เซเรทีคอน มหาอาณาจักรแห่งรัก

          รุ่งอรุณของวันใหม่ร่างบางของ'ไลเมย์แลค'นอนหลับสนิทบนเตียงไม้สักสีขาวและบนที่นอนหนานุ่ม ในตอนนี้หากใครมาพบเธอในตอนนี้เข้าคงจะเอาไปเพ้อละเมอแน่นอน ที่นอนหนานุ่มสั่นไหวเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอเริ่มจะตื่นจากห้วงแห่งความฝันแล้ว...
"อืม...ได้โปรด...อย่าสังหารผู้บริสุทธิ์!!!"เสียงหวานใสเปล่งออกมาสุดเสียงอย่างตื่นตระหนกและหวาดกลัว
ปัง! ปัง! ปัง!
"นายหญิงเจ้าค่ะ!!! ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าค่ะ!!!"เสียงของ'คาเอล่า วีวินส์'แม่นมวัยกลางคนของไลแลคที่เลี้ยงเธอมาแต่เกิด ดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก [คาดว่าเจ้าตัว คงจะนอนเฝ้าอยู่ด้านนอกทั้งคืน] พร้อมระดมทุบประตู
"ข้ามิเป็นอันใดดอกนม...เพียงแค่ข้าฝันร้ายนิดเดียวเท่านั้นเอง"ไลแลคเอ่ยกับแม่นมของตัวเอง
"เฮ้อ~...งั้นนมขออนุญาตเขาไปนะเจ้าค่ะ" คาเอล่าเอ่ยขออนุญาติกับไลแลค
"เชิญจ๊ะ" พอไลแลคเอ่ยเท่านั้นประตูก็เปิดออกทันที ร่างของหญิงวัยกลางคนแต่หน้าตาใจดี ผู้มีผมสีเทา ตาสีหมอก ก่อนเดินมานั่งข้างๆเตียงของไลแลค
"ท่านหญิง...ฝันร้ายอีกแล้วหรือเจ้าค่ะ"คาเอล่าเอ่ยอย่างเห็นใจ เพราะตั้งแต่เด็กๆไลแลคมักฝันร้ายตลอด จนเด็กสาวไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาลง...
"จ๊ะ...นมแต่ข้าไม่เป็นอะไรดอกนะ นมไม่ต้องห่วงข้านะ"ไลแลคเอ่ยเพื่อไม่ให้คาเอล่ากังวลจนเกินไป แต่ยังไงนางก็ยังคงกังวลและเป็นห่วงไลแลคอยู่ดี...
"เฮ้อ...ท่านหญิงของนม" คาเอล่าว่าพลางสวมกอดไลแลค ที่กอดนางตอบ
"อืม~ข้าไปอาบนํ้าก่อนนะนม"ไลแลคเอ่ยพลางค่อยๆยันกายขึ้น
"เจ้าค่ะ ทูลหัวของนม เดียวนมจะเตรียมเสื้อผ้าให้นะเจ้าค่ะ"ว่าพลางลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้า
"จ๊ะ ขอบคุณมากจ๊ะนม"ไลแลคเอ่ยขอบคุณก่อนเดินเข้าห้องนํ้าไป
          ผ่านไป 10นาที ไลแลคก็ออกมาจากห้องนํ้า โดยมีคาเอล่าคอยช่วยแต่งตัวให้ ในวันนี้ไลแลคแต่งชุด 'ชุดกระโปรงยาวกรมเท้าสีนํ้าเงินเข้ม เส้นผมสีเงินยวงประกายม่วงถูกรวบขึ้นสูง ที่ลำคอขาวผ่องสวมจี้ประจำตระกูล'วาโนลอน' ที่สลักว่า'W.N.L' ย่อมาจาก'WaNoLon' (วาโนลอน) นิ้วเรียวยาวก็สวมแหวนประจำตระกูลที่สลักว่า'L.M.L'ที่เป็นอักษรย่อของ'Limaylaekh'(ไลเมย์แลค) สวมต่างหูอัญมณีคริสตัลสีฟ้ารูปหยดนํ้า สวมกำไลทองคำฝั่งอัญมณีไพริน'
"อ่า...นมข้าจะไปหา'ลาวีร์'นะ" ไลแลคเอ่ยเมื่อแต่งตัวเสร็จและเดินออกมาจากห้องแล้ว ตลอดทางเดินมีสาวใช้และทหารองครักษ์มากมายเดินผ่านและทำความเคารพด้วยความนอบน้อมทุกคน และต้องมองจนเลี้ยวหลัง
"ได้เพค่ะ แต่ท่านต้องทานอาหารเช้าเสียก่อน" คาเอล่าเอ่ยอนุญาตและบังคับให้ไปทานข้าวเช้า
"โธ่...นม ข้าไปทานอาหารเที่ยงที่วิหารก็ได้" ไลแลคต่อลอง แม้จะรู้ว่าคงไม่มีทางที่จะต่อลองได้เมื่อคาเอล่าตัดสินใจแล้ว
"มิได้เพค่ะ ไม่ใช่ว่าท่านมิทานแล้วท่านผู้นำจะทานด้วยนะเจ้าค่ะ"คาเอล่าเอ่ยคัดค้านเต็มกำลัง ไลแลคก็จำยอมเพราะรู้ดีว่า หากตนมิทานน้องชายคงมิทานแน่นอน...
