รักใสๆฉบับคุณหนูมาเฟีย

"จดจำไว้ซะ แล้วถ้ายังทำแบบนั้นอีก ฉันจะจับเธอหมกเพดานจริงๆแน่ จำไว้เลยยัยหน้าโง่"
 
"ข-เข้าใจแล้วค่ะ" 
ฉันรับคำก่อนก้มหน้าหลบสายตาดุดันนั้นอย่างกลัวๆฮือๆนี้เราเป็นลูกมาเฟียจริงไมเนี่ย แค่ลูกคู่อริพ่อยังก้มหน้างมเข็มบนพื้นห้องอยู่เลยแล้วถ้าไปเจอคนอื่นมองแบบนี้เราจะไปแทรกแผ่นดินไปอยู่กับไส้เดือนเลยรึไงเนี่ย ฮือๆแม่จ้าช่วยเมเน่ด้วย แง!!!!!!
 
(ตึกบัญชาการ แบล็คสเน็ค)
 
"เฮสเตอร์ อาย-พ่อ-โง่"
เสียของนายหญิงของบ้านดังลั่นบ้านก่อนจะตามมาด้วยหมัดเล็กๆที่รัวเข้าใส่แผ่นหลังของนายใหญ่แห่งแบล็คสเน็คอย่างไม่รู้จักเหน็บเหื่อย เฮสเตอร์และขิมสามีภรรยาที่หน้ายังจัดว่าดูดีนายใหญ่ของบ้านในเวลานี้เหมือนคู่รักงี่เง่าที่มีเหล่าการ์ดและแม่บ้านคอยวิ่งหลบลูกหลงของทั้งคู่
 
"มันเจ็บนะ"
 
"เอาเมเน่คืนมานะ"
 
"ตามใจลูกเกินไปแล้วนะ"
 
"ที่เฮสเตอร์ตามใจ ยูจิกับยูกิ เขายังไม่บ่นเลยนะ">[]<!!!
 
"ที่รัก การที่จะเป็นมาเฟียได้มันไม่ง่ายนะ แล้วที่สำคัญลูกก็เป็นผู้หญิง"
 
"แล้วส่งลูกไปอยู่ในฝูงหมาเนี่ยนะ เป็นพ่อที่รักลูกจริงๆเลยนะ"
เสียงของขิมดังลั่นก่อนรัวหมัดเล็กเข้าที่อกของอีกฝ่ายราวกับเด็กน้อยที่โดนขัดใจ เฮสเตอร์ส่ายหัวก่อนกวักมือเรียกอาร์เตอร์เข้ามาใกล้ก่อนกระซิบข้างหูของเพื่อนคนสนิทอย่างมีลับลมคมใน อาร์เตอร์มองเฮสเตอร์ก่อนสลับมองขิมที่จ้องเขม็ง แก้มที่แดงเรื่อป่องจนเหมือนลูกโป่งที่อัดแก๊สเข้าไปจนอาจจะแตกได้ในไม่ช้า ก่อนปิดปากหัวเราะ
 
"ถ้าเรื่องของคุณหนูเมเน่ละก็ไม่ต้องห่วงครับ เธอบอกว่าสบายดีแต่ก็โนลูกของ คัง เจก้าปั่นหัวตั้งแต่ย้ายเข้าไปอยู่เลยล่ะครับ"
 
"ฮ่ะ...ว่าไงนะ"
 
"เป็นไงล่ะ พ่อก็บ้า ลูกก็บ้า"
ขิมด่าก่อนกอดอกเชิ่ดหน้าหนีเฮสเตอร์ที่ทำหน้าหงุดหงิดที่เขาพึ่งรู้ว่าลูกของคู่อริก็เรียนอยู่ที่นั้น เขารีบหันไปกอดภรรยาที่งอนตุ้มป่องเป็นเด็กๆอย่างรวดเร็วเพราะการที่จะทำให้เรื่องเกมส์ที่เฮสเตอร์พนันกับลูกสาวนั้นดำเนินต่อไปก็ต้องทำให้ลูกแมวพยศของเขาเชื่องเสียก่อนไม่ไงเขาก็คงไปต่อไปไม่ได้เป็นแน่
 
"เอานะที่รัก การที่ลูกจะก้าวขึ้นไปเป็นควีนของแบล็คสเน็คข้างๆคิงผู้พี่ทั้งสองได้ก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่รอดนะ"
 
"ในดงหมาป่าเนี่ยนะ ถ้าความแตก เมเน่จะไม่โดนเขมือบเอาเหรอฮ่ะ"
 
