่ย " 

                    ( เออ ช่างเฮอะน่า แล้ววันนี้อยู่บ้านอะป่าวละ ) 

                    " อยู่ ถามทำไม " 

                    ( อ่าๆ งั้นเดี๋ยวไปหานะ )     

                    " เฮ้ย ไม่ต้อง... "       รีบวางหาซากเตี่ยมึงหรอ- -

  

                    ออดดด  อดดดดดด 

                    พอวางสายปุ๊บก็มีเสียงออดดังมาจากหน้าบ้านผมจึงชะเง้อคอออกไปดุก็พบต่อที่บอกว่าจะมาหา เร็วไปมั้ย 

 

                    " ไง "     มันยิ้มทักทายผม มางงมาไงอะไรของมึงวะ-0-

                    " เออ เข้ามาก่อนดิ  มีอะไรวะถึงมาหาเนี่ย "      ผมถามมันตอนที่กำลังถอดรองเท้าเข้ามาในบ้านแล้วนั่งบนโซฟา

                    " พอดีอยู่บ้านเบื่อๆว่ะ เลยจะมาชวนมึงไปห้าง "      มันบอกพลางหย่อนก้นนั่งลงโซฟาข้างผม

                    " ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจว่ะ วันนี้กูอยากอยู่บ้าน "       ผมบอกพลางเปลี่ยนช่องในทีวีที่เป็นช่องสารคดีเป็นช่องแก๊งการ์ตูนแทน

                    " โห่ ไปเฮอะน่านะ "      มันเขย่าแขนผมอ้อนๆ 

                    " ม่ายอาววว เว้ยยย "        มันทำหน้ายู่มองผมนิดๆ

                    " เอ๋ ว่าแต่ ตามึงไปโดนอะไรมาวะ ไมบวมจัง "

                    มันถามพลางเอาหน้ามาใกล้หรี่ตามองอน่างสงสัย ผมก็เถิบหนีมัน

                    " ปะ..ปล่าว แค่แมลงเข้าตาแล้วกุเผลอไปขยี้เท่านั้นแหล่ะ "     

                    " แน่ใจ? "       มันยังคงมองอย่างจับผิด 

                    " เออ! ถามมากจังวุ้ย "       ผมทำท่าทีรำคาญเพื่อเบนความสนใจไปจากเรื่องตาผม ใครจะไปบอกล่ะครับว่าผมร้องไห้หนักมาน่ะ ขี้เกียจเล่าให้มันฟังเพราะว่ามันต้องถามอีกแน่ว่าเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ ถ้าผมบอกว่าอกหักจากไอมอสมามันจะยิ่งสงสัย  เพราะงั้นไม่บอกอ่ะดีสุดแล้วครับ

                    " เออๆ ไม่ถามแล้วก็ได้วะ แค่นี้ต้องทำรำคาญด้วย-3- "   

                    มันหันหน้าไปมองในจอทีวีแทนอย่างงอนๆ เฮ้อออ นี้มึงเป็นเด็กประถมหรือไงฟ้ะ 

                    " เอ้อ ว่าจะถามอยู่เลยไอต่อ มึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหนวะ "   

                    ผมนึกได้เลยหันไปถามมัน

                    " ไม่-บอก "       - - ต่อยกะกูมั้ย

                    " ไอห่าอย่ามากวนตีนบอกมา "  

                    " อย่ารู้เลยว่ะ " 

                    " จะบอกไม่บอก ถ้ามึงไม่บอกคอยดุกูจะไม่รับสายมึงเลยนะ "       

                    ผมแกล้งขู่มันแล้วมองมันด้วยสายตาโกรธๆ

                    " เออๆ บอกก็ได้วะ   กูไปขอเพื่อนมึงมา "     

                    " ใครวะ คนไหนไอมอสหรอ "      ผมมองหน้ามันอย่างสงสัยสุดๆ ใครให้วะไม่เห็นบอกกูเลย

                    " ปล่าว- -   กูไปถามเพื่อนในห้องมึงต่างหากที่ชื่อโดโด่ อะไรเนี่ยแหล่ะ "   

                    " หะ! เชี่ยโด่เนี่ยนะ ไหงมันให้มึงไปเฉยเลยอ่ะ กูไม่ยักจะรู้ " 

                    " กูจะไปรู้เรอะ- - ไปถามเพื่อนมึงเองดิ "    

                    หนอยยย ไอเพื่อนทรยศ คอยดูเฮอะวันจันทร์กูจะเชือดมึง- -*

                    " เออ "  

                    " มึงโอเคนะ "

                    อยู่ๆมันก็ถามขึ้นมาแล้วมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ในสายตานั้นผมรู้สึกว่ามันช่างลึกซึ้งเสียเหลือเกิน 