 "เฮ้อ...เอาละข้าจะไปทานแล้ว" เมื่อไลแลคเอ่ยคาเอล่าจึงยิ้มออก เดินมาได้ซักพักก็มาถึงห้องอาหารที่กว้างพอที่จะให้ คนตัวใหญ่กว่า100คน มายืนในห้องโดยมิเบียดกันได้อย่างสบายๆ เมื่อเปิดประตูไม้โอ๊กอายุ300ปีขึ้น ก็พบ'ท่านผู้นำ'หรือ'ลามอส'นั่งอยู่หัวโต๊ะด้วยใบหน้าทมึนปานยักษาทำเอาแม่บ้านหลายๆคนจนถึงทหารอารักขาทั้งหลาย ตัวสั่นไปตามๆกัน... เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันมา เมื่อพบว่าเป็นไลแลคจึงยิ้ม
"พี่หญิง! ข้าคิดว่าพี่หญิงจะมิมารับประทานอาหารเช้ากับข้าเสียแล้ว"ลามอสเอ่ยด้วยนํ้าเสียงปลื้มปิติ เนตรสีขาวเทาเป็นประกาย ทุกๆคนยิ้มแหยๆให้ไลแลค ไลแลคก็พอจะเดาออกลางๆว่าน้องชายคงจะนั่งตั้งแต่เช้า และไม่ยอมทานจนกว่าเธอจะมาแน่ๆ
"พี่จะมิมาได้เยี่ยงไร หากพี่มิมาน้องชายของพี่คงมิยอมทานอะไรและไม่ออกว่าราชการแน่"
 ไลแลคเอ่ยอย่างรู้ทัน ลามอสจึงยิ้มแหยๆให้
 "โธ่...พี่หญิง ท่านนะชอบออกไปโดยมิยอมแตะต้องอาหารมื้อเช้าเองนี้"ลามอสแก้ตัวนํ้าเสียงอ่อยๆ ทำให้ไลแลคนึกยิ้มในใจ
"เลยใช้วิธีมิแตะต้องอาหาร หากพี่มิมา?" พอไลแลคเอ่ยถาม ลามอสจึงพยักหน้าหงอยๆ
"เฮ้อ...พี่ก็มาแล้ว ทานเสียเถอะเดี่ยวมิอร่อยเพราะเย็นชืดเสียก่อน" พอไลแลคเอ่ยแบบนี้ลามอส ก็มีดวงตาที่เปล่งประกายทันที แม่บ้านจึงยกอาหารมาทันที แล้วทั้งคู่ก็รับประทานอาหารและพูดคุยเรื่องต่างๆ เมื่อทานเสร็จไลแลคและลามอสก็แยกทางไปกันทันที โดยที่ลามอสเดินไปส่งไลแลคที่ม้าสีขาวบริสุทธิ์ของไลแลคนาม'ไมธิส'ก่อน แล้วจึงจะขึ้นมาสีดำสนิทดั่งราตรี นาม'ไฟลอส' แล้วทั้งคู่ก็ขี่อาชาคู่กายเดินออกจากบ้านทันที โดยที่ลามอสมีจุดหมายปลายทางที่'พระราชวัง' ส่วนไลแลคมีจุดหมายปลายทางที่'วิหารเทพ'