รักใสๆฉบับคุณหนูมาเฟีย

 เช้าวันใหม่ที่แสนจะน่ายินดีกับการเปิดภาคเรียนใหม่มันควรน่ายินดีกว่านี้ ถ้าโรงเรียนนี้คือโรงเรียนหญิงล้วน เซนต์เลเชล ที่ฉันเรียนและภูมิใจที่จะอยู่ ทำไมโรงเรียนหญิงล้วนที่ฉันเคยเรียนถึงได้กลายร่างเป็นโรงเรียนชายล้วน มาสเลเชล ล่ะเนี่ยถึงชื่อตัวหลังเหมือนกันแต่การเรียนการสอนมันต่างกันนะ

"หลังจากนี่จะเป็นพิธีปฐมนิเทศ และก็รับน้องตามธรรมเนียบเก่าแก่ เป็นไปได้นเธอควรจับวิกให้แน่นและก็พยายามอย่าให้ใครจับได้ เพราะ"

"พวกเขาทั้งหลายในที่แห่งนี้ คือ ว่าที่มาเฟีย"

ฉันจำได้ว่าเขาย้ำฉันตั้งแต่ก่อนนอนไป3รอบตื่นนอน3รอบตอนอาบน้ำ3รอบและก่อนจะเหยียบหน้าประตูโรงเรียนอีก1รอบรวมกันก็ปาเข้าไป10รอบไม่จำได้ขึ้นใจก็หูหนวกแล้ว นี้ฉันมาอยู่ในโรงเรียนรึสนามรบเนี่ยจะทำอะไรก็มัชีแต่ภัย ฮือๆๆอยากกลับไปนอนกอดแม่ที่น่ารักเหลือเกิน ฮือๆๆ ฉันมองการเคลื่อนไหวของเหล่าชายหน้าตาระดับหล่อน่าลากจนถึงหล่อเกินเอื้อมที่เดินสวนกันไปมา แต่บรรยากาศก็สมเป็นโรงเรียนมาเฟีย

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับ"

ชายหน้าหวานแต่หล่อขั้นเกินเอื้อมทักทายฉันก่อนมองอย่างเก้ๆกังๆนี้ก็คงเด็กปี1สินะ ฉันเห็นว่าอาการเก้ๆกังๆนั้นอาจทำให้ฉันกับคนที่เข้ามาทักทายเสียเวลาได้ ฉันจึงรีบคว้าโอกาสหาเพื่อนไว้ก่อนถึงจะดูเหยาะแหยะไปหน่อยก็เถอะแต่ดูจากการแต่งกายแล้วคนทายาทมาเฟียระดับต้นๆละนะ

"ผม ปารค์ มิน...เรียกมินเฉยๆก็ได้นะครับ"

"ปารค์ มิน...ทายาทของแก๊ง แบล็คสเน็ตสินะครับ"

เขาโผงงขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดีปรีดา ราวกับว่าได้รางวัลไปกลับโลกกับสวรรค์อย่างนั้นแหละ ซึ่งเสียงของเขาก็ทำให้เหล่าเทพบุตร(?)ทั้งหลายที่เดินสวนกันไปมาหันควับมองมาที่ฉันแล้วพ่อหน้าหวานเป็นตาเดียว

"ค-ครับ"

"ผม ริวเชน นะครับ"

"ริว-เชน...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

"เช่นกันครับ มันเป็นเกียริตมากๆเลยล่ะครับ"

เขาจับมือฉันก่อนยิ้มหวานหยดมดขึ้นให้ฉัน ฮา...ฉันไม่หลงเสน่ห์นายหรอกย่ะไอ้มารหน้าสวย เราทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินที่มีนักเรียนชายหล่อลากยืนพูดคุยกันอยู่ตลอดทาง ขณะที่เดินตามหาห้องเรียนก็ต้องหันควับมองคนที่เดินเข้ามาทักทาย

"เฮ้...นายสองคนนั้นนะ"

"..."(-___-)?

"..."???

ฉันและริวเชนต่างมองหน้ากันแล้วตัดสินใจเดินต่อไปไม่สนคนที่ทักทายที่กำลังวิ่งฉับๆมาทางพวกเราแม้แต่น้อย มีอย่างที่ไหนทักทายคนอื่นเสียงดังลั่นแถมยังวิ่งบนทางเดินอีก ที่บ้านไม่ได้สอนมารยาทผู้ดีมารึไงย่ะ ขณะแม่ฉันยังบ่นยาวเป็นกิโลเพียงเพราะวิ่งบนทางเดินในบ้านเลย ฉันและริวเชนหวังให้พ้นจากตรงนี้ไวๆเพราะสายตาของคนที่ได้ยินเสียงทักทายของเจ้าไร้มารยาททำให้สายตาพวกเขามองพวกเราเป็นตาเดียว...ไม่เคยเห็นมนุษย์ร่วมโลกร่วมเผ่าพันธุ์เดียวกันรึไงย่ะ

"พวกนายนี้มันใจร้ายจังนะ"

"เพราะพวกเราไม่รู้จักคุณไงครับ"

ฉันและริวเชนประสานเสียงตอบก่อนมองเขาด้วยสายตารังเกียจ เขายังมีความเป็นคนอยู่ไม(???)

"ก็ทำความรู้จักไง ฉัน เซ็น ทายาทของแก๊งจิ้งจอกหางดำ"

"อ้อ...แก๊งที่มีชื่อเสียงในย่านตลาดมืดสินะครับ"

"อ้อ เหรอ"

ฉันตอบสั้นๆก่อนเกาหัวเก้อๆให้ตายเถอะรู้อย่างงี้น่าจะให้คุณอาอาร์เตอร์ช่วยสืบหาประวัติเจ้าพวกนี้มาให้ทั้งหมดก็ดีสิ

"ผมริวเชน"

"ผม ปารค์ มิน"

ฉันตอบสั้นๆก่อนพ่นลมออกจากปากเบาๆ ตอนนี้ฉันได้เพื่อนแล้วสองคน จากที่โซลบอกตึกเรียนมีสามตึก ตึกปีๅอยู่ด้านในสุดซึ่งต้องผ่านตึกปี2และ3ไป ผ่านพวกรุ่นพี่ไปไงเหรอ...เป็นอะไรที่แย่มากๆเลยแหะแต่อย่างน้อยก็อาจจะได้เจอพี่ยูจิก็ได้ ฉันคิดแบบนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาอีกระดับนึง อีก15 นาทีพิธีปฐมนิเทศก็จะเริ่มแล้ว เพราะฉะนั้นการระวังตังเองนั้นคงต้องมากเป็นพิเศษ เวลาที่กำลังนับถอยหลังไปเรื่อยๆคือวินาทีแห่งสนามรบของฉัน อีกไม่นานเกินรอสนามรบก็จะเข้าถึงตัวฉัน

10

9

8

7

6

5

4

3

2

1

0

-----------------(โปรดติตามตอนต่อไป)-----------------