"เอานะครับคุณแม่ อย่างไงซะผมก็จะคอยวนเวียนไปดูน้องอย่างแน่นอน" 
เสียงของลูกชายคนโตเอ่ยขึ้นก่อนนั่งล้มตรงหน้าแม่ของเขาอย่างรักใคร่ ยูกิลูกแฝดคนละฝาของเธอจับมือของแม่ตัวเองอย่างรักใคร่ แม้ว่าเขาจะโดนแม่ของเขาบ่นบ่อยๆว่าเขามันเคร่งครัดเกินไปแต่นั้นก็เพราะเขาคือลูกคนโตจึงต้องเคร่งครัดกับทุกสิ่ง
 
"แน่ใจนะ ว่าจะไปดูน้องบ่อยๆ"
ขิมเอ่ยก่อนยิ้มกว้างอย่างดีใจและก็ไม่เชื่อในคำพูดของลูกชายเท่าไรเพราะลูกชายคนโตของเธอก็เรียนมหาลัยไปแล้ว
 
"ก็ให้เจ้ายูจิที่ซ้ำชั้นวนเวียนไปดูไงครับ"
 
"พ่อก็ว่าอย่างนั้นแหละ"
 
"ถ้างั้น...แม่จะไปหาน้องเอง"
 
"!!!"
เฮสเตอร์ที่พยัญหน้ากับความคิดของลูกเป็นอันต้องสะบัดหัวมองลูกแมวของเขาอย่างหงุดหงิดอย่างแรง เขาคงต้องออกจากตึกบัญชาการเพื่อทำอะไรซักอย่างแล้วกระมั้ง เพราะการที่ภรรยาของเขาเอ่ยปากออกมาแบบนี้เท่ากับว่าใครก็ขวางหน้าควีนของแบล็คสเน็คไม่ได้แม้แต่เขาเองก็คงต้องยอมเป็นแน่ๆ เขาไม่รอช้ารีบส่งสายตาให้ลูกชายคนโตเบียงเบนความสนใจของขิมก่อน ซึ่งลูกชายก็รับรู้ในทันทีก่อนจะโพล่ขึ้นมา
 
"ถ้างั้น วันนี้แม่ต้องตกลงกับผมก่อนนะ"
 
"อืมๆ"
 
"งั้นเราไปคุยที่ห้องนั่งเล่นนะ"
 
"ได้สิ แม่จะได้เจอน้องแล้ว เย้ๆ"
ขิมโดดกอดลูกชายคนโตก่อนขี้หลังลูกชายไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งนั้นก็สร้างความหึงหวงให้เฮสเตอร์ไม่น้อย ถูงจะเป็นลูกแต่เขาก็หึง เพราะลูกแมวน้อยของเขามันน่ารักเกินไปที่จะให้ใครเห็นเพราะแบบนี้เขาถึงไม่ค่อยอยากให้ขิมอกจากตึกบัญชาการนัก!
 
"อาร์เตอร์รีบโทรไปหาเมเน่ด่วน ฉันจะคุยกับเมเน่"
 
"นายก็โทรเองสิ"
 
"โทรศัพท์ฉันอยู่กับขิมโว๊ย...แกก็รู้ว่าเมียฉันติดเกมส์ขนาดไหน"
 
"ลูกสามแล้วเนี่ยนะ ไม่เปลี่ยนเลย"
อาร์เตอร์ส่ายหัวอย่างยิ้มๆเพราะเขาเองก็รู้สึกขบขำกับครอบครัวนี้ไม่น้อย เขาล่วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำก่อนส่งโทรศัพท์ที่ล้วงออกมาส่งให้เฮสเตอร์ที่หันไปมองทางห้องนั่งเล่นไม่วางตาเพราะแมวน้อยของเขากำลังนั่งตักลูกชายแล้วหัวเราะคิกคัก
 
"หึงไม่เข้าเรื่อง นั้นลูกแกนะ"
 
"เอ่อๆ ลูกก็ห่วงโว๊ย มันโตแล้ว"
 
"เมียแกก็แก่ตามๆแกมาแหละ"
เขาแขวะเฮสเตอร์อย่างสนุกก่อนจะเหลือบมองนายหญิงของบ้านที่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยหลงรักเธอแม้ว่าในเวลานี้ก็ยังคงใช่แต่ก็น้อยกว่าที่เขารักภรรยาและลูกนัก เฮสเตอร์ไปรอช้าที่จะโทรหาลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่เขาก็หวงไม่น้อยกว่าลูกคนอื่นๆ เขาก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ส่งูกเข้าดงหมาป่าแต่มันคือสิ่งเดียวที่ลูกสาวเขาจะเข้มแข็งได้ไม่นานเกินรอเสียงปลายสายก็กระทบเข้าแก้วหูด้วยน้ำเสียงดูอ่อนล้า
 