                    " อะ..อะไร กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย "       ผมบอกมันพลางหลบสายตาโกหกเนียนมั้ยเนี่ยกู

                    " ไม่เนียนเลยน้า บอกมาเฮอะ กูยินดีที่จะรับฟังหมดทุกเรื่องแหล่ะ "    น่านอ่านใจกูได้อีก  

                    " เฮ้อออ กูแค่....  "        พอนึกถึงเรื่องราวของเมื่อคืนมันพาลจะให้น้ำตาผมไหลกลับมาอีกรอบ ไอเหี้ยต่อนี้มึงจะทับถมกูทำม้ายยTT

                    " อกหัก? "    

                    " ...... "        ผมเงียบแล้วก้มหน้ามองลงพื้นเพื่อซ้อนความเศร้า

                    " บอกกูได้นะริน กูยินดีรับฟังเสมอแหล่ะ มึงเป็นเพื่อนกูนะ "     

                    มันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ผมไท่เคยเจอมันโหมดนี้มาก่อนเลยพลางยกมือลูบหัวผมเบาๆอย่างอ่อนโยน  ผมเลยค่อยเงยหน้ามามองมันอย่างปลื้มใจเหลือเกิน

                    " ฮืออออ กู.. กูไม่รู้จะต้องทำยังไงดีแล้ว กูทรมานเหลือเกิน ฮือๆๆ "

                    ผมปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้นแล้วโผลเข้ากอดมัน  มันก็กอดผมเพื่อปลอบโยนแล้วลูบหัวเบาๆเหมือนแม่ยังไงไม่รู้ความรู้สึกมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน แต่ถ้าได้จากคนที่ผมอยากได้มันน่าจะอบอุ่นกว่านี้รึเปล่านะ

                    " ไม่เป็นไรนะ มึงไม่เป็นไรหรอก มึงเป็นคนเข้มแข็งจะตายริน "     

                    เสียงของต่อยังคงปลอบโยนผมเสมอ ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากความอบอุ่นที่ได้จากมันกับความเศร้าที่เกิดขึ้นภายในใจ ทำไมผมไม่ไปรักมันแทนนะ หึหึ คิดง่ายนี่ แต่มันทำง่ายๆกันซะที่ไหนล่ะ ฮือออ 

                    " ฮึก.. กู..กู ขอบใจมึงมากนะ อึก "   

                    ผมผละจากอ้อมกอดมันแล้วมามองหน้ามันแทน

                    " ไม่เป็นไรหรอกน่าเรื่องแค่นี้เอง "       มันยิ้มบางๆมาให้ผมแต่แววตามันช่างเศร้าเหลือเกินจะถามมันดีมั้ยนะ 

                    " อื้ม กูรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยล่ะ "

                    ผมยิ้มแปล้นบอกมันอย่างมีความสุขแทน ไม่อยากให้มันเห็นความทุกข์ของผมให้มันมากไปกว่านี้แล้วล่ะกลัวมันจะหดหู่ไปด้วย

                    " คร้าบๆ ดีแล้วล่ะ "    

                    " อืม ขอบใจจริงๆ "

                    " อืม ถ้ามันไม่ดูแลมึงกูเนี่ยแหล่ะจะเป็นคนดูแลมึงเอง เพราะงั้นมึงอย่าไปร้องไห้ให้มันมากนักเลยนะ "     

                    " เห พูดยังกะรู้น่ะว่าใครที่ทำให้กูร้องไห้ "        ผมมองมันอึ้งๆ

                    " ทำไมกูจะไม่รู้ล่ะ ว่ามึงแอบรักไอมอสน่ะ "   

                    ผมเบิกตาโพล่งออกมาอย่างตกใจที่มันรู้ว่าผมรักมอส รู้ได้ไงวะ จำได้ว่าไม่เคยบอกใครเลยนิ

                    " ระ...รู้ได้ไงอ่ะ "      

                    " เซนต์มั้ง "        มันยกยิ้มที่มุมปากเบาๆ 

                    " -0- "   

                    " ฮ่าๆๆๆ   มึงน่ะเป็นคนแสดงออกจะตายรู้มั้ยริน "      

                    มันพูดแล้วค่อยๆก้มหน้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆ เรื่อยๆ

                     ฟอดดด∼

                    " เฮ้ยยย ไอบ้า "         อยู่มาหอมกันเฉยเลยไอห่าต่อ 

                    " ฮ่าๆๆๆ  แบร่:P "    

  

                    มันลุกขึ้นหนีฝ่าเท้าทีผมจะปะเคนให้มันได้ทันท่วงที  ผมกับมันจึงวิ่งไล่จับกันเล่นรอบบ้านอยู่นานเลยทีเดียว

                    

        

****************************