(ว่าไงค่ะคุณอาอาร์เตอร์)
 
"เมเน่"
 
(ฮ่ะ ปะป๊า)
 
"คุยกับหม้าแล้วบอกหม้าว่าไม่ต้องไปหา ไม่ไงป๊าจะถือว่าเมเน่แพ้"
 
(ฮ่ะ....ก็ได้)
เฮสเตอร์ไม่รอช้าเขารีบเดินเข้าไปก่อนส่งโทรศัพท์ที่มีปลายสายเป็นลูกสาว
 
"หม้า...เมเน่เองนะค่ะ"
 
(เมเน่ แม่คิดถึงเมเน่จังเลย แม่อยากไปหาเมเน่ใจจะขาดแล้ว)
 
"อย่าเลยค่ะ ที่นี้มีแต่ผู้ชาย"
พอเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อถึงโทรมา เพราะกลัวว่าแม่จะมาหาฉันนี้เอง ที่สำคัญพ่อไม่ชอบให้ใครเห็นแม่เท่าไร เพราะพ่อเฮสเตอรืมันขี้หึง! ฉันรีบปฎิเสธแม่แสนรักอย่างเสียดายอย่างน้อยของได้เจอก็ยังดี แค่ครั้งเดียวก็ยังดี แต่คงได้แค่ฝันเพราะกฎที่นี้ช่างเคร่งครัดนัก ยิ่งการจะพาคนนอกเข้ามาได้ต้องได้รับอนุญาตเสียก่อน ที่สำคัญโซลเองก็คงพลอยจะกลั่นแกล้งแม่ที่น่ารักของฉันแน่ๆ
 
(เมเน่ก็ผู้หญิงนะ ไม่สนล่ะแม่จะไปหา)
 
"เอิ่ม"
 
(แม่จะไปหามาให้ได้เลย)
แม่ที่น่ารักประกาศด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดนั้นก้หมายถึงคนในบ้านจะรั้งจะทึงยังไงแม่ก็คงมาแน่ๆคงต้องใช้ไม้ตายที่นานๆครั้งจะได้ใช้แล้วสินะ
 
"ถ้าหม้ามา เมเน่จะรักคุณพ่อคนเดียว"
 
(....แง....)
เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากใช้ไม้ตายที่ทำเอาแม่ที่ซุกซนร้องไห้ ต้องโทษพ่อคนเดียว ฉันรีบวางสายก่อนจะหันไปมองโซลที่กอดอกเปลือยท่อนบน จะพยายามทำใจให้ชินกับซิกแพคแสนเย้ายวนนั้นแล้วกัน ถึงจะเห็นของพี่ๆจนชินสายตาแต่ว่าก็ไม่รู้สึกชินกับของชายคนอื่นเลย
 
"พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรก...กรุณาทำตามให้ดูสง่าสมชายด้วย แม่คุณหนูหน้าโง่"
 
"รับทราบแล้วค่ะ"
 
"ดี รีบอาบน้ำนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะเจ้าปี1 พรุ่งนี้พ่อจะรับน้องให้จดจำจนวันตายเลย"
เขาเอ่ยก่อนโยนผ้าขนหนูที่ชื้นมาที่ฉัน แต่...นี้มันผ้าขนหนูฉันนะ เขาเอามันไปเช็ดตัวรึเนี่ย...บ้าไปแล้วสีออกจะแตกต่างขนาดนี้ ฉันมองค้อนตามหลังก่อนด่าเขาในใจอย่างเคืองแค้น แต่จะให้แก้แค้นโดยไปเอาของเขามาใช้ก็กระไรอยู่ ฉันจึงจำยอมต้องใช้ผ้าขนหนูที่ถูกเอาไปใช้มาใช้ต่อแต่ในใจก็ด่าเขาสารพัดคำ ฉันปิดประตูห้องน้ำก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วอาบน้ำทันทีเพราะพรุ่งนี้ฉันคงต้องโดนรับน้องสารพัดวิธีแน่ๆ
 
"...ยัยบ้าเอ้ย...เอาไปใช้ต่อแบบนั้นฉันก็ลอยพอดี"
--------------(โปรดติดตามตอนต่อไป)------